၂၁ ရာစုႏွစ္သည္ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္မွဳေတြ မ်ားလာေသာရာစုႏွစ္ (century of Extremes) ျဖစ္သည္ဟု ၂၁ ရာစုကုိ ေလ့လာသူ ပညာရွင္ ဂ်ိမ္းမာတင္က ဆုိသည္။ ဤရာစုတြင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာသည္။ ထုိစိတ္ကူးစိတ္သန္းတုိ႔ကုိ ၂၁ ရာစု လူသားမ်ားက လြယ္လြယ္ႏွင့္ လက္မခံၾကေခ်။ ယေန႔ေခတ္ လူသားတုိ႔သည္ အရာရာကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီးမွ လက္ခံသည္။
၂၁ ရာစု လူသားတုိ႔သည္ သူမ်ားေျပာတုိင္း ယုံသည့္ မလိမ္မုိး မလိမၼာေခတ္ကုိ ေက်ာ္လႊားခဲ့ၿပီဟု အေတြးအေခၚ ပညာရွင္မ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ ယင္းအဆင့္သုိ႔ ေရာက္လာျခင္းမွာ အုိင္တီေခၚ သတင္း ျပန္ၾကားေရး နည္းပညာ၏ ေက်းဇူးတရား ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံထားၾကသည္။
အေတြးအေခၚ သမုိင္းပညာရွင္ အာနက္စ္ဂဲလ္နာက သမုိင္းတြင္ စခန္းသုံးဆင့္ ရွိခဲ့သည္ဟု ၫြဳန္းဆုိသည္။ (၁) Sword ဓား၊ (၂) Plough ထယ္ႏွင့္ (၃) Book စာအုပ္တုိ႔ျဖစ္သည္။ ဤသုံးစခန္းကုိ (၁) အမဲလုိက္ျခင္း၊ အစာရွာစုေဆာင္းျခင္း (၂) ထြန္ယက္စုိက္ပ်ဳိးျခင္းႏွင့္ (၃) အသိပညာ တုိးခ်ဲ႕ျခင္း ဟူ၍ ဖြင့္ဆုိႏုိင္သည္။
သူမ်ားေျပာတုိင္း ယုံျခင္း၊ ေျခာက္တုိင္းေၾကာက္ျခင္း၊ ေျမွာက္တုိင္းေျမာက္ျခင္း၊ တမတ္ဖုိးေလာက္ သိသည္ကုိ တက်ပ္ဖုိးေလာက္ ထင္ေနျခင္း၊ ကၽြဲေျခရာခြက္ကုိ သမုဒၵရာမွတ္ျခင္း စသည္တုိ႔သည္ အသိပညာ ေခါင္းပါးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သမုိင္းစခန္းႏွင့္တြက္လ်င္ ၁ ႏွင့္ ၂ လူသားအဆင့္သာ ရွိဦးမည္ျဖစ္သည္။
အသိပညာ ႏုံနဲ႔သူသည္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းအသစ္ ထုတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ သူသိထားသမွ် သာမန္ဗဟုသုတေလးကုိ ဧရာမဟု မွတ္ထင္သည္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း အသစ္မ်ားကုိလည္း လက္ခံႏုိင္စြမ္း မရွိေခ်။ ထုိအခါ သူ နားမလည္ေသာ အသစ္အားလုံးကုိ မ်က္စိမွိတ္ ပယ္ခ်ေလသည္။ မိမိထက္ တတ္သိနားလည္သူမ်ားကုိ မလုိမုန္းထားျခင္း၊ မယုံသကၤာ ျဖစ္ျခင္းတုိ႔သည္ ယင္းတုိ႔၏ သိသာေသာ အားနည္းခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာသူႏွင့္ သူ၏ အ၀န္းအ၀ုိင္းသည္ ၂၀ ရာစုမွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖုိ႔သာရွိသည္။
အသိပညာအေျခခံ ရွိသူမ်ားကမူ စိတ္ကူးစိတ္သန္း အသစ္မ်ားကုိ ဓါတ္ခြဲခန္း လုံခြက္ထဲ ထည့္ကာ မီးျပင္းတုိက္၍ ဆန္းစစ္သည္။ ေတာ္႐ုံ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတုိ႔သည္ ျပာက်သြားၾကသည္။ မီးျပင္းဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ေသာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတုိ႔သည္ အဆင့္ျမင့္ေသာ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳႀကီးကုိ ဖန္တီးမည္ျဖစ္သည္။
