Saturday, August 25, 2007

အေ၀းကမီးေရာင္ကုိ လႈံၾက


တေန႔က ဘီဘီစီသတင္းမွာ လူအုပ္ႏွစ္အုပ္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ တအုပ္က
မီးပြဳိင့္ေတြကုိ ရုိက္ခ်ဳိးသည္။ ကားေတြကုိ မီးရွဳိ႕သည္။ ရဲေတြကုိ ခဲနဲ႔ေပါက္သည္။
ေဒါသတႀကီးေအာ္ဟစ္ၾက၊ ေျပးၾကလႊားၾက။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံက ၿမိဳ႕လည္
လမ္းမေတြေပၚထိ ပ်ံႏွံ႔လာသည့္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲသတင္းျဖစ္သည္။
သည္ပုံရိပ္ေတြက ဂဂ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္လမ္းမေတြေပၚက ေမ၊ ဇြန္
အေျခအေနေတြကုိ သတိရေစသည္။ သည္တုန္းက လုံထိန္းကားေတြ မီးရွဳိ႕ခံရ၊
အခ်ဳပ္ကားထဲ အျပစ္မဲ့သူေတြ လူမဆန္စြာ ေသၾကရ၊ လူမမယ္ေက်ာင္းသားေလး
ေတြ ကားနဲ႔တုိက္သတ္ခံရ။
သတင္းထဲက ေနာက္လူတအုပ္ကေတာ့ ေသ၀ပ္ဆိတ္ၿငိမ္စြာ၊
သုိ႔ေသာ္ တည္ၿငိမ္ခုိင္မာစြာ စီတန္းလမ္းေလ်ာက္လာၾကသည္။ ပုိစတာေတြမပါ။
ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ လွဳိင္းမထ။ ခရီးေ၀းတခုမွန္းသိရက္ လမ္းဆုံးထိေရာက္ဖုိ႔
ဆုံးျဖတ္ထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ
အမွန္တရားပီတိျဖင့္ လင္းပြင့္ေနေသာ အၿပံဳးကေလးမ်ားကုိပင္ ေတြ႔ေနရသည္။

တကယ္က သည္လုိ ကမၻာ့သတင္းဌာနႀကီးမ်ားေပၚ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္
က
အၾကမ္းဖက္မွဳမ်ား၊ စစ္ပြဲမ်ား၊ သဘာ၀ကပ္ေဘးမ်ား၊ ျပန္ေပးဆြဲမွဳမ်ား။
သည္သတင္းဌာနႀကီးမ်ား၏ ေခါင္းစီးသတင္းထဲပါလာလ်င္ တကမၻာလုံးက
အာရုံစုိက္မိသြားတတ္သည္။ တခါတေလ ကုိယ္ေတြကသာ ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး
အေရးတႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကမၻာႀကီး၏ အေမ့ေလ်ာ့ခံထားရသလုိ
ျမန္မာျပည္သတင္းက ကမၻာ့သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေပ်ာက္ေနတတ္သည္။
ဦး၀င္းတင္ကုိ ေထာင္ဘူး၀က ျပန္ေခၚသြားတာ၊ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းကုိ
ေထာင္ထဲမွာပဲ မေသ ေသအာင္သတ္ေနတာ၊ ဂဂ ေက်ာင္းသားေတြကုိ
ေခၚစစ္လုိက္ ျပန္ပုိ႔လုိက္လုပ္ေနတာ၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္လုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဳးႀကီး
က်န္းမာပါေစေအာ္ၿပီး အသနားခံသူေတြကုိ ရုိက္ပုတ္ၿပီး ကားေပၚဆြဲတင္သြားတာ
ဘုရားေပၚတက္ ပုဆစ္ကေလးတုပ္ ဆုေတာင္းသည္ကုိပင္ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ
ေခၚသြားခံခဲ့ရတာစသျဖင့္ ကမၻာႀကီးက ဘာမွ မသိ။ ေခါင္းစီးမေျပာႏွင့္
ေအာက္ေျခမွတ္စုထုိးသည့္ အထဲမွာပင္ ပါမလာ။
သုိ႔ေသာ္ ဘန္ေကာက္သံရုံး၀င္စီးခံရေတာ့၊ ရန္ကုန္မွာ ဗုန္းေတြ တန္းစီေပါက္ေတာ့ ေခါင္းစီးေပၚတက္လာျပန္သည္။ သည္အၾကမ္းဖက္မွဳေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ။
ျမန္မာျပည္ဆုိတာ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ တခ်ဳိ႕ စပ္စုရေကာင္းမွန္း
သိလာတာ ေတြ႔ရသည္။ ထုိအခါ ကုိယ့္အေရးကိစၥကုိ ကမၻာက အာရုံစုိက္ေအာင္
လုပ္ဖုိ႔ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြက အေကာင္းဆုံးလွဳံ႕ေဆာ္မွဳေတြမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားဟု
စိတ္ေ၀၀ါးခ်င္မိသည္။ ဆက္ၿပီး သတင္းဌာနေတြက အၾကမ္းဖက္မွဳေတြကုိ
သြယ္၀ုိက္အားေပးသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလားဟု စဥ္းစားခဲ့မိျပန္သည္။

အခုေတာ့ စည္းကမ္းရွိစြာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တန္းစီလမ္းေလ်ာက္ေနေသာ လူတအုပ္ကုိ
တကမၻာလုံးက ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဆဲဆုိေအာ္ဟစ္မွဳေတြ၊ ေစာ္ကားမွဳေတြ၊
ရမ္းကား
စြာ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြျဖင့္ ၀ုိင္းရံထားေသာ
အာဏာပုိင္တုိ႔၏
ပက္ပက္စက္စက္ ေထာင္ေခ်ာက္ႏွဳတ္ခမ္းေပၚမွာ
တည္ၿငိမ္ခုိင္မာစြာ သူတုိ႔
ေရွ႕ဆက္ေလ်ာက္ေနၾကတာကုိ တကမၻာလုံးက
အံအားတသင့္ ၾကည့္ေမာေနမိ
ၾကသည္။ တခါတုန္းက ဆားခ်က္ဖုိ႔
ပင္လယ္ကမ္းေျခကုိ စုစုရုံးရုံး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေလ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ၾကသည့္
ဂႏၵီႀကီးဦးေဆာင္သည့္ အိႏၵိယလူထုႀကီးကုိ
ျမင္ခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ အခုလုိ
ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ ကမၻာႀကီးက သည္တခါ ပထမဆုံး
ျပန္ျမင္လုိက္ရတာလည္း
ျဖစ္ႏုိင္သည္။

