Friday, December 25, 2009

မီးအိမ္ေပ်ာက္တဲ့ျမစ္

ႏွင္းခါးမုိး

အေဖဟာ
အာဏာရွင္ပဲ
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ
အေဖဟာ အာဏာရွင္ပဲ
ေခါင္းရင္းမွာ ဖ်ာတခ်ပ္
သူ႔အတြက္ အၿမဲခင္းေပးထားရတယ္။

ထမင္းခ်က္ရင္
သူ႔အတြက္ဆန္သပ္သပ္
ဟင္းခ်က္ရင္
သူ႔အတြက္အသားတခြက္
ေရေတာင္
သဲအုိးေသးေသးေလးတလုံးနဲ႔
သူ႔ကုတင္ေဘးနားမွာ သူ႔အုိး
က်ေနာ္ေန႔တုိင္းျဖည့္ရတယ္။

က်ေနာ္ဟာ
အေဖ့ေသးအုိးသြန္ရတယ္
မနက္ေစာေစာထေရေႏြးႀကိဳရတယ္
ဘီဒုိေတြကုိဖုန္သုတ္ရတယ္
လူဆုိတာ
ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ယူရတယ္တဲ့
တခါတေလအေဖ့တမုိးေအာက္
က်ေနာ့္မွာေနစရာမရွိဘူး။

သူမ်ားေတြေက်ာင္းတက္ရင္း လက္ဖက္ရည္
ဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေက်ာင္းတက္မလား
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္မလား ႀကိဳက္တာေရြး
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆုိတာ
ကုိယ့္ပုိက္ဆံနဲ႔ကုိယ္ထုိင္ရတယ္တဲ့
မုန္႔ဖုိးေတာင္ တခ်ိန္အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ရမယ့္အေပါက္မ်ဳိး
အေဖ့ဒႆနကမုိးေခါင္တယ္
အေမသာလေရာင္ေတြျဖာမက်ခဲ့ဘူးဆုိရင္
က်ေနာ့္ပင္လယ္ဟာခမ္းသြားႏုိင္တယ္။

အေဖက
ထမင္းစားခ်ိန္လူစုံမွ
ေနာက္က်ရင္ဘာမွခ်န္မထားခုိင္းဘူး
အေမကေတာ့
က်ေနာ့္အတြက္ေၾကာင္အိမ္ေအာက္
ဆုံးထပ္မွာ
ဖြက္ဖြက္ထားတတ္တယ္။

အေဖ့ႏွလုံးသားမွာ
မီးအိမ္ကေလးတလုံးရွိတယ္ဆုိရင္
ဒါကုိထြန္းညွိေပးတာအေမပဲ
အေဖ့ႏွလုံးသားမွာ
ေရခဲျပင္ႀကီးတခုရွိတယ္ဆုိရင္
အဲဒါကုိအပ္နဖါးနဲ႔ရုိက္ရုိက္ခြဲတာ
က်ေနာ္ပဲ
အေဖဟာ
ဘယ္ေတာ့မွမစိမ္းလန္းဘူး
တကယ့္သဲကႏာၱရပဲ
က်ေနာ္ကေတာ့ကုလားအုပ္လုိပဲ
ေရတခါေသာက္ၿပီးတုိင္း မုိင္တေထာင္ေလွ်ာက္
ရတယ္။

အခုေတာ့ အေဖဆုံးၿပီ
က်ေနာ္မရွိတုန္း
က်ေနာ္ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာရွိေနတုန္း
အေဖဆုံးၿပီ
အီးေမးလ္ကစာတေစာင္ရေတာ့
ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္
စာကုိပိတ္လုိက္ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္လုပ္တယ္
အခန္းျပတင္းကေန
မျမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြကုိလွမ္းေငးတယ္။

ငါေျပာသားပဲ
ဒီေကာင္ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔
အေဖ အဲဒီလုိမ်ားေတြးသြားေသးသလား
ဟုတ္တယ္အေဖ
က်ေနာ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ
ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။

ဘာေကာျဖစ္ရအုန္းမွာလဲ
ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာလဲ
အေဖေျပာသလုိ
က်ေနာ့္ေလွေမ်ာခဲ့ေလသလား
ဘယ္ကမ္းမွာေနညိဳညိဳ
က်ေနာ့္မွာက်ေနာ့္ကုိယ္ပုိင္သီခ်င္းနဲ႔
မင္းကလူသာေပ်ာ႔တယ္
ေခါင္းကေတာ့အမာသားလုိ႔
အေဖေျပာအုန္းမွာပဲ။

တကယ္ေတာ့ တံျမက္စည္းအစ လိပ္ေက်ာက္ၿမီးအဆုံး
က်ေနာ့္ေက်ာကုန္းကရင္းႏွီးခဲ့တာ
အေဖကမီးေပၚတင္ဖုတ္လုိက္
အေမကမနက္ခင္းႏွင္းကေလးဆြတ္လုိက္နဲ႔
မာေက်ာခဲ့ရ စိမ္းလန္းခဲ့ရတာ
က်ေနာ္ဟာ ဆီးပင္ကေလးပါ။

အပူပုိင္းမွာၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သီးတယ္
ခ်ဥ္မွန္းသိရက္ကုိက္ၾကည့္ၾကတယ္
ေျခာက္သြားေလ စားလုိ႔ေကာင္းေလဆုိလား
က်ေနာ္ ဆီးသီးကေလးလုိၿပံဳးတတ္ခဲ့တယ္။

အေဖ့ရဲ႕ဆီးသီးကေလး
မုိးေခါင္ေရရွားအရပ္ကဆီးသီးကေလး
ဒီညတေရးႏုိးေတာ့
အေဖနဲ႔အာဏာရွင္ကုိတြဲေတြးမိတယ္
အေမနဲ႔က်ေနာ္က
အဖိႏွိပ္ခံေတြေပါ့။

က်ေနာ္က ရုန္းကန္တယ္ ေတာ္လွန္တယ္
အေမကေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေအးေအးေဆးေဆး
တခါတေလမ်က္ရည္ေလး၀ဲလုိ႔
ဒါေတာင္အေဖက ေဟ ဆုိရင္
ဒီမွာေလလုိ႔ ထူးၿပီးသား
အုိးခြဲအိမ္ခြဲသားေတြသမီးေတြေတာင္
အိမ္လာလုိ႔အေဖအိပ္ေနရင္
ေျခကုိျပင္းျပင္းမနင္းရဲဘူး
အေဖ့အတြက္တခုခုေတာ့ပါလာၾကတယ္
အေမ့ကုိေတာ့ေခါင္းနဲ႔ေခြ႕ၿပီးျပန္ၾကတယ္
အေဖ့အင္ပါယာကေနမ၀င္ဘူး။

က်ေနာ္ကဖိႏွိပ္သူကုိမုန္းတယ္
အေဖ့ကုိမုန္းတယ္
တူးတူးခါးခါးမုန္းခဲ့တယ္
ဘ၀မွာျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္ခဲ့တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
ဘ၀မွာေမွ်ာ္လင့္တာေတြလြဲေခ်ာ္ခဲ့တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
ရည္းစားဦးနဲ႔ကြဲခဲ့တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
စာေမးပြဲက်တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
ဘက္စကားမမီတာ အေဖ့ေၾကာင့္
အရပ္မထြက္တာ အသားမဲတာ အေဖ့ေၾကာင့္
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
က်ေနာ့္ခုံရုံးမွာ အေဖဟာ တရားခံပဲ။

အေဖကသားကုိခ်စ္ပါတယ္တဲ့

အေမကေလ်ာက္လဲခ်က္ေပးတယ္
အေဖက သူရဲ႕ေမတၱာတရားကုိ
လည္မွာဆြဲမထားဘူး
အိတ္ကပ္ထဲမွာပဲထည့္ထားတယ္တဲ့
က်ေနာ္ကခါးပုိက္ႏွဳိက္မွမဟုတ္ပဲ
အေဖ့ေမတၱာတရားကုိ ဘယ္တုန္းကမွခုိးမယူခဲ့ဘူး
လုိခ်င္ေၾကာင္းလည္းမျပခဲ့ဘူး
ေမတၱာမေပးခ်င္ေနပါ
က်ေနာ့္ကုိသူ႔ေဒါသေတြ ဘာလုိ႔ေပးရတာလဲ
သူ႔အလုိမက်မွဳေတြ သူ႔ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဘာလုိ႔ေပးရတာလဲ
သူ႔အတၱေတြ သူ႔စီမံကိန္းေတြ ဘာလုိ႔ေပးရတာလဲ
သူ႔ညြဳန္ၾကားခ်က္ေတြ သူ႔ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံမွဳေတြ
အေဖဆုိတာထက္ အေဖပုိလုပ္ခ်င္တာေတြ
က်ေနာ္မွမလုိခ်င္ပဲ
က်ေနာ့္စစ္ခုံရုံးမွာ အေဖဟာ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အေဖတေယာက္ကုိေတာ့
က်ေနာ္တကယ္လုိခ်င္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ့္အိပ္ေနတုန္း
ခုိးခုိးနမ္းမယ့္အေဖတေယာက္
က်ေနာ့္အတြက္ဆုိၿပီး
အေကာင္းဆုံးကဗ်ာတပုဒ္ေရးမယ့္အေဖတေယာက္
သားလႊတ္တဲ့စြန္အတြက္
ဆုိင္းႀကိဳးခ်ည္ေပးမယ့္အေဖတေယက္
အလုပ္ျပဳတ္မယ္မွန္းသိရက္နဲ႔
ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔မယ့္အေဖတေယာက္
မ်က္ရည္လြယ္တဲ့အေမ့ကုိ
သူ႔ပုခုံးေလးေပးမွီမယ့္အေဖတေယာက္
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သားအတြက္
ဖုန္းသံေလးနားစြင့္ေနမယ့္အေဖတေယာက္
က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္မွားမွား
က်ေနာ့္ဘက္ကေနမယ့္အေဖတေယာက္။