ဖရန္စစ္ေဘကြန္က လူသားတုိ႔၏ ေတြ႔ရွိခ်က္ႀကီး သုံးမ်ဳိးသည္ သမုိင္းတြင္ အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ (၁) ပုံႏွိပ္စက္ကုိ ေတြ႔ရွိျခင္း၊ (၂) ယမ္းမွဳန္႔ gun powder ကုိ ေတြ႔ရွိျခင္းႏွင့္ (၃) မဂၢနက္သံလုိက္ magnet ကုိ ေတြ႔ရွိျခင္းတုိ႔သည္ သမုိင္းတခုလုံးကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစသည္။ အရာရာသည္ တကမၻာလုံး၌ အကုန္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။
ပုံႏွိပ္စက္ေၾကာင့္ စာေပမ်ားကုိ လက္ႏွင့္ ကူးယူကာ ျဖန္႔ခ်ီေနရျခင္းမွ ပုံႏွိပ္ ျဖန္႔ခ်ီလာႏုိင္၍ အသိပညာ ျပန္႔ပြားမွဳ လ်င္ျမန္ က်ယ္ျပန္႔လာသည္။ ယမ္းကုိ ေတြ႔ရွိ၍ စစ္ေရးစစ္ရာတုိ႔တြင္ အႀကီးအက်ယ္ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မည္သည့္ အင္ပါယာ၊ မည္သည့္ ဘာသာေရးဂုိဏ္း၊ မည္သည့္ ၾကယ္စုတုိ႔မွ် ပုံႏွိပ္စက္၊ ယမ္းႏွင့္ သံလုိက္တုိ႔ေလာက္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။
ဖရန္စစ္ေဘကြန္၏ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ျဖစ္သူ ေသာမတ္စ္ေဟာဘ္စ္ကလည္း ပညာ၏ မ႑ဳိင္သုံးပါး အေၾကာင္းကုိ တင္ျပခဲ့သည္။ ပညာ၏ မ႑ဳိင္သုံးခုကသာလ်င္ အရာရာကုိ ရွင္းျပႏုိင္ေသာ ပါ၀ါရွိသည္ဟု ေထာက္ျပသည္။ ပညာ၏ ပထမမ႑ိဳင္မွာ ႐ူပေဗဒျဖစ္၍ သဘာ၀ အရာ၀တၳဳတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ေရေရလည္လည္ ရွင္းျပႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ ပညာ၏ ဒုတိယမ႑ိဳင္သည္ စိတ္ပညာျဖစ္၍ လူကုိ တဦးခ်င္းအေနျဖင့္ ေလ့လာသည္။ စိတ္ပညာကုိ အသုံးခ်၍ လူအေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပႏုိင္သည္။ တတိယမ႑ိဳင္သည္ ႏုိင္ငံေရးပညာျဖစ္သည္။ ဤပညာသည္ လူမွဳအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာသည္။ ႏုိင္ငံေရးပညာျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္။ လူသားတုိ႔ ဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတရားမ်ားကုိ ႏုိင္ငံေရးပညာျဖင့္ ေရွာင္လႊဲႏုိင္၊ ဖယ္ရွားႏုိင္သည္။
လူသားတုိ႔ တုိးတက္ေရးျဖစ္စဥ္တြင္ အႀကီးမားဆုံး အတားအဆီးမွာ မသိနားမလည္မွဳျဖစ္သည္။ မသိနားမလည္ျခင္းသည္ အသိပညာ ေခါင္းပါးမွဳေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အသိပညာ ေခါင္းပါးမွဳသည္ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ မရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ မရွိျခင္းသည္ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ၏ အက်ဳိးတရားကုိ မျမင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ လူပ်င္းမ်ားသည္ အက်ဳိးကုိျမင္မွ အလုပ္လုပ္သည္။ လူေတာ္မ်ားသည္ကား အက်ဳိးရလဒ္ကုိ မစဥ္းစားပဲ သူ႔ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ အေကာင္အထည္ေပၚေရးကုိသာ ေရွး႐ွဳေလသည္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ အခ်ိန္အခါမေ႐ြး မီးျပင္းတုိက္ ခံႏုိင္ပါမွ ၂၁ ရာစုတြင္ ဆန္ကာတင္က်န္မည္ ျဖစ္ေလသည္။