သဘာ၀ေဘး အနိဌာရုံေတြ၊ ဗုန္းကြဲမွဳေတြ၊ ရင္ေလးဖြယ္ ေျမကမၻာ အနာဂတ္
အေရးေတြျဖင့္ ညစ္ၫူးေနေသာ ကမၻာ့သတင္းၾကည့္ ပရိသတ္ႀကီးသည္
မတရားမွဳႏွင့္ ဖိႏွိပ္မွဳမ်ားကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆုိင္ေနေသာ လူတအုပ္ကုိ
ေတြ႔လုိက္ရေသာအခါ လန္႔ႏုိးသြားၾကလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ယုံၾကည္မိသည္။

ကမၻာေပၚရွိ ေန႔စဥ္ ကၽြပ္ကၽြပ္ဆူေနေသာ အေရးကိစၥမ်ားစြာထဲမွ ကမၻာ့လူထုႀကီး
အတြက္ အေရးမူသင့္ သတိျပဳသင့္ သိသင့္တာေတြကုိ ေရြးခ်ယ္လႊင့္ထုတ္ေနရ
ေသာ ကမၻာ့သတင္းဌာနႀကီးမ်ားက အခုလုိ ႏွလုံးရည္ျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ရုန္းကန္
တုိက္ပြဲ၀င္
ေနေသာ ျမန္မာလူထုႀကီးကုိ ေခါင္းစီးထုိးေဖၚျပျခင္းသည္
ျမန္မာ ျပည္သူတုိ႔၏
ေအာင္ျမင္မွဳ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာႏွလုံးရည္နည္းလမ္း၏
ေအာင္ျမင္မွဳဟု တိတိလင္းလင္း
ဆုိႏုိင္ပါသည္။
ဂႏၵီႀကီး၏ အဟိ ံသ လမ္း၊
မန္ဒဲလား၏ လြတ္လပ္မွဳသုိ႔မေလ်ာ့ေသာဇြဲ၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အေၾကာက္တရားမွ လြတ္ေျမာက္ေရး တုိ႔သည္
ယေန႔ ကမၻာႀကီး ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ကုိ ေျဖရွင္းရာ
တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာလူထုႀကီးက တကမၻာလုံးသိေအာင္
မၾကာမီ ဆက္လက္ သက္ေသျပသြားအုန္းမည္မွာ ယုံမွားဖြယ္မရွိပါ။

... တခ်ဳိ႕နည္းလမ္းေတြက ၾကာေကာင္း ၾကာမယ္။
ဒါေပမယ့္
ကုိယ္ရည္မွန္းရာကုိ မတိမ္းမေစာင္း မထိမခုိက္ပဲ ျပည့္ျပည့္၀၀ရဖုိ႔ဆုိတာ

အခ်ိန္ကာလထက္ ပုိအေရးႀကီးပါတယ္.... ဟု
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆုိခဲ့ဘူးသည္။
ခရီးကားရွည္ေ၀း၏
ေသြးေခၽြးတုိ႔ျဖင့္ ပ်ံသန္းၾကပါေလ တဲ့၊
အေ၀းကမီးေရာင္ကုိ လွဳံခဲ့ၾကရတယ္။
အခုေန ေ၀းတယ္ ထင္ေနရေပမယ့္
ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဖုိတဲ့မီးကုိ
တခ်ိန္မွာ တကမၻာလုံး လွဳံႏုိင္ၾကပါေစ။ ။

Tuesday, August 21, 2007

၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ဖမ္းဆီးခံရျပန္ၿပီ


တၿမိဳ႕တည္းေန သူငယ္ခ်င္းတဦးက ဖုန္းဆက္ေျပာသည့္အတြက္
လတ္တေလာ ေလာင္စာဆီေစ်းေၾကာင့္ အေျခအေနေတြ ရွဳတ္ေထြးေနသည့္
ရန္ကုုန္ၿမိဳ႕က ေနာက္ဆုံးထြက္ေပၚလာသည့္ ညတြင္းခ်င္း အဖမ္းအဆီးသတင္း
ေတြကုိ သိလုိက္ရသည္။
ဖုန္းေျပာေနစဥ္မွာပင္ ေအာ္စလုိမွာေနသည့္ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္
တဦးျဖစ္သည့္ ကုိမုိးေမာင္ေမာင္ဆီမွ အီးေမးလ္၀င္လာေလသည္။ ( အီးေမးကုိ
မူရင္းအတုိင္း ျပန္တင္ေပးလုိက္ပါသည္။ )


ရန္ကုန္တြင္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ ညသန္းေကာင္၌ စတင္ အဖမ္းခံရသူမ်ားမွာ
၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ကုိဂ်င္မီ၊ ကုိၿပံဳးခ်ဳိ၊ ကုိျမေအး ႏွင့္
ကုိအံ့ဘြယ္ေက်ာ္တုိ႔ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ေနာက္ဆက္တြဲ ေမးျမန္းစုံစမ္းခ်က္မ်ားအရ မင္းကုိႏုိင္ႏွင့္ ကုိကုိႀကီးတုိ႔ကုိ
လည္း ဖမ္းဆီးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အတည္မျပဳႏုိင္ေသးသည့္ သတ
္းမ်ား
ထပ္မံရရွိခဲ့သည္။
မင္းကုိႏုိင္ကုိ က်ဳိကၠဆံ စစ္ေၾကာေရးစခန္းသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားေၾကာင္း
ေနာက္ထပ္စာတေစာင္ ထပ္၀င္လာပါသည္။


ကုိမုိးေမာင္ေမာင္ထံမွ ၀င္လာသည့္ မူရင္းစာ..

