ျမန္မာကဗ်ာကုိ ကုိလိုနီမတုိင္မီေခတ္၊ ကုိလုိနီေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရး အႀကိဳကာလ၊ လြတ္လပ္ေရး ေနာက္ပုိင္းကာလ၊ မဆလ တပါတီေခတ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္ဆုိၿပီး ေခတ္အလုိက္ ပုိင္းျခားေလ့လာႏုိင္တယ္။ အခုေနာက္ပုိင္း ျပည္ပ မီဒီယာေတြေပၚက အေ၀းေရာက္ ျမန္မာကဗ်ာမ်ားကုိလည္း အပုိင္းတပုိင္း အျဖစ္ ခြဲေလ့လာသင့္ပါတယ္။
ကုိလုိနီမတုိင္မီ ျမန္မာကဗ်ာဟာ ပေဒသရာဇ္ ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္ေတြနဲ႔ လူပညာရွိ၊ ဘုန္းႀကီးပညာရွိတုိ႔ရဲ႕ ေလ့လာလုိက္စားရာ ဘာသာရပ္ တခုသာျဖစ္တယ္။ အေၾကာင္းအရာအရလည္း မွန္နန္းရာဇ၀င္ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း တခုထက္ မပုိဘူး။ ဖြဲ႔နည္း စပ္နည္းအရ၊ အေၾကာင္းအရာအရ ကဗ်ာ အမ်ဳိးအစားမ်ား ကြဲျပားတည္ရွိခဲ့တယ္။ နန္းၿမိဳ႕ရုိး အျပင္ဘက္က သာမန္ျပည္သူလူထုထဲမွာ ႏြားေက်ာင္း ေကာက္စုိက္ ေတးထပ္ေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ေပေပၚေရးမွတ္ နန္းျပသာဒ္မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ၀န္ဇင္းရာဇာတုိ႔ ဦးပုညတုိ႔လုိ မွန္နန္းေဆာင္အျပင္ဘက္ ထြက္ေရးခဲ့သူေတြ ရွိခဲ့တာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ပေဒသရာဇ္ ေခတ္မွာ ကဗ်ာဟာ လူထုအသုံးအေဆာင္ မဟုတ္သလုိ လူထုထုတ္ကုန္လည္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ကုိလုိနီေခတ္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ေတြ က်ဆုံးခဲ့တယ္။ ျမန္မာ လူထုဟာ ေခတ္သစ္တခုနဲ႔ စတင္ထိေတြ႔ရတယ္။ လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးမွဳမွာ မင္သက္မိေနၾကတုန္း အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကုိ ထိမ္းသိမ္း ကာကြယ္ေရး လွဳံေဆာ္စည္းရုံးတဲ့ ဇာတိမာန္စာဆုိေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ သခင္ကုိယ္ေတာ္မွဳိင္းဟာ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြနဲ႔ ဇာတိမာန္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သလုိ ကုိယ္တုိင္လည္း သတင္းစာဆရာ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားအျဖစ္ သခင္ဘဲြ႕ခံၿပီး ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
ကုိလုိနီေတြရဲ႕ ကၽြန္ပညာေရးေအာက္မွာပဲ ျမန္မာေတြဟာ ေခတ္သစ္ပညာေရး စံနစ္ကုိ ရရွိခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာပညာတတ္ေတြ ေပၚေပါက္ လာတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က လူပညာရွိဆုိသူေတြထက္ ပုိမုိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေခတ္အျမင္ရွိၾကတယ္။ အေနာက္တုိင္းနဲ႔ အျခားယဥ္ေက်းမွဳ စာေပေတြကုိ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ၾကသူ အခ်ဳိ႕က ျမန္မာစာေပနဲ႔ ျမန္မာကဗ်ာကုိ အသစ္ ျပန္ေမြးဖြားခဲ့ၾကတယ္။ ကုိလုိနီေခတ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲက ေခတ္စမ္းစာေပလွဳပ္ရွားမွဳဟာ အေရးအပါဆုံး ျဖစ္တယ္။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ေခတ္စမ္း ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္တဲ့ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ မင္းသု၀ဏ္ဟာ ေခတ္သစ္ျမန္မာကဗ်ာရဲ႕ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားပါပဲ။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာဟာ ေရွးျမန္မာကဗ်ာဆီက အေၾကာင္းအရာအရေရာ၊ ေရးထုံးအရပါ လမ္းခြဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာစာေပ တေခတ္ဆန္းလာမွဳနဲ႔အတူ ကိုလုိနီလက္ေအာက္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ အသိအျမင္ေတြလည္း ႏုိးၾကားလာပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာမွာ လြတ္လပ္ေရးေတးသံေတြ ညံလာခဲ့တယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အေတြ႔အႀကံဳ၊ လြတ္လပ္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳ ႏုိင္ငံေရး အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ျမန္မာ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ရင့္က်က္ ႂကြယ္၀ ခဲ့ၾကတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြရဲ႕ ထုထည္ အားေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးနည္း ေဘာင္ေတြကိုလည္း လုိအပ္ခ်က္အရ ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ၾကရတယ္။
