Tuesday, August 26, 2008

တခါက စင္တင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ျပဇာတ္တပုဒ္

ႏွင္းခါးမုိး


ငုိခ်ပစ္လုိက္တယ္
မုိးေတြရြာခ်လုိက္တယ္။

စကားလုံးေတြ
မ်က္ရည္ေတြ
႐ွဳိက္႐ွဳိက္တက္လာသံေတြ။

စိတ္ထဲမွာရွိတာေတြ
ရင္ထဲမွာရွိတာေတြ
ကုန္သြားတဲ့အထိ..။

ကမၻာႀကီးကုိဘုရားသခင္က
ေရနဲ႔မီးနဲ႔ ေဆးေၾကာပစ္ခဲ့ဘူးတယ္မဟုတ္လား။

ဘ၀ကုိအသစ္တခုလဲလုိက္သလုိ
မုန္တုိင္းၿပီးဆုံးသြားသလုိ
ရုပ္ရွင္႐ုံတ႐ုံထဲကထြက္လာသလုိ
အ၀တ္အစားေတြဘာေတြေတာင္ဆြဲဆန္႔လုိက္ေသး
ၿပီးေတာ့ ပထမဆုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔တဲ့လူတေယာက္ကုိ
အားရပါးရၿပံဳးျပလုိက္တယ္။

ႏွလုံးသားဆုိသည္
ဘူတာ႐ုံတခုမွ်သာ။ ။

( ၾကာပါၿပီ။ စာအုပ္ၾကားက ျပန္ေတြ႔လုိ႔ တင္လိုက္တာ။
ႏုစဥ္တုန္းက ဆုိပါေတာ့။ အဟတ္ )

Saturday, August 23, 2008

မနက္စာ

ႏွင္းခါးမုိး

မနက္ခင္းက
မင္းပါးျပင္ေပၚမွာ
မင္းဆံစေတြေပၚမွာ
၀ါ၀င္းတဲ့နဖူးျပင္ေပၚမွာ
မင္းရဲ႕ေ႐ႊလည္တုိင္ေပၚမွာ။

မနက္ခင္းကုိ
ငါေငးေနမိတယ္
မင္းဟာ
ငါ့ရဲ႕မနက္ခင္းေလးပါကြယ္
ငါဒီလုိေျပာခဲ့ဘူးတယ္မဟုတ္လား။

မနက္ခင္းမွာ
ႏုပ်ဳိတဲ့ေနေရာင္ပါတယ္
သန္႔ရွင္းတဲ့ေလျပည္ပါတယ္
အေတြးသစ္အျမင္သစ္
ဗီတာမင္သစ္ေတြပါတယ္
ျမင္သူကုိၾကည္ႏူးေစတဲ့
စိတ္ကူး႐ြ႐ြေလးေတြပါတယ္
မနက္ခင္းဟာ
ေကာ္ဖီပူပူေလးတခြက္ဆုိလည္း မမွားဘူး။

မနက္ခင္းဟာ
ေန႔တုိင္းအသစ္ျပန္ေမြးဖြားတယ္
မနက္ခင္းဟာ
ကုိယ္တုိ႔အိမ္ခန္းထဲကုိ
မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္က၀င္လာၿပီး
၀ရန္တာေလးေပၚကျပန္ထြက္သြားတယ္
အိပ္ယာကႏုိးတဲ့အခါ
မနက္ခင္းဟာ
ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚမွာေစာင့္ေနတယ္
သတင္းစာတေစာင္နဲ႔
ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔
ထမင္းေၾကာ္တပန္းကန္နဲ႔
အိပ္ပုတ္ႀကီးတဲ့သားကေလးနဲ႔
အသံစာစာသမီးကေလးနဲ႔
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးစ
အိမ္ရွင္မရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔။