Hi
All comrades

The bastard SPDC arrested the 4 8888students' leaders, Mya Aye,
Jimmy,Pyone Chi and Ant Bwe Kyaw in this midnigh.
We must prepare for the international's concern to realease immidiately
these students' leader and promoting democratic rights in Burma.
We should remember why we can live peacefully in other lands.
Let's show our unity and red blood for our country together!

with revolutionary truth

Moe Mg Mg
(Norway)


ရြာငယ္ဇနပုဒ္ မီးကေလးမွိတ္တုတ္

( အေတြးခဲျခစ္ )

ဘေလာ့ကုိ လူတေယာက္၏ ဒုတိယ ဥပဓိဟု ေခၚရမည္လား မသိ။
ဘေလာ့တခုဆီ သြားလည္လ်င္ လူတေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ဆုံရသလုိ
အရသာမ်ဳိး ရသည္ဟု က်ေနာ္ ခံစားရသည္။ စိတ္ကူးေတြ ဖြင့္အံမွဳေတြ၊
ေလ့လာမွဳေတြ အားထုတ္မွဳေတြ၊ အရယ္အၿပံဳး အလြမ္းအေဆြး၊
၀မ္းေျမာက္မွဳ စိတ္ညစ္ညဴးမွဳ စသျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။
ဘေလာ့အျပင္အဆင္၊ အေျပာင္းအလဲ၊ ေနရာခ်ထားမွဳေတြကေန
ထုိသူ႔ အတြင္းသေဘာကုိ အကဲခတ္ႏုိင္သည္။ စီေဘာက္၊ ကြန္မန္႔စသည္
တုိ႔မွာ ထုိသူႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ ဆက္ဆံေရး၊ သူ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္သလဲ
ခံစားသလဲ စသျဖင့္လည္း ေတြ႕ႏုိင္ေသးသည္။ ဘေလာ့ေပၚမွာ အေပၚယံ
ေလာက၀တ္ေတြ၊ တမင္ရုပ္ဖ်က္ထားမွဳ၊ ပိရိစြာသရုပ္ေဆာင္မွဳတုိ႔ ရွိႏုိင္
ေသာ္လည္း တခ်က္မဟုတ္ တခ်က္မွာေတာ့ အတြင္းသရုပ္ေတြကုိ
ေဖြတတ္လ်င္ လွစ္ကနဲ ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘေလာ့တခု သက္တမ္း
ကေလး ရလာၿပီဆုိလ်င္ လူတေယာက္လုိ အသက္၀င္လာသည္ဟု က်ေနာ္
ဆုိခ်င္သည္။

အသက္၀င္လာလ်င္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကုိယ္က သိပ္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ဖုိ႔

မလြယ္ေတာ့။ အနည္းႏွင့္ အမ်ား သူသေဘာ သူေဆာင္လာႏုိင္သည္။
စာေရးဆရာေတြ ကုိယ့္၀တၱဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ကုိယ္မႏုိင္ေတာ့သည့္
သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္သည္။ ကုိယ္ေရး ကုိယ္တင္ ဆုိေပမယ့္
ကုိယ္ တည္းျဖတ္ခ်င္တုိင္း တည္းျဖတ္လုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့။ ကုိယ္ဘေလာ့ကုိယ္
စိတ္ကုန္လာခ်ိန္မွာရပ္ပစ္ရမည္ဆိုလ်င္လည္း မိမိရင္ေသြး မိမိသတ္ရသလုိ
စိတ္မွာ နာက်င္ရလိမ့္မည္။ အေပါင္းအေဖၚ ဘေလာ့ဂါေတြကလည္း ၀ုိင္း၀န္း
အေရးဆုိ ျပစ္တင္ၾကလိမ့္မည္။

တခါ ဘေလာ့က မိမိ၏ လက္ေတြ႕ဘ၀အေပၚ ဘာေတြ ရုိက္ခတ္လာႏုိင္သလဲ။

ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကုိယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေပၚ ဘယ္လုိ အက်ဳိးသက္ေရာက္
မွုဳေတြ ျဖစ္လာႏုိင္သလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ တေရတေျမမွာ ေရာက္ေနၾကရသည့္
ျမန္မာမ်ားအတြက္ေတာ့ ဘေလာ့က အေဖၚေကာင္း ျဖစ္လာႏုိင္ဖြယ္ရွိသည္
ဟု ရဲရဲႀကီး ယုံၾကည္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကုိ ႀကံဳရင္
ႀကံဳသလုိ ဘေလာ့ကေလးတခုေတာ့ ေရးၾကပါဟု တုိက္တြန္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္
က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ သူတုိ႔ဘက္က စိတ္၀င္စားဟန္ သိပ္မျပ။
ကုိေယာဟန္ေအာင္၏ ဟစ္ေဟာ့ကဗ်ာထဲကလုိ
ဘေလာ့ကေလး တကုတ္ကုတ္ေရးမိပါတယ္ အရည္မရအဖတ္မရ ဟု
အေျပာမခံရလ်င္ပင္ ကံေကာင္းဟု မွတ္ရမည္လား။

ဘေလာ့သက္အရ က်ေနာ္က သိပ္ငယ္ေသးသည္။ ဘေလာ့ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး

ေျပာေရးဆုိခြင့္ေတာ့ သိပ္မရွိပါ။ နည္းနည္းၾကာလာလ်င္ ဘေလာ့အေပၚ
က်ေနာ့္နားလည္မွဳကလည္း ေျပာင္းႏုိင္သည္ မဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေနမွာေတာ့ လူတုိင္းကုိ ဘေလာ့ကေလး တခုစီ ရွိေစခ်င္
သည္။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လုိ ေ၀းေနေန၊ ျခားေနေန၊ ကြဲလြဲ
ေနေန ဘေလာ့ကေလးမ်ားမွတဆင့္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရင္း ရင္းႏွီး နားလည္
လာႏုိင္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ အခုေန တေယာက္ကုိတေယာက္
ဆဲေကာင္း ဆဲေနၾကမည္။ ခပ္စိမ္းစိမ္း ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္ေနၾကမည္။
တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ၿပိဳကြဲေနသည့္
ယုံၾကည္မွဳ၊ ျပန္လည္သင့္ျမတ္မွဳ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳေတြကုိ သည္ဘေလာ့ကေလး
ေတြက ေဆာင္ၾကဥ္းမေပးႏုိင္ဟု မည္သူ ေျပာႏုိင္ပါမည္နည္း။
က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာ သိပ္မ်ား မ်ားသြားၿပီလား။
ျဖစ္ႏုိင္လ်င္ သည့္ထက္ပင္ ပုိလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေနမိတာ..။
ေတးတပုဒ္ ျဖစ္မလာခဲ့လည္း စိတ္ကူးကေလးက
ခ်ဳိျမလွပေနမွာ မဟုတ္လား။

Wednesday, August 15, 2007

ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္ကေလး

( စာတမ္းငယ္ )

