Friday, March 7, 2008

အိမ္ေရွ႕ကသစ္ပင္

ႏွင္းခါးမုိး

အဖြားကစုိက္ၿပီး
က်ေနာ္က ေရေလာင္းခဲ့တယ္။

သူ သီးေတာ့ပြင့္ေတာ့
အဖြားက ဘ၀တပါးမွာ
သူ႔အရိပ္ဖားဖားေ၀ေတာ့
က်ေနာ္က ေရျခားေျမျခားမွာ..။

သစ္ျမစ္ေတြက
အခ်ိန္ကာလထဲတုိး၀င္တယ္
သူ႔ကုိမွီၿပီး
မရွိေတာ့တဲ့အိမ္ေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနမယ္
တေန႔က်ရင္။ ။

4 comments:

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလး ခံစားသြားတယ္ဗ်ာ။

Aung Din said...

Ko Wai Linn,I can feel your poem. It is very lovely and a great memory to where we all begin.

Best, Aung Din

တန္ခူး said...

တေန႔က်ရင္ သူ႔အရိပ္ဖားဖား ေအာက္မွာ အရင္ကလို အိမ္ကေလးတလံုး...။

ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္ said...

ကဗ်ာေလးဖတ္ျပီးျမန္မာျပည္ကိုပိုလြမ္းလာမိ
တယ္အကိုေရ.