အိမ္ကေလးကေတာ့
မနက္ခင္းလိုမဟုတ္ဘူး
ေန႔တုိင္းအသစ္ျပန္မေမြးဖြားႏုိင္ဘူး
ဥတုရာသီထဲ
နံရံေတြေရနံမ၀ခဲ့
ပ်ဥ္ျပားၾကမ္းေတြက်ဳိးေပါက္ခဲ့
အိမ္တုိင္တခ်ဳိ႕ယုိင္ခဲ့၊
အခုေတာ့
သားကုိလည္း
ႏွဳိးမယ့္သူရွိခဲ့ၿပီ
ကုိယ္ပုိင္မနက္ခင္းတခုနဲ႔
သမီးကလည္း သူ႔ေတးသူသီတတ္ခဲ့ၿပီ
အိမ္ရွင္မရဲ႕ပါးကြက္ၾကားေအာက္မွာလည္း
ပက္ၾကားအက္ကေလးေတြထင္ခဲ့ၿပီ
ေကာ္ဖီတခြက္ကလည္း
သၾကားနဲ႔ႏုိ႔ဆီနည္းခဲ့ၿပီ။

စားပြဲအုိေလးေပၚမွာ
ငါ့ရဲ႕မနက္ခင္းကုိ ငါေငးတယ္
အခ်ိန္ကာလက
အိမ္ေရွ႕ကပိေတာက္ပင္ႀကီးကုိခုတ္လွဲပစ္ခဲ့
ဒါေပမယ့္ မင္းကလွတုန္းပါပဲကြယ္
လြတ္ေနတဲ့ထုိင္ခုံေပၚမွာ
ဓါတ္ဘူးေဟာင္းေလးေပၚမွာ
ဘုရားရွိခုိးစာအုပ္ေပၚမွာ
ေရဒီယုိတလုံးေပၚမွာ
မနက္ခင္းကုိငါေငးတယ္
ဒီအိမ္ထဲကဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္
လက္သည္းညွပ္ေလးတခုကအစ
ငါကတြယ္ၿငိမိသူ
ျပတင္းေဘာင္ေပၚမွာ
ေနစာလွဳံေနတဲ့ေၾကာင္ေလးေရာေပါ့
မနက္ခင္းကလွတုန္းပဲ
ငါ့ရဲ႕အိမ္ရွင္မကုိငါေငးတယ္။

၀ရန္တာမွာ
စာေလးေတြကုိအစာေကၽြးရင္း
တံစက္ၿမိတ္ကငွက္အိမ္ကေလး
မင္းၾကည့္ေမာေနတဲ့အခါ
မနက္ခင္းမွာ
ဘယ္ေတာ့မွအေငြ႔မျပယ္မယ့္
ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ကုိငါေတြ႔တယ္။

မနက္ခင္းက
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ငါ့ရဲ႕ျမစ္ေရစီးေပၚမွာ။ ။

Sunday, August 10, 2008

စကားလက္ေဆာင္

လူ႔ဘ၀ရဲ႕
ညအသေခ်ၤမွာ
အိပ္မက္ေႏွာက္ယွက္မွဳကင္းတဲ့
အိပ္စက္ျခင္းဆုိတာ
ဘယ္ခါကမွ မရွိခဲ့ပါ။

ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္
တမလြန္ရွိသည္ဆုိလ်င္
ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ
အလင္းေရာင္သစၥာရွာတဲ့
ကဗ်ာဆရာဟုိးမားတုိ႔ႏွင့္
သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးျခင္းပင္၊

ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္
တမလြန္မရွိဘူးဆုိလ်င္
ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ
အိပ္မက္ အေႏွာက္အယွက္ကင္းတဲ့
အိပ္စက္ျခင္းပင္။

ေသရမွာကုိ
ငါဘယ္လုိမွ မေၾကာက္တကား၊

ငါေၾကာက္တာက
ကုိယ္ယုံၾကည္တာကုိ အခ်ဳိးဖ်က္ခံၿပီး
ေျပာေရးဆုိခြင့္မဲ့စြာအသက္ရွင္ေနရမယ့္
သီလေၾကာင္ဒီေလာကရဲ႕
ေန႔ လ ရက္မ်ား။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္

တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အိပ္မက္အေၾကာင္း စကားစပ္မိရာကေန ဒီကဗ်ာေလးကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာေမာ္ဒန္ေခတ္ဦးက ၁၉၇၀ ေႏွာင္းပုိင္း မုိးေ၀စာေပမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကဗ်ာေတြကုိ အလြတ္ရေလ့မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီကဗ်ာကုိေတာ့ စိတ္ထဲ စြဲၿမဲေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလုပ္လမ္းၫြဳန္ကဗ်ာလုိ႔ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။