၁။

အုတ္ေလွကားေလးက ခပ္မတ္မတ္ ႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးမုိ႔ အတန္ျမင့္သည္၊
ေမာ္လန္ပရစ္ေလွကားဟု ေနာ္ေ၀လုိေရးထားသည္ကုိ က်ေနာ္က
ဟာသကေလးစြက္ၿပီး ေမာ္လန္ပရစ္ေစာင္းတန္းလုိ႔ ျမန္မာမွဳျပဳလုိက္
သည္၊ အေပၚမွာ ရြာဦးေစတီမရွိေပမယ့္ ရင္ျပင္ေတာ္ကေလးတခုေတာ့
ရွိသည္၊ လူ႕အခြင့္ကအေရး ရင္ျပင္ငယ္ေလးျဖစ္သည္၊ အလံတုိင္ထိပ္မွာ
ကုလသမဂၢအလံက လြင့္၀ဲေနသည္၊ အလံတုိင္ေျခရင္းမွာ ဒူးဆစ္တုပ္
ထုိင္ေနသည့္မိန္းမတေယာက္။ မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ၊
ဘီးစပတ္ကေလးႏွင့္မုိ႔ မ်က္ႏွာပုံပမ္းမပီျပင္ေသာ္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္း
စုၾကည္ဟု က်ေနာ့္ရင္က သိေနသည္၊ အုိ လြတ္လပ္မွဳ၏ မိခင္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး.
အေမ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီည ဒီေနရာေလးမွာ စုေ၀းၾကမယ္၊ ကမာၻေပၚက
လူသားအားလုံးရဲ႔ ရပုိင္ခြင့္ေတြ အတြက္။ ေမြးရာပါ လူသားအခြင့္အေရး
ေတြအတြက္။ အတိဒုကၡ အေမွာင္ထုထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမီးအိမ္အတြက္
က်ေနာ္တုိ႔ အာရုံျပဳၾကမယ္၊ ဒီေန႔၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၄ ရက္ေန႔၊
ကမာၻ႕ကုလသမဂၢေန႔၊
၂။
ရင္ျပင္ႏွင့္တဆက္တည္း လမ္းၾကားေလးထဲခ်ဳိး၀င္လုိက္လ်င္ပင္
ရင္းႏွီးၿပိးသားမ်က္ႏွာေတြက ဆီးႀကိဳေနသည္၊ တေျမတည္း ကလာၿပီး
တၿမိဳ႕တည္းေနၾကသူေတြ။ ဒုကၡတူ။ ဘ၀တူေတြ၊ တျခားအခ်ိန္ေတြ
မွာဆုိ အခုလုိ အားလုံးဆုံဖုိ႔ ခက္သည္၊ ဒီညေတာ့ ဒီမွာဆုံျဖစ္ၾကၿပီ၊
စကားေတြေျပာၾကမည္၊ ဘာေတြ အတူတူလုပ္ၾကမလဲ ေဆြးေႏြးၾကမည္၊
သည့္အတြက္ပင္ သည္ေနရာမွာ အခန္းကေလးတခန္း က်ေနာ္တုိ႔
အတြက္ ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရုံးခန္းဟု သူတုိ႔က
နာမည္ေပးထားသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာဆန္ေအာင္ ခန္႔ထည္ေအာင္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခန္းမဟု ေခၚလုိက္သည္၊ သူတုိ႔ဆုိတာက ျမန္မာ့
ဒီမုိကေရစီေရးကုိ စုိက္လုိက္မတ္တတ္အားေပးေထာက္ခံလာခဲ့ၾကသည့္
ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံ ဘာဂမ္ၿမိဳ႕မွ ရဖ္တုိ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ကုိ ဆုိလိုျခင္းျဖစ္သည္၊
သေဘၤာေဆး ႏုိင္ႏုိင္သုတ္ထားသည့္ အနီေရာင္အုတ္ႂကြပ္မုိး အျဖဴေရာင္
ႏွစ္ထပ္လုံးခ်င္း ဒီအိမ္ကေလးကုိ ဘာဂမ္တၿမိဳ႔လုံးက ရဖ္တုိေဟာက္စ္ဟု
သိထားၾကသည္၊ ဘာဂမ္တကၠသုိလ္နယ္ေျမရွိ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးေပၚမွာ
လူ႔အခြင့္အေရး ယင္ျပင္ငယ္ကေလးႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ခ်စ္စရာ သည္အိမ္
ကေလးထဲမွာေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႕မ်ားစြာ၏ ရုံးခန္းမ်ားကုိ စုေ၀း
ထားသည္၊
အခုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတုိ႔၏ အခြင့္အေရးအတြက္တဲ့။
ရုံးခန္းတခန္းတုိးလာခဲ့ၿပီ၊

အခန္းထဲမွာ ေဒါင္းအလံရွိသည္၊ ေဒၚစုဓါတ္ပုံရွိသည္၊ ခေမာက္ႏွင့္
ပုသိမ္ထီးရွိသည္၊ ေလာကပါလနတ္ရုပ္တရုပ္လည္းရွိ သည္၊ ဒီမုိကေရစီေရး
လွဳပ္ရွားမွဳဓါတ္ပုံမ်ားကုိ နံရံပတ္လည္မွာ ကပ္ထားသည္၊ လူ႔အခြင့္
အေရး ပုိစတာေတြလည္းရွိသည္၊ စင္ေပၚမွာ ျမန္မာ့အေရးဆုိင္ရာစာအုပ္မ်ား
ခင္းက်င္းထားသည္၊ စီစဥ္သူတုိ႔က အခန္းထဲ၀င္လုိက္လ်င္ ျမန္မာ့ရနံလည္း
ရ ေစခ်င္သည္၊ ျမန္မာ့အေရးလည္း ႏုိးၾကားေစခ်င္သည္၊ သည္ေစတနာေၾကာင့္
ပင္ အခန္းကေလးက ၾကက္သေရမဂၤလာျဖင့္ တင့္တယ္ေနသည္ဟု ခံစားရသည္၊
ကြန္ျပဴတာခုံႏွင့္ကပ္လ်က္ ရုံးစားပြဲတလုံးခ်ထားသည္၊ စားပြဲမွာ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က စာထုိင္ေရးေနသည္၊ အခန္းထဲ၀င္လာသည့္
က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လွမ္းၿပံဳးျပသည္၊
၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ရဖ္တုိေဖာင္ေဒးရွင္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ
လူ႕အခြင့္အေရးဆု ခ်ီးျမႇင့္သည္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္
ပထမဆုံးရသည့္ ႏုိင္ငံတကာဆုဟု ဆုိႏုိင္သည္၊ အေရွ႔ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ား၏
လူ႕အခြင့္အေရးႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားအတြင္းတြင္
ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ပါ၀င္ခဲ့သူ ဘာဂမ္တကၠသုိလ္မွ ပါေမာကၡရဖ္တုိကုိ
ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ၁၉၈၆ ခုနွစ္မွစတင္၍ လူ႕အခြင့္အေရးႂကိဳးပမ္းမွဳ
ဆုကုိ ႏုိင္ငံတကာမွ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ စြန္လႊတ္အနစ္နာခံ
ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားအား ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ေရြးခ်ယ္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္၊
ရဖ္တုိဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူမ်ားသည္ တဆက္တည္းဆုိသလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဘယ္
ဆု ခ်ိးျမႇင့္ခံၾကရတတ္သည္၊ သုိ႔အတြက္ပင္ ႏုိင္ငံတကာမွာ ၾသဇာႀကီးေသာ
ဆုတဆုဟု ဆုိႏုိင္သည္၊ ထုိႏွစ္မွာပင္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးႏုိဘယ္ဆုကုိ ျမန္မာ
ျပည္သူတရပ္လုံးကုိယ္စား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆြတ္ခူးရရွိခဲ့သည္၊
အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ တုိက္ပြဲ ၀င္ေနခ်ိန္မုိ႔ ႏွစ္ဆုစလုံးကုိ လူကုိယ္တုိင္
သြားမယူႏုိင္ရွာခဲ့ေပ၊

