(၀တၳဳတုိ)
ႏွင္းခါးမုိး
ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ထဲမွာ တပင္တည္း မားမားစြင့္စြင့္ ရွိေနသည့္ ယူကလစ္ပင္ ျမင့္ျမင့္က အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ကုိ ေနာက္ခံထားလ်က္ ယိမ္းႏြဲ႕လုိ႔ေနသည္။ သင္တန္းခန္းမထဲမွာေတာ့ ဆရာ့စကားကုိ နားစုိက္ကာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ ပန္ကာႏွစ္လုံး၏ လည္ပတ္သံ မတုိးမက်ယ္ေလး ထြက္ေပၚေနတာ ၾကားရသည္။
...မတရားမွဳေတြကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး တရားမွ်တမွဳရွိတဲ့ သစ္လြင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဦးတည္ထားတဲ့ အကူးအေျပာင္း ကာလတခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မလြဲမေသြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တခုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပန္ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေပၚမွာ တရားမွ်တမွဳကုိ ျပန္လည္ ရွာေဖြတာျဖစ္တယ္။ မတရားမွဳေတြကုိ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ခံစားခဲ့ရတဲ့ သူေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အိပ္မက္ဆုိးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ၾကဘူး။ အဲဒီလုိ မေမ့ႏုိင္ပဲ ျပန္ျပန္ သတိရေနတဲ့ အခါတုိင္းမွာလည္း စိတ္မွာ နာက်င္ရျပန္တယ္။ ခံခဲ့ရတဲ့အေပၚမွာ တခုခု ျပန္မတုန္႔ျပန္ႏုိင္ေသးသေရြ႕၊ ျပန္မရေသးသေရြ႕ ဒီကိစၥကုိ မေမ့ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။ ဒါကုိ မေမ့ႏုိင္ပဲနဲ႔ ေရွ႕ကုိ ဆက္သြားလုိ႔ မရ ျဖစ္ၾကရျပန္တယ္။ ဆက္သြားျပန္ရင္လည္း စိတ္မွာ မရွင္းဘူး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ အတိတ္ဆုိတာ အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့လုိ႔ရတဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ။...
...အခု က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္သူမဆုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔မွာ လူတုိင္းမွာ အဲဒီလုိ မေမ့ႏုိင္တာေလးေတြ ဘ၀မွာ ရွိခဲ့ၾကဘူးမယ္။ ကုိယ့္ကုိ မတရားလုပ္တာ ခံခဲ့ရဘူးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကုိယ္က မတရား လုပ္ခဲ့ဘူးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒါကုိ မတရားဘူးလုိ႔ သိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတာ၊ ဒါမ်ဳိးေပါ့ေလ။ ဒါမွမဟုတ္ တရားတာ၊ မတရားနဲ႔ မဆုိင္ပဲ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေမ့လုိ႔မရ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလည္း ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔တေယာက္ခ်င္း ေျပာၾကည့္ၾကရေအာင္။ ေ၀ဒနာေလးေတြကုိ မွ်ေ၀တာေပါ့။ ဒါကလည္း တခါတခါ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ရတဲ့အခါ ရင္ထဲ ေပါ့သြားတတ္တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ကဲ လုပ္ၾကပါ။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့။...
အမွန္ေတာ့ ဒီဘာသာရပ္ကုိ သူ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္ မဟုတ္။ ဘာသာရပ္နာမည္က အကူးအေျပာင္းကာလ တရားမွ်တမွဳကုိ ရွာေဖြျခင္း တဲ့။ သူစိတ္၀င္စားတာက အကူးအေျပာင္း ျဖစ္ေအာင္၊ အဓိပၹါယ္ရွိတဲ့ အကူးအေျပာင္း ကာလကုိ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ သြားၾကမလဲ၊ လုပ္ၾကမလဲ ဆုိတာကုိျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္မွာေနမွန္း မသိ၊ လက္သုပ္ပု၀ါ ရွာေနသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလားဟု ေတြးမိသည္။ ဒီဘာသာရပ္ကုိ ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ အဆီအေငၚ မတည့္ဟု သူထင္ေသာ အခ်က္တခ်က္ ရွိေသးသည္။ အကူးအေျပာင္းကာလ ေရာက္သည့္အခါ လက္ရွိ အာဏာရွင္ေတြကုိ၊ သူတုိ႔ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါေတြကုိ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပး၊ မေပးဆုိေသာ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးမွဳျဖစ္သည္။ ေဆြးေႏြးရင္း သူ ၿပံဳးမိသည္။ ေဘးနားက ဖထီးက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမးေတာ့ တည့္တည့္ပဲ သူ ေျပာလုိက္မိသည္။
... ေအာ္ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ကုိ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးမယ္၊ မေပးဘူးနဲ႔ ခပ္တည္တည္သာ ေျပာေနၾကရတာ။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာက ေထာင္ထဲက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ျပည္ပေရာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြက ငါတုိ႔ကုိ ဘယ္ေန႔မ်ား လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးေလမလဲလုိ႔ မေသမခ်ာနဲ႔ ေတာင္းလုိက္ ေမွ်ာ္လုိက္ လုပ္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။...