Friday, August 8, 2008

ေမာင္တုိ႔ရြာ သာပါစေမး

အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအေသေတြကုိ သင္တုိ႔ ျမင္ဘူးပါသလား။
က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာမွာ မုန္တုိင္းတုန္းက တန္းစီေနတဲ့ ဒုကၡသည္တစုကုိ ရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေတြ႔ရာက သတိထားမိၿပီး စက္ေပၚဆြဲခ် မ်က္ႏွာဖုံးအျဖစ္ တင္ထားလုိက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔တစု မ်က္ႏွာေတြကုိ တန္းေတြ႔ရတာပါ။ အစားအေသာက္၊ ပစၥည္း ပစၥယ ေ၀တဲ့ေနရာမွာ တန္းစီေနေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ လုိခ်င္မွဳ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စတာေတြ မေတြ႔ရသလုိ မုန္တုိင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ ဖိစီးထားေပမယ့္လည္း ေသာကေတြ၊ ေၾကကြဲမွဳေတြ၊ တခုခုအေပၚ ေဒါသ၊ အလုိမက်မွဳ စတာေတြလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဘာခံစားခ်က္မွ ဖြင့္ဆုိၾကည့္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ တကယ့္ မ်က္ႏွာအေသေတြပါ။ တခါတခါ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကုိ ေစ့ေစ့ထုိင္ၾကည့္ရင္း ဘာကုိမွ မေတြးမိ၊ မခံစားမိေတာ့ပဲ ငူငူႀကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ လူသားရဲ႕ ျဖစ္တည္မွဳဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့တာပါပဲ။

အခု ရွစ္ေလးလုံး နီးလာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရာက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြထဲက ၿပံဳးေပ်ာ္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကုိ သတိရလုိက္မိတယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ လူထုတရပ္လုံးကုိ အဲဒီတုန္းကလုိ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့မွာ မဟုတ္တာေတာ့့ ေသခ်ာပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဘူးသလဲ က်ေနာ္ မမီေတာ့ ေသခ်ာ မသိဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာက ၁၃၅၀ ျပည့္ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးလုိ႔ ဆုိရမယ့္ ရွစ္ေလးလုံး ကာလတုန္းက ျမန္မာျပည္သူေတြ တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။

ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရက္ႀကီး ၃ ရက္ ဆုိပါေတာ့။
ပထမ တရက္က ရွစ္ေလးလုံးေန႔ကပါ။ မုိးလင္းထဲက တကယ္မွ ျဖစ္လာပါ့မလား၊ ျဖစ္လာရင္လည္း အပစ္အခတ္ေတြနဲ႔ ေသၾကရအုန္းမလား၊ တတုိင္း တျပည္လုံးမွ ပါပါ့မလား စသျဖင့္ ပူပန္ေနရာက၊ မနက္ခင္း တခုလုံး ၿငိမ္သက္၊ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္နီးမွ ဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ ထျဖစ္ရကာေန ေန႔လည္ခင္းလည္း ေက်ာ္ေရာ လမ္းမေတြေပၚ စစ္ေၾကာင္းႀကီးေတြ အုန္းအုန္းက်တ္က်တ္ ျဖစ္လာေတာ့ အဲဒီတညလုံး ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲမွာ မေနႏုိင္ၾကဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ တရုန္းရုန္း။ ေခတ္ႀကီး ခုပဲ ေျပာင္းသြားသလုိ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ( အိမ္တံခါး အလုံပိတ္ၿပီး စုိးရိမ္ ေၾကာက္ရြံေနခဲ့တဲ့ သူေတြလည္း ရွိခ်င္ ရွိခဲ့မွာပါ )

