Saturday, December 28, 2013

လူေတြမွာ မီးမရွိေတာ့

ႏွင္းခါးမုိး


မထင္မွတ္ပဲ မီးဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္
ပုိင္ရွင္က သူ႔ပစၥည္းကုိသူျပန္ယူသြားသလုိမ်ဳိး
လူေတြအေပၚ အညဳိးအေတးႀကီးသူတဦးက အႀကံပက္ပက္စက္စက္ခုိးယူသြားသလုိမ်ဳိး
ဘယ္သူမွမတားလုိက္ႏုိင္ခင္ တုိက္ေပၚကခုန္ခ်သြားသလုိမ်ဳိး
ေလထဲမွာေလယာဥ္ဟာေပါက္ကြဲသြားသလုိမ်ဳိး
အစအနရွာမရေအာင္ သဲလြန္စမက်န္ဘာမက်န္ မီးဟာေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္
လူေတြဆီမွာ မီးမရွိေတာ့ဘူး။

မီးမရွိေတာ့ လူေတြဟာ တေယာက္ကုိယ္ေငြ႔ တေယာက္ပုိတန္ဘုိးထားလာတယ္
မီးမရွိေတာ့ စက္မရွိေတာ့ဘူး
လုပ္အားဟာ ပုိလွလာတယ္
ဖေယာင္းတုိင္ရွိေပမယ့္ မီးမရွိေတာ့ဘူး
ဘက္ထရီရွိေပမယ့္ မီးမရွိေတာ့ဘူး
ဓါတ္ႀကိဳးေတြကုိ သစ္ပင္ေတြက ၀ါးၿမိဳပစ္လုိက္တယ္
ေရစီးသန္တဲ့ျမစ္ေတြ ေရတံခြန္ေတြဟာ အပ်ဳိစင္ျပန္ျဖစ္သြားၾကတယ္
ေရနံတြင္းေတြဟာ မစင္တြင္းေတြလုိ လူေတြအတြက္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္လာတယ္
မီးမရွိေတာ့ လေရာင္ဟာ ပုိခမ္းနားလာတယ္
ၾကယ္ေတြက ပုံျပင္ေတြထဲကေန လူေတြဘ၀ထဲေရာက္လာတယ္
အေမွာင္ရဲ႕ေထြးေပြ႔ၾကင္နာမႈဟာ လက္ေတြ႔ပုိဆန္လာတယ္
မီးမရွိေတာ့ တေယာက္အသံစစ္စစ္ကုိ တေယာက္ၾကားခြင့္ရလာတယ္။

မီးမရွိေတာ့ မီးျပတုိက္မရွိဘူး
အႏၱရယ္ရွိတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကုိ ကုိယ့္ဖာသာရွာၾကရတယ္
မရွာတတ္ရင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲရြက္မလႊင့္နဲ႔ေပါ့
မီးမရွိေတာ့ တေယာက္လုိက္မမီႏုိင္တဲ့အေ၀းကုိ တေယာက္ထြက္ေျပးလုိ႔မရေတာ့ဘူး
မီးမရွိေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးတညျခားရင္ပဲ ရက္ေပါင္း ၇၀၀ ငုိၾကရတယ္။

မီးမရွိေတာ့ ေသနတ္ေတြမီးမေပါက္ေတာ့ဘူး
စစ္ပြဲေတြဟာ လူပုိဆန္လာတယ္
လူေတြက စစ္ပြဲေတြပုိဆန္လာတယ္
ညစာတနပ္အတြက္စစ္တုိက္တယ္
မုိးတခါခုိဖုိ႔စစ္တုိက္တယ္
လိင္ဆက္ဆံဖုိ႔စစ္တုိက္တယ္
ဘာအတြက္ ညာအတြက္ အမွန္တရားအတြက္ေတြဘာေတြ ေျပာေနဖုိ႔မလုိဘူး
လုိခ်င္လုိ႔စစ္တုိက္တယ္ ဒါပဲ
မီးမရွိေတာ့ လူေတြပုိရုိးသားလာတယ္။

