ႏွင္းခါးမုိး
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ငါတုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတြပဲ
ေသဆုိေသ ရွင္ဆုိရွင္ပဲ
ေပးတာယူ ေကၽြးတာစားပဲ
ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိဘူး
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး
ကုိယ့္အခန္းတံခါးကုိ ကုိယ္ပိတ္ခြင့္ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူး၊
လင္းေနတဲ့မီးတုိင္ေတြကုိ ငါတုိ႔ထြန္းထားတာ
ေျပာင္လက္ေနတဲ့ၾကမ္းျပင္ေတြကုိ ငါတုိ႔တုိက္ထားတာ
ပူေႏြးေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြကုိ ငါတုိ႔ခ်က္ထားတာ
ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ခ်ဳိးကန္ထဲကေရကုိ ငါတုိ႔ခပ္ထားတာ
သခင္မရဲ႕ပုခုံးသားႏုႏုေပၚကဖဲႀကိဳးေလးကုိ ငါတုိ႔ခ်ည္ေပးထားတာ
ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမင္းရဲခြက္ထဲက၀ုိင္ကုိ ငါတုိ႔ငွဲ႔ေပးထားတာ၊
အတူတူေနၾကတယ္
မိသားစုမဟုတ္ဘူး၊
လူကလူကုိပုိင္ဆုိင္တယ္
လူကလူကုိလုပ္ေကၽြးခစားရတယ္
လူလူခ်င္းမတူဘူး၊
နံရံျမင့္ျမင့္ႀကီးနဲ႔
တဘက္မွာအသူတရာေခ်ာက္နဲ႔
ေတာင္ကုန္းေပၚထီးထီးမားမား
အေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္းနဲ႔
ႀကီးမားတဲ့တံခါးႀကီးေတြနဲ႔
ၿမိဳ႕ကုိစီးျမင္ရတဲ့ေလသာေဆာင္နဲ႔
အိမ္ႀကီးကက်ယ္၀န္းလြန္း ႀကီးမားလြန္း
ခုိင္ခံ့လြန္းပါဘိ၊
လုံၿခံဳတဲ့အမုိးအကာရွိတယ္
အိပ္ယာတေနရာရွိတယ္
စားစရာရွိတယ္
ခုိးၾကည့္စရာမ်က္၀န္းေလးတစုံရွိတယ္
ဘယ္ေတာ့မွျငင္းဆန္ခြင့္မရွိတဲ့အမိန္႔အာဏာေတြရွိတယ္
လုိအပ္တဲ့အခါအခ်ည္ခံထားရတဲ့သံႀကိဳးနဲ႔
စိတ္မထင္ရင္အပုိ႔ခံရေလ့ရွိတဲ့အေမွာင္ခန္းရွိတယ္
အေရျပားေပၚမွာမီးနဲ႔ကပ္ခံထားရတဲ့အမွတ္တံဆပ္တခုနဲ႔
ခြဲျခားခံထားရတဲ့ဘ၀တခုရွိတယ္
လြတ္လပ္မႈေတာ့မရွိဘူး
လြတ္လပ္မႈဆုိတာကုိ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ေတာင္ေျပာခြင့္မရွိဘူး၊
လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အိမ္တံတုိင္းႀကီးအျပင္ကအရာ
ေတာင္ေအာက္ဟုိးအေ၀းမွာလွမ္းျမင္ရတဲ့ တလက္လက္မီးေရာင္
တခါတရံေလနဲ႔ေ၀့၀ဲေရာက္လာတဲ့ကၽြဲခ်ဳိမႈတ္သံ
ျမင္းရထားနဲ႔အေ၀းကေရာက္လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ရယ္ေမာအၿပံဳး
သူတခ်ိန္မွာရယူပုိင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့ သူ႔စိတ္ကူးထဲကဘ၀
သူစုထားတဲ့သားေရၾကဳတ္ထဲကေၾကးျပားစေတြ
သြန္ခ်ၾကည့္လုိက္ရင္ လြတ္လပ္မႈကုိငါ၀ယ္မယ္ လြတ္လပ္မႈကုိငါ၀ယ္မယ္လုိ႔
ျမည္တယ္
လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အလကားမရဘူးေလ၊
ဒီလုိနဲ႔
ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာကုန္လြန္
ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေသဆုံး
လြတ္လပ္မႈဆုိတာ
