အဲဒီညေနက ကားမွတ္တုိင္မွာ

က်ေနာ္ ဘက္စကား ေစာင့္ေနသည္။
သည္၀ါက်မွာ အပုိင္းသုံးပုိင္းပါသည္။
က်ေနာ္..ဘက္စကား..ေစာင့္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ျပဳလုပ္သူျဖစ္သည္။ ဘာလုပ္သလဲ။ ေစာင့္ေနသည္။ ဘာကုိေစာင့္ေနသလဲ။ ဘက္စ္ကားကုိ ေစာင့္ေနသည္။ ဘက္စ္ကားသည္ ေစာင့္ေနျခင္း ခံရသူျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ က်ေနာ္က ျပဳလုပ္သူဆုိလ်င္ အေျခအေနကုိ ဖန္တီးခြင့္ က်ေနာ့္မွာ ရွိရေပမည္။ က်ေနာ္ေစာင့္ေနလ်င္ ဘက္စ္ကားက လာကုိလာရမည္။ ဘက္စကားသည္ က်ေနာ့္ေစခုိင္းရာအတုိင္း လုပ္သူျဖစ္ရမည္။ သူက ျပဳလုပ္ခံရသူဟု ဆုိထားသည္ မဟုတ္လား။ မွတ္တုိင္မွာ က်ေနာ္ရပ္ေနပုံကလည္း ဘက္စ္ကားကုိ လာကုိလာရမည္ဆုိသည့္ ဟန္ပန္ျဖင့္ ေစာင့္ေနပုံမ်ဳိးျဖစ္သည္။

အမွန္တကယ္က်ေတာ့ သည္လုိမဟုတ္ပါ။ ဘက္စ္ကားက က်ေနာ္ေစာင့္ေနသည့္အတြက္ လာမည္ဆုိသည့္သေဘာ မဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းတစုံတရာေၾကာင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးၾကာမွ လာခ်င္လာပါလိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းတစုံတရာေၾကာင့္ မလာပဲလည္း ေနခ်င္ေနပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္မွာ ဘက္စ္ကားလာမွ က်ေနာ္သြားလုိရာကုိ သြားႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ သည္ခရီးကုိ အျခားနည္းလမ္းမ်ားထက္ ဘက္စ္ကား စီးသြားမွ ျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘက္စ္ကားကုိ ေစာင့္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က ေစာင့္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ ေစာင့္ေနေသာေၾကာင့္ ေစာင့္သူ၊ ျပဳလုပ္သူဟု က်ေနာ့္ကုိ သတ္မွတ္လ်င္ မမွန္ႏုိင္ပါ။ က်ေနာ္သည္ ေစာင့္ေနရုံမွအပ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ပါ။

က်ေနာ္သြားခ်င္ေသာ ခရီးသည္လည္း ေစာင့္ေနရုံျဖင့္ ေရာက္မသြားႏုိင္ပါ။ ထုိအခါ ဘက္စ္ကားသည္ အေရးႀကီးလာပါသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးႀကီးလာပါသည္။
ဘက္စ္ကားသည္ က်ေနာ္က ေစာင့္ေနျခင္းကုိ ခံေနရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘက္စ္ကားကုိ ျပဳလုပ္ခံရသူဟု သတ္မွတ္လ်င္လည္း မမွန္ႏုိင္ပါ။ သူက က်ေနာ္ေစာင့္ေနေသာ္လည္း လာခ်င္လာမည္။ မလာခ်င္လည္း မလာပါ။ သူ႔မွာ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္က မသိႏုိင္ပါ။ တစုံတရာလည္း မစြက္ဖက္ႏုိင္ပါ။ ေသခ်ာသည္မွာ ဘက္စ္ကားလာမွ က်ေနာ္သြားလုိရာ ခရီးကုိ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ထုိအခါ ဘက္စ္ကားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးႀကီးလာပါသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ခရီးကုိ ျမန္ေအာင္ ေႏွးေအာင္၊ ေရာက္ေအာင္ မေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္သူ ျဖစ္လာပါသည္။
ထုိအခါ သဒၵါသေဘာသည္ မွားယြင္းသြားပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ျပဳလုပ္ခံရသူ ျဖစ္သြားပါသည္။ ဘက္စ္ကားသည္ ေစာင့္ေနျခင္း ခံရေသာ္လည္း ျပဳလုပ္သူျဖစ္သြားပါသည္။