မီးမရွိေတာ့ ေဆးလိပ္မရွိဘူး
အသားကင္မရွိဘူး
ေရေႏြးၾကမ္းပူပူမရွိဘူး
ေပါင္မုန္႔ေတြ ကိတ္မုန္႔ေတြလည္းမရွိဘူး
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ဳိးသုန္းသြားတယ္
မီးခုိးေခါင္းတုိင္ေတြကုိ ၀တ္ျပဳေက်ာင္းေဆာင္ေတြလုိ႔  ေႏွာင္းလူေတြကထင္ၾကတယ္
မီးမရွိေတာ့
မီးသေဘာၤလည္းမရွိဘူး
မီးသေဘာၤမရွိေတာ့ ကမာၻႀကီးကျပန္ျပားသြားတယ္
ပင္လယ္ႀကီးအဆုံးကုိ ဘယ္သူမွမသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး
သြားတဲ့သူေတြလည္း ျပန္မလာေတာ့ဘူး။


မီးလုိပူတယ္၊ မီး၀င္း၀င္းေတာက္တဲ့အၾကည့္၊ မီးေလာင္ျပင္၊ ပြဲၿပီးမီးေသ၊ မီးပြား၊ မီးေတာက္၊ မီးေတာင္
မီးဟာအ၀ါေရာင္လား မီးဟာေလလုိေျပးလႊားသလား မီးဟာမုန္တုိင္းေတြလုိ တုိက္ခတ္ဖ်က္ဆီးတတ္သလား  သတၱ၀ါဆုိးႀကီးတေကာင္လား
မီးဟာပုံျပင္ မီးဟာဒဏၭာရီ ယုံတမ္းစကား စိတ္ကူးေယာင္ေယာင္ ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႔
မီးဟာေၾကာက္စရာ ကုိးကြယ္စရာ အားထားစရာ နာခံစရာ ပူေဇာ္ရာ အေကာင္းဆုံးေက်းကၽြန္
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မီးအေၾကာင္းေသေသခ်ာခ်ာသိၾက
မီးဟာအင္အား မီးဟာအာဏာ မီးဟာယဥ္ေက်းမႈ ဖန္တီးထုတ္လုပ္မႈတုိ႔ရဲ႕မိခင္ မီးဟာလူ႔ဘ၀ရဲ႕အသက္ဓါတ္
သူတုိ႔မီးကုိရွာၾက၊ မီးေနာက္လုိက္ၾက၊ မီးကုိဖန္တီးဖုိ႔ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾက
မီးဟာဘယ္မွာပုန္းေနလဲ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာမွ၀ွက္ထားသလဲ ဘယ္လုိအေၾကာင္းနဲ႔ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသသြားသလဲ ဘယ္ကုိျပန္သြားသလဲ ဘာ့ေၾကာင့္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလဲ။