လြတ္လပ္ေရး ေနာက္ပုိင္းကာလမွာလည္း ျမန္မာျပည္ ႏုိင္ငံေရး မုိးသက္မုန္တုိင္းေတြထဲမွာ ျမန္မာကဗ်ာဟာ ႏုိင္ငံေရးအေသြးအေရာင္ေတြနဲ႔ စုိနစ္ခဲ့တယ္။ တဖန္ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ ခါးသီးမွဳက ျမန္မာကဗ်ာကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အသံမ်ား ပဲ့တင္ေစခဲ့ျပန္တယ္။ ဒဂုန္တာရာဦးေဆာင္တဲ့ စာေပသစ္လွဳပ္ရွားမွဳဟာ လြတ္လပ္ေရးေနာက္ပုိင္းကာလ ျမန္မာကဗ်ာရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ အဆစ္အခ်ဳိးတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေတြ႔အႀကံဳေတြေၾကာင့္ ျမန္မာကဗ်ာဟာ လူထုဘက္က ရပ္တည္ရမယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က်ခဲ့တယ္။ ျမန္မာကဗ်ာ ဆရာေတြဟာ တကယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလည္း ေခတ္ေျပာင္း စံနစ္ေျပာင္းေတြရဲ႕ ေရွ႕တန္းတပ္သားေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူထုအသံကုိ ကုိယ္စားျပဳခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တပါတီေခတ္မွာ ဒီမုိကေရစီ ဆုတ္ယုတ္လာမွဳနဲ႔ အတူ ျမန္မာကဗ်ာဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ရန္ဘက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ နည္းမ်ုဳိးစုံ ဖိႏွိပ္မွဳေတြကုိ ရင္ဆုိင္လာရတယ္။ စီစစ္ေရးတံတုိင္းႀကီးနဲ႔ ပိတ္ဆုိ႔ခံရတယ္။ ေရွးပေဒသရာဇ္ေခတ္ကလုိ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ေရႊနားေတာ္သြင္း ေတးခ်င္း ေတြဘ၀ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဖိအားေပးခံရတယ္။ ဒီလုိ အေျခအေနဆုိးႀကီးထဲမွာ ျမန္မာကဗ်ာဟာ လြတ္လပ္မွဳနဲ႔ အမွန္တရားကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဆက္လက္ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရင္း ကဗ်ာသေဘာတရား အသစ္ေတြ၊ ကဗ်ာပုံစံအသစ္ေတြ ရွာေဖြလမ္းေဖာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ကဗ်ာအုပ္စုနဲ႔ မုိးေ၀ကဗ်ာ လွဳပ္ရွားမွဳဟာ ဒီေန႔ ျမန္မာေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ေရစီးရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာလုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ ခ်ဳပ္ရရင္ ျမန္မာ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆုိတာ ေခတ္ရဲ႕ေတာင္းဆုိမွဳေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ထင္းရူးပင္ရိပ္လုိ ဘာသာျပန္ကဗ်ာေတြ၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခား စာေပသေဘာတရား ေလ့လာမွဳေတြရဲ႕ ၾသဇာအရိပ္အေငြ႔ေတြ လုံး၀ကင္းစင္ပါတယ္လုိ႔ မျငင္းဆုိႏုိင္သည့္တုိင္ ျမန္မာ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဟာ သီးျခား သမုိင္းေၾကာင္းတခုအျဖစ္ ေပၚထြန္းခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ အခုိင္အမာ ေျပာပါတယ္။
ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္လည္း ျမန္မာကဗ်ာဟာ အႀကီးဆုံး စိန္ေခၚမွဳစာရင္းထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကဗ်ာဟာ လူထုအေပၚမွာ ၾသဇာရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မနက္ျဖန္ကုိ အၿမဲမ်က္ႏွာမူေနတဲ့ လူငယ္ေတြအေပၚ ၾသဇာႀကီးပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ ျဖတ္ေတာက္ ပိတ္ဆုိ႔ခံထားရသည့္တုိင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ အိပ္မက္ေတြကုိ ထုတ္ေဖၚဖုိ႔ နည္းလမ္းအဖံုဖုံကုိ အၿမဲရွာေဖြၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မ်ဳိးဆက္တုိင္း