Saturday, January 31, 2009

ခရမ္းျပာနိဒါန္း

တကၠသုိလ္ေက်ာ္၀င္းေမာင္

(အခန္း - တစ္)
နာရီသံစက္၊ ခ်က္ခ်က္ေဒါင္ဒင္
ငါ၏အသက္၊ ခြဲ၀က္ယူငင္
ေဖာ္မဲ့ညမ်ား၊ ေျခာက္ျခားဖြယ္ပင္
မီးအိမ္ေလး၊ ညွိေပးစမ္းပခင္။

ဖန္ပုတီးေစ့၊ ေလေ၀ွ႔ခ်ိန္မွာ
သံသာခန္းဆီး၊ ဖယ္ၿပီးေသာခါ
တရုတ္ကပ္မ်ား၊ ပိတ္ထားလုိက္ပါ
ကဗ်ာမ်ား၊ ငါ့နားလာဖတ္ပါ။

အေမွာင္သိပ္သည္း၊ နက္မည္းေကာင္းကင္
ညည့္ခရီးသြား၊ ၾကယ္မ်ားပင္လွ်င္
မျမင္မစမ္း၊ လမ္းမဆက္ခ်င္
ေနအထြက္၊ ေစာင့္လ်က္အိပ္ၿပီထင္။

တံစက္ၿမိတ္မ်ား၊ ဆြဲထားငွက္အိမ္
ေတးသံလည္းတိတ္၊ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္
ခုိနားပ်ံေျပး၊ ဟုိေရွးတစ္ႀကိမ္
ႏုိင္တင္ေဂး၊ ငွက္ေလးကုိလူလိမ္။

ယခင္ခ်ိန္မ်ား၊ ေရႊငါးေပ်ာ္ရာ
ေဆးအျပာဆုိး၊ ဖန္အုိးေရမွာ
ေမွာ္ပင္ေမွာ္ရြက္၊ ေက်ာက္ခက္ခ်ည္းသာ
ေရခန္းလွ၊ သဲႏုေသာင္ထြန္းကာ။

မီးလင္းဖုိနား၊ ထင္းမ်ားစုပုံ
ပင့္ကူမွ်င္ယွက္၊ ေအးစက္ျပာပုံ
ဂြမ္းႏုေစာင္ၾကား၊ ေျခဖ်ားမွာပုံ
ရာသီေမ့၊ ကုိယ္ေငြ႔မွ်ေ၀လွဳံ။

အိပ္ရာ၀င္ေတး၊ ၿငိမ့္ေလးသံစဥ္
ေခတ္ေဟာင္းဓါတ္ျပား၊ အပ္ဖ်ားတုံးတင္
ႏြမ္းေၾကတြန္႔လိပ္၊ တိပ္ႀကိဳးေခြဆင္
စိတ္ကစား၊ ေထာင္နားနာလွည့္ခင္။

တံုးေမာင္းကုလားတက္၊ ေလးခ်က္ႏွဳိးေဆာ္
ဗရင္ဂ်ီေက်ာင္း၊ ေခါင္းေလာင္းညံေသာ္
မွန္ျပတင္းဖြင့္၊ မုိးျမင့္ဆီေမွ်ာ္
နဂါးေငြ႔၊ မွိန္ေရြ႕ျဖဴေယာ္ေယာ္။

ငါ့အိမ္ေခါင္ၾကား၊ ငွက္မ်ားစုိးစီ
ျပတင္းမွန္ထက္၊ ႏွင္းစက္စီရီ
နံ႔သာရည္စု၊ ညံ့ႏုေလျပည္
မုိးကုပ္ထက္၊ ျဖန္႔က်က္ပုလဲနီ။

ျမက္ပင္ဖုံးလႊမ္း၊ ေျမလမ္းနီနီ
လမ္းေဘးေျမအုိး၊ ေခြညွိဳးႏွင္းဆီ
ပုဏၰရိပ္ပန္း၊ ၿခံတန္းမညီ
အုန္းပင္ပု၊ သီလုနီးပါၿပီ။

ငါန္းျဖဴတုိ႔လည္း၊ သင္းခြဲထြက္ခြာ
ရြက္ေၾကြေပါေလာ၊ အုပ္ေတာေဗဒါ
ကန္ျဖတ္တံတား၊ တုိင္မ်ားယုိင္ကာ
လက္တန္းထက္၊ ပ်ံခက္အုိလိပ္ျပာ။

ေဆာင္းနံနက္ခင္း၊ ႏွင္းေငြ႔ျဖဴျဖဴ
မီးညြန္႔မီးခုိး၊ လြန္႔ခုိးလူလူ
ခရမ္းျပာလွ၊ သင္းျမၾကဴၾကဴ
ပန္းသစ္ခြ၊ နန္းမ၀င္ေတာ္မူ။