အသူတရာေခ်ာက္ထဲပစ္ခ်ခံလုိက္ရမွ ပုိင္ဆုိင္ၾကရတယ္။
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔လည္ပင္းမွာအပတ္ခံထားရတယ္
တခုခုကုိနာနာက်င္က်င္လက္ခံလုိက္ရတုိင္း
(ကုိယ့္အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနံၾကားထဲ
ဓါးကုိအဆုံးထိထုိးစုိက္ခ်လုိက္ရသလုိမ်ဳိး
ကုိယ္ခုိးၾကည့္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေလး
လူပုံအလည္မွာေဖ်ာ္ေျဖခံရသလုိမ်ဳိး
ဓါးေျမွာင္ဦးနဲ႔ရင္ဘတ္ကုိလွီးၿပီး
ကုိယ့္ေသြးကုိ၀ုိင္နဲ႔ေရာအေသာက္ခံရလုိမ်ဳိး)
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး
ဒါ သူတုိ႔ဘ၀က်မ္းစာပဲ၊
ဒီက်မ္းစာကုိမီးရႈိ႕ပစ္ရမယ္
ဒီအိမ္ႀကီးကုိမီးရႈိ႕ပစ္ရမယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕လုပ္အား ငါတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ကုိ
ငါတုိ႔ေခၽြး ငါတုိ႔ေသြးကုိ
သူ႔အာဏာ သူ႔စည္းစိမ္ျဖစ္ေစသူဆီက
လြတ္လပ္မႈကုိ ဘယ္လုိေၾကးျပားနဲ႔၀ယ္မလဲ
ငါတုိ႔ကုိေခ်ာက္ထဲပစ္ခ်ၿပီး
ငါတုိ႔ေၾကးျပားေတြကုိသိမ္းလုိက္တဲ့အထိ
အိပ္မက္မက္ေနၾကအုန္းမလား၊
ဘယ္သူ႔အတြက္မဆုိ
ဘယ္အေျခအေနမွာမဆုိ
ေရြးခ်ယ္ခြင့္တခုခုဟာ ရွိကုိရွိတယ္
ရွာႏုိင္ဖုိ႔ပဲလုိတယ္
လူတုိင္းမွာေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္
လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္
သူ႔အဘိဓမၼာက လြတ္လပ္မႈပဲ၊
လြတ္လပ္မႈဆီကလာတယ္
လြတ္လပ္မႈအတြက္ သူတုိက္ခုိက္တယ္
သူက တုိက္ခုိက္ေရးသမား
တုိက္ခုိက္ေရးသမားကေတာ့
တုိက္ပြဲကုိပဲယုံတယ္
တုိက္ပြဲဆုိတာ ဘယ္သူ႔ကုိမွေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း ေသြးဆာဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြ၀တ္ေပးၿပီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလူသတ္ခုိင္းသူေတြခ်ီးျမွင့္တဲ့
ခ်န္ပီယံခါးပတ္တခုအတြက္မဟုတ္ဘူး
တုိက္ပြဲဟာ က်မ္းစာေတြကုိျငင္းပယ္တယ္
ခ်ီးျမွင့္လွည့္ဖ်ားမႈကုိေတြျငင္းပယ္တယ္
အေခ်ာင္သမားနဲ႔ သစၥာေဖာက္ေတြကုိျငင္းပယ္တယ္
ဂါထာေတြရြတ္ဖတ္ၿပီး ေၾကးျပားေတြထုိင္ေရတြက္ေနတဲ့သူေတြကုိ
ျငင္းပယ္တယ္
ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက သံေသးသံေၾကာင္နဲ႔ေအာ္တဲ့သူေတြ
လက္ေခါက္မႈတ္တဲ့သူေတြကုိျငင္းပယ္တယ္
တုိက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္မႈကုိပဲယုံတယ္။
သူတုိ႔သိခဲ့ၿပီ
ဒီအိမ္ႀကီးရဲ႕ဂိတ္တံခါး၀ေရွ႕အေရာက္
လြတ္လပ္မႈကုိဘယ္သူကမွ လာပုိ႔မေပးဘူး
ဒီတံခါးႀကီးကုိဖြင့္တဲ့ေသာ့ဟာ
ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာပဲရွိတယ္
အိမ္နံရံႀကီးရဲ႕အျပင္မွာ
ကုိယ္သြားခ်င္ရာသြားႏုိင္တဲ့လမ္းေတြဟာ
သူတုိ႔ကုိေစာင့္ေနတယ္
အဲဒီလမ္းေတြအဆုံးမွာ ေသျခင္းတရားကေစာင့္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္