မ်ဳိးဆက္တုိင္းမွာ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အဲဒီမ်ဳိးဆက္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚေရး အလံကုိင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ မ်ဳိးဆက္တခုကေန ေနာက္မ်ဳိးဆက္တခုကုိ ကဗ်ာကတဆင့္ သမုိင္းေရးတာ၀န္ေတြ လႊဲအပ္္ၾကတယ္။ ကဗ်ာအေပၚမွာ ဆုံခ်က္ျပဳၿပီး လူထုလူတန္းစားေတြ ေပါင္းစည္းၾကတယ္။ တုိက္ပြဲေခၚၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဟာ ပုိစတာတုိက္ပြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မွာ အႏုပညာ၀ိဥာဥ္ ရွိပါတယ္။ သီးသန္႔ဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာစာေတြရွိပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ဘာသာစကား ရွိပါတယ္။ စိတ္ယဥ္ေက်းမွဳ တန္ဘုိးေတြ ရွိပါတယ္။ ကုိယ့္ရည္မွန္းခ်က္တခုအတြက္ ကဗ်ာရဲ႕ ကဗ်ာျဖစ္မွဳကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိ႔မရပါဘူး။ ပုံစံပ်က္သြားတဲ့ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာအာနိသင္လည္း ကင္းမဲ့သြားပါတယ္။ ဒီလုိ ထူးျခားခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကဗ်ာကုိ ပိတ္ဆုိ႔ရခက္ခဲၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကုိ အလုပ္အေကၽြးျပဳဖုိ႔ရာ အသုံးခ်မရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ကဗ်ာဟာ ရာဇ၀င္လူဆုိးလုိ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြကုိ လူေလလူလြင့္တမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ သူပုန္တမ်ဳိးလုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြက သတ္မွတ္ပါတယ္။ လူထုထဲမွာ ပုန္းခုိေနၿပီး အခ်ိန္တန္ရင္ သူတုိ႔ကုိ ထြက္ထြက္ ကုိက္တတ္တဲ့ ကပ္ပါးပုိးတမ်ဳိးလုိ ကဗ်ာဆရာေတြကုိ သူတုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ သံတံတုိင္းျဖစ္တဲ့ စီစစ္ေရးကုိေဖါက္ထြက္ႏုိင္တဲ့ စကား၀ွက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဂါထာေတြရွိတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုအခါမွာ တခ်ဳိ႕ ကဗ်ာဆရာေတြကုိ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ တက္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ စီစစ္ေရးဟာ စာကုိ ပိတ္ဆုိ႔တာအျပင္ လူကုိပါ ပိတ္ဆုိ႔ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ စီးပြားေရး အက်ဳိးအျမတ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြဟာ စီစစ္ေရးနဲ႔ ကင္းလြတ္ေအာင္ ကဗ်ာေတြကုိ ထည့္မသုံးေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာရဲ႕သဘာ၀အရ စကားလုံးေတြကုိ လုိသလုိ ဆြဲေတြးႏုိင္တဲ့အေပၚ သူတုိ႔တာ၀န္ကင္းေအာင္ စီစစ္ေရးမွဳးေတြက နည္းနည္း နားလည္ရခက္တာနဲ႕ အဲဒီကဗ်ာကုိ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကဗ်ာတပုဒ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္ဖုိ႔ခရီးဟာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းလွပါတယ္။ ဒီအေျခအေန ေအာက္မွာကုိပဲ ကဗ်ာေရးသူေတြဟာ တုိးပြားလာပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာေတြဟာ နည္းနာေတြ၊ စကားလုံးေတြ ပုိလုိ႔ လိမၼာပါးနပ္ ႂကြယ္၀လာပါတယ္။ ဖိႏွိပ္မွဳေၾကာင့္ ျမန္မာကဗ်ာဟာ က်ဆုံး မသြားပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာ ျမန္မာကဗ်ာ ေရးသူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းသစ္ေတြကလည္း ေစာင့္ဆုိင္းေနပါတယ္။