ဒုတိယ တရက္ကေတာ့ သမတႀကီး ဦးစိန္လြင္ ႏွဳတ္ထြက္သြားၿပီဆုိတဲ့ ေန႔ကပါ။
၉ ရက္ေန႔စလုိ႔ ပစ္သံခတ္သံေတြ ဆူညံခဲ့။ ေသၾက၊ ေပ်ာက္ၾက၊ ေသာက ေဒါသေတြျဖစ္ၾကရနဲ႔။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေျမေအာက္ လ်ဳိးသူလ်ဳိး၊ နယ္ၿမိဳ႕ေတြဘက္ ဆင္းသူဆင္းနဲ႔ အေျခအေနက တင္းမာ ေအးစက္ေနၾကခ်ိန္။ ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚဌာနကုိ သပိတ္စခန္းလုိ အေျချပဳထားရခ်ိန္မွာ ဆန္တျပည္ ၂ က်ပ္ခြဲ စိန္လြင္ေခါင္းကုိခြဲ၊ စိန္လြင္ ၆ တန္း တေစာက္ကန္း စတဲ့ ေၾကြးေက်ာ္သံေတြနဲ႔ မဆလ သက္တမ္းတေလ်ာက္ ပစ္ခဲ့ခတ္ခဲ့သမွ် ဒီေကာင္ ႀကီးပဲလုိ႔ အားလုံးက ေမတၱာထားၾကေနၾကတဲ့ ဦးစိန္လြင္ ႏွဳတ္ထြက္ေၾကာင္း ည ၈ နာရီ သတင္းမွာ ေၾကျငာသံလည္း ၾကားလုိက္ေရာ လူေတြ ကုိယ့္အိမ္ထဲကကုိယ္ တၿပိဳင္တည္း ေဟးကနဲ ထေအာ္လုိက္ၾကတာ ေတာ္လည္းသံႀကီး ၾကားလုိက္ရသလုိပါပဲ။ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးႀကီး မရွိေတာ့ရင္ေတာ့ အေျခအေနေတြ ျပန္ေကာင္းလာေတာ့မယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာကုိး။

ဒါေပမယ့္ ထင္သလုိ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္မလာပါဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ အတားအဆီးေတြ စစ္ကားေတြ စစ္သားေတြ ဆက္ရွိေနဆဲပါ။ လူေတြက လမ္္းေတြေပၚမွာ ဟုိေလ်ာက္ဒီေလ်ာက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မုိက္ၾကည့္ၾကည့္ၾက၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ လုပ္ျပၾကေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ေဆးရုံႀကီးက ဒဏ္ရာရ လူနာေတြအတြက္ အေရးေပၚ ေသြးလုိလုိ႔ ေသြးလွဳဖုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ လူအုပ္ကုိ ေဆးရုံ၀င္းအျပင္ ကားလမ္းေပၚကေန လွမ္းပစ္သြားလုိ႔ တံခါးေပါက္နားမွာ က်ဆုံးသူေတြအတြက္ လြမ္းသူပန္းေခြခ်စရာ ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာရျပန္တယ္။ လူေတြကလည္း ဟုိဘက္ကလွည့္ ဒီဘက္ကလွည့္ အားစမ္းေနခ်ိန္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း ပစ္ဖုိ႔ ခတ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ပုံနဲ႔ပါ။ အဲလုိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၾသဂုတ္ ၂၁ ထင္ပါတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရုပ္သိမ္းေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ ေန႔ခင္းဘက္ႀကီး ၾကားလုိက္ ၾကရပါတယ္။ လူတြဟာ ရုတ္တရက္ေပ်ာ္ၿပီး လမ္းေပၚက စစ္သားေတြကုိ မုန္႔ေတြေၾကြးၾက၊ ပန္းေတြေပးၾက၊ လက္ဆြဲၾကနဲ႔။ စစ္သားေတြလည္း အခုမွ အလုံးႀကီးတခု က်သြားသလုိ၊ လန္႔ႏုိးသလုိ ျဖစ္ၾက။ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ အခုျပန္ေတြးရင္ အခုျပန္ျမင္ေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ရခဲ့တဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ျပည္သူၾကား ခ်စ္ၾကည္ေရး စိတ္ဓါတ္ဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ က်ိန္စာေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီအေျခဆုိက္ခဲ့ၾကရတာ ျမန္မာ့သမုိင္းရဲ႕ ကံဆုိးမွဳလုိ႔ ဆုိရပါေတာ့မယ္။

အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိပါၿပီ။ အေပၚက ေျပာခဲ့သလုိ ေပ်ာ္ရမယ့္ ရက္တရက္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေစာင့္ၾကရအုန္းမလဲ။ ကြန္ျပဴတာေပၚက မ်က္ႏွာအေသေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းထဲမွာ က်ေနာ္ ပစ္လွဲခ်လုိက္မိပါတယ္။

Wednesday, August 6, 2008

တိမ္ကုိေငးေမာ

ႏွင္းခါးမုိး

လြတ္လပ္တယ္၊ ေပါ့ပါးတယ္
ျဖဴစင္တယ္၊ ျမင့္မားတယ္၊ သန္႔ရွင္းတယ္
အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိး.. အဆင္အမ်ဳိးမ်ဳိး.. ဘယ္ေတာ့မွမ႐ုိးဘူး
ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ လုိရာပုံေဖာ္ႏုိင္ေသး..၊

တခါတေလ ၫိဳ
ၿပိဳခ်င္ၿပဳိခ်လုိက္
ငါ့စိတ္ေတြစုိစုိ႐ႊဲပါေစေတာ့ကြယ္။ ။

Tuesday, August 5, 2008

တပါတီအာဏာရွင္စံနစ္အလြန္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလဟာနယ္ႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲပုိင္ခြင့္

ေ၀လင္း

လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀က ျမန္မာလူထုသည္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။ သည္တုန္းက အတုိက္အခံလည္း မရွိ၊ လူထုေခါင္းေဆာင္လည္း မရွိ၊ ေရြးေကာက္ခံပါတီလည္း မရွိ၊ အေ၀းေရာက္ အစုိးရလည္း မရွိ၊ ျပည္ပ မီဒီယာလည္း မရွိ၊ ဒုိနာလည္း မရွိ။ ခါးစည္းခံေနရသည့္ ဒုကၡေတြကုိ ကုလသမဂၢကလည္း မသိ၊ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီကလည္း မသိ၊ ႏုိဘယ္ဆု ေကာ္မတီကလည္း မသိ။ ရာဇလီလည္း မရွိခဲ့၊ ဂမ္ဘာရီလည္း မရွိခဲ့။ ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကုိယ္ လူထုတရပ္လုံး အိမ္ျပင္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ လယ္သမားေတြက ၿမိဳ႕ေပၚ တက္လာသည္။ အလုပ္သမားေတြက စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြထဲက ထြက္လာသည္။ ၀န္ထမ္းေတြက ရုံးထဲက ထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ ထြက္လာသည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြပင္ လူထုေရွ႕က အလံကုိင္ခဲ့ၾကသည္။ လူထုသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ စည္းကမ္းျပည့္စြာ၊ အင္အားရွိစြာျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၂၀က ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္လုိင္စင္ကုိ လမ္းစဥ္ပါတီက ကုိင္ထားသည္။ ေတဇလူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္။ မိတ္ေဆြ၊ အရံ၊ တင္းျပည့္။ ကလပ္စည္း၊ အျမဳေတ၊ ေကဒါ။ ယူနစ္၊ ေဒသ၊ ဗဟုိ။ ႏုိင္ငံေရး တကၠသုိလ္၊ ညီလာခံ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ ဥကၠႀကီး စသည္တုိ႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ႏုိင္ငံေရး စကားလုံးမ်ား ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးက သၾကားလုံးကအစ တန္းစီ၀ယ္ရသည့္ ဆုိရွယ္လစ ္စီးပြားေရးစံနစ ္ျဖစ္သည္။ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာကုိ မွဳိတက္ခေပါင္းႏွင့္ တြဲေရာင္းသည့္ စီးပြားေရး၊ သမ၀ါယမဆုိင္ေတြမွာ ဆီစာအုပ္ကုိ ေပါင္စားရသည့္ စီးပြားေရး ျဖစ္သည္။
ေပတရာလမ္းေပၚေရာက္ေသာအခါ ဒါေတြသည္ပင္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ျဖစ္လာသည္။ တပါတီစံနစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္၊ ပါတီစုံစံနစ္ ေပၚထြန္းေရး ဒုိ႔အေရး၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္း က်ဆင္းေရး ဒုိ႔အေရး။ အာဏာရွင္စံနစ္ က်ဆုံးပါေစ။
ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံမွာ သမတႀကီးရွိသည္။ ဥကၠဌႀကီးရွိသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ပါတီက ဦးေဆာင္ေသာအခါ အရာရာကုိ ဥကၠဌႀကီးက ဆုံးျဖတ္သည္။ ဥကၠဌႀကီးသည္ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းသူ၊ ႏုိင္ငံကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ယူနီေဖာင္း၀တ္လုိက္၊ ရင္ဖုံးတုိက္ပုံႏွင့္ ေမာင့္က်တ္သေရ ေခါင္းေပါင္းေဆာင္းလုိက္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္လာသူ။ သည္အာဏာရွင္ႀကီး က်ဆုံးပါေစဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကသည္။