၃။
တဦးက ဖြင့္ပြဲစရေအာင္ဟု ေဆာ္ၾသလုိက္ခ်ိန္မွာ ေအာက္ထပ္ကခန္းမငယ္
ေလးထဲ ဧည့္ပရိတ္သတ္တုိ႔ စုေ၀းမိၾကသည္၊ အခမ္းအနားတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း
တဦးၿပီးတဦး စကားထေျပာၾကသည္၊ လက္ခုပ္တီးၾကသည္၊ သည္အခန္းကေလး
ဖြင့္ရတဲ့ရည္ ရြယ္ခ်က္။ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရး။ လက္ရွိျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခ
အေန စသျဖင့္၊ ဓါတ္ပုံေတြ တျဖတ္ျဖတ္ရုိက္ၾကသည္၊ ထူးထူးျခားျခားတခုက
ေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သည္ ေနာ္ေ၀ဂီတပညာရွင္ႀကီးတုိ႔၏ ဂီတကုိကုိးကားကာ
သူတုိ႔၏ အမွန္တရားႏွင့္ လြတ္လပ္မွဳအေပၚ ခ်စ္စိတ္။ လူသားေမတၱာ
ေဖၚက်ဴးခ်က္တုိ႔က လူ႕အခြင့္အေရးအေပၚ ၾသဇာေညာင္းခဲ့ပုံကုိ ေနာ္ေ၀
ပါေမာကၡတဦးက ဖတ္ၾကားတင္ျပသြားခ်က္ျဖစ္သည္၊ ဂီတႏွင့္ လူ႕အခြင့္
အေရး တဲ့။ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းသည့္ေခါင္းစဥ္ပဲဟု ေတြးမိသည္၊ သုိ႔ေပမယ့္
ေနာ္ေ၀ဘာသာျဖင့္ေျပာသြားသျဖင့္ အကုန္နားမလည္ႏုိင္ခဲ့၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး လက္ရွိအေျခအေနအေၾကာင္းေျပာ ေတာ့ ေနာ္ေ၀ပရိသတ္ ၿငိမ္သြားသည္၊
အေတာ္ဆုိးပါလားဟု သူတုိ႔စိတ္အတြင္းက ဆုိေနၾကလိမ့္မည္၊
ျမန္မာပရိသတ္အတြက္ကေတာ့ မထူးဆန္း။ ဒါသူတုိ႔ဘ၀။ အခုခဏ ေ၀းေနတယ္
ဆုိေတာင္မွ ဒါသူတုိ႔ေမ့ထားလုိ႔မရတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႔တကယ့္ဘ၀။ ခံႏုိင္ ရည္နဲ႔
ထုံအခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ မဟုတ္လား၊ က်ေနာ့္လက္ခုပ္သံက အားေပ်ာ့ေနသည္၊
လက္ဖက္ရည္ပါတီပြဲေလးကုိ အေပၚထပ္ က ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာလုပ္သည္၊
ကိတ္မုန္႔အႀကီးႀကီးတခ်ပ္ကုိ အပုိင္းပုိင္းလွီးကာ စကၠဴပန္းကန္ေလးေတြႏွင့္
လုိက္ေ၀သည္၊ အားလုံး စုမိရာ စုမိရာ စကား၀ုိင္းဖြဲ႕ျဖစ္ၾကသည္၊ ခဏအၾကာ
ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သူကျပန္၊
၄။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ သည္ႏွစ္အတြက္ ရဖ္တုိဆုကုိ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး
သီကြမ္ဒုိကုိ ဂုဏ္ျပဳေပးအပ္ခဲ့သည္၊ သက္ေတာ္ ၇၀ ေက်ာ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ
ေထာင္ထဲတြင္ ၂၅ ႏွစ္ေနခဲ့ရသည္၊ အခုေလာေလာဆယ္ အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္
အက်ဥ္းစံေနရသည္၊ ေတာင္ဗီယက္နမ္အေပၚ ေျမာက္ဗီယက္နမ္ေတြ ေအာင္ပြဲ
ခံၿပီးခ်ိန္မွစႈ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူ၊
ယခုထိလည္း လြတ္လပ္စြာကုိးကြယ္ခြင့္ႏွင့္ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားအတြက္
ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူ၊
ဆုေပးပြဲကုိ ရဖ္တုိ ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္အခမ္းအနားႏွင့္အတူ က်င္းပရန္ျပင္ဆင္
ထားသည္၊ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ရဖ္တုိဆုရွင္မ်ား လာေရာက္ၾကမည္၊ ေတာင္ကုိးရီး
ယားမွ သမတေဟာင္း ကင္ေဒးဂ်ဳံ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး။ အေရွ႔
တီေမာမွ ရာမုိစ္ေဟာ္တာ။ အီရန္မွ ရွီရင္းအီဗာ စသျဖင့္၊ သုိ႔ေသာ္ ဆုရွင္
ဘုန္းေတာ္ႀကီး သီကြမ္ဒုိကေတာ့ အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀မုိ႔ လာေရာက္ႏုိင္မည္
မဟုတ္၊ ထုိ႔အတူ ရဖ္တု္ဆုရွင္တဦးျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္း
စုၾကည္လည္း လာေရာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္၊ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေနအိမ္အခ်ဳပ္
ဘ၀မွာ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ၊
လြတ္ေျမာက္ေနစဥ္ကာလ အင္တာဗ်ဳးတခုမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က
ေျပာခဲ့ဘူးသည္၊ ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ခ်ိန္မွာ ျပည္ပခရီးသြားဖုိ႔
ႀကံဳလာရင္ က်မ ပထမဆုံးသြားခ်င္တာ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံကုိပါပဲ တဲ့၊ ျမန္မာ့
ဒီမုိကေရစီေရးအေပၚ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံ၏ ေထာက္ခံကူညီမွဳကုိ ေက်းဇူးစကားဆုိျခင္း
ဟု နားလည္လုိက္သည္၊ သည္စကားတခြန္းကုိပင္ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံသားေတြက
လည္း အထူးေက်နပ္သည္၊ ရဖ္တုိေဟာက္စကေတာ့ မလာေရာက္ႏုိင္ေသးသည့္
သူတုိ႔၏ဆုရွင္အတြက္ ရုံးခန္းတခန္းဖြင့္ကာ ႀကိဳဆုိေနေလၿပီ၊
ရုံးခန္းအတက္ သစ္သားေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာ ပိန္းတန္းဖိနပ္ပါးကေလး
တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျဖင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ ရယ္ရယ္ေမာေမာတက္လာခ်ိန္မွာ
ေတာ့ ေတာင္ ၇ လုံး၀န္းရံကာ အတၱလန္တိတ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခေပၚ
ေမးတင္ထားသည့္ဘာဂမ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ႏွင္းပြင့္စပ္စပ္ေပၚ ေနေရာင္၀င္းပ
ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ယုံၾကည္မိသည္၊ ထုိအခ်ိန္ ေတာင္ကုန္းထိပ္က
အိမ္ကေလးမွာ စႏၵရားသံေၾကာင့္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလးလွဳပ္ခါလ်က္၊
တီးသူေ၀းခဲ့တဲ့ကာလတေလ်ာက္
သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရသည့္ ေတးသြားေတြနဲ႔ေလ၊