အေဖဟာတစိမ္းပဲ
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ အေဖဟာတစိမ္းပဲ
အဲဒါက်ေနာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးအေဖ
က်ေနာ့္သားေျပာတာ
သူ႔ခုံရုံးမွာ
က်ေနာ္ဟာေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး။

အေဖနဲ႔သားဟာ
ျဖည္လုိ႔မရတဲ့ဆက္ထုံး
ဒီျမစ္ကေရစီးၾကမ္းတယ္
မေလွာ္တတ္ရင္ေမွာက္တာပဲ။

အိပ္ေနတဲ့သားဟာ
က်ေနာ္ညကေစာင္ၿခံဳေပးခဲ့တာ သိမွာမဟုတ္ဘူး
က်ေနာ့္ေရခဲျပင္ေပၚမွာ
ဒီကဗ်ာကုိထြန္းညွိပါတယ္
အာဏာရွင္ဆုိတာ မုန္းလုိ႔ပဲရတယ္
ေမ့လုိ႔မရဘူးအေဖ။ ။

(ငယ္တုန္းကတည္း အဖိုးနဲ႔အဖြားကုိ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ အေဖနဲ႔အေမလို႔ ျဖည့္ၿပီးႀကီးခဲ့ရလုိ႔ ဒီကဗ်ာဟာ အဖုိးအေၾကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ အေဖလုိ႔ညြဳန္းခဲ့ပါတယ္။ အေဖအရင္းက က်န္းမာခ်မ္းသာဆဲပါ။ ရင္းႏွီးသူေတြ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အားေပးႏွစ္သိမ့္မိမွာစုိးလုိ႔ ဒီေအာက္ေျခမွတ္စုေလးကုိ ေရးလုိက္ပါတယ္။ တျခား ထူးထူးျခားျခားေတာ့မရွိပါ။)


Thursday, December 3, 2009

အျပန္

ႏွင္းခါးမုိး

ေျခလွမ္းတုိင္း
အလြမ္းထဲကၽြံက်။

ငါ့စံပယ္ပင္ေလး
ေနပူေနမလား
ေရေလာင္းမယ့္သူမွရွိပါ့မလား
အဖူးေလးေတြ မပြင့္ပဲေၾကြေလမလား။

ခရီးေဆာင္ေသတၱာကုိပိတ္တဲ့လက္က
ႏွလုံးသားမဆန္ဘူး
လက္ဆြဲအိတ္က
လူကုိဆြဲဆြဲခ်ရဲ႕
အရက္ေသာက္မ်ားလုိ႔ထင္ရဲ႕
ရင္ဘတ္ေတြနာတယ္
မေသာက္ပဲ ေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီေန႔။

တိမ္ေပၚေရာက္ရင္
ေျမျပင္ကုိငုံ႕မၾကည့္ခ်င္ဘူးကြယ္
သတၱဳအေတာင္ပံေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔
ငါပ်ံသန္းေနတယ္
ငါ့စိတ္ေတြပ်ံသန္းေနတယ္
ေလထီးမပါပဲ ခုန္ခုန္ခ်သြားတဲ့အေတြးမ်ား။

တရုပ္ကပ္တံခါးေလးကုိ ဖြင့္လုိက္ပိတ္လုိက္
ခန္းဆီးစေလးကုိ ခ်ည္လုိက္ျဖည္လုိက္
ပန္းေပါင္းစုံရွဳေဆးဘူးေလးကုိ က်စ္က်စ္ဆုပ္လုိ႔
အျပန္လား အသြားလား
အစုန္လား အဆန္လား
သံလမ္းမေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ
အဲဒီစံပယ္ပင္ေလးကုိ ငါစုိက္ခဲ့တာပါ။

မုိးရြာရင္
ဘာေတြေတြးေနမလဲ
အခန္းထဲ ဘုရားမီးကေလး လင္းေန။ ။