(အခန္း - ႏွစ္)
ခရမ္းျပာည၊ လလည္းခရမ္းျပာ
ျဖည္းျဖည္းက်ဆင္း၊ ႏွင္းလည္းခရမ္းျပာ
လာေရာက္ခုိနား၊ ငွက္မ်ားခရမ္းျပာ
အာ႐ုဏ္က်င္း၊ ေနမင္းခရမ္းျပာ။

ႏွင္းရည္ႏွင္းစက္၊ တြဲလ်က္ခုိေန
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြပ်ဳိေမ
မေၾကြမက်၊ ကာလၾကာရွည္
ေခါင္းေမာ္၀င့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါေလ။

မညွိးမႏြမ္း၊ ခရမ္းျပာငယ္
ညဥ့္အိပ္မက္မ်ား၊ ပုိင္စားျခယ္လွယ္
ခရမ္းျပာဧခ်င္း၊ ဖန္ဆင္းသူရယ္
ေခါင္းေမာ္၀င့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါကြယ္။

သင္းၾကဴရနံ႔၊ သန္႔ကနဲလွ်င္
ခရမ္းျပာရိပ္၊ ဖိတ္ကနဲထင္
သည္းအူႏွလုံး၊ ပုိက္ႀကံဳးယူငင္
ေခါင္းေမာ္၀င့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါခင္။

ကာလကုိဆန္႔၊ ရနံ႔မကုန္
မေျခာက္မႏြမ္း၊ နတ္ပန္း၏ဂုဏ္
ဘ၀တသက္၊ တရက္သာႀကံဳ
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာအာ႐ုံ။

နႏၵ၀န္မွ၊ အလွဧည့္သည္
ပန္းတကာ၏၊ ေမြးမိေမြးမယ္
ကမာၻဖ်က္မီး၊ တားဆီးကာကြယ္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာမိငယ္။

ျမတ္စြာဗုဒၶ၊ ဦးခ်ေကာ္ေရာ္
ဖန္အုိးေၾကြအုိး၊ စုိက္ထုိးပူေဇာ္
မဂၤလာအေပါင္း၊ ခေညာင္းေစေသာ္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာဟုေက်ာ္။

အမတမင္း၊ ၀ပ္စင္းသူ႔ထံ
အလွခမ္သိမ္း၊ နန္းသိမ္းပြဲခံ
အဂၢဘုံ၌၊ နန္းစုိက္ေလျပန္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာ၏ကံ။

သစ္ခြပြင့္ပန္း၊ ခရမ္းျပာခုိင္
တိမ္းမွီတိမ္းပါး၊ လွဳပ္ရွားအၿပိဳင္
ခ်ဳိ၀တ္ရည္၀၊ သင္းျမႀကိဳင္ႀကိဳင္
ကံမသင့္၊ ခူးခြင့္ဘယ္မပုိင္။

အိပ္မက္တုိ႔လည္း၊ အၿမဲခရမ္းျပာ
သစ္ခြပြင့္မ်ား၊ အနားကြပ္ကာ
ပန္းေခြပန္းျခင္း၊ ပန္းခင္းတကာ
ၾကဴၾကဴသင္း၊ ပန္းမင္းခရမ္းျပာ။

ေမတၱာကုိပြား၊ စိတ္ထားၾကည္ျဖဴ
အ၀ိဇၨာညစ္၊ ေဆးပစ္ႏုိင္သူ
ပြင့္သမွ်ပန္း၊ နတ္လမ္းညြဳန္ကူ
ပန္းသစ္ခြ၊ ေလာကဖန္ဆင္းသူ။

ၿခံ၀တံခါး၊ အနားပတ္လည္
သစ္ခြေဖာ္သင္း၊ တမင္းတျပည္
ခရမ္းျပာအား၊ အမ်ားတူညီ
ဘြဲ႔မည္သ၊ အလွစံေဒ၀ီ။

(အခန္း - သုံး)
မဟူရာစြန္း၊ နက္ရႊန္းေကသာ
မွဲ႔ငယ္စုိ႔စုိ႔၊ ပါးမုိ႔ေရႊ၀ါ
၀င့္သည့္မ်က္လုံး၊ အၿပံဳးေခၽြတာ
နဂုိလွ၊ ႏွမခရမ္းျပာ။

နံ႔သာမလိမ္း၊ ေၾကာစိမ္းသြယ္သြယ္
အသားေတာ္ညက္၊ ရွက္ေသြးျဖင့္ခ်ယ္
ဖ၀ါးသံဖြ၊ ေျခၾကြပုံႏွယ္
မ်ဳိးဇာတိ၊ သီရိမဟာႏြယ္။

အလွဘုရား၊ ပြင့္ျငားေတာ္မူ
လက္်ာရံပါး၊ ထားသင့္ထုိက္သူ
အသေခၤ်ကပ္၊ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္သူ
အတုမဲ့၊ ယဥ္ႏြဲ႔ႏုိင္ေလသူ။

အက္ဖ႐ုိဒီးတပ္၊ ဆုျမတ္အရွင္
ႀကံငါးအင္ျပည့္၊ ဗီရဏီသခင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြေတာ္၀င္
ခ်စ္ရိပ္ပြင့္၊ ၀့ံလင့္ခူးပါခ်င္။