Monday, August 13, 2007

ျမန္မာတက်ပ္ ကရင္တက်ပ္

မေန႔က ၾသဂုတ္ ၁၂ ရက္ေန႔ဟာ ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီး
က်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ ၅၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ကရင္အာဇာနည္ေန႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာဂမ္ၿမိဳ႕
ကေလးရဲ႕ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရုံးခန္းရွိရာ ရပ္ဖတုိ လူ႔အခြင့္ အေရးအဖြဲ႕ရဲ႕
ခန္းမေဆာင္ေလးမွာ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ကေန ေျပာင္းေရြ႕အေျခခ်လာတဲ့
ကရင္အမ်ဳိးသား ေတြ စုစည္းၿပီး အခမ္းအနားေလးတခု က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။
စကားေတြေျပာၾက၊ ေအာင္းေမ့ဖြယ္သီခ်င္းေတြ ဆုိၾကနဲ႔ေပါ့။ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲနဲ႔
ဧည့္ခံတာမုိ႔ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ပါပဲ။ မိသားတစု ကေလးသုံးေလးေယာက္ပါတာမုိ႔
မ်ဳိးဆက္သစ္ အင္အားကလည္း အေတာ္ေတာင့္ပါတယ္။ ကရင္လူငယ္တဦးက
သဘာပတိအျဖစ္
စကားေျပာ ရာမွာ ကရင္အမ်ဳိးသားေရးကုိ ဂႏၷီႀကီးတုိ႔၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္အတုိင္း အၾကမ္းမဖက္ ႏွလုံးရည္နည္းနဲ႔
တုိက္ပြဲ၀င္ရင္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မယ္လုိ႔ သူယုံၾကည္ေၾကာင္း ေျပာသြားတာကုိ
ထူးထူးျခားျခား သတိ ထားမိခဲ့ပါတယ္။


ၿပီးေတာ့ နက္ေပၚမွာလုိက္ရွာရင္း သမာရုိးက်မဟုတ္တဲ့ အေတြးအျမင္မ်ား
unconventional thoughts and commentaries ဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္လုိေရးထားတဲ့
ကရင္ေရးရာ ဘေလာ့တခုေတြ႕တာနဲ႔ လင့္တင္ေပးထားလုိက္ပါတယ္။
စိတ္၀င္စားစရာ ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ဘေလာ့တခုပါ။


ကရင္ျပည္ခ်က္ခ်င္းေပး
ျမန္မာတက်ပ္ ကရင္တက်ပ္
အခ်င္းခ်င္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ျပည္တြင္းစစ္မခင္းခ်င္ဘူး ဆုိတဲ့ ေစာဘဦးႀကီး
ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ကနဦး
ေတာင္းဆုိသံဟာ အခုအခ်ိန္ထိ ပဲ့တင္ထပ္
ေနတုန္းပါပဲ။

တရားမွ်တမွဳက ငါတုိ႔ကရင္အမ်ဳိးသားေတြကုိ
ေစာင္မလိမ့္မယ္လုိ႔ ေစာဘဦးႀကီးက
ေျပာသြားဘူးခဲ့ပါတယ္။

( နယ္စပ္က အလုပ္ရုံေဆြးေႏြးပြဲတခုမွာ ကရင္တက်ပ္ ျမန္မာတက်ပ္၊

ရွမ္းတက်ပ္ ျမန္မာတက်ပ္ ဆုိတဲ့ ျပည္ေထာင္စုအတြင္း တန္းတူေရးဆုိတဲ့
အေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ ရခုိင္အမ်ဳိးသားႀကီးတဦးက..
ဒါကေတာ့ ျမန္မာေတြ လူလည္က်တာပဲ။ အေသအခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ျမန္မာက ကရင္နဲ႔မွာ တက်ပ္၊ ရွမ္းနဲ႔မွာ တက်ပ္၊ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔မွာ
တက်ပ္စီ ဆုိေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြက တေယာက္တက်ပ္ပဲရၿပီး
ျမန္မာက ၇ က်ပ္ေလာက္ရသြားတာေပါ့ ဟု ထေျပာသျဖင့္ ငုိရမလုိ
ရယ္ရမလုိ ျဖစ္ခဲ့ရတာကုိ ျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။ )

