ခံစားချက်က ခုနှစ်ရောင်မကဘူး
ငါ့အချစ်က ဖြူပါတယ်။
ညနေခင်း ရေကန်ဘေး လမ်းကလေးပေါ်ကနေ
ဟိုးတောင်စွယ်အစွန်းမှာ လှမ်းတွေ့ရ
အဲဒီရောင်စုံတံတားအခုံးကြီးရဲ့ဟိုဘက် ပန်းတွေကြွေတဲ့နေရာမှာ
ပြန်မရနိုင်တဲ့နေရက်များရဲ့ ရွှေအိုးတလုံး။
အိမ်ပြန်ခွင့်မရတဲ့သူတွေနဲ့
အိမ်ထဲကထွက်ခွင့်မရတဲ့သူတွေဟာ
တဦးကိုတဦးက လှမ်းမျှော်ငေးမောကြရ။
ငါတို့ပြန်ဆုံကြမယ်
အားလုံးမြင်လိုက်ကြတယ်မဟုတ်လား
အရင်လိုပြန်ပြီးပြာလဲ့လာတဲ့မိုးကောင်းကင်မှာ
သန့်ရှင်းပြီးအရည်အသွေးပိုမြင့်လာတဲ့ လေထုထဲမှာ။
မျက်ကာမှန်တွေကိုဖြုတ်လိုက်
နှာခေါင်းစည်းတွေကိုချွတ်လိုက်
တခဏငယ်လေး အခိုက်အတန့်လေးပဲဖြစ်ဖြစ်
အဲဒီမိုးကုပ်စက်ဝိုင်းက ရောင်စုံဖဲပြားကြီးကို လှမ်းခုန်ဆွတ်ခူးလိုက်ကြ။
လွတ်လပ်မှုက ခုနှစ်ရောင်မကဘူး
ယုံကြည်မှုက မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းလို ကျယ်ပါတယ်
အခုမှ အဝေးကပြန်မြင်ခွင့်ရတဲ့ ဟိမဝန္တာရဲ့တောင်ထိပ်တွေလို
ငါတို့အချစ်က ဖြူပါတယ်။
- - - - - --
နှင်းခါးမိုး
၃၊ မေ ၂၀၂၀