ႏွလုံးေသြးမ်ား၊ တန္႔ထားႏုိင္သူ
ေသျခင္းတရား၊ ေမ့ထားႏုိင္သူ
ပညတ္ကုိလည္း၊ ၿဖိဳခြဲႏုိင္သူ
အံ့တပါး၊ ဘုရားငယ္တဆူ။

မိခင္ႏွမ၊ အမဆုိဆုိ
သည္းခ်ာမိတ္ရင္း၊ ညီရင္းအကုိ
ဆရာခမည္း၊ သမီးသားလုိ
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာလွပ်ဳိ။

အသူ႔ခ်စ္မၿငီး၊ မယ္နည္းၾကင္ယာ
ေထြရာစိတ္ကူး၊ ရူးသည့္အခါ
တရားကုိေမ့၊ ေန႔ညကုိခြာ
ေလထဲ၌၊ ေလမုိက္သုိ႔ပမာ။

အၿပံဳးလက္နက္၊ ခရမ္းျပာစက္ေလ
ေလာင္ကၽြမ္းတူးျခစ္၊ ျပာျဖစ္ေလာက္ေပ
သုိ႔ပါေသာ္ျငား၊ ေသသြားပါေစ
အၿပံဳးႏု၊ ေက်းဇူးျပဳပါေမ။

ခရမ္းျပာသစ္ခြ၊ သစ္ခြခရမ္းျပာ
ညွာတံဆစ္႐ုိး၊ ျမႀကိဳးရစ္ကာ
ေပးခဲ့ပါၿပီ၊ ထုိ႔နည္းတူစြာ
ယူပါလွည့္၊ ပန္လွည့္ခရမ္းျပာ။

ထြက္ေတာ္မူၾက၊ နန္းကခြာစဥ္
ႀကံဳေတာင့္ႀကံျငား၊ ငါကားမ်က္ျမင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြသခင္
သားေျမးျမစ္၊ ေျပာရစ္စရာပင္။

ခရမ္းျပာအၿပံဳး၊ ေၾကာ့ဆုံးပညာ
ခ်ဳိသာစကား၊ ကုိယ္စားကထာ
၀မ္းပန္းညြတ္ႏူး၊ ရင့္ၾကဴးဂါထာ
မွတ္တရ၊ သစ္ခြခရမ္းျပာ။

မ်က္ႏွာျပလ်က္၊ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္
လွ်ပ္ႏြယ္ၿပိဳးျပက္၊ မုိးသက္ေလဆင္
ေၾကြက်ေသာင္းေသာင္း၊ ရြက္ေညာင္းရြက္က်င္
အျပန္ခက္၊ ညဥ့္နက္ေစေတာ့ခင္။

(အခန္း - ေလး)
ဆုိက္ပရပ္ပင္ရိပ္၊ ေနခ်ိတ္ၿပီခင္
မုိးေစြငွက္မ်ား၊ တိမ္ၾကားသုိ႔၀င္
ကမ္းေျခသဲမုိ႔၊ လွဳိင္းတုိ႔ေဗာင္ဗင္
ေလွာ္တက္စုိက္၊ ငုိရွဳိက္မိၿပီခင္။

၀ဲဆုိင္ကစုပ္၊ ျမဳပ္လုေသာေလွ
မမီ၀ုိး၀ါး၊ ပဲ့ကားက်ဳိးေၾက
ထုိသည္အခုိက္၊ တုိက္ခတ္ေျမာက္ေလ
အေမွာင္တြင္း၊ စုန္ဆင္းဟုိအေၾက။

သေျပညိဳပန္း၊ လန္းလ်က္ပါကုိ
သံလြင္ရြက္မ်ား၊ ဖားဖားစုိစုိ
ခရမ္းျပာသစ္ခြ၊ ေမႊးျမရီခ်ဳိ
ေအဒင္နန္း၊ ဒန္းပန္းနီညိဳညိဳ။

ပုဂံပင္းယ၊ အင္း၀ကုန္းေဘာင္
နယ္စပ္နယ္ျခား၊ ပုပၸားနတ္ေတာင္
ငပလီကမ္း၊ ေမာရွမ္းျပည္ေထာင္
အဖူးသြား၊ ဘုရားေရႊေျပာင္ေျပာင္။

ေရနီေျမာင္းေဘး၊ လမ္းေလးေပၚမွာ
ခ်ယ္ရီေထာင္ေသာင္း၊ ထေနာင္းတမာ
ျမကန္အင္းယား၊ ကမ္းပါးေျမမွာ
သစ္ခြမင္း၊ ပန္းခင္းခရမ္းျပာ။

အုိက္ဆစ္ျမစ္ထဲ၊ ေရခဲျပင္တြင္
ေဒါင္ဒင္သံေပး၊ ေယးလ္မွေျမာ္ခင္
ေမာ္စကုိမွ၊ ခန္းမလြင္ျပင္
ပန္းသစ္ခြ၊ အလွထပ္ကာဆင္။

ဗုံသံတုိးတုိး၊ ဟာမုိးနီယန္
ႏွင္းဆီေခါင္ရမ္း၊ စိန္ပန္းနီက်န္
သရက္ပင္အုပ္၊ ငွက္အုပ္ဆူညံ
တုိ႔သြားမည့္၊ တႏၲိနိေကတန္။

ကရ၀တ္ခန္းမ၊ ျမန္မာ့ရိပ္သာ
ယမုန္ကမ္းစပ္၊ တပ္ဂ်္မဟာ
ပါရီၿမိဳ႕စြန္း၊ ျမင့္သြန္းအီဖာ
သစ္ခြပြင့္၊ ဂုဏ္တင့္ခရမ္းျပာ။

ေအဗြန္ျမစ္ကမ္း၊ လမ္းေလွ်ာက္စုိ႔ခင္
ဂ်ီနီဗာကန္ပါး၊ ေနနားမယ္ခင္
အင္နစ္ဖရီကၽြန္း၊ ကြန္းေထာက္ပါခင္
ႏုိင္းျမစ္ထဲ၊ ေလွပြဲၾကည့္မယ္ခင္။

ေရစင္ေတာ္သြန္း၊ ပ်ံ႕မြန္းမဂၤလာ
ေအာင္သေျပႏု၊ ခ႐ုသံသာ
ေအာင္ေျမကုိနင္း၊ ေအာင္ျခင္းဗ်ဴဟာ
ပိတ္၍ထား၊ တံခါးအပါယ္ရြာ။

ထုံးျဖဴေဖြးေဖြး၊ ေဆးေရးနံရံ
ေစတီဂူေက်ာင္း၊ ေခတ္ေဟာင္းပုဂံ
႐ုပ္ထု႐ုပ္ၾကြ၊ အလွကုိဖန္
စူးစူးစမ္း၊ နတ္လမ္းျပည္နိဗၺာန္။

ေဂ်႐ုစလင္ၿမိဳ႕၊ သြားစုိ႔အတူ
မကၠာခရီး၊ ဆက္ၿပီးေခၚယူ
ေဗာဓိပင္ရိပ္၊ ေခၽြးသိပ္ေတာ္မူ
ပန္းသစ္ခြ၊ ပ်ဳိးၾကႏွစ္ကုိယ္တူ။

သမၼာက်မ္းျမတ္၊ ရြတ္ဖတ္သူေတြ
ကုိရမ္စကား၊ ေျပာၾကားသူေတ
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ဆုေတာင္းသူေတြ
ေကာင္းကင္ၿမိဳ႕၊ ဆုံစုိ႔အုိအေဆြ။

သူတုိ႔အိမ္သား၊ မိသားစုလည္
ေခတၲကစား၊ တုိ႔ကားဧည့္သည္
မစိမ္းမဆတ္၊ ေနတတ္ေစဖြယ္
အိမ္ရွင္၀တ္၊ ဧည့္၀တ္မ်ားဖလွယ္။

မႏွင္ေသာ္လည္း၊ ခြဲခြာခ်ိန္တန္
မ်က္ရည္စက္လက္၊ မုိုးရက္၀သန္
အလြမ္းဘုရား၊ တည္ထားကာခ်န္
လူမသိ၊ ငါ၏ပူပုံဟန္။

အေနကဇာတိ၊ ငါ၏သံသရာ
ေမွ်ာ္မွန္းမတတ္၊ ခဲကတ္မေရရာ
လုိက္ေတာ္မူလည္း၊ လက္တြဲမည္သာ
အမူႏြဲ႔၊ အုိဘယ့္ခရမ္းျပာ။

(အခန္း - ငါး)
ေလျပည္သြဲ႔သြဲ႔၊ မြန္းတည့္ေကာင္းကင္
ခ်ဳိးျဖဴငွက္ေလး၊ ဆုိေတးပဥၥင္
တကုိယ္ေရမုိ႔၊ ေနလုိ႔မရႊင္
ငါ့အသက္၊ ခြဲ၀က္ယူပါခင္။

ေနရစ္ပါေရာ့၊ သြားေတာ့မယ္ခင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြသခင္
ေနာင္မ်ားတေန႔၊ ျပန္ေတြ႔ပါလွ်င္
အခ်စ္ဆုံး၊ ၿပံဳးလ်က္ႀကိဳေစခ်င္။

( ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာနမွထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္
ေက်ာက္စီလွ်င္ ေလးမည္စုိးတာမုိ႔ စုေပါင္းကဗ်ာစာအုပ္မွ )


Monday, January 19, 2009

ေဖာ္. . .ေ၀း

ေနႏြယ္
စက္.၀၈

အုိ သူမေသေသး
ငါ့အေရးကုိ ဖတ္ပ

၁၉၇၈
ခုႏွစ္မ်ား ႏွစ္မ်ား အႏွစ္မ်ား
အခု ဘယ္ႏွခုႏွစ္လဲ
ႏွစ္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ပါ
အဲဒါ ကုိေဖာ္ေ၀း
ရက္စက္ေသာဂီတရဲ႕ အဆုိေတာ္ေတးေရး
အုိ သူမေသေသး