အာဏာရွင္ႀကီးသည္ သူ႔ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္သိမ္းကုိ သူသိပုံရသည္။ သူသည္ ျမင္းသမားပီပီ ရွဳံးမဲမဲသည္။ တုိင္းျပည္ကုိ ၀င္ခတ္လည္း ခတ္၊ ထြက္ခတ္လည္း ခတ္သည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အညီ လုိအပ္လာေသာ အေျပာင္းအလဲကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္းျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ရမည့္အစား စစ္တပ္ႏွင့္ လူထုကုိ ရန္တုိက္ေပးခဲ့သည္။ သူေမြးသည့္ေမ်ာက္ သူျပန္ေခ်ာက္မွာစုိးကာ သူေထာင္ခဲ့သည့္ ပါတီကုိ သူကုိယ္တုိင္ အၾကင္နာကင္းမဲ့စြာ ဖ်က္ပစ္လုိက္သည္။
လူထုမုန္းသည္သူကုိ အရင္တင္ကာ လူထုကုိ ထိပ္တုိက္တုိက္သည္။ မဟန္ေတာ့ သူ႔ပညာျဖင့္ သူ႔ႏုိင္ငံကုိ အခြင့္အေရးရတုန္း တခုခုေတာ့ လုပ္ေပးသြားခ်င္သည့္ ပညာတတ္တေယာက္ကုိ အသုံးခ်ကာ လူထုကုိ လွည့္စား အခ်ိန္ဆြဲသည္။ အင္အားစုအားလုံး ပါ၀င္သည့္ ၾကားျဖတ္အစုိးရ တရပ္ျဖင့္ တုိင္းျပည္ကုိ အေကာင္းဆုံး ထြက္ေပါက္ယူကာ လူထု၏ အျမင့္မားဆုံးေသာ ႏုိင္ငံေရးဒီေရေပၚ အမ်ဳိးသား ညီညြတ္ေရးအလံ ထူရမည့္အစား တန္ျပန္သပိတ္ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားျဖင့္ မင္းမဲ့စရုိက္ ေခါင္းစည္းထုိးကာ လူထုေသြးျဖင့္ခင္းသည့္ လမ္းေပၚမွ စစ္ကားမ်ားကုိ ျဖတ္ေမာင္းခုိင္းၿပီး လူထုႏွင့္ စစ္တပ္ၾကား ကမၻာမေၾကဘူး ရန္စကုိ ႀကိဳးအေခြလုိက္ ခ်ထားပစ္ခဲ့သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ တပါတီစံနစ္ က်ဆုံးသြားသည္။ ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရး က်ဆုံးသြားသည္။ တုိင္းျပည္ကုိ မထိန္းေက်ာင္းႏုိင္သည့္ အေျခခံဥပေဒတခု စာရြက္စုတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါကုိ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္။ ျငင္းခုန္ဖြယ္ရာ ျဖစ္လာသည္မွာ တုိင္းျပည္ ဘာ့ေၾကာင့္ ပုိေကာင္းမြန္မလာသလဲ ဆုိသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ႏွင့္ အန္အယ္ဒီသည္ တုိင္းျပည္၏ တကယ့္ျပသနာ အရင္းအျမစ္မဟုတ္ပါ။

