ပန္းစုိက္တဲ့မုိးေရစက္

ႏွင္းခါးမုိး

သူမ်ားလုိ
စကားလုံးၾကီးေတြ
ထူထူထဲထဲ ျမည္သံစြဲၾကီးေတြမပါ
“ကုိယ့္အသက္ကေလးကုိယ္ ၾကံဖန္ေမြးရေအာင္လုိ႕
ေရာက္လာတာပါ”တဲ့။

ေရာက္ေတာ့လည္း ေရာက္သလုိ
ျမင္ေတာ့လည္းျမင္သလုိ
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သူစီးဆင္းခဲ့တယ္၊

ခုေတာ့ ခမ်ာ
ေျခတလွမ္းေနာက္က်ခဲ့ရ။
ပူပူပန္ပန္ဆုပ္ကုိင္ထားရက္က
အမွတ္တမဲ့ လြတ္ထြက္သြားခဲ့ေပါ့
သူ႕အသက္ သူ႕လက္ထဲက။

မျမင္ရတဲ့တန္းစီဇယားထဲ
ငါ့ေရွ႕က ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ငါတုိ႕ေရွ႕က ငါတုိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ခင္မင္မႈကုိ
စကားလုံးေတြနဲ႕ဖူးပြင့္မျပခဲ့ပါ
ရွင္သန္မႈကုိလည္း
ခြက္ေရနဲ႕ မတြက္ေစခဲ့ပါ။

ဒီလုိေတြးၾကည့္တယ္
ေဘဘီလုံဥယ်ာဥ္ကုိ
တရက္တည္းနဲ႕ၿပီးစီးခဲ့တာမဟုတ္သလုိ
တေယာက္တည္းနဲ႕တည္ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္။

ဥယ်ာဥ္တံခါးဖြင့္ရင္ေတာ့
အားလုံးကုိ ၀င္ခြင့္ျပဳေပလိမ့္။

ထုိအခါ
ကုိယ္ႏွစ္သက္ရာသစ္ရိပ္၌
နားခုိႏုိင္ၾကေစ။
မုိးရြာျပီးစျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ကုိယ့္အသက္ကေလးႏွင့္ကုိယ္
ေနစာလႈံေဆာ့ကစားႏုိင္ၾကေစ။ ။

ဒီကဗ်ာက လြန္ခဲ့တဲ့ေလးနွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ပုသိမ္က ေက်ာင္းဆရာလုိ႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြကေခၚၾကတဲ့ ကုိေအာင္မ်ဳိးေထြး မထင္မွတ္ပဲ ဆုံးသြားတုန္းက၊ ေပါင္းသင္းခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလတုိေတာင္းေပမယ့္ ရင္ထဲအမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ဘ၀ေနဟန္ပုံစံနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကုိ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္မိရာက ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ေဖၚျပခဲ့ဘူးပါတယ္။
ခု ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ရွာေဖြပုိ႔ေပးၿပီး ဘေလာ့ေပၚတင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိ႔ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚ ျပန္တင္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
ကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြ၊ ၿပီးဆုံးခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ခင္မင္သူေတြကုိ လြမ္းဆြတ္ အမွတ္ရျခင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တခ်ဳိ႕ဘ၀အဓိပၸါယ္ေတြ အမွန္တကယ္ပါ၀င္ေနခဲ့ပါတယ္။

လြမ္းပုိး

အေနာ္မာ

photo by blog.macroart.net

ငွက္ပုိး၊ ႏြားပုိးျပီးေတာ့
၀က္ပုိး တဲ့ဗ်ာ၊

ထပ္တုိးဦးမယ့္ ဆုတ္ကပ္ေတြ
ကပ္စုပ္သြားတုိင္း သန္းနဲ ့ခ်ီ၊

ဘဒၵငုိသံ
ေၾသာ္
ေသြးေတြ
ေသြးေတြ၊

ကြ်န္းေဆးသံလုိလုိ၊

စာရိတၱလမ္းပ်က္ေတြေပၚ
ဒန္းပင္ကုိ ပုခက္ဆင္ခ်ိန္ေရာက္ျပီလား
ငါ့ကေလးေတြ ဘားဆဲြခုိင္းအုန္းမွ၊

သီလညစ္ညစ္ ဗြက္ေတြေရွာင္ရင္း
ဒီေန ့ဘာ၀ယ္ရရင္ေကာင္းမလဲ ေစ်းမွာ
ၾကက္၊ ဘဲ၊ အမဲ၊ ၀က္ေတာ့ သြားရွာျပီ။

မ သာဓု
မ သာဓု
မ သာဓု

သာဓုမေရ....
ရြာနဲ ့နင့္အိမ္ေနာက္ေဖးက
ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေတြ
လြမ္းတယ္။ ။

၂၉.၄.၀၉(၄း၁၅ am)

သစ္ခြစုိက္မယ့္သူ

ႏွင္းခါးမုိး













အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
ခင္မင္သူေတြနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ
ရန္လုိမုန္းတီးသူေတြနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ။

အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
ဆူညံတဲ့လမ္းတခုရဲ႕ေဘးမွာ
တိတ္ဆိတ္တဲ့ၿခံ၀င္းတခုနဲ႔ကပ္ရက္မွာ။

အေတြးထဲတကုိယ္တည္းခုိလွဳံဖုိ႔
စိတ္လုိရင္ ေတးကေလးတပုိင္းတစသီဖုိ႔
