ေျခလွမ္းတုိင္း
အလြမ္းထဲကၽြံက်။
ငါ့စံပယ္ပင္ေလး
ေနပူေနမလား
ေရေလာင္းမယ့္သူမွရွိပါ့မလား
အဖူးေလးေတြ မပြင့္ပဲေၾကြေလမလား။
ခရီးေဆာင္ေသတၱာကုိပိတ္တဲ့လက္က
ႏွလုံးသားမဆန္ဘူး
လက္ဆြဲအိတ္က
လူကုိဆြဲဆြဲခ်ရဲ႕
အရက္ေသာက္မ်ားလုိ႔ထင္ရဲ႕
ရင္ဘတ္ေတြနာတယ္
မေသာက္ပဲ ေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီေန႔။
တိမ္ေပၚေရာက္ရင္
ေျမျပင္ကုိငုံ႕မၾကည့္ခ်င္ဘူးကြယ္
သတၱဳအေတာင္ပံေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔
ငါပ်ံသန္းေနတယ္
ငါ့စိတ္ေတြပ်ံသန္းေနတယ္
ေလထီးမပါပဲ ခုန္ခုန္ခ်သြားတဲ့အေတြးမ်ား။
တရုပ္ကပ္တံခါးေလးကုိ ဖြင့္လုိက္ပိတ္လုိက္
ခန္းဆီးစေလးကုိ ခ်ည္လုိက္ျဖည္လုိက္
ပန္းေပါင္းစုံရွဳေဆးဘူးေလးကုိ က်စ္က်စ္ဆုပ္လုိ႔
အျပန္လား အသြားလား
အစုန္လား အဆန္လား
သံလမ္းမေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ
အဲဒီစံပယ္ပင္ေလးကုိ ငါစုိက္ခဲ့တာပါ။
မုိးရြာရင္
ဘာေတြေတြးေနမလဲ
အခန္းထဲ ဘုရားမီးကေလး လင္းေန။ ။
10 comments:
စိတ္ကူးနဲ႔ ျပန္တဲ့ အျပန္ကို ဖတ္သြားပါတယ္။ ကိုႏွင္းခါးမိုး ကဗ်ာ မဖတ္ရတာ ၾကာၿပီ။
အၾကာၾကီးေပ်ာက္ျပီးမွ ျပန္ဖတ္ရတဲ့ ကဗ်ာ ဆိုေတာ့...ေသခ်ာ ဖတ္ျပီး ခံစားၾကည့္သြားပါတယ္။
ႀကိဳက္တယ္
အျပန္ခရီးေတြရဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး ခံစားဖူးပါရဲ႔ဗ်ာ
ႏွင္းခါးမိုးၿပန္လာၿပီ..
ကဗ်ာေတြနဲ႔အတူၿပန္လည္ေရာက္ရွိလာႏိုင္ေစ ..
အျပန္.. မွာ ထားသြားသူ၊ အထားခံခဲ့ရသူ၊ ဟိုဖက္ျခမ္းကႀကိဳေနသူ
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတဲ့ စိတ္ေတြအားလံုး
ႏွလံုးသားဆန္ဆန္ စံပယ္ဖူးေတြေ၀လို႕...
အားလုံးကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အျပန္ေတြ၊ အသြားေတြ ေခါက္ေရေတြမ်ားလွၿပီျဖစ္ေပမယ့္ တခါျပန္ တခါခံစားေနရတုန္းမုိ႔ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။
ကဗ်ာေကာင္း၊ စာေကာင္းေလးေတြျပန္ဖတ္ရဦးမွာေပါ့။
အျပန္ကို က်ေနာ္လည္းေမွ်ာ္ေနပါသဗ်ား။
အျပန္တဲ့လား… ျပန္လာတာမၾကာေသးေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူက်ေနတယ္ ကိုေ၀လင္းေရ… ဒါေပမယ့္… တေခါက္ျပန္တိုင္း ဘယ္ကေန ဘယ္ကုိ ျပန္တာလဲ… ကိုယ့္အိမ္က ဘယ္မွာလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက အေျဖမရွိဘူး… အေနၾကာလာတာနဲ ့ ကိုယ့္အိမ္ျဖစ္မလာနိုင္တာ အံ့ၾသစရာပါပဲ… အေမ့အိမ္ကို ဘယ္ေတာ့ အျပီးျပန္နိုင္မလဲ… အဲဒီအျပန္ေလးအတြက္ သတၱိေတြ ရွိခ်င္တယ္… ျပီးေတာ့ အင္အားေတြရွိခ်င္တယ္… ကိုေ၀လင္းေရ… ဘေလာ့ေပၚျပန္လာတာ အရမ္း၀မ္းသာမိပါတယ္…
ႏွင္းခါးမိုးဆိုတဲ့ကဗ်ာဆရာကို အရွင္လတ္လတ္ႀကီးျပန္ေတြ႔ရလို႔ ၾကည္ႏူးရတယ္။
သူ႔စံပယ္ပန္းေတြ တသင္းသင္း တက်ဴက်ဴနဲ႔ ေမႊးလွရဲ႕
ဒုကၡေတြထဲကေန လန္းဆန္းသြားလိုက္တာ။ ေက်းဇူးတင္တယ္
Post a Comment