စာေၾကာင္းတေၾကာင္းျဖစ္ရန္ ျပဳလုပ္သူ၊ ျပဳလုပ္ခံရသူႏွင့္ ျပဳလုပ္ျခင္းတုိ႔ ရွိရမည္ဟု ဆုိပါသည္။ ျပဳလုပ္ခံရသူ မပါေသာ စာေၾကာင္းမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပည့္စုံေသာ စာေၾကာင္းဟု ဆုိႏုိင္မည္လား။
ဥပမာ က်ေနာ္ေစာင့္သည္ဟု ဆုိပါေတာ့။
က်ေနာ္ ဘာကုိေစာင့္သလဲ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အခြင့္အေရးကုိ ေစာင့္တာလား။ ပဲျပဳတ္သည္ကုိ ေစာင့္တာလား။ ခ်စ္သူကုိ ေစာင့္တာလား။ အရက္ဆုိင္ တံခါးအဖြင့္ကုိ ေစာင့္တာလား။ ျဖစ္ႏုိင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္က ေစာင့္ေနသည္။ ေစာင့္ေနသည္ဆုိသည့္ စကားလုံးမွာ အေစာင့္ခံတခု လုိေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ စားေနသည္။ ဖတ္ေနသည္။ နမ္းေနသည္။ ရုိက္ေနသည္ စသည့္စကားလုံးတုိ႔မွာလည္း အစားခံ၊ အဖတ္ခံ၊ အနမ္းခံ၊ အရုိက္ခံ အရာတခုခု လုိအပ္ေနပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ငုိေနသည္။ ရယ္ေနသည္။ အိပ္ေနသည္။ ထုိင္ေနသည္ စသည့္စကားတုိ႔အတြက္ေတာ့ ျပဳလုပ္ခံတခုခု မလုိပါ။ ေတြးရင္း နည္းနည္းလမ္းေခ်ာ္သြားပါသည္။ က်ေနာ္သည္ သဒၵါဆရာ မဟုတ္ပါ။ ဘက္္စ္ကားေစာင့္ေနသူတေယာက္သာျဖစ္သည္။

ဘက္စ္ကားေစာင့္ရင္း တခုခုမေတြးျဖစ္ေအာင္ ေငးေမာယူရေလာက္သည့္ မိန္းမတေယာက္ေယာက္လည္း မွတ္တုိင္တြင္မရွိပါ။ ဟုိေျပာဒီေျပာ စကားစျမည္ေျပာစရာ အေဖာ္တေယာက္ေယာက္လည္း မပါပါ။ ထုိအခါ က်ေနာ္ ဆက္ေတြးပါသည္။
က်ေနာ္ ဘက္စ္ကား ေစာင့္ေနသည္။
သည္မွာ ေျပာစရာ ေခါင္းစဥ္သုံးခု ေတြ႔ပါသည္။ နံပတ္တစ္ ေခါင္းစဥ္မွာ က်ေနာ္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သည္ ခရီးတခု သြားမည့္သူျဖစ္သည္။ ထုိခရီးသည္ လမ္းေလ်ာက္သြားရန္ အတန္ေ၀းေသာ ခရီးျဖစ္သည္။ ထုိအခါ ဘက္စ္ကားစီးသြားရန္ ကားမွတ္တုိင္ကုိ ေရာက္လာသူမွာ က်ေနာ္ျဖစ္သည္။ ကားမွတ္တုိင္ကုိ ဘက္စ္ကား စီးသြားရန္ လာရျခင္းမွာ က်ေနာ့္မွာ ကုိယ္ပုိင္ကား၊ ဆုိင္ကယ္၊ စက္ဘီး စသည့္ ကုိယ္ပုိင္ယဥ္တခုခု၊ လမ္းေလ်ာက္သြားျခင္းထက္ ပုိမုိျမန္ဆန္ သက္သာေစေသာ ကိရိယာပစၥည္းတခုခု မရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ အမ်ားျပည္သူ ခရီးသြားလာလြယ္ကူေစရန္ စီစဥ္ေပးထားသည့္ ဘက္စ္ကားကုိစီးမွသာ မိမိလုိရာ သြားႏုိင္မည့္သူျဖစ္ပါသည္။ နည္းနည္းျဖည့္ေျပာရလ်င္ ဘက္စကားခေပးရန္ ရွိသူလည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အငွားယဥ္စီးရန္ ပုိက္ဆံမလုံေလာက္သူ၊ သုိ႔မဟုတ္ ႏွေျမာသူ၊ သုိ႔မဟုတ္ အငွားယဥ္စီးသြားရေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥတခုခု မရွိသူလည္းျဖစ္ပါသည္။