(အေတြးအျမင္၊ အမွတ္ ၁၉၅၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၈)
၂၁ ရာစု လူသားတုိ႔သည္ သူမ်ားေျပာတုိင္း ယုံသည့္ မလိမ္မုိး မလိမၼာေခတ္ကုိ ေက်ာ္လႊားခဲ့ၿပီဟု အေတြးအေခၚ ပညာရွင္မ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ ယင္းအဆင့္သုိ႔ ေရာက္လာျခင္းမွာ အုိင္တီေခၚ သတင္း ျပန္ၾကားေရး နည္းပညာ၏ ေက်းဇူးတရား ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံထားၾကသည္။
အေတြးအေခၚ သမုိင္းပညာရွင္ အာနက္စ္ဂဲလ္နာက သမုိင္းတြင္ စခန္းသုံးဆင့္ ရွိခဲ့သည္ဟု ၫြဳန္းဆုိသည္။ (၁) Sword ဓား၊ (၂) Plough ထယ္ႏွင့္ (၃) Book စာအုပ္တုိ႔ျဖစ္သည္။ ဤသုံးစခန္းကုိ (၁) အမဲလုိက္ျခင္း၊ အစာရွာစုေဆာင္းျခင္း (၂) ထြန္ယက္စုိက္ပ်ဳိးျခင္းႏွင့္ (၃) အသိပညာ တုိးခ်ဲ႕ျခင္း ဟူ၍ ဖြင့္ဆုိႏုိင္သည္။
သူမ်ားေျပာတုိင္း ယုံျခင္း၊ ေျခာက္တုိင္းေၾကာက္ျခင္း၊ ေျမွာက္တုိင္းေျမာက္ျခင္း၊ တမတ္ဖုိးေလာက္ သိသည္ကုိ တက်ပ္ဖုိးေလာက္ ထင္ေနျခင္း၊ ကၽြဲေျခရာခြက္ကုိ သမုဒၵရာမွတ္ျခင္း စသည္တုိ႔သည္ အသိပညာ ေခါင္းပါးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သမုိင္းစခန္းႏွင့္တြက္လ်င္ ၁ ႏွင့္ ၂ လူသားအဆင့္သာ ရွိဦးမည္ျဖစ္သည္။
အသိပညာ ႏုံနဲ႔သူသည္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းအသစ္ ထုတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ သူသိထားသမွ် သာမန္ဗဟုသုတေလးကုိ ဧရာမဟု မွတ္ထင္သည္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း အသစ္မ်ားကုိလည္း လက္ခံႏုိင္စြမ္း မရွိေခ်။ ထုိအခါ သူ နားမလည္ေသာ အသစ္အားလုံးကုိ မ်က္စိမွိတ္ ပယ္ခ်ေလသည္။ မိမိထက္ တတ္သိနားလည္သူမ်ားကုိ မလုိမုန္းထားျခင္း၊ မယုံသကၤာ ျဖစ္ျခင္းတုိ႔သည္ ယင္းတုိ႔၏ သိသာေသာ အားနည္းခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာသူႏွင့္ သူ၏ အ၀န္းအ၀ုိင္းသည္ ၂၀ ရာစုမွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖုိ႔သာရွိသည္။
အသိပညာအေျခခံ ရွိသူမ်ားကမူ စိတ္ကူးစိတ္သန္း အသစ္မ်ားကုိ ဓါတ္ခြဲခန္း လုံခြက္ထဲ ထည့္ကာ မီးျပင္းတုိက္၍ ဆန္းစစ္သည္။ ေတာ္႐ုံ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတုိ႔သည္ ျပာက်သြားၾကသည္။ မီးျပင္းဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ေသာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတုိ႔သည္ အဆင့္ျမင့္ေသာ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳႀကီးကုိ ဖန္တီးမည္ျဖစ္သည္။