လူထု၏ အေထြေထြမေက်နပ္မွဳမ်ားေၾကာင့္ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္းစစ္လ်င္ ထုိအခ်ိန္က တုိင္းျပည္၏ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ျပားခဲ့ေသာ စီးပြားေရး ျပသနာသာလ်င္ ထုိအေထြေထြမေက်နပ္မွဳႀကီး ျမစ္ဖ်ားခံရာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခါ ထုိသုိ႔ စီးပြားေရး ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ျပားရျခင္းမွာ ထုိပါတီ ထုိစံနစ္၌ တာ၀န္ရွိသည္ဟု လူထုက ေ၀ဖန္ပုိင္းျဖတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိပါတီ ထုိစံနစ္ကုိ ၂၆ ႏွစ္ေက်ာ္ သည္းခံ ေပါင္းသင္းခဲ့ၿပီးကာမွ မခံရပ္ႏုိင္သည့္အဆုံး ေက်ာေပၚမွ ခါခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိေသာ္ ပုိမုိေကာင္းမြန္သည့္ အေျခအေနတရပ္ ရသင့္ပါလ်က္ ယေန႔အထိ လူထုခမ်ာ မရခဲ့ရွာ။ တပါတီစံနစ္လည္း မရွိေတာ့။ ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြလည္း မရွိေတာ့။ လက္ရွိ ႏုိင္ငံ့အာဏာ ကုိင္စြဲထားသူေတြ ကုိယ္တုိင္က ေစ်းကြက္စီးပြားေရး၊ ဒီမုိကေရစီ၊ ေခတ္မီဖြံၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ နုိင္ငံေတာ္သစ္ စသည္ျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ လုပ္ကုိင္ေနပါလ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္ အေျခအေနေတြက ယခင္ထက္ ယခု ပုိမုိ ဆုိး၀ါးေနရသနည္း။ ေ၀ဖန္ပုိင္းျဖတ္မွဳ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အျပန္အလွန္စြပ္စြဲမွဳ အမ်ဳိးမ်ဳိးသည္ ယေန႔တုိင္းျပည္၏ နုိင္ငံေရးျပသနာ အသြင္ေဆာင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေဆးပညာတြင္ ေရာဂါကုိ ကုရမည့္အစား ေရာဂါလကၡဏာကုိသာ ကုသတတ္သည့္ အမွားမ်ဳိး ရွိသည္ဟု ၾကားဘူးသည္။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေသာ အာဏာရွင္စံနစ္၏ ထြက္ခတ္ခတ္ခဲ့ေသာ ပေယာဂအခံျဖင့္ တုိင္းျပည္၏ အမ်ဳိးသားအင္အားစုအားလုံးသည္ ေရာဂါလကၡဏာကုိသာ ေရာဂါအမွတ္ျဖင့္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာ မွားယြင္းကုသေနမွဳသည္ ယခုအခါ လူနာအသက္ကုိ ထိခုိက္ႏုိင္သည္အထိ အႏၱရယ္ရွိေနၿပီဟု သတိရသင့္ပါသည္။ ( ဟုိဘက္ ဒီဘက္ သူ႔ေဆးၿမီတုိ၊ ကုိယ့္ေဆးၿမီတုိတုိ႔ျဖင့္ လက္လြန္ေျခလြန္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ)