ဒုတိယေခါင္းစဥ္မွာ ဘက္စ္ကားျဖစ္သည္။
လူအမ်ားလုိက္ပါစီးနင္းလုိ႔ရေအာင္ တည္ေဆာက္ထုတ္လုပ္ထားသည္။ လူအမ်ားသြားလာလြယ္ကူေစရန္ စီစဥ္ေပးထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားအတုိင္း ေမာင္းႏွင္သြားလာသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ မွတ္တုိင္မ်ားတြင္ လူအတင္အခ်လုပ္သည္။ အနည္းဆုံးစရိတ္ျဖင့္ ခရီးတခုကုိ သြားနုိင္ေအာင္ သင့္တင့္ေသာႏွဳန္းထားတခုကုိ ယူသည္။ တေယာက္ကုိတေယာက္ မသိသူမ်ား အတူတကြ စီးနင္းၾကသည္။ လုိရာမွတ္တုိင္ေရာက္လ်င္ မည္သူ႔ကုိမွ် ႏွဳတ္ဆက္ရန္မလုိပဲ ဖုတ္ဖက္ခါ ဆင္းသြားလုိ႔ရသည္။
တခ်ဳိ႕ဘက္စ္ကားက သစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ဘက္စ္ကားက ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ဘက္စ္ကားက ေခ်ာင္ခ်ိသည္။ တခ်ဳိ႕ဘက္စ္ကားက ၾကပ္သိပ္ညပ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕ဘက္စကားက အႏၱရယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အၾကမ္းပတမ္းေမာင္းသည္။ အျမန္ေမာင္းသည္။ တခ်ဳိ႕ဘက္စ္ကားက တေရးေလာက္ ေကာင္းေကာင္းေမွးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အိတြဲ႔ေလးဖင့္သည္။ အခု က်ေနာ္ေရးေနသည့္ ဘက္စ္ကားအေၾကာင္းလုိပင္ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း ဘက္စ္ကားေစာင့္ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

ေနာက္ဆုံးေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ေစာင့္ေနသည္။
ေစာင့္ေနသည္ဆုိသည့္ ျပဳလုပ္ျခင္းကိရိယာသည္ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဓိပၸါယ္ေတြကုိလည္း ေပါက္ဖြားေစပါသည္။ ကံႏွင့္ကတၱားကုိ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေစပါသည္။ ေစာင့္ေနသူသည္ မေရရာပါ။ ေစာင့္ေနသူသည္ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ လည္ကေလးတဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ ေစာင့္ေနရပါသည္။ သူ႔ကုိ တေယာက္ေယာက္က ခုိင္းထားသလုိ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေစာင့္ေနပါသည္။ ဘက္စ္ကား မလာမွာကုိ စုိးရိမ္ပူပန္စြာ ေစာင့္ေနပါသည္။ ခ်ိန္းဆုိထားရာဆီ အခ်ိန္မီမေရာက္မွာကုိ ေၾကာင့္က်စြာ ေစာင့္ေနပါသည္။
ဘက္စ္ကားလာမွ ေစာင့္ေနျခင္းကိစၥ ၿပီးပါမည္။ ဘက္စ္ကားမလာမခ်င္း ေစာင့္ၾကရပါမည္။

ဆုိရလ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဘက္စကားေတြ႔သြားသည္ႏွင့္၊ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဘက္စ္ကား ရပ္လုိက္သည္ႏွင့္၊ ဘက္စ္ကားေပၚ က်ေနာ္တက္လုိက္သည္ႏွင့္ ေစာင့္ေနျခင္း ၿပီးဆုံးသြားပါသည္။ ေစာင့္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါ။ ေစာင့္ေနသည္ဟု ေျပာရန္ မရွိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ႏွင့္ ဘက္စကားၾကားတြင္ ေစာင့္ေနသည္ဆုိသည့္ စကားလုံး မရွိေတာ့ပါ။
ဘက္စကားက ဆက္ေမာင္းသြားပါသည္။ က်ေနာ္က ကားေပၚမွာ ပါသြားပါသည္။ ဘက္စ္ကားကုိ က်ေနာ္စီးသြားပါသည္။ ဘက္စကားသည္ က်ေနာ္စီးတာကုိ ထုိအခ်ိန္က်မွ ခံရပါေတာ့သည္။ ထုိအခါ ကံႏွင့္ကတၱားသည္ ေနရာမွန္ ေရာက္သြားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဘက္စ္စကားေစာင့္ခဲ့သည္ဟု ေျပာခ်င္မည္ဆုိလ်င္ေတာ့ ေျပာႏုိင္ပါေသးသည္။ စီးနင္းလုိက္ပါသြားမွေတာ့ ေစာင့္ခဲ့သည္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းက အေရးမႀကီးေတာ့ဟု ယူဆခ်င္လည္း ယူဆပါ။ သုိေသာ္ ေနာက္တခါ ဘက္စ္စကားအေၾကာင္း ေျပာလ်င္ စဥ္းစားလ်င္၊ ဘက္စ္ကား စီးေတာ့မည္ ဆုိလ်င္ေတာ့ ေစာင့္သည္ဆုိေသာ စကားလုံးကုိ ေရွာင္ကြင္း၍ မရႏုိင္ပါ။ ဘက္စ္ကားဆုိတာ စီးမည္ဆုိ ေစာင့္ရပါသည္။