မီးရွိမွျဖစ္မယ္
ေနေရာင္နဲ႔မလုံေလာက္ဘူး ေနအပူနဲ႔မဖူလုံဘူး မီးမရွိပဲ ေနေရာင္တခုကုိပဲအားကုိးေနရတဲ့အခါ လူဟာ တ၀က္ပဲအသက္ရွင္ႏုိင္ေတာ့တယ္
ဒီလုိနဲ႔ အေမွာင္ေတြကထူသိပ္လာ အေအးဓါတ္ကတအိအိဖိစီးလာ လူဟာအင္အားကင္းမဲ့လာ အရာရာကကုိေၾကာက္လန္႔ေနၾကရ ခုခံစရာ အားကုိးစရာမဲ့လုိ႔။
တညေတာ့ အလင္းတန္းအၿမီးရွည္နဲ႔ၾကယ္ႀကီးတစင္း ငါတုိ႔ၿမိဳ႕နားကုိ ေၾကြက်လာတယ္ ၾကယ္ႀကီးဟာေတာင္ထိပ္ေပၚေၾကြက်လာတယ္ ၾကယ္ႀကီးဟာ ၿငိမ္းေသမသြားဘူး ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ၾကယ္ေၾကၽြႀကီးဟာ လင္းေနတယ္ ၾကယ္ႀကီးလင္းေနတာ ဟုိးအေ၀းႀကီးကလည္း လွမ္းျမင္ရတယ္ ၾကယ္ႀကီးဟာ ကမာၻေျမကုိလက္ေဆာင္ပုိ႔လုိက္တဲ့ မီးအိမ္ႀကီးတလုံးေပါ့ မီးအိမ္ႀကီးဟာ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာလင္းေနတယ္ ဟုိးအေ၀းႀကီးထိလင္းေနတယ္
ငါတုိ႔ေတာင္ေပၚသြားၾကမယ္ မီးအိမ္ႀကီးဆီသြားၾကမယ္ အေ၀းအနီးကလူေတြ အားလုံးစုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကၿပီ။ လူေတြက ဒီမီးအိမ္ႀကီးဆီမွာ မီးပါလာတယ္လုိ႔ယုံၾကတယ္။ မီးကုိယူေဆာင္ဖုိ႔ ေတာင္ေပၚတက္ၾကတယ္။ ၾကယ္ႀကီးရွိရာ တေရြ႔ေရြ႔တက္ၾကတယ္။ ၾကယ္အေၾကြႀကီးဟာ တေငြ႔ေငြ႔ေတာက္ေလာင္လုိ႔ တရွိန္ရွိန္ထိန္လင္းလုိ႔ လူေတြကုိေစာင့္ဆုိင္းေနတယ္။ သူအေ၀းႀကီးကလာခဲ့တာပါ။ ဒီေမွာင္မုိက္ေနတဲ့ကမာၻေျမဆီ တေျမ့ေျမ့ေအးခဲေနတဲ့ၿဂိတ္ျပာျပာဆီ ေလတုိးမခံေတာ့တဲ့ဘ၀ေလးေတြကုိဆုပ္ကုိင္လုိ႔ တုန္ရီေနရွာတဲ့လူသားေတြဆီ အေ၀းႀကီးကေန သူေရာက္ေအာင္လာခဲ့တယ္။

ငါဟာ ၾကယ္အေၾကြတလုံးပါ တခ်ိန္မွာၿငိမ္းေတာ့မယ့္မီးအိမ္ပါ ငါေပးႏုိင္တဲ့အလင္းနဲ႔ေႏြးေထြးမႈမွာ မင္းတုိ႔ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ကမာၻကုိ ျပန္တူးေဖာ္ၾကပါ
မီးကုိခ်စ္ပါ
စစ္စစ္မွန္မွန္ခ်စ္ပါ ရုိးရုိးသားသားခ်စ္ပါ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ခ်စ္ပါ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္ပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခ်စ္ပါ အခ်စ္နဲ႔သာ အခ်စ္ေၾကာင့္သာ မီးဟာထြန္းလင္းေနေပလိမ့္ ထာ၀ရၿငိမ္းေသသြားတဲ့မီးမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့အမွားအယြင္းေတြအားလုံး ေလာင္ၾကြမ္းသြားပါေစ

ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေပမယ့္ လြယ္အိတ္ထဲမွာဂတ္စ္မီးျခစ္ကေလးတလုံးအၿမဲပါတယ္ နတ္သမီးမီးျခစ္ကေလးေတြက ရာသီဥတုသုံးပါဒဏ္ခံတယ္ဆုိေပမယ့္ မႈိတက္တက္သြားတတ္လုိ႔ပါ
မီးျခစ္ပါလားလုိ႔ အငမ္းမရေမးတတ္တဲ့သူမ်ဳိးေတြနဲ႔ေတြ႔ရတဲ့အခါတုိင္း
ေတာင္ေပၚကၾကယ္အေၾကြႀကီးကုိ သတိရ