တပါတီအာဏာရွင္စံနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေသာအခါ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ေလဟာနယ္ႀကီး တခု ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ ထုိေလဟာနယ္ႀကီးကုိ စီမံခန္႔ခြဲရန္ အခြင့္သည္ သူတုိ႔တြင္ရွိသည္ဟု အေရးအခင္းႀကီး၏ ဦးေဆာင္ အင္အားစုမ်ားက ထုိအခ်ိန္က ယုံမွတ္ခဲ့ၾက၏။ လူထုကလည္း သူတုိ႔ကုိ အခြင့္အေရး ေပးၾကည့္ခ်င္စိတ္ အျပည့္ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔၌မူ ထုိအင္အားစုမ်ားသည္ မတည္ၿငိမ္၊ မသဲကြဲခဲ့ေသး။ ထုိ႔ေနာက္ပုိင္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ႏုိင္ငံေရး အခြင့္အခါမ်ားကုိ ထိထိမိမိ မဆုပ္ကုိင္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းက ထုိအခ်က္ကုိ ထင္ရွားေစခဲ့သည္။
တဘက္တြင္လည္း တုိင္းျပည္၏ အေရးႀကီးေသာ အခ်ဳိးအေကြ႔ကုိ မိမိတုိ႔သာ ထိန္းေက်ာင္းႏုိင္သည္ဟု စြဲမွတ္ေနသည့္ နုိင္ငံ၏ တခုတည္းေသာ လက္နက္ကုိင္ အင္အားစုႀကီးျဖစ္သည့္ စစ္တပ္ကလည္း ထုိေလဟာနယ္ကုိ စီမံခန္႔ခြဲရန္ သူတုိ႔၌သာ အခြင့္ရွိသည္ဟု တထစ္ခ် ခံယူထားၾကသည္။ အားလုံးေပါင္းကာ စီမံခန္႔ခြဲလ်င္ ပုိ၍ေကာင္းသည္ဟု သိျမင္သင့္ပါလ်က္ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းသူ အာဏာရွင္ႀကီးတုိက္ခဲ့သည့္ က်ိန္စာ မီးၾကြင္းေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးႀကိဳးေခြ တေငြ႔ေငြ႔ ေလာင္ကာ ေလဟာနယ္ကုိ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ေလာင္စာ ျဖည့္ခဲ့မိၾကသည္။ ေရာဂါလကၡဏာမ်ား ထူေျပာကာ ေဆးၿမီတုိမ်ားျဖင့္ ေနျမင့္ခဲ့ၾကသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္၂၀က မူလေရာဂါႀကီးကမူ တေန႔တျခား ပုိလုိ႔ဆုိး၀ါးလာေလသည္။

အားလုံးကုိ ဖယ္ရွားၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ဒီမုိကေရစီကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ပုဆိန္ရုိးကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ဖက္ဒရယ္ကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးကုိလည္း ဖယ္ၾကညၡ့္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္ကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မွဳကိုလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ဒီနာတာရွည္ လူမမာႀကီးရဲ႕ ေရာဂါအမွန္က ဘာလဲ။ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး ျဖစ္ပါသည္။ လူထုခံစားေနရေသာ စီးပြားေရးဒုကၡ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိဒုကၡ ထုိေရာဂါကုိ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာေအာင္ လုပ္ေရးသည္သာ တုိင္းျပည္၏ တခုတည္းေသာ ဒီေန႔ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာျဖစ္သည္။ လမ္းျပေျမပုံသည္ လူနာကုိ ေဆးရုံတင္ရမည့္အစား ဆံပင္ေကာက္ဆုိင္ ပုိ႔သည္ႏွင့္ တူေနေလသည္။ အႏွစ္ ၂၀ အစုိးရ လုပ္ခဲ့ဘူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳအရ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မွဳ ေနရာကုိ စာရြက္ေပၚ ေရးထားသည့္ ဥပေဒျဖင့္ မရႏုိင္ေၾကာင္း သိသင့္ပါသည္။ လူထု၏ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသာ အစာအိမ္ထဲ၌ သင္တုိ႔အတြက္ ေထာက္ခံမဲ မရွိပါ။

ယေန႔လူထုသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ က လူထုႏွင့္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ ကြာခ်င္ကြာမည္။ လုိအပ္ခ်က္က မေျပာင္းလဲလ်င္ သူတုိ႔လုိအင္လည္း ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အေထြေထြ အၾကပ္အတည္းမ်ားက သူတုိ႔ပုိင္းျဖတ္ခ်က္ကုိ ျပဌာန္းေပးလာေသာ တေန႔တြင္ လူထုသည္ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီထက္ ပုိမုိ အင္အားရွိေၾကာင္း မေမ့သင့္ပါ။ လူထုအက်ဳိးစီးပြားကုိ လစ္လ်ဳရွဳေသာ တနည္း လူထုပါးစပ္ေပါက္ကုိ ျမက္ေျခာက္၀ါးခုိင္းေသာ မည္သည့္ စီမံခန္႔ခြဲမွဳမဆုိ တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ အလြန္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေလဟာနယ္ထဲတြင္ ေျမပုံကုိင္သြားေသာ္လည္း လမ္းေပ်ာက္ေနပါလိမ့္အုန္းမည္။