မုဒအေၾကာင္း အေတြးမ်ား
ပန္းခ်ီမွာလုိပဲ ကဗ်ာမွာ ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ ပစၥည္းေ႐ြးခ်ယ္ပုံ (ကုိယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္ ခံစားခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ဘယ္နည္းလမ္းေတြ သုံးမလဲဆုိတာ) ကုိ အာ႐ုံ စူးစုိက္ရမယ္။
တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ ခ်ီပုိက္ရွီကုိ ခင္ဗ်ား တခါဖူးမွ် မေရးဆြဲဘူးတာ က်ေနာ့္ကုိ ဆြဲေပးစမ္းပါ လုိ႔ ေျပာမိတယ္။ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ သစ္ ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ က်ဳပ္လည္း သူ႔ပန္းခ်ီကုိ ျမတ္ႏုိးသမုိ႔ ကေန႔ေခတ္ရဲ႕ ထူးခၽြန္တဲ့ အႏုပညာသမား တဦးဟာ ဒီျပႆနာကုိ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္မလဲ ျမင္ခ်င္တာကုိး။
သူ က်ဳပ္ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ လုိက္ေလ်ာပါတယ္။ သူနာျပဳမက သူ႔အတြက္ မင္ေထာင္း၊ စကၠဴကုိျဖန္႔ သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ အကာအကြယ္ အ၀တ္စေတြ တင္၊ သူ႔စုတ္တံကုိ လွမ္းေပးလုိက္တယ္။
က်ဳပ္ ေတာင္းခံခဲ့တဲ့အတုိင္း သူ တေပစတုရန္း စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးဆြဲပါတယ္။
သူ ဘာပုံၾကမ္းမွ မေလာင္းဘူး။ စာ႐ြက္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေငး႐ုံ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း မင္ေရးပန္းခ်ီ ေရးဆြဲေတာ့တယ္။
ေရကန္ထဲကုိ ခုန္ရင္း၊ ေနာက္ေျခေထာက္က ျမက္တစမွာ မိေနရတဲ့ ဖားပုံ ေရးဆြဲလုိက္တာပါ။ ေရွ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ျဖင့္ ေရွ႕ကုိ အငမ္းမရ ဆန္႔ ထုတ္ထားရဲ႕။ ေနာက္ေျခကုိ ျမက္ကလြတ္ေအာင္ ႐ုန္းကန္လုိ႔ပ။
ဖားရဲ႕ ေရွ႕မွာေတာ့ ေရထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးခတ္ေနၾကတဲ့ ငါးဖေလာင္း သုံးေကာင္။ သူတုိ႔က ဖားရဲ႕ မေ႐ြ႕သာ မလွဳပ္သာအျဖစ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္။
ဆြဲၿပီးတဲ့အခါ သူက ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။
က်ဳပ္ ဒါ အရင္တုန္းက မဆြဲဖူးဘူး တဲ့။
သိပ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ က်ဳပ္ ၀မ္းသာအားရ ဆုိမိတယ္။
သူက ဘယ္လုိ ကမၼည္း သတ္ရမလဲ လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္လုိ လက္မွတ္ ထုိးရမလဲလုိ႔ ေမးတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆရာပါ လုိ႔ က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္။
ေအာက္ လက်ာၤဘက္ေထာင့္မွာ သူ ဒီလုိ ကမၼည္းထုိးပါတယ္။
ငါ့ညီခ်င္း၊ ငါတုိ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အတူရွိခုိက္ ၉၃ ႏွစ္မွာ ပန္းခ်ီအရာ ႏွံစပ္လွၿပီျဖစ္တဲ့ မင့္အကုိေလး ဟြန္က ဒါကုိ မင့္ကုိ ဆြဲေပးတယ္။
ဒီေနာက္... ခ်ီပုိက္ရွီ ဆုိတဲ့ စာလုံးမ်ား ထြင္းေဖာက္ထားတဲ့ တံဆိပ္တုံးနဲ႔ ႏွိပ္လုိက္ပါတယ္။
ဆြဲထားတဲ့ပုံကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်ဟန္ ေငးၾကည့္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ က်ဳပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ က်ဳပ္ဘာသာ က်ဳပ္ ေတြးလုိက္မိတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒါကုိ ႀကိဳတင္ၿပီး အကြက္ခ် စီစဥ္ထားတာ မရွိဘူး။ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား ခုလုိ ေရးဆြဲခ်လုိက္တာလဲ လုိ႔။ ။
တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ ခ်ီပုိက္ရွီကုိ ခင္ဗ်ား တခါဖူးမွ် မေရးဆြဲဘူးတာ က်ေနာ့္ကုိ ဆြဲေပးစမ္းပါ လုိ႔ ေျပာမိတယ္။ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ သစ္ ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ က်ဳပ္လည္း သူ႔ပန္းခ်ီကုိ ျမတ္ႏုိးသမုိ႔ ကေန႔ေခတ္ရဲ႕ ထူးခၽြန္တဲ့ အႏုပညာသမား တဦးဟာ ဒီျပႆနာကုိ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္မလဲ ျမင္ခ်င္တာကုိး။
သူ က်ဳပ္ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ လုိက္ေလ်ာပါတယ္။ သူနာျပဳမက သူ႔အတြက္ မင္ေထာင္း၊ စကၠဴကုိျဖန္႔ သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ အကာအကြယ္ အ၀တ္စေတြ တင္၊ သူ႔စုတ္တံကုိ လွမ္းေပးလုိက္တယ္။
က်ဳပ္ ေတာင္းခံခဲ့တဲ့အတုိင္း သူ တေပစတုရန္း စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးဆြဲပါတယ္။
သူ ဘာပုံၾကမ္းမွ မေလာင္းဘူး။ စာ႐ြက္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေငး႐ုံ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း မင္ေရးပန္းခ်ီ ေရးဆြဲေတာ့တယ္။
ေရကန္ထဲကုိ ခုန္ရင္း၊ ေနာက္ေျခေထာက္က ျမက္တစမွာ မိေနရတဲ့ ဖားပုံ ေရးဆြဲလုိက္တာပါ။ ေရွ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ျဖင့္ ေရွ႕ကုိ အငမ္းမရ ဆန္႔ ထုတ္ထားရဲ႕။ ေနာက္ေျခကုိ ျမက္ကလြတ္ေအာင္ ႐ုန္းကန္လုိ႔ပ။
ဖားရဲ႕ ေရွ႕မွာေတာ့ ေရထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးခတ္ေနၾကတဲ့ ငါးဖေလာင္း သုံးေကာင္။ သူတုိ႔က ဖားရဲ႕ မေ႐ြ႕သာ မလွဳပ္သာအျဖစ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္။
ဆြဲၿပီးတဲ့အခါ သူက ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။
က်ဳပ္ ဒါ အရင္တုန္းက မဆြဲဖူးဘူး တဲ့။
သိပ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ က်ဳပ္ ၀မ္းသာအားရ ဆုိမိတယ္။
သူက ဘယ္လုိ ကမၼည္း သတ္ရမလဲ လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္လုိ လက္မွတ္ ထုိးရမလဲလုိ႔ ေမးတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆရာပါ လုိ႔ က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္။
ေအာက္ လက်ာၤဘက္ေထာင့္မွာ သူ ဒီလုိ ကမၼည္းထုိးပါတယ္။
ငါ့ညီခ်င္း၊ ငါတုိ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အတူရွိခုိက္ ၉၃ ႏွစ္မွာ ပန္းခ်ီအရာ ႏွံစပ္လွၿပီျဖစ္တဲ့ မင့္အကုိေလး ဟြန္က ဒါကုိ မင့္ကုိ ဆြဲေပးတယ္။
ဒီေနာက္... ခ်ီပုိက္ရွီ ဆုိတဲ့ စာလုံးမ်ား ထြင္းေဖာက္ထားတဲ့ တံဆိပ္တုံးနဲ႔ ႏွိပ္လုိက္ပါတယ္။
ဆြဲထားတဲ့ပုံကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်ဟန္ ေငးၾကည့္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ က်ဳပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ က်ဳပ္ဘာသာ က်ဳပ္ ေတြးလုိက္မိတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒါကုိ ႀကိဳတင္ၿပီး အကြက္ခ် စီစဥ္ထားတာ မရွိဘူး။ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား ခုလုိ ေရးဆြဲခ်လုိက္တာလဲ လုိ႔။ ။
မူရင္း။ ။ အုိက္ခ်င့္၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း (တ႐ုတ္စာေပ)
ေဆာင္းဦးရာသီ၊ ၁၉၈၇၊ ေပက်င့္ၿမိဳ႕
(အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္- စတီဗင္ ဖလဲမင္း)
ေမာင္သာႏုိး
ေဆာင္းဦးရာသီ၊ ၁၉၈၇၊ ေပက်င့္ၿမိဳ႕
(အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္- စတီဗင္ ဖလဲမင္း)
ေမာင္သာႏုိး
No comments:
Post a Comment