ခ်စ္သူလႈံဖုိ႔ ပုံျပင္ေတြကုိ ငါမီးရႈိ႕တယ္။



Tuesday, December 24, 2013

အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔ေရးျဖစ္တဲ့၀ါက်ေတြ

ႏွင္းခါးမုိး

ညသန္းေကာင္ေက်ာ္ၿပီ။ ဧည့္ခန္းမွာ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနမိသည္။ တီဗြီလည္းပိတ္ထားသည္။ အခန္းမီးေတြလည္းပိတ္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္မွာေတာ့ ၾကယ္ေလးတလုံးလင္းေနသည္။ ၾကယ္ခပ္ႀကီးႀကီးတလုံးဟု ျပန္ျပင္ေျပာရမည္ထင္သည္။ ၾကယ္ပုံမွန္သားျပင္တခ်ပ္၊ အလည္မွာ မီးသီးကေလးျမဳပ္တပ္ထားသည္။ မီးသီးအလင္းက ၾကယ္ပြင့္မွန္သားေထာင့္ေတြကုိ လက္ပေနေစသည္။ ျပတင္းေပါက္ ဇာခန္းဆီးစေပၚ မွန္သားၾကယ္ပြင့္တလုံး ကပ္ၿငိလင္းလက္ေနပုံက စိတ္ကူးယဥ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးတခုႏွင့္ ဆင္ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။
ျပတင္းကေနေက်ာ္ၿပီး အျပင္ကညကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္လ်င္ မုိးသားမႈန္မႈန္ ဖြဲဖြဲသြန္းေနတာကုိ ထူသိပ္သိပ္အေမွာင္ညထဲက လမ္းမီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြေအာက္မွာ ေတြ႔ေနရသည္။ မုိးသံေလသံခပ္အုပ္အုပ္ကုိလည္းၾကားရသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းေလးရဲ႕ ေခါင္မုိးမဲမဲ တုိက္ရိပ္မဲမဲေတြထဲ ႀကဲပက္ထားသည့္ႏွယ္ မီးပုံးမီးဆုိင္းကေလးေတြ မီးသစ္ပင္ မီးၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက ျပတင္းမွန္တံခါးေတြႏွင့္ ၀ရန္တာငယ္ေလးေတြမွာ တြယ္ခ်ိတ္ၿပိဳးျပက္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ဆုိ ခရစ္စမတ္အႀကိဳညေလ။

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ႏွင္းေတြက်သည္။ ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္ ခရစ္စမတ္အႀကိဳကာလ ၿမိဳ႕လည္မွာ ခရစ္စမတ္ေစ်းပြဲေတာ္ေလးစည္ကားခဲ့သည္။ ပုံမွန္ ည ၈ နာရီပိတ္သည့္ ကုန္တုိက္ေတြဆုိင္ေတြက ည ၁၂ နာရီထိ အထူးေစ်းေရာင္းပြဲေတြလုပ္ၾကသည္။ စားစရာမရွိ ေလ်ာ္စရာေတာ့ရွိရမယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပုံလုိပင္၊ ဘယ္သူမဆုိ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ ခုခ်ိန္မွာ မ၀ယ္မျဖစ္၀ယ္ၾကသည္။ မိသားစုေတြ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကုိ လက္ေဆာင္ေလးေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾကမည္။ ကုန္တုိက္ေတြစုေ၀းရာ ၿမိဳ႔လည္ရိပ္သာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ႀကီးတပင္ မီးပြင့္ေတြေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင့္ စုိက္ထူထားသည္။ အရုပ္မဟုတ္။ တကယ့္ထင္းရူပင္စစ္စစ္ စိမ္းစိမ္းစုိစုိႀကီးျဖစ္သည္။ ထုိအပင္ႀကီးေအာက္မွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းထုပ္ေတြစုပုံေနသည္။
ခရစ္စမတ္ကုိ ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္ဆုိ ဒီကလူေတြက ေပ်ာ္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ မုိးေရစက္လက္ႏွင့္ စုိစြတ္စြတ္ခရစ္စမတ္သာျဖစ္ဖုိ႔မ်ားသည္။ နက္ျဖန္လည္း ႏွင္းက က်ဖုိ႔မျမင္။
နက္ျဖန္ေန႔ခင္းကစၿပီး ဆုိင္ေတြပိတ္ၿပီ။ တၿမိဳ႕လုံး ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္သြားမည္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ပြဲေတာ္ေန႔ေတြလုိ လမ္းေပၚမွာ လူေတြပ်ားပန္းခတ္ေနလိမ့္မည္မဟုတ္။
ဒီကုိေရာက္စကေတာ့ ခရစ္စမတ္ဆုိ အေတာ္စည္ကားလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့သည္။ ဘာမွမဆုိင္သည့္ အာရွတုိက္က ၿမိဳ႕ႀကီးေတြပင္ ခရစ္စမတ္ပြဲဆုိ အျပင္အဆင္ေတြ မီးေရာင္စုံေတြႏွင့္ ၾကက္ပ်ံမက်ရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အထင္ႏွင့္အျမင္လြဲခဲ့သည္။