ဖထီးကပါ သေဘာက်စြာ ရယ္ခ်လုိက္သည္။
... ေအးဗ်ာ ဒါေတြ သင္ေနရတာ မေရာင္ရာဆီလူးမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။...
... ဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဖထီးရယ္။ သိထားတာေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ရန္သူကုိ တုိက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ တုိက္ပြဲထဲမွာ အသုံး၀င္မယ့္ ဘာသာရပ္ေတြကုိပဲ သင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။ နယ္ဆင္မန္ဒဲလားနဲ႔ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ ရန္သူ လူျဖဴအစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဒီ ထရန္စစ္ရွင္နယ္ ဂ်ပ္စတစ္ကုိ ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ၾကသလား၊ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။...
... က်မငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်မတုိ႔အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေပတံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆရာက ယူတဲ့သူကုိ ေပၚေအာင္ရွာခုိင္းတယ္။ မေပၚရင္ တတန္းလုံးကုိ ႐ုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္သူမွ ကုိယ္မယူပဲနဲ႔ အရုိက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယူတဲ့သူကုိလည္း ေပၚေအာင္ မရွာႏုိင္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံး အ႐ုိက္ခံၾကရတယ္။ က်မ စဥ္းစားတယ္ေလ။ ဒါ တရားသလားလုိ႔။ က်မမွာ ဘာမွ အျပစ္မရွိပဲနဲ႔ အ႐ုိက္ခံခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေဒါသျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ထက္ထိ အဲဒါကုိ မေမ့ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီ့ဆရာကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး။...
အင္း ငါတုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဒါေတြဟာ ဒီကေန႔အထိ ရွိေနတုန္းပဲ။ အရပ္ေျပာ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀ုိင္းႀကီးခ်ဳပ္စနစ္ေပါ့ေလ။ ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြလည္း ဒီနည္းကုိသုံးၿပီး လူထုကုိ အေၾကာက္တရား သြင္းတတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္မေလး စကားအဆုံးမွာ ကုိႏွင္းဆီစိတ္ထဲမွာ ထုိသုိ႔ ေျပာေနမိသည္။
ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး ေနာက္ပုိင္းမွာ စစ္အစုိးရက ေက်ာင္းေတြ အတန္ၾကာ ပိတ္ထားသည္။ ျပန္ဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာအခါ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကုိ မိဘ၊ အတန္းပုိင္ဆရာ၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး စသည္တုိ႔ အာမခံေစကာ ထုိေက်ာင္းသား ျပႆနာျဖစ္လ်င္ အားလုံးကုိ အေရးယူမည္ဆုိေသာ ပုံစံမ်ဳိးလုပ္ထားတာကုိ သြားသတိရလုိက္ေသးသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့သူကုိ အျပစ္မေပးမိေစေရးသည္ တရားဥပေဒ၏ အႏွစ္သာရတခု မဟုတ္လား။ ဒီသင္တန္းမွာပင္ အေစာပုိင္းက သင္ခဲ့ရသည့္ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး ဘာသာရပ္က ရခဲ့သည္ ဥပေဒ ဗဟုသုတေလးျဖင့္ ကုိႏွင္းဆီ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္မိျပန္သည္။ ဥပေဒစုိးမုိးေရး ပ်က္ျပားေနသည့္ တုိင္းျပည္။ ထုိတုိင္းျပည္၏ လမ္းဆုံးလမ္းခြမ်ားမွာ ေထာင္ထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြမွာ ေရးထားတာက ဥပေဒကုိေလးစားပါတဲ့။ မည္မွ် ရယ္စရာ ေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ စကားကုိ မဆီမဆုိင္ သြားသတိရလုိက္မိေသးသည္။ ... ဒီေကာင္ေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာရတာ လူကုိ အသက္တုိေစတယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အကုသုိလ္မ်ားလုိ႔။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အသက္လည္း ရွည္ေစျပန္တယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ရယ္ရလုိ႔ေဟ့... တဲ့။ ကုိႏွင္းဆီ ၿပံဳးလုိက္မိသည္။