ဒီမွာ
အေႏွးျပကြက္လုိ ျမင္ေနရ ခပ္လ်ားလ်ား
ေနာက္ဆုံးစီးသြားတဲ့ သုံးဘီးကား
၀ါက်င္က်င္ အခုိးေငြ႔ေငြ႔
အင္ဂ်င္သံ တေမာေမာေပၚမွာ...
ဟုိး မျမင္ရထိ
သူ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္သြားခဲ့
ငါငုိခဲ့ရ
သူစခဲ့တဲ့ အစမွာကုိပါပဲ။

မေသာက္ခ်င္လုိ႔ကုိ ေသာက္ေနခဲ့
အခ်ိန္ဟာ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနခဲ့
တေယာက္ျပာက်သြားျပန္ပတဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕ လွ်ာေပၚက ထြန္ေၾကာင္း
ခင္ဗ်ာ့ ရုိးသားမွဳကုိ ေသာက္သုံးခဲ့ရပါေၾကာင္း
ၿပိဳင္ျမင္းတေကာင္ မဟုတ္ရပါေၾကာင္း
မမွန္မတရားမွာ သခၤ်ဳိင္းရွိေၾကာင္း
ၾကားေနၾကေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျခားစြာ

ဒါ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္မွားခဲ့တဲ့ လည္ရွည္ဖိနပ္တရံမဟုတ္
အသင္မွားခဲ့တဲ့ ႐ုရွားဘာသာစကားမဟုတ္
ဒါခင္ဗ်ာ့ ဖန္ခုန္တမ္းကစားနည္းျဖစ္တယ္
ႏွဳတ္ခမ္းနီးေစြး ေမတၱာစာျဖစ္တယ္
ဒါခင္ဗ်ာ့ အပုိအလုိမရွိ
တိက် သခ်ာၤဆန္ ဂီတကမၺည္း
ခင္ဗ်ားစပ္ခဲ့တဲ့ ညေနခင္းဟင္းတစ္ခြက္
ခင္ဗ်ားသုိထားတဲ့ အဂၢါအလန္ပုိး
ဒါခင္ဗ်ားေပးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္
ဘယ္ေမ့ေလ်ာ့ေနခြင့္ ရွိေလလိမ့္မလဲဗ်ာ
အပၸမာေဒနသမၸာ ေဒထ။

က်မ္းကုိး။ ။ ဆုံးၿပီးေနာက္
တကၠသုိလ္ပညာလည္း ဆက္မသင္
ရည္ရြယ္ရာ စာေပထုတ္ေ၀ေရးဆက္မလုပ္
ၿမိဳ႕ကုိလည္း တေခါက္မွ ျပန္မလာ
သူၾကြယ္သား၊ အတူေနဖုိးေစာ၏
အေျပာစကားမ်ား။ ။

ေအာ္
ဒီလုိလား
အဲဒီသကၠရာဇ္ေတြကုိ သူၿဖိဳခဲ့တာလား
ဘယ္ငယ္ေတာ့မလဲဗ်ာ
ေနာင္ေနာင္လည္းမရွိေတာ့
ေမာင္စိမ္းေခါင္လည္းမရွိေတာ့
ေမာင္ၾကဴနဲ႔ ေအာင္သူတုိ႔ ညီအကုိလည္းအေ၀း အေ၀းႀကီး
မုတ္သုံလည္း ေခါင္းေဖြး
က်ေနာ့္ ေျမးမေလးလည္း
လယ္ေစာင့္တဲေလး ရေနပါၿပီ

အင္း ပုိးသားလုိပါပဲ
ပုိးသားလုိပါပဲ သူက
က်ေနာ္ခ်ေရးလုိက္ေတာ့မယ္
ရင္ႏွစ္ျခမ္းျဗန္းျဗန္းကြဲ ကမာအေၾကာင္းကုိ
အေဆြးပုလဲကုိ-

ျမန္မာသစ္
အမွတ္ (၃)၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၈

Sunday, January 18, 2009

မနက္ခင္းဒုိင္ယာေလာ့


တစုံတေယာက္က သင့္ဆီ မနက္ခင္းေလးတခု ပုိ႔လုိက္မည္ ဆုိပါစုိ႔။ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မလဲ။