သူတုိ႔ဟာ ကြန္ျပဴတာကတဆင့္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ တက္ေရးၾကပါတယ္။ လူထုထဲမွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးေတြ အေလ့အက်င့္ ျပဳလာၾကပါတယ္။ ျပည္ပမွာ ျမန္မာမီဒီယာ စာမ်က္ႏွာေတြ၊ ေလလွဳိင္းေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး အတြင္းအျပင္ ဖလွယ္ေရးသားလာၾကပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္း ေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအတြက္ ပိတ္ဆုိ႔ဖုိ႔ရာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူ ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ အေရးအႀကီးဆုံးတခုက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ စကားလုံးေတြမွာတင္ လမ္းဆုံးေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္တာပါပဲ။ သမုိင္းေခတ္ အဆက္ဆက္ လက္ေတြ႔တုိက္ပြဲေတြထဲမွာ ကုိယ္တုိင္လည္း ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အစဥ္အလာရွိပါတယ္။ သာမန္အေျခအေနတခုမွာ သူတုိ႔ဟာ ဇာခန္းဆီးတပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ စာအုပ္ဘီဒုိေတြၾကား ပုိးဟပ္တေကာင္လုိ ခုိ၀ပ္ေနခ်င္ေနခဲ့မယ္။ ကံ့ေကာ္တန္းက ခုံတန္းလ်ားေပၚမွာ စြယ္ေတာ္ရြက္ ေျခာက္တရြက္လုိ ေမးတင္ေနခ်င္ေနခဲ့မယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ စားပြဲပုေလးေပၚမွာ ေရေႏြးကရားတအုိးလုိ ေန၀င္မုိးခ်ဳပ္ ရွိခ်င္ရွိခဲ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ လုိအပ္လာတဲ့အခါ ဆိတ္ဖလူးနံ႔သင္းတဲ့ ဘ၀တကၠသုိလ္မွာ ဘယ္ႏွစ္၀ါ ဆုိရမယ္မွန္း မသိနဲ႔ ဘ၀ေန၀င္ခဲ့ၾကရသူ ကဗ်ာဆရာေတြ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကာရန္ရွာတဲ့ လက္ေတြဟာ ေသနတ္ေမာင္းခလုတ္ကုိ ျဖဳတ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အေမ့အိမ္နဲ႔ေ၀းတဲ့ တေနရာမွာ ဘ၀ကုိ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ သရဏံဂုဏ္တင္ခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြဟာ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ နာက်င္မွဳတုိင္းဟာ ပန္းတခင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တုိက္ပြဲေတြကလည္း လူထုေတြကုိ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေစခဲ့တယ္ ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ ဒီေန႔ ျပည္ပ ျမန္မာမီဒီယာေတြေပၚမွာ ျမန္မာကဗ်ာ ေရးသားသူေတြရဲ႕ အေရအတြက္ဟာ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ စီစစ္ေရးကုိ မွဳဖုိ႔မလုိဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားၾကတယ္။ ေလ့လာဖုိ႔၊ ထိစပ္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းေတြရွိၾကတယ္။ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ေတြ ျပည္တြင္းကလူေတြထက္ ျပည့္စုံတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခတ္ထားတဲ့ ေဘာင္ထဲမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ သူတုိ႔ အားနည္းခ်က္က ျပည္တြင္း စာဖတ္ပရိတ္သတ္နဲ႔ အလွမ္းကြာမွဳ။ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာေရခ်ိန္အေပၚ ဂရုမထားမွဳတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္း ပိတ္ဆုိ႔ျဖတ္ေတာက္မွဳ အေျခအေနဆုိးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပေရစီးကုိ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျဖစ္ေစဖုိ႔ရာ အေ၀းက လွမ္းကူပံ့ပုိးေပးႏုိင္တဲ့ အဓိကအင္အားစုေတြ ျဖစ္လာႏုိင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ တခါ ျပည္ပ ျမန္မာအသုိင္းအ၀န္းထုထည္ ႀကီးမားလာတာေၾကာင့္လည္း ျပည္ပ ျမန္မာမီဒီယာေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာမွဳနဲ႔အတူ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာစာေပ အင္အားစု တစု ေပၚထြန္းလာတဲ့အခါ သူတုိ႔ဟာ အဓိကေက်ာရုိး ျဖစ္လာၾကဖုိ႔ရွိပါတယ္။
လုိအပ္တာက သည္ထက္ ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ တုိးခ်ဲ႕ကုိင္တြယ္ၾကဖုိ႔၊ အႏုပညာေရခ်ိန္အေပၚ ပုိမုိအာရုံစုိက္ၾကဖုိ႔၊ ျပည္တြင္း လူထုခံစားခ်က္ေတြကုိ အဆက္မျပတ္ေစဖုိ႔နဲ႔ အခ်င္းခ်င္းစုစည္းဖုိ႔၊ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ပုိမုိပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး ျပည္တြင္း ျမန္မာစာေပေရစီးရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ကုိ ျမွင့္တင္ႏုိင္ေရးတုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ႏွင္းခါးမုိး
ရင္ထဲက ကလီစာေတြအားလုံး ေထြးထုတ္လုိက္တာေတာင္