... ျဖစ္တာက က်ေနာ့္အေဖ ဆုံးတုန္းကပါ။ က်ေနာ္ ငယ္ေသးတယ္။ အေဖဆုံးၿပီး လုပ္စရာ ကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီးလုိ႔ အိမ္မွာ လူရွင္းသြားေတာ့ အေမက က်ေနာ့္ကုိ ေခၚေျပာတယ္။ သားရယ္တဲ့။ သား စာသိပ္တတ္ခ်င္မွန္း အေမသိပါတယ္တဲ့။ အေမလည္း မင္းကုိ ေက်ာင္းထားေပးခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခု မင္းအေဖ ဆုံးသြားၿပီ သားရယ္တဲ့။ အေမ မင္းကုိ ေက်ာင္း ဆက္ထားေပးႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေမ အဲဒီလုိ ေျပာေနတုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ သိပ္မျဖစ္ဘူး။ ေအးေလ အေမ ထားမေပးႏုိင္ေတာ့လည္း မတက္႐ုံေပါ့လုိ႔ ဒါေလာက္ပဲ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ည အိပ္ယာထဲ ေရာက္ေတာ့ စိတ္က ေလ်ာက္ေတြးမိတယ္။ စာသင္ခန္းရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀ ေရွ႕ေရးရယ္။ အဲဒီလုိ ေတြးရင္းကမွ ၀မ္းနည္းလာၿပီး ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ ႐ွဳိက္ႀကီးတငင္ ငုိပစ္လုိက္မိတယ္။ တကယ့္ကုိ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း ငိုေနမိတယ္။ အခုေန အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးရင္လည္း ငိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိေသးတယ္။ အေမ့ကုိေတာ့ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သနားလည္း သနားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္ကုိ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ စိတ္က သိေနတယ္။ အဲဒါပါပဲ။...
ေလသံ ေအးေအး၀ဲ၀ဲကေလးျဖင့္ သူေျပာတတ္သလုိ ေျပာသြားေပမယ့္ နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။ သူ႔အေဖက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဆုံးပါးသြားရပါလိမ့္။ နယ္စပ္ေဒသမွာ ေနသူေတြဆုိေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ထဲမွာ က်ဆုံးသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေပၚတာအဆြဲခံရကာ ဒဏ္ပိေသသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မုိင္းနင္းမိတာလား။ ပုိးထိတာလား။ အဆက္အစပ္မရွိ ကုိႏွင္းဆီစိတ္ထဲမွာ ေလ်ာက္ေတြးမိျပန္သည္။ ဒီလုိကေလးေတြ ငါတုိ႔တုိင္းျပည္အႏွံ႔မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားျပားခဲ့ၿပီလဲ။ သက္ျပင္းေမာစြာခ်မိသည္။
... ဒီဘာသာရပ္က အကူးအေျပာင္း ကာလေရာက္မွ အသုံး၀င္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူ႔ဆီမွာ အကူးအေျပာင္းကာလ သူတုိ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာအတြက္ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိေနႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီကာလအတြက္ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၿပီး သေဘာထားတရပ္ကုိ ေပးႏုိင္ခဲ့ရင္ ဒါက အခုသြားေနတဲ့ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး လမ္းေၾကာင္းကုိ အေထာက္အကူ ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တုိ႔က ႏုိင္ငံေရးအေျဖတခု ရေရးအတြက္ အကူးအေျပာင္းကာလမွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားကုိ ျပသျခင္းအားျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ပူပန္စိတ္ေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲကုိ လုပ္ဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ သူတုိ႔သေဘာထားအေပၚ နည္းနည္းေတာ့ အက်ဳိး သက္ေရာက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။...