သိမ္းထားမည္။ အဲဒီမနက္ခင္းေလးကုိ တျမတ္တႏုိးသိမ္းဆည္းထားမည္။ ရွင္းသန္႔တဲ့မနက္ခင္းေလး။ လန္းဆန္းတဲ့မနက္ခင္းေလ။ ေအးျမတဲ့မနက္ခင္းေလး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မနက္ခင္းေလး။ အားမာန္ေတြနဲ႔ မနက္ခင္းေလး။ ဒီမနက္ခင္းေလးမွာ အၿပံဳးစစပါမည္။ ႏုပ်ဳိေသာအလွပါမည္။ ေဖၚေရြႏွစ္သိမ့္မွဳမ်ားပါမည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမနက္ခင္းေလးက ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ဆုိပါစုိ႔။ ကဗ်ာတပုဒ္လည္းျဖစ္သည္ဆုိပါစုိ႔။ မ်ဥ္းေတြကုိ စကားလုံးေတြျဖင့္ ဖလွယ္ယူမည္။ အေရာင္ေတြကုိ အသံတုိ႔ျဖင့္ ဖလွယ္ယူမည္။ ႏွလုံးသားကုိေတာ့ နွလုံးသားျဖင့္သာ ဖလွယ္ယူမည္ေလ။

က်ေနာ့္မ်က္ခြံေတြက ေလးလံက်လာခ်င္သည္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘယ္အိပ္လုိ႔ျဖစ္ပါေတာ့မလဲ။ မုိးလင္းၿပီေလ။ မီးဖုိခန္းထဲ၀င္ကာ ထမင္းေၾကာ္ဖုိ႔စဥ္းစားသည္။ ေကာ္ဖီက်က်တခြက္ေသာက္မည္။ သိပ္အိပ္ခ်င္လာၿပီဆုိလ်င္ေတာ့ ေနလည္စာစားၿပီခ်ိန္က်မွ တေရးေလာက္ေမွးလိုက္မည္။ ခုတေလာ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက္ုိ တိတ္ဆိတ္စြာဖတ္ရွဳေနသည္။ တေရးႏုိးရင္ လန္႔လန္႔ႏုိးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္းတုန္ၿပီး ျပန္အိပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေျပာရင္း အသက္ရွဳရသည္ပင္ မ၀။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတခု အားယူခ်လုိက္ရသည္။ အေ၀းတေနရာကုိေငးရင္ တုိးလ်ဖြေမာစြာ စကားဆက္ေနမိသည္။ စာေရးစာဖတ္လည္း လုပ္လုိ႔မရဘူးဗ်ာ၊ စိတ္က တည္လုိ႔မရဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရက္ရက္စက္စက္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ဘူးေသာ ေန႔ရက္မ်ားကုိ သတိရသည္။ ဒီတုန္းကေတာ့ ျမင္း႐ုိင္းတေကာင္လုိ၊ ေတာနင္းဂ်စ္ကားတစီးလုိ ယုံၾကည္မွဳအျပည့္ရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား။

ေနထြက္သည္။ ေန၀င္သည္။ မုိးလင္းသည္။ မုိးခ်ဳပ္သည္။ အာရုဏ္လင္းခ်ိန္ႏွင့္ ညေနဆည္းဆာရီမ်ား။ ေန႔တေန႔ဆုိသည္ပင္ ဘ၀အေသးစားေလးတခုဟု ဆုိရေလမည္လား။ ဘ၀တခုထဲမွာေတာ့ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းရွင္သန္ေနရသည္။ ေန႔တလွည့္။ ညတလွည့္။ ျငင္းဆန္လုိ႔မွ မရပဲေလ။

လူေတြအားလုံးအိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ လမ္းေတြေပၚမွာ တေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနရတာ က်ေနာ္က သေဘာက်တယ္။ အာ႐ုဏ္အလင္းရိပ္တျခမ္းက်ေနသည့္ သူမ၏မ်က္ႏွာတေစာင္းကုိ ေငးေမာေနမိသည္။ က်မေကာပဲ။ ဒီစကားသံက က်ေနာ့္ေသြ႔ေျခာက္မွဳေတြကုိ အိေပ်ာင္းလာေစသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မတုိ႔ ခုလုိ လာဆုံၾကတာေပါ့ေနာ္။ ဒီလမ္းေတြရဲ႕အဆုံးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးတဆုိင္ ရွိႏုိင္သည္။ မနက္ခင္းဂိတ္ထုိးဖုိ႔သြားတဲ့ သစ္သားဘက္စကားအုိႀကီးေတြ ရံခါျဖတ္ေမာင္းသြားေလ့ရွိတဲ့ ခုံပုေလးေတြခင္းထားရာ လမ္းေဘးဆုိင္ေလးတဆုိင္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူမႏွင့္က်ေနာ္ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ဆိတ္စြာ ထုိင္ေနၾကမည္။ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလထုက တျဖည္းျဖည္း အေရာင္ေတြ၊ အသံေတြ၊ အနံ႔ေတြနဲ႔ ထူသိပ္လာတဲ့အထိေပါ့။ က်ေနာ္က အဲဒီလုိ ဘ၀ဆန္တဲ့ေလကုိသာ ေတာင့္တပါတယ္။