Wednesday, August 8, 2007

တခါက ဘူတာရုံေလးတခုမွာ မီးရထားႀကီးကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့စဥ္


မုိးရြာမလား

ေနပူမလား
မသိႏုိင္တဲ့မနက္။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရယ္
စုိးရြ႔ံမွဳေတြရယ္
အုံ႔ဆုိင္းေနတဲ့မနက္။

ဘက္စကားအုိႀကီးေတြေတာင္
အသံမထြက္ေအာင္ထိန္းေမာင္းေနတဲ့မနက္။

ေက်ာင္းတက္ၿပီး
စာမသင္ျဖစ္တဲ့မနက္။
ရုံးတက္ၿပီး
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မထုိင္ျဖစ္တဲ့မနက္။
ေစ်းသြားၿပီး
ဟင္းမခ်က္ျဖစ္ေသးတဲ့မနက္။

အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားထဲအစာရွာထြက္တဲ့
ရပ္ကြက္ထဲကေခြးေတြေတာင္
တေကာင္နဲ႕တေကာင္ေတြ႕ရင္ မေဟာင္မိတဲ့မနက္။

တာ၀န္လက္ပတ္ေတြ
တုတ္ေတြ ဒုိင္းေတြ သံဆူးႀကိဳးေတြ
ေလာ္စပီကာတင္ထားတဲ့စစ္ကားေတြ
ကုိယ့္အိမ္ထဲကုိယ္ေနၾကပါတဲ့
လမ္းေပၚထြက္ရုံနဲ႕
ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မွဳျဖစ္သြားႏုိင္တဲ့မနက္။

ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံး
ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားခဲ့ရတဲ့မနက္။

တမိနစ္ခ်င္း
သံပတ္တင္းတင္းလာတဲ့မနက္။

သမုိင္းလွည္းဘီးကုိ
ဘယ္သူကတြန္းၿပီး
ဘယ္သူကရပ္တန္႔ႏုိင္ပါသလဲ
အဲဒီ့မနက္က
လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွာ
ဖုန္းတေထာင္းေထာင္းထခဲ့တယ္၊

ႏွင္းခါးမုိး
၂၀၀၅

Tuesday, August 7, 2007

အေမ့ကုိ မလိမ္ၾကပါနဲ႔

တခါက မဆလေခတ္ အစုိးရထုတ္ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီစသည့္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္
ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြနီးလာလ်င္ အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာေတြ ေရးၾကသည္။
အလုပ္သမားေန႔နီးလာလ်င္ အလုပ္သမားကဗ်ာ၊ လယ္သမားေန႔နီးလာလ်င္
လယ္သမားကဗ်ာ၊ ေတာ္လွန္ေရးေန႔နီးလာလ်င္ ေတာ္လွန္ေရးကဗ်ာ စသျဖင့္။
ၾကာေတာ့ လူေတြက သည္ကဗ်ာေတြကုိ ညည္းေငြ႔လာကာ ေက်ာ္ဖတ္ၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ကဗ်ာေရးစက ထုိကဗ်ာေရးသူမ်ားကုိ အထင္မႀကီး။ ပုံစံက်မ်ားဟု
ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ကုိယ္အေျပာခံရမည့္ အလွည့္ထင္သည္။
ဒီမုိကေရစီေရး အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တခုေတာ့
ေျပာရဲတာရွိသည္။ မိမိတုိးတုိက္မိခဲ့သည့္ သမုိင္းရက္စြဲမ်ားကုိ ရင္ျဖင့္ ခံစားေရးဖြဲ႔
ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းပင္။
က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ျဖစ္ရသည့္တုိင္းျပည္၏ ၁၃၅၀ ျပည့္သည္ ေရႊေဘာင္ကြပ္ဖုိ႔
မလုိအပ္ေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားျပည့္စုံၿပီးသား လူထုပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ယခု က်ေနာ္၏ ပါ၀င္ဖြဲႏြဲ႔မွဳသည္ ခဲျခစ္ရာတေၾကာင္းမွ်သာ။

ညီမေလး ခဏေနျပန္လာမွာပါ

အိမ္ေရွ႔မွာ
လူအုပ္ႀကီးက
လမ္းအတုိင္း စီးဆင္းေနတယ္။

တူညီ၀တ္စုံ
ေႂကြးေၾကာ္သံစာရြက္
အလံကုိင္တပ္ဖြဲ့
ညႊန္ၾကားႀကီးၾကပ္သူ
ဘာတခုမွမပါ
တခ်ဳိ႔ဆုိ
ဖိနပ္ေတာင္မပါ။

အေရးေပၚလက္လုပ္ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြေတာင္မွ
ဟုတ္တိပတ္တိမပါ။

ပထမေတာ့
တုိင္သံေဖါက္သံေတြကလည္း
တေယာက္တေပါက္နဲ႔
လက္ေမာင္းတေျမွာက္ေျမွာက္
ေျခဖ်ားတေထာက္ေထာက္နဲ႔
ေအာ္သြားေလ်ာက္သြားၾက။
ေက်ာင္းစိမ္းနဲ႔ကေလးတေယာက္ကုိေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓါတ္ပုံေဘာင္ေလးကုိင္ၿပီး
ေရွ႔ဆုံးမွာေတြ႔လုိက္ရဲ႕၊

အေမခဏတဲ့
ညီမေလးအိမ္ေပၚကေျပးဆင္းသြားတယ္
တားခ်ိန္ေတာင္မရလုိက္ဘူး၊

ဟဲ့အေကာင္
အိမ္မွာေန
အေမကသားအတြက္ပူတယ္
ေယာက်ာ္းေလး ထိန္းရခက္ပါ့တဲ့၊

ဟုိေကာင္မကေတာ့
မိန္းကေလးမုိ႔စပ္စပ္စုစု
ခဏေနျပန္လာမွာေပါ့တဲ့၊

လူအုပ္ႀကီးေတြကလည္း
တသုတ္ၿပီးတသုတ္
ပင္လယ္ကမ္းလွဳိင္းပုတ္သလုိ။
ကတၱရာလမ္းမေတာင္
ခါးဆန္႔ခြင့္မရေတာ့၊

အသံေတြကလည္း
ေ၀းသြားလုိက္ နီးလာလုိက္
ရပ္သြားတယ္မရွိဘူး၊

ညေနသာေစာင္းေရာ
ေန႔ခင္းဘက္တေမွးေတာင္
အေမေခါင္းမခ်လုိက္ရဘူး။
လူအုပ္ႀကီးထြက္ထြက္ေငးၿပီး
အင္း ကုန္ေစ်းႏွဳန္းကလည္းႀကီးေပတာကုိးလုိ႔
သူဘာသာတုိးတုိးေျပာေနျပန္တယ္၊

မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေတြးတာပါ
အဲဒီေန႔ကတည္းက
ညီမေလးျပန္မလာေတာ့ဘူး၊

အိမ္ေရွ႔မွာ
လူအုပ္ႀကီးက
လမ္းအတုိင္းစီးဆင္းခဲ့တဲ့ေန႔ကေပါ့၊ ၊

ႏွင္းခါးမုိး
၂၀၀၄

Friday, August 3, 2007

နာက်င္မွဳတုိင္းမွာ ပန္းတခင္းရွိတယ္


(ကဗ်ာခံစားမွဳ)


တုိက္ဆုိင္တုိင္း က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးေသာ တရုတ္၀တၱဳတုိေလးတပုဒ္ကုိ
သြားသြားသတိရသည္။ ဥကၠဌေမာ္လက္ထက္က တရုတ္ျပည္မွာ
ယဥ္ေက်းမွဳေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ ထုိေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း
ပညာတတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအပါအ၀င္ တရုတ္ျပည္သူေတြ၏ဘ၀
ဗရုတ္ဗရက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမွဳေတာ္လွန္ေရး
က်ဆုံးသြားသည္။ ထုိအခါက်မွ အေျခအေနေတြက ျပန္တည္ၿငိမ္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ တရုတ္ျပည္သူမ်ားသည္ ထုိကာလမ်ားကုိ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။
ထုိကာလမ်ားသည္ သူတုိ႔ဘ၀အတြက္ ဆုံးရွဳံးခဲ့ရေသာကာလမ်ားအျဖစ္
သတ္မွတ္ၾကသည္။
ထုိ၀တၱဳတုိေလးထဲမွ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ သူတုိ႔အသက္ကုိေျပာေသာအခါတုိင္း
၈ ႏွစ္ေလ်ာ့၍ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ထုိ ၈ ႏွစ္သည္ ယဥ္ေက်းမွဳေတာ္လွန္ေရး
ကာလျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ဘ၀ထဲတြင္ ထုိ ၈ ႏွစ္ကုိ ထည့္မတြက္ၾက။

၈၈ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္အသက္ ၂၅ ႏွစ္မျပည့္တတ္ေသး။ က်ေနာ္က ၆၃ ခုဖြား
ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ထက္တႏွစ္ေစာ၍ ၆၂ ခုနွစ္တြင္ လူျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ကုိယ္တုိ႔က ဒီမုိကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးကုိ
ခ်က္ႀကိဳးနဲ႔အတူအျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေကာင္ေတြ ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္
၈၈ ခုႏွစ္ကက်ေနာ္တုိ႔ေတြ လမ္းမေတြေပၚ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ စုနီးပါး ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔အသက္ေတြလည္း
အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ ပုိႀကီးခဲ့ၿပီ။
သုိ႔ေပမယ့္ အားလုံးက မေန႔တေန႔ကလုိပင္။ တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့မသိ။
က်ေနာ္တုိ႔အတြက္မူ အေရးအခင္းသည္ မၿပီးေသး။ ဒီမုိကေရစီမရမခ်င္း က်ေနာ္
တုိ႔သည္ လမ္းမေတြေပၚက ၂၅ ႏွစ္သားေလးေတြသာ ျဖစ္ေနေပအုန္းမည္။
ထုိခံစားခ်က္ျဖင့္ေရးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ထုတ္ ရွစ္ေလးလုံး
လူထုအေရးေတာ္ပုံ ႏွစ္ပတ္လည္ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္မွာ ေဖၚျပခဲ့ဘူးသည္။
ယခု ၅ ႏွစ္ခန္႔ ၾကာသြားသည့္တုိင္ ထုိမုိးေရစက္မ်ားက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတုန္းပဲ
ျဖစ္ပါသည္။


အဘိဓမၼာ၏ မုိးေရစက္မ်ား

၁၊
အေတြးေတြကုိ
ဆယ့္ေလးႏွစ္ထဲမွာ ထည့္လုိက္ရမလား။
ဆယ့္ေလးႏွစ္ကုိ
အေတြးထဲမွာ ထည့္လုိက္ရမလား၊

၂၊
ဆယ့္ေလးႏွစ္ခ်င္းတူေပမယ့္
ေျခလွမ္းခ်င္းမတူဘူး
ရင္ခုန္သံခ်င္းမတူဘူး
ရင့္မွည့္ပုံခ်င္းမတူဘူး
ေပါက္ေရာက္ရာခ်င္းမတူဘူး၊

ပန္းလုိပြင့္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း
ဗုံးလုိေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့သူေတြရွိတယ္။
မုိးႀကိဳးလုိထစ္ခ်ဳန္းရင္း
ေရလုိပြက္ခဲ့တဲ့သူေတြရွိတယ္၊

ၿပီးေတာ့
သစ္ရြက္ေတြလုိေႁကြခဲ့ရတဲ့သူေတြ
ေရလုိစီးဆင္းသြားတဲ့သူေတြ
တိမ္လုိလြင့္ေမ်ာသြားတဲ့သူေတြ၊

အိပ္မက္ေတြကုိ
အိပ္မက္ျပန္မက္ခဲ့ရတဲ့သူေတြ၊

၃၊
ဆယ့္ေလးႏွစ္ကုိ
ဘ၀ထဲကထုတ္ပစ္လုိက္ရမလား
ဘ၀ကုိ
ဆယ့္ေလးႏွစ္ထဲကထုတ္ပစ္လုိက္ရမလား၊

ေမးခြန္းေတြက
ဥေႏွာက္ကုိအပုိင္စီးႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္
ႏွလုံးသားကုိေတာ့
ၿပိဳေအာင္၀င္မတုိက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊

၄၊
ဘ၀ကုိႏွစ္ကာလနဲ႔တုိင္းတာလုိသူတုိ႔
သင္တုိ႔နားလည္ပါစ..
နာက်င္မွဳတုိင္းမွာ
ပန္းတခင္းရွိတယ္၊
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ေပးဆပ္မွဳဆုိတာ
သူ႕ကုိယ္ပုိင္စာမ်က္ႏွာနဲ႔သူရွိတယ္၊ ၊


ႏွင္းခါးမုိး