မည္သုိ႔ဆုိေစ ဒီဘာသာရပ္ကုိ ကုိႏွင္းဆီ အနည္းငယ္ စိတ္၀င္စားလာသည္။ ယခင္ကထက္စာလ်င္ တက္ၾကြမွဳ နည္းနည္း ပုိရွိလာသည္။ အခုလည္း တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထေျပာေနသည့္ မေမ့ႏုိင္မွဳေလးေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ဘာေျပာရေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ခရီးေထာက္ၿမိဳ႕ေလးကုိ ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္၍ ခ်စ္ဇနီးမမႏုကုိ စကားေျပာသည္။ သူ႔စာေရးစားပြဲ အံဆြဲထဲမွာ စာႏွစ္ေစာင္ ထားခဲ့တာ၊ တေစာင္က မမႏုဖုိ႔။ တေစာင္က သမီးေလးဖုိ႔။ သမီးႀကီးလာလုိ႔ ေဖေဖေကာလုိ႔ ေမးရင္ အဲဒီစာေလး ေပးဖတ္လုိက္ေနာ္ဟု သူမွာလုိက္သည္။ သူက စကားေျပာရင္း အသံဖ်ားေတြ တုန္သလုိ ရွိလာေသာ္လည္း မမႏုက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္ဖုိ႔၊ လမ္းမွာ ေဘးအႏၱရယ္ကင္းေအာင္ အိမ္ကေန ဆုေတာင္းေနမည့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာႏုိင္ေသးသည္။ မမႏုက တည္ၿငိမ္ေနေလ၊ သူမွာ ပုိလွဳပ္ခါရေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။
... အဲဒီမနက္ခင္းေလးဟာ က်ေနာ့္ကုိ အၿမဲေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးဆီ ေရးခဲ့တဲ့စာမွာ မင္းဆီကုိ အေရာက္ျပန္လာဖုိ႔ မင္းဆီက ကုိယ္ထြက္လာခဲ့တာပါလုိ႔ ေရးခဲ့တယ္။ သမီးဖတ္ဖုိ႔ ေရးတဲ့စာမွာေတာ့ သမီးအတြက္ အနာဂတ္လွလွေလးတခု ေဖေဖ သြားယူေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ သမီးအတြက္ အနာဂတ္လွလွေလးတခုလည္း က်ေနာ္ ယူမသြားႏုိင္ေသးဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ဒီေန႔ထက္ထိ သစၥာရွိစြာေစာင့္ေနတဲ့ မမႏုဆီလည္း က်ေနာ္ မျပန္ႏုိင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေဘးက လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာေတာ့ အခုလုိ မနက္ခင္းေတြဆုိ ႏွင္းမွဳန္မွဳန္နဲ႔ ျဖစ္ေနေရာေပါ့။...
မမႏုဆီ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့မယ္။
သမီးေလးအတြက္ အနာဂတ္လွလွေလး ယူခဲ့မယ္။ ။
ေဒါင္းအုိးေ၀။ ၂၀၀၁။္
ရနံ႔က သင္းပ်ံ႕လွသည္။ သူ႔ရင္မွာ လွဳိက္ေမာလာသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သနပ္ခါးရနံ႔ျဖစ္သည္။ မိန္းမတေယာက္ သနပ္ခါး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးလိမ္းကာ သူ႔အနားမွာ လာထုိင္ေနသလုိ ခံစားရသည္။ ပထမေတာ့ ရနံ႔မွာ သာယာသလုိ ရွိခဲ့ေသးသည္။ သူ႔မိန္းမကလည္း အိပ္ယာ၀င္ကာနီးဆုိလ်င္ ေရမုိးခ်ဳိးကာ သည္လုိ သနပ္ခါးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕စြာ ေနတတ္သည္ေလ။ အိမ္ကုိပင္ လြမ္းမိေသးေတာ့။ အိမ္လြမ္းသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ပင္ သနပ္ခါးရနံ႔ကုိ ရေလသည္လား။ အလြန္ငတ္ျပတ္ကာ ဆာေလာင္ေနသူတုိ႔သည္ ႏွာေခါင္းမွာ ဟင္းန႔ံေကၽြးနံ႔ေတြ ရလာလုိက္၊ မ်က္စိထဲမွာ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲႀကီးေတြ ျမင္လုိက္ ျဖစ္တတ္သည္ဟု သူၾကားဖူးသည္။ ယခုလည္း အိမ္ကမိန္းမကုိ သတိရကာ သည္လုိ ျဖစ္ေနတာမ်ားလား။ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ အရင္ စစ္ေၾကာမိသည္။ သုိေပမယ့္ သနပ္ခါးရနံ႔က ေပ်ာက္မသြား။ အခန္းထဲမွ အတူေန ႏွစ္ဦးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ တဦးက ေအး.. သနပ္ခါးနံ႔လုိလုိပဲဟု ေျပာၿပီး၊ တဦးကေတာ့ ကုိယ္ေတာ့ ဘာန႔ံမွ မရပါဘူးဟု ေျပာေလသည္။ ခက္ေတာ့ ေနေခ်ၿပီ။ ေဘးခန္းက တေယာက္ေယာက္မ်ား စိတ္႐ူးထကာ သနပ္ခါး လိမ္းေလသလား။ ဒါလည္း ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ ခုေခတ္ လူငယ္တခ်ဳိ႕သာ သနပ္ခါးလိမ္းက်င့္ ရွိတတ္ၾကသည္။ ေဘးခန္းမွာက လူႀကီးေတြ မ်ားသည္။ ရွိသည့္ လူငယ္ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သည္လုိ ၀ါသနာမ်ဳိး မရွိတတ္တာ အားလုံးသိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလအေတာ္သင့္ပါမွ ဟုိဘက္ခန္းက အနံ႔ သည္ဘက္ခန္းက ရတတ္တာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သနပ္ခါးရနံ႔က ေပ်ာက္မသြား။ သူ႔ႏွာ၀ သူ႔စိတ္အာ႐ုံကုိ ကလူ တုိ႔ထိလုိ႔ေနသည္။ သူ႔အနံ႔ခံအာ႐ုံမွာ တခုခု မွားေနတာ၊ သူ႔စိတ္မွာ တခုခု မွားေနတာ ဒါပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္ေနရာႏွင့္ သည္ရနံ႔က ဘယ္လုိမွ မအပ္စပ္။ အက်ဥ္းခန္းႏွင့္ သနပ္ခါးရနံ႔။
ထုိစဥ္ အရိပ္တခုေၾကာင့္ သူ လန္႔ႏုိးသည္။
နာမည္ႀကီး ဓါးျပဗုိလ္တေယာက္ကုိ ဖမ္းမိေသာအခါ သူႏွင့္အတူ သူ၏သမီးေလးပါ ပါလာသည္။ မိတဆုိးေလးမုိ႔ အေဖသြားေလရာ ပါသည္။ ဓါးျပတုိက္ရာလည္း ပါသည္။ သည္ေတာ့ သမီးေလးပါ ဥပေဒအရ အေပါင္းပါ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ အေဖက အမွဳေတြ တသီႀကီးႏွင့္ ေသဒါဏ္ ေပးခံရသည္။ သမီးကေတာ့ ေထာင္က်သည္။ အေဖျဖစ္သူမွာ အယူခံ၀င္ေသာ္လည္း ေသဒါဏ္က မလြတ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖသည္ ဓါးျပဗုိလ္ လူမုိက္ပီပီ ေသရမွာ မေၾကာက္။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲသည္ဆုိေသာ ေယာက်ၤားစိတ္ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သမီးေလးေၾကာင့္ သူ႔မွာ စိတ္မေျဖာင့္ႏုိင္ရွာေပ။ တဦးတည္းေသာ သူ႔ရဲ႕ေသြး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖဆုိလည္းသူ၊ အေမဆုိလည္းသူ ေနခဲ့ရသည့္ သမီးေလး။ အခုေတာ့ ေလာကႀကီးအလယ္ တေယာက္တည္း မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။ မိန္းမေဆာင္ရွိရာ ေထာင္မႀကီးရဲ႕ ဟုိဘက္ကုိ ေငးရင္း လူမုိက္ႀကီး မ်က္ရည္က်ရသည္။
ကုိလွထူးသည္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕မွ ရဲၾကပ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္သည္။ စိတ္ရင္းေကာင္းသည္။ နယ္ခံလူထုႏွင့္ အဆင္ေျပသည္။ လူေပါင္းသူေပါင္း ၀င္ဆန္႔သည္။ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ လူထုဆန္႔က်င္ေရး အျပဳအမူေတြ သူမလုပ္ခဲ့သည့္အျပင္ ၿမိဳ႕ခံသပိတ္အဖြဲ႕ေတြႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြး ရွိလွသည့္အတြက္ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ကံေကာင္း၍ အလုပ္ မျပဳတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာထဲက ၿမိဳ႕ကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္တက္လာေသာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔တဖဲြ႔ကုိ လမ္းခရီး လုံၿခံဳေရးအတြက္ သူ၏ ရဲအခ်ဳပ္ကားျဖင့္ အခ်ဳပ္သားမ်ားပုံဖမ္းကာ ကူညီ ေခၚတင္လာခဲ့ဖူးသည္။ ထုိေက်ာင္းသားမ်ား ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဳပ္ရွားရင္း အဖမ္းခံရေသာအခါ ကုိလွထူးပါ အမွဳတြဲ ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိလွထူးသည္ လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ အခင္မင္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ ေထာင္ထဲမွာ ထုိလူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႔ကုိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ျဖင့္ မ်ားစြာ ကူညီၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အာဏာပုိင္မ်ားက သူတုိ႔ကုိ အတူမထား။ ကုိလွထူးကုိ တုိက္ထဲ ပုိ႔လုိက္သည္။ ၅ တုိက္ အခန္း ၄ ကုိ ေရာက္လာသည္။