ျပတင္းေပါက္တေပါက္ပြင့္လာသည္။ မိန္းမပ်ဳိတဦး ျပတင္း၀မွာေပၚလာသည္။ ဆံႏြယ္ဖြာရရာ၊ မွဳံနံ႔သာမျပယ့္တျပယ္ႏွင့္။ ႏုိးထစေလာကႀကီးကုိ ႏွစ္သက္လုိလားစြာ ကုိယ္လက္ဆန္႔ခါရင္း ႏွဳတ္ဆက္ေနသည္။ ညေလွာင္အိပ္ထဲက လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ငွက္ကေလးတေကာင္ပမာ။ အိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ တံခါးတုိ႔အလုံပိတ္လ်က္ လူတေယာက္အိပ္စက္ေနသည္။ မနက္ခင္းက တံခါးေခါက္ေသာ္လည္း သူမႏုိး။ သူ႔ေဘးမွာ စာအုပ္တအုပ္ကပြင့္လ်က္သား။ ေရဒီယုိက တက်ီက်ီျမည္ေနသည္။ ၀ါက်င္က်င္မီးလုံးေလးက လင္းပြင့္ဆဲ။ မုိးလင္းကာနီးမွ အလဲထုိးခံလုိက္ရသည့္ ည၏သားေကာင္တဦး။

ညကတညလုံးႏွင္းေတြက်တယ္။ ခုမနက္ေတာ့ ေနေရာင္ကုိျမင္ရတယ္။ အီေကြတာမနက္ခင္းထံ က်ေနာ္သတင္းပုိ႔လုိက္သည္။ ႏွင္းထုထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲေလ်ာက္လာရသည္။ သုညေအာက္အေအးဒီဂရီကုိ ခုေတာ့ မမွဳေတာ့ၿပီ။ ေျမာက္၀င္ရုိးစြန္းရဲ႕ မနက္ခင္းေအာက္မွာ အိမ္ေတြကအလုံပိတ္လ်က္ ႏွင္းတုိ႔ၿပိဳပိေနကာ ၀ံပုေလြဂူေပါက္ေတြႏွင့္တူေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ျမင္ကြင္းက်ယ္မွန္တံခါးတခုေနာက္ကေန ေနေရာင္ကုိ ႏွလုံးသားျဖင့္ က်ေနာ္လွမ္းလွဳံသည္။ ၾကည့္လုိက္စမ္းပါကြယ္။ ၾကမ္းတမ္းဆုိး၀ါးတဲ့ရာသီရဲ႕ မာေက်ာေအးစက္တဲ့ေရခဲျပင္ေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးမွဳရဲ႕ အလွတရားကုိ ေတြ႔ႏုိင္ေသးရဲ႕။ ေနေရာင္လင္းပြင့္လာတဲ့အခါ မင္းျပဳဖြယ္ရွိသည္တုိ႔ကုိ ျပဳပါေလ တဲ့။ စာတုိေလးေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာေတာင္ပံခတ္သံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီ၏ ရွည္လ်ားေသာညတာတုိ႔ႏွင့္လည္း ခုေတာ့ ယဥ္ပါးခဲ့ရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေမွာင္စမ္းပါေစ၊ က်ေနာ္ေနတတ္ေနပါၿပီ။ ရင့္က်တ္သြားတာလား၊ ထုံအေအးခဲသြားတာလားလုိ႔ အေမးခံရေတာ့ တည္ၿငိမ္စြာ က်ေနာ္ၿပံဳးလုိက္မိသည္။ ေန႔နဲ႔ညကုိ သဘာ၀ရဲ႕ အလင္းအေမွာင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္မခြဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ ႏုိးခ်ိန္ေတြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ခြဲတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရွည္တဲ့ညျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ႏုိးထေနသေရြ႕ေတာ့ ညလုိ႔မေခၚႏုိင္ဘူးေလ။

ပုံကားခ်ပ္ထားမွာေတာ့ ပင္လယ္ေရပင္လွ်င္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေကာင္းကင္မွာ ေဆးသားမဲမဲေတြ ခဲပ်စ္ေနဆဲ။ ေရႊအုိေရာင္အလင္းစတုိ႔က ဟုိတစဒီတစ ထုိးခြဲဖိတ္အံက်ေနတာေတြ႔ရသည္။ ဟုိးအေ၀းမွ အိပ္ေမာက်ေသာကၽြန္းတန္းကေလးက မေျပာျဖစ္ေသးသည့္စကားမ်ားစြာကုိ သိမ္းဆည္းထားသည့္ႏွယ္။ လေရာင္စြန္႔ခြာသြားေသာသဲေသာင္ျပင္ကေတာ့ လြမ္းစရာေပပဲ။ ဟလုိ မနက္ခင္းေလး။ က်ေနာ္တုိ႔ လမ္းေတြေလ်ာက္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဒီမနက္စာကုိေတာ့ တေယာက္ေယာက္ကေကၽြးမွျဖစ္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်ေနာ္တုိ႔ ျငင္းခုန္ၾကသည္။ ကဲ ၿပီးေတာ့ေကာ။ သိဘူးေလ။ အရာရာကုိ အားလုံးအသစ္ကျပန္စၾကမယ္။ ဘာသံမွမၾကားေတာ့။ မနက္ခင္းေလးက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ညကအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။