ခရစ္စမတ္ဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ မိသားစုပြဲေလးပင္။ ေရာက္ရာအရပ္ကေန မိမိေနရပ္ဆီ မိသားစုအိမ္ယာဆီ ျပန္လာၾကသည္။ ခရစ္စမတ္ညေလးမွာ မိသားစု ညစာစားၾကမည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ဖလွယ္ၾက ဖြင့္ေဖာက္ၾက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကမည္။ အိမ္အျပင္လမ္းေတြေပၚမွာေတာ့ ကားေတြလည္းမရွိ။ လူေတြလည္းမရွိ။ တိတ္ဆိတ္ရွင္းလင္းေနမည္။ သန္႔ရွင္းေသာေမြးေန႔ညေလး ပီပီသသျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွာ ဘုရားေက်ာင္းက စည္းခ်က္က်သည့္ ေခါင္းေလာင္းသံေတြက တခုခုကုိ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာသည့္ႏွယ္ လႈိက္လွဲဆူညံလာေပမည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က ရြာေလးတရြာမွာ။ ျမင္းေစာင္းေလးတခုမွာ။ မိန္းမငယ္ေလးတဦးရဲ႕နာက်င္ေမာပမ္းမႈေနာက္က ဆူး၀ါးခ်ဳိျမတဲ့ ကေလးငုိသံေလးတသံ။ ကေလးငုိသံေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲကအိမ္ကေလးေတြ မီးေတြပြင့္လာၾက။ ျပတင္းတံခါးေတြပြင့္လာၾက။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတဦးတဦး ေမြးဖြားလာတုိင္းလာတုိင္း ကမာၻႀကီးကုိပုိမုိေကာင္းမြန္လာေစတယ္ဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အေမွာင္ထဲမွာဆက္ထုိင္ေနရင္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ကေမြးခဲ့သည္ေကာင္တေကာင္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသြားသည္။ မတန္မရာဆက္စပ္သလုိျဖစ္သြားသလားမသိ။ မေတာ္တဆလုိ႔ပဲဆုိပါစုိ႔။ ဘာေတြစဥ္းစားမိသလဲဆုိတာကုိေတာ့ ဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ခုေနာက္ပုိင္း စဥ္းစားျဖစ္တာေတြက အစီအစဥ္လည္းမက်ပါ။ မွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာျပစရာ မယ္မယ္ရရလည္းမရွိပါ။ သန္႔ရွင္းေသာေမြးေန႔ညမတုိင္မီတညမွာ။ တကယ္ေတာ့ ေမြးေန႔တေန႔ရဲ႕အေရာင္အေသြးနဲ႔ အဆင္းရနံ႔ဆုိတာ အဲဒီလူတေယာက္ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိေပါက္ေရာက္ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာခဲ့သလဲ ေၾကြႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ခဲ့သလဲဆုိတဲ့ ညေနခင္းအရိပ္တခုသာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိသြားသည့္အခါ။ မီးပြင့္ငယ္ေၾကာင့္လင္းလက္ေနသည္ ဇာခန္းဆီးေပၚကၾကယ္ပြင့္ကေလးကုိ ေက်ာခုိင္းကာ မ်က္လုံးအစုံကုိမွိတ္ပစ္လုိက္သည္။