အဲဒါ သူတုိ႔ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ေရြးခ်ယ္မႈပဲ
သူတုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈပဲ
လြတ္လပ္တဲ့လူတေယာက္အျဖစ္ေသရတာ
ေက်းကၽြန္တေယာက္အျဖစ္ေနထုိင္ရတာထက္ပုိၿပီး
ရွင္သန္တယ္
ဒီတန္ုဘုိးက၀င္းပတယ္၊
က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားတဲ့လက္ေတြဟာ ေလထဲကုိေျမာက္တက္လာတယ္
သူတုိ႔ဟစ္ေၾကြးသံဟာ
ဟုိးေတာင္ေျခကၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အိမ္ေခါင္မုိးေတြေပၚ မုိးလုိရြာက်တယ္
အိမ္ႀကီးရွင္ရဲ႕ခ်ဳိးေရကန္ဟာ
ႏုိ႔ရည္ေတြအစား ေသြးေတြနဲ႔ျပည့္လွ်ံသြားတယ္
ေရႊပိန္းခ်ခန္းမေဆာင္ထဲကပန္းႏြယ္ပန္းခက္ေတြဟာ
အပုိင္းပုိင္းျပတ္ေၾကြခဲ့ၿပီ
အခ်ိန္တုိင္း ေလထဲမွာတရႊမ္းရႊမ္းျမည္ခဲ့တဲ့ၾကာပြတ္ဟာ
ရုိက္သတ္ခံလုိက္ရတဲ့ေျမြတေကာင္လုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚအသက္ငင္ခဲ့ၿပီ၊
သူတုိ႔ လမ္းေပၚကုိ အားကုန္ေျပးထြက္လာတယ္
တေယာက္ေယာက္ကေမာင္းပုိ႔လုိက္တာမဟုတ္ဘူး
ဒါ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္း
လမ္းဟာလြတ္လပ္မႈမဟုတ္ေပမယ့္
လြတ္လပ္မႈဆီ ဒီလမ္းကသြားၾကမယ္၊
ဂိတ္တခါးႀကီးပြင့္သြားတာ ေအာင္ပြဲမဟုတ္ဘူး
တုိက္ပြဲက ခုမွစတာ
ဒီလမ္းက ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲ
ဒီလမ္းကဘယ္ေလာက္ၾကမ္းလဲ
အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၾကမယ္
ပင္လယ္ေတြကုိျဖတ္ရမယ္
ေက်ာက္သားေတာင္တန္းေတြကုိေက်ာ္ရမယ္
ေသြးေတြေခၽြးေတြမ်က္ရည္ေတြ
ေျခေထာက္ေအာက္ကသဲထဲ ဘယ္ေလာက္အုိင္ထြန္းအုန္းမလဲ
ဒီလမ္းကုိငါတုိ႔ဆုံးေအာင္သြားၾကမယ္၊
ပုိၿပီးႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေနာက္ထပ္ဒီလုိအိမ္ႀကီးတလုံးဆီမဟုတ္ဘူး
သေဘာေကာင္းၿပီးၾကင္နာတတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္အိမ္ႀကီးရွင္အသစ္တေယာက္
ရွာဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ပတၱျမားစိန္စီေသာ့နဲ႔ခတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ေရႊတံခါးႀကီးတခုကုိ
ေခါက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး၊
ခုိးၿပီးၾကည့္တဲ့အၾကည့္အေပၚ အၿပံဳးပန္းကေလးေျခြခ်မိလုိ႔
ဘယ္မွန္းမသိေရာင္းစားခံလုိက္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕မ်က္၀န္းနက္ကေလးကုိေတြ႔ေအာင္ရွာဖုိ႔
မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ၾကာပြတ္သံမၾကားရႏုိင္တဲ့
တေယာက္၀ုိင္ခြက္ကုိ တေယာက္ကငွဲ႔ေပးစရာမလုိတဲ့
ကုိယ့္တံခါးကုိ ကုိယ္တုိင္ဖြင့္ႏုိင္ပိတ္ႏုိင္တဲ့
အမိုးအကာကေလးတခုဆီ။
လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အလကားမရဘူး။
No comments:
Post a Comment