ဖရန္စစ္ေဘကြန္က လူသားတုိ႔၏ ေတြ႔ရွိခ်က္ႀကီး သုံးမ်ဳိးသည္ သမုိင္းတြင္ အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ (၁) ပုံႏွိပ္စက္ကုိ ေတြ႔ရွိျခင္း၊ (၂) ယမ္းမွဳန္႔ gun powder ကုိ ေတြ႔ရွိျခင္းႏွင့္ (၃) မဂၢနက္သံလုိက္ magnet ကုိ ေတြ႔ရွိျခင္းတုိ႔သည္ သမုိင္းတခုလုံးကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစသည္။ အရာရာသည္ တကမၻာလုံး၌ အကုန္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။
ပုံႏွိပ္စက္ေၾကာင့္ စာေပမ်ားကုိ လက္ႏွင့္ ကူးယူကာ ျဖန္႔ခ်ီေနရျခင္းမွ ပုံႏွိပ္ ျဖန္႔ခ်ီလာႏုိင္၍ အသိပညာ ျပန္႔ပြားမွဳ လ်င္ျမန္ က်ယ္ျပန္႔လာသည္။ ယမ္းကုိ ေတြ႔ရွိ၍ စစ္ေရးစစ္ရာတုိ႔တြင္ အႀကီးအက်ယ္ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မည္သည့္ အင္ပါယာ၊ မည္သည့္ ဘာသာေရးဂုိဏ္း၊ မည္သည့္ ၾကယ္စုတုိ႔မွ် ပုံႏွိပ္စက္၊ ယမ္းႏွင့္ သံလုိက္တုိ႔ေလာက္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။
ဖရန္စစ္ေဘကြန္၏ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ျဖစ္သူ ေသာမတ္စ္ေဟာဘ္စ္ကလည္း ပညာ၏ မ႑ဳိင္သုံးပါး အေၾကာင္းကုိ တင္ျပခဲ့သည္။ ပညာ၏ မ႑ဳိင္သုံးခုကသာလ်င္ အရာရာကုိ ရွင္းျပႏုိင္ေသာ ပါ၀ါရွိသည္ဟု ေထာက္ျပသည္။ ပညာ၏ ပထမမ႑ိဳင္မွာ ႐ူပေဗဒျဖစ္၍ သဘာ၀ အရာ၀တၳဳတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ေရေရလည္လည္ ရွင္းျပႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ ပညာ၏ ဒုတိယမ႑ိဳင္သည္ စိတ္ပညာျဖစ္၍ လူကုိ တဦးခ်င္းအေနျဖင့္ ေလ့လာသည္။ စိတ္ပညာကုိ အသုံးခ်၍ လူအေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပႏုိင္သည္။ တတိယမ႑ိဳင္သည္ ႏုိင္ငံေရးပညာျဖစ္သည္။ ဤပညာသည္ လူမွဳအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာသည္။ ႏုိင္ငံေရးပညာျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္။ လူသားတုိ႔ ဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတရားမ်ားကုိ ႏုိင္ငံေရးပညာျဖင့္ ေရွာင္လႊဲႏုိင္၊ ဖယ္ရွားႏုိင္သည္။
လူသားတုိ႔ တုိးတက္ေရးျဖစ္စဥ္တြင္ အႀကီးမားဆုံး အတားအဆီးမွာ မသိနားမလည္မွဳျဖစ္သည္။ မသိနားမလည္ျခင္းသည္ အသိပညာ ေခါင္းပါးမွဳေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အသိပညာ ေခါင္းပါးမွဳသည္ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ မရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ မရွိျခင္းသည္ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ၏ အက်ဳိးတရားကုိ မျမင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ လူပ်င္းမ်ားသည္ အက်ဳိးကုိျမင္မွ အလုပ္လုပ္သည္။ လူေတာ္မ်ားသည္ကား အက်ဳိးရလဒ္ကုိ မစဥ္းစားပဲ သူ႔ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ အေကာင္အထည္ေပၚေရးကုိသာ ေရွး႐ွဳေလသည္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ အခ်ိန္အခါမေ႐ြး မီးျပင္းတုိက္ ခံႏုိင္ပါမွ ၂၁ ရာစုတြင္ ဆန္ကာတင္က်န္မည္ ျဖစ္ေလသည္။
(အေတြးအျမင္၊ အမွတ္ ၁၉၅၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၈)
No comments:
Post a Comment