ႏွင္းခါးမုိး
အခန္းထဲတြင္ လူသုံးေယာက္ရွိသည္။ ေအ၊ ဘီ၊ စီဟု ဆုိပါစုိ႔။ အခန္းမွာ တံခါးေပါက္ တေပါက္ရွိသည္။ ဖ်ာသုံးခ်ပ္ရွိသည္။ အခန္းေပါက္၀မွာ ေရအုိးတလုံးရွိသည္။ အခန္းကေလးမွာ ဆယ့္ႏွစ္ေပ၊ ရွစ္ေပ အက်ယ္ရွိသည္။ သူတုိ႔သုံးေယာက္ ေက်ာဆန္႔လုိက္လ်င္ အခန္းကေလးမွာ ျပည့္သြားမတတ္ျဖစ္သည္။ အခန္းေထာင့္မွာေတာ့ အညစ္အေၾကးစြန္႔ရာ အင္တုံႏွစ္ခုရွိသည္။ ဖြဲျပာအိတ္ တအိတ္ရွိသည္။ သူတုိ႔ ဖ်ာသုံးခ်ပ္ထဲက ေဟာင္းစုတ္ေနေသာ ဖ်ာတခ်ပ္မွာ အေလးအေပါ့ စြန္႔စဥ္သုံးသည့္ အကာအရံျဖစ္သည္။ ေယာက်ၤားေလးမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တေယာက္ကုိတေယာက္ မ်က္ႏွာပူၾကသည္။ ျမင္ကြင္းကုိ ကာရံ၍ရေသာ္လည္း အနံ႔အသက္ကေတာ့ အခန္းကေလးထဲမွာ ေရွာင္ေျပး၍ မရ။ ပထမေတာ့ သည္ေခ်ာင္ေလးထဲ ၀င္ရမွာ တျခားလူေတြကုိ အားနာေနတတ္သည္။ အႏၱရယ္ အလြယ္ခက္သည္ကုိ ေျဖရွင္းရင္း ေနာင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အသားက် သြားသည္သာ။ အေလးစြန္႔သည့္အခါ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ အျပင္မွာေတာ့ ေရႏွင့္ စကၠဴ၊ တုတ္ေခ်ာင္း စသည္တုိ႔ကုိ သုံးစြဲခဲ့ဖူးေသာ္လည္း သည္ထဲမွာေတာ့ ပိတ္စကုိ ၿဖဲကာ သုံးစြဲၾကရသည္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ တခုပင္။ မနက္တခါ ညေနတခါ ဇလား လာခ်ေပးသည္။ ဇလားဆုိတာက ထုိ အညစ္အေၾကး အင္တုံေတြကုိ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ အျပင္ကုိ ခဏေလာက္ ထြက္ခြင့္ ရၾကသည္။ လမ္းေလ်ာက္သည္။ တျခားအခန္းေတြဘက္ သြားစကားေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကမန္းကတမ္း ကုိယ့္အခန္းထဲ ကုိယ္ျပန္၀င္ၾကရသည္။ သည္အခြင့္အေရးက တရား၀င္ရသည့္ အခြင့္အေရး မဟုတ္။ အမွဳထမ္းက သ႔ူစိတ္ ၾကည္သာရင္ ၾကည္သာသလုိ နားလည္မွဳျဖင့္ ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ညေနဘက္ မိလႅာခ်သည့္ အခ်ိန္ ၿပီးလ်င္ သည္တေန႔တာအဖုိ႔ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း မရွိေတာ့။ ညေနခင္း ေနေရာင္က အေရွ႕ဘက္ တုိက္တန္းရဲ႕ သြပ္ေခါင္မုိးေပၚက သရက္ပင္ အုပ္အုပ္ေတြေပၚမွာ ပက္ဖ်န္း က်ေရာက္လုိ႔ေနသည္။ တေန႔တာ အစာရွာရာမွ ျပန္လာၾကေသာ က်ီးကန္းေတြက သရက္ကုိင္းခက္ ရြက္လက္ေတြၾကား ဆူညံစြာ အိပ္တန္းတက္ ေနရာ လုေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ တခါတရံ တစုံတရာေၾကာင့္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ က်ီးကန္းအုပ္ႀကီးက ၀ုန္းကနဲ ထပ်ံတတ္သည္။ ထုိအခါ သူတုိ႔ ျမင္ခြင့္ရထားေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ တခုလုံးသည္ က်ီးကန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ကာ မည္းေမွာင္သြားေတာ့သည္။ သူသည္ တံခါးသံတန္းကုိ လက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ဆုပ္ကုိင္ကာ နဖူးျဖင့္ သံတံခါးကုိ ဖိကပ္ထားမိသည္။ မုန္းသည္။ သည္အခ်ိန္ကုိ သူ မုန္းသည္။ အျပင္မွာဆုိ လူေတြလည္း သည္အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ္ျပန္ၾကၿပီ။ သူတုိ႔ကေတာ့ အိမ္ျပန္ခြင့္ မရွိေပ။ အုတ္နံရံႏွင့္ သံတခါးေတြ ေနာက္မွာ ပ်ဳိရြယ္မွဳ၊ ခြန္အား၊ လြတ္လပ္မွဳႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ စသည့္ ဘ၀၏ အရင္းအျမစ္ေတြ အားလုံးကုိ ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ ေနၾကရသည္။ မိလႅာခ် အၿပီးမွာေတာ့ သံတံခါးကုိ ေဆာင့္ပိတ္လုိက္သည့္ ဂ်ိန္းဆုိသည့္ အသံႏွင့္အတူ ေသာ့ခေလာက္ ပိတ္သံကုိပါ တဆက္တည္း ၾကားၾကရသည္။ ထုိအသံ ၾကားလုိက္ရလ်င္ တြင္းနက္ႀကီးတခုထဲ ျပဳတ္က်သြားသလုိ မြန္းၾကပ္မွဳက စိတ္အေပၚ ပိေလး က်လာေတာ့သည္။ ညအေမွာင္က သရက္ပင္ အုပ္အုပ္ေတြေပၚ၊ အေရွ႕တုိက္ သြပ္ေခါင္မုိးတန္းေပၚ၊ သူတုိ႔တုိက္ခန္းေရွ႕ အုတ္ရုိးေလးေပၚ၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ အခန္းေလးရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ အခန္းေလးထဲ စိမ့္ျပန္႔ စီး၀င္လာေလသည္။ ေအက တံခါး၀မွ ထကာ အခန္းေလးထဲ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနသည္။ ဘီက ဖ်ာေပၚမွာ ေက်ာလွဲေနသည္။ စီက ေအ ထခဲ့ရာ တံခါး၀မွာ သြားထုိင္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သည္တံခါး၀ေလးမွာ အျပင္ေလာကကုိ ေမွ်ာ္ေငးရာ တခုတည္းေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူတေယာက္ ထုိင္စာမွ်သာ ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔သုံးေယာက္ တေယာက္တလွည့္စီ ထုိင္ၾကသည္။ တခါတေလေတာ့ ေအက ထုိင္ေနလ်င္ ဘီက ေဘးနားမွ ေခါင္းေလး တုိး၀င္ကာ စီက မတ္တပ္ အေပၚမွ မုိးရပ္လ်က္ တံခါး၀မွာ သုံးေယာက္ၿပိဳင္ အျပင္ကုိ ေငးေမွ်ာ္တတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ သုံးေယာက္စလုံး စကားဆူညံစြာ ေျပာေနတတ္သည့္ အခါလည္းရွိသည္။ တေယာက္က ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာေနသည္ကုိ က်န္ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ ေနတတ္သည္မ်ဳိးလည္း ရွိသည္။ တခါတရံေတာ့ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ကင္းမဲ့ကာ အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္ေနတတ္ၾကသည္။ တခါမွာ သူတုိ႔ထဲက ဘီသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္ရင္း ႏွီးဖ်ားေလးတေခ်ာင္းကုိ ကုိင္ကာ အလွဳပ္႐ွဳပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အနီးကပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေသာအခါ ႏွီးဖ်ားေပၚမွာ ပုရြတ္ဆိတ္တေကာင္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ႏွီးဖ်ားအစြန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုရြတ္ဆိတ္က ေနာက္ျပန္ လွည့္လာသည္။ ထုိအခါ ဘီက ႏွီးဖ်ားကုိ အစြန္းတဘက္က ေျပာင္းကုိင္လုိက္သည္။ ပုရြတ္ဆိတ္မွာ ထုိအစြန္းဘက္ကုိ ေရာက္၍ လမ္းဆုံးေနေသာအခါ တဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္လာျပန္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပုရြတ္ဆိတ္ခမ်ာ မဆုံးႏုိင္ေသာ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရရွာေလသည္။ ဘီကေတာ့ ႏွီးဖ်ားေလးကုိ ဘယ္ညာ ေျပာင္းကုိင္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ပုရြတ္ဆိတ္တေကာင္၏ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲကုိ အာ႐ုံ ၀င္စားလုိ႔ေနသည္။ တခါမွာေတာ့ စီက ညဘက္ ျခင္ကုိက္သည့္ အေၾကာင္းကုိ ညည္းသည္။ သည္ထဲမွာက ျခင္ေထာင္ႏွင့္ အိပ္ခြင့္ မရွိ။ လုံၿခံဳေရးအရ ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိေစရဟူေသာ မူအရ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မီးလည္း ညလုံးေပါက္ ထြန္းထားသည္။ လင္းလုိ႔ မအိပ္တတ္ဟု ေခ်းမမ်ားႏုိင္ၾက။ သည္ထဲမွာ ျခင္ေထာင္မရွိေပမယ့္ ျခင္ကေတာ့ ရွိသည္။ အက်ဥ္းသားးမ်ားထံမွ အလကားရေသာ လုပ္အားကုိ ေပါေပါမ်ားမ်ား သုံးထားသျဖင့္ ၀င္းအတြင္း သန္႔ရွင္းမွဳက အျပင္မွာထက္ ပုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျပင္မွာလုိ မထူေျပာေသာ္လည္း ျခင္ကုိက္တာကေတာ့ ကုိက္တာပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စီက ျခင္ကုိက္လုိက္တာကြာဟု ညည္းေလသည္။ ထုိအခါ ေအက စိတ္အားထက္သန္စြာ ၀င္ေျပာသည္။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အခန္းထဲမွာ ျခင္သုံးေကာင္ ရွိတယ္ဗ်။ စီက အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေအကုိ ၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အခန္းထဲ လူးလာတုန္႔ေခါက္ ေလွ်ာက္ေနရင္းက အခန္းထဲမွာ ျခင္သုံးေကာင္ရွိတယ္၊ ျခင္သုံးေကာင္ရွိတယ္ဟု တုိးဖြစြာ ေရ႐ြတ္ေနေတာ့သည္။ ဘီက သံတံခါးၾကားမွ ညရဲ႕ ေကာင္းကင္ကုိ ေငးေမာေနသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ အျပည့္ ျမင္ရတာေတာ့ မဟုတ္။ သူတုိ႔အခန္းေရွ႕မွာ သြပ္တံစက္ၿမိတ္ အတန္ငယ္ တုိးထြက္ေနကာ ျမင္ကြင္းတခ်ဳိ႕ကုိ ပိတ္ကြယ္ထားသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ တုိက္တန္းေပၚ မုိးက်ေနသည့္ သရက္ပင္ႀကီးကလည္း က်န္သည့္ ျမင္ကြင္းကုိ တခ်ဳိ႕တ၀က္ လုယူထားျပန္သည္။ သူတုိ႔သည္ လက္က်န္ေ၀စု ျမင္ကြင္းမွ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ သည္လုိပင္ ညစဥ္ အငမ္းမရ ေငးခဲ့ၾကရသည္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ အျပည့္ ျမင္ရပါ့မလဲ။ ရင္ထဲမွ ပင့္သက္က အျပင္သုိ႔ ဖိတ္လ်ံ က်လာခဲ့ၿပီး လက္ထဲက လြတ္ထြက္သြားသည့္ မုိးပ်ံပူေဖါင္း တလုံးလုိ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေနသည့္ ညေကာင္းကင္ထဲ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တုိး၀င္သြားေလသည္။ တခါကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လမင္းႀကီးကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ ျမင္ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ ထုိညက လျပည့္ညဟု သူတုိ႔ သိထားသျဖင့္ ညအေမွာင္ အစပ်ဳိးသည္ႏွင့္ သူတုိ႔ေ၀စု ေကာင္းကင္ ေသးေသးေလးထဲမွာ လကုိ အေမာတေကာ လုိက္ရွာၾကသည္။ လကုိ အစအနမွ်ပင္ မေတြ႔ရ။ လေရာင္ကေတာ့ အေရွ႕တုိက္တန္း ေခါင္မုိးေပၚမွာ၊ သရက္ပင္ႀကီးရဲ႕ ကုိင္းခက္ ရြက္လက္ေတြေပၚမွာ စီးျပန္႔ ျဖာက်လ်က္ ရွိေနေခ်ၿပီ။ လေရာင္ကုိ ျမင္ရေလ လမင္းကုိ ျမင္ခ်င္စိတ္ေစာ ျပင္းပ်ေလ ျဖစ္ၾကရသည္။ လျပည့္ညမွာပင္ လမင္းကုိ ျမင္ခြင့္မရသည့္ ဘ၀ပါလား။ လြတ္လပ္မွဳ ဆုံး႐ွဳံးရျခင္း၏ ဒုကၡကုိ နာက်င္နက္နဲစြာ သူတုိ႔ သိလုိက္ရသည္။ ကံၾကမၼာက သူတုိ႔ကုိ က႐ုဏာ သက္သြားသည္လား မသိ။ ေန႔ဘက္က မုိးရြာထားသျဖင့္ သူတုိ႔အခန္းေရွ႕ ေျမျပင္ေပၚမွာ ေရတင္က်န္ကာ အုိင္ကေလး ထြန္းလ်က္ရွိသည္။ ပထမေတာ့ ထုိ ေရအုိင္ေလးေပၚမွာ လေရာင္ေရႊစက္တုိ႔ ၿပိဳးျပက္ လွဳပ္ခတ္လ်က္သာ။ သူတုိ႔ေတြ လကို ေဖြေမာရင္း စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့စ ျပဳသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေရအုိင္ေလးထဲ လမင္းက တေရြ႕ေရြ႕ ၀င္ေရာက္လုိ႔ လာေလသည္။ အင္မတန္ ရင္သပ္ ရွဳေမာဖြယ္ပါ တကား။ သူတုိ႔သည္ ေရအုိင္ေလး လွဳပ္ခတ္ကာ လမင္း လန္႔ထိတ္ ထြက္ေျပးသြားမွာ စုိးပူစြာျဖင့္ အသက္ပင္ ျပင္းျပင္း မ႐ွဳ၀ံ့ခဲ့ၾက။ ထုိညက ျမင္ခြင့္ရခဲ့သည့္ လကုိ သူတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ရင္မွာ ခတ္ႏွိပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ၾကသည္။ စီသည္လည္း သူ႔အလွည့္ရလ်င္ သံတံခါးၾကားမွေန၍ ညေကာင္းကင္ကုိ ေငးေမာတတ္သူပင္။ သည္လုိႏွင့္ သူသည္ ၾကယ္ကေလးတလုံးႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားေလသည္။ သူ ျမင္ခြင့္ရသည့္ ေကာင္းကင္ ေသးေသးေလးထဲ သြပ္မုိးစြန္းဘက္မွ ထုိၾကယ္ကေလး ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္။ သူတုိ႔ အိပ္ခ်ိန္ မတုိင္ခင္မွာ ၾကယ္ကေလးက သရက္ပင္ ကုိင္းဖ်ားကုိ ျဖတ္ၿပီး သူ႔ျမင္ကြင္းထဲက ထြက္သြားတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကယ္ကေလး ေရာက္လာခ်ိန္က တေန႔ထက္တေန႔ ေနာက္က်လာတာကုိ သူ သတိထားမိသည္။ သည္ၾကယ္ကေလးကုိ သံေယာဇဥ္ တြယ္မက္စြာျဖင့္ သူ႔ဘ၀ကုိ ထင္ဟပ္ႏုိင္ေစမည့္ နာမည္တလုံး မွည့္ေခၚခဲ့သည္။ မြတ္သိပ္စြာျဖင့္ သူ တုိးတုိးေလး ေရ႐ြတ္ၾကည့္သည္။ ေမတၱာတရားေရ.. က်ေနာ့္ရဲ႕ေမတၱာတရားေရ..။ သုိ႔ေပမယ့္ သည္လုိသာ ေရာက္လာခ်ိန္ တျဖည္းျဖည္း ေနာက္က်သြားလ်င္ တခ်ိန္မွာေတာ့ သူ အိပ္ခ်ိန္တုိင္သည္ထိ သည္ ၾကယ္ကေလး ေရာက္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ေမတၱာတရား ေရာက္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ေမတၱာတရား ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ထိ သူ ထုိင္ေစာင့္ေနခ်င္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္အထဲမွာက အိပ္ခ်ိန္ဆုိလ်င္ အိပ္ရသည္။ အိပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မအိပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ။ အိပ္ေပ်ာ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ အိပ္မေပ်ာ္သည္ ျဖစ္ေစ ကုိယ့္အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲေနၾကရသည္။ ထထုိင္ေနလုိ႔ မရ။ အျပင္ကုိ ထြက္ေငးေနလုိ႔ မရ။ ၾကယ္ကေလးကုိ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလုိ႔ မရ။ ေမတၱာတရားႏွင့္ ေ၀းၾကရဦးမွာ ပါကလား။ စီသည္ တံခါး၀မွ ထလာက အိပ္ယာေပၚ ကိုယ္ကုိ ပစ္လွဲခ်လုိက္သည္။ မၾကာခင္ အိပ္ခ်ိန္ဆုိသည့္ အသံႀကီးကုိ စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္ ၾကားရေတာ့မည္။ သူကုိယ္တုိင္ သည္အခန္းကေလးထဲမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာတပုိဒ္ကုိ စီက တုိးတုိးေလး ရြတ္ေနသည္။ ဘ၀နဲ႔အိပ္မက္၊ က်စ္ထားတဲ့ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ၊ ေပ်ာ့အိေပ်ာ့ဖတ္ စုိထုိင္းထုိင္း၊ ငါ့ခႏၵာကုိယ္ႀကီး၊ မနက္က် ျပန္ေကာက္၀တ္ရေပအုန္းေတာ့မယ္။ ။
3 comments:
ဝတၳဳ ဆံုးေတာ့ ေအးျမတဲ့လရိပ္နဲ ့ ၾကယ္ေလးေတြရဲ ့ ေမတၱာတရားကို လူသားတိုင္းခံစားႏိ္ုင္ၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးမိတယ္ ကိုေ၀လင္းေရ….
မခံစား နိုင္ ေလာက္ ေအာင္ ရသ ေတြ ေပး ေန ေသာ..ေထာင္ ဇတ္လမ္း မ်ား ထဲ မွ..တခု ေပါ့။
ယံုၾကည္ ခ်က္ ေၾကာင့္ အက်ဥ္း က် ေသာ ေထာင္မ်ား ျပိဳက် ပါေစ။
ထိတ္လန္ ့စရာ အေတြ ့အၾကံဳေတြ သမိုင္း ေတြ ပါလားဗ်ာ။ း-(
Post a Comment