Thursday, January 1, 2009

လွပေသာသုည


ႏွစ္သစ္တခုသုိ႔ ေရာက္ၿပီ။
တႏွစ္ကုန္ဆုံးသြားၿပန္ေခ်ၿပီ။
ႏွစ္ေဟာင္းကုိ ႏွဳတ္ဆက္ခြဲခြာရင္း တၿပိဳင္တည္းမွာ ႏွစ္သစ္ကုိ ႀကိဳဆုိႏွဳတ္ဆက္ၾကသည္။
ႏွစ္ေဟာင္းႏွင့္အတူ ဆုံးရွဳံးမွဳေတြ၊ ေၾကကြဲမွဳေတြ၊ နာက်င္မွဳေတြ၊ ဒုကၡေတြ ပါသြားေစခ်င္သည္။
ႏွစ္သစ္ႏွင့္အတူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမွဳေတြ၊ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ၊ ခ်ဳိၿမိန္မွဳေတြ ပါလာေစခ်င္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း တႏွစ္ကုန္ဆုံးသြားျပန္ေပအုန္းမည္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္သစ္တခုကုိ ဒီလုိပဲ ေအာ္ဟစ္ႀကိဳဆုိၾကရေပအုန္းမည္။ ဒီလုိႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ဘ၀ေတြ၊ ေခတ္ေတြ။
လူသည္ မွတ္တတ္သားတတ္ေသာသတၱ၀ါျဖစ္သည္။ ဂဏန္းသခ်ၤာကုိ တီထြင္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္နာရီႏွင့္ ျပကၡဒိန္ကုိ တီထြင္ခဲ့သည္။ လူတေယာက္ရဲ႕သက္တမ္း၊ ေခတ္တေခတ္ရဲ႕သက္တမ္း၊ သမုိင္းတခုရဲ႕သက္တမ္း၊ သက္တမ္းကုိ မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ၾကသည္။ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ရွဳျမင္ေတြးေခၚပုံေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ။ ထုိအထဲမွ အေကာင္းအဆုိးမ်ား၊ တုိးတက္မွဳဆုတ္ယုတ္မွဳမ်ား၊ အလင္းအေမွာင္မ်ားသည္ ေလာကီထုပၸါတ္ လူတုိ႔ဇာတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဇာတ္လမ္းက စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းသည္။ စိတ္လွဳပ္ရွားဖုိ႔ေကာင္းသည္။ ခမ္းနားသည္။

အေဟာင္းကုိ အသစ္ျဖင့္ အစားထုိးလုိက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အသစ္သည္ ကုိယ့္လက္ထဲမွာျဖစ္သည္။ ဘာေတြျပဳလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာေတြဖန္တီးၾကမလဲ။ ဘယ္လုိျဖတ္သန္းၾကမလဲ။ အခြင့္အေရးေတြ အသစ္တခါျပန္ရျခင္းပင္။
သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အေဟာင္းသည္ အၿပီးအပုိင္ ထြက္မသြားခဲ့ေသး။ အသစ္အေပၚ အရိမ္မုိးဖုိ႔ ႀကိဳးစားဆဲပင္။ ဒီေတာ့ အေဟာင္းထဲက ရုန္းထြက္ဖုိ႔ အားထုတ္ၾကရသည္။ အေဟာင္းႏွင့္အသစ္သည္ ျပကၡဒိန္ထဲကေန႔စြဲေတြလုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသားမဟုတ္။ အေဟာင္းႏွင့္အသစ္အေျပာင္းအလဲသည္ ၀ုိင္ခြက္ခ်င္း ႏွဳတ္ခမ္းတုိက္လုိက္ရုံ၊ မီးပန္းေတြ မုိးေပၚမွာျဖာအက် ၀ုိင္းေအာ္လုိက္ၾကရုံ၊ တဦးႏွင့္တဦး ဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေပးပုိ႔လုိက္ရုံျဖင့္ လြယ္လြယ္ကူကူၿပီးဆုံးမသြားခဲ့ေပ။ တကယ္က အားလုံး သိသိႀကီးႏွင့္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားၾကသည့္ တုိက္ပြဲကေလးတခု။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတညေလးေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရွိသင့္ပါသည္။
လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာက၊ လူ႔ကမၻာႀကီးထဲ လူသား၏ျဖစ္တည္မွဳကုိ ဒီလုိညေလးမ်ားက သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။
သုညနာရီ၊ သုညမိနစ္၊ သုညစကၠန္႔။
ထုိတဒဂၤေလးသည္ သန္႔ရွင္းလွပလြန္းေပစြ။

အေပၚမွာ သုံးထားတဲ့ပုံေလးက သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ ပန္ဒုိရာ့ဆီက လုယူလာခဲ့တာပါ။