Tuesday, October 8, 2013

အိမ္ေျပး

ႏွင္းခါးမုိး
Kin Maung Yin

ဓါတ္ပုံထဲမွာေတာင္
အိမ္ရနံ႔ကုိရတယ္
ေၾသာ္ ေ၀းခဲ့ရတဲ့ေရေျမေတာေတာင္။

ေကာက္ရုိးလွည္း
ေကာက္ရုိးပုံ
ေကာက္ရုိးေတြလြင့္ပြေနတဲ့တာလမ္း
ခပ္လွမ္းလွမ္းကခင္တန္းနဲ႔ ထန္းပင္စုစု
ေရစပ္စပ္နဲ႔ရုိးကေလးထဲမွာ
ပန္းခရမ္းျပာ၊ သုိ႔မဟုတ္ ေ၀းခဲ့ရေသာေဗဒါ။

ဘဲေက်ာင္းတဲ့ေလွကေလးေပၚက
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ညေနခင္းမ်ား
႐ြံ႕စက္ေတြေပလူးေနေပမယ့္
အလွမပ်က္တဲ့ေျခဖမုိးေဖါင္းေဖါင္းေလးကုိပုိင္ဆုိင္သူရယ္
တခါကဧည့္သည္တဦးဟာ
မင္းပန္ဖုိ႔ၾကာတပြင့္ခူးေပးခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ 

မဟာဓါတ္အားလုိင္းေပၚမွာ 
အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ့ငွက္ကေလးပဲရွိေတာ့တယ္၊
ၿမိဳ႕ဘက္က၀င္လာတဲ့ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ
သစ္ငုတ္ေပၚထုိင္ေနတဲ့ဧည့္သည္
ဘယ္သူ႔ကုိမွႏႈတ္မဆက္ပါရေစနဲ႔တဲ့
မေခၚပဲနဲ႔လာ
မႏွင္ပဲနဲ႔ျပန္ခဲ့တယ္၊ 
ပုိးမႊားပုရစ္ေအာ္သံေတြသာက်န္ရစ္ခဲ့။

တေန႔က် ရွင္ကအိမ္ျပန္သြားမွာပါတဲ့
အုတ္ကန္ထဲကဘီးလားေတြ
ေန၀င္ရင္မီး႐ႈိ႕ဖုိ႔ခ်ဳိးလာခဲ့တဲ့ယူကလစ္ကုိင္းစုိစုိေတြ
အဲဒီအလုပ္သမားတန္းလ်ားေလးမွာ အသံမထြက္ပဲ ငါငုိခဲ့ရတဲ့ေန႔မ်ား။

1 comment:

သိ ဂၤ ါ ရ said...

အိမ္ ...
အိမ္ ...
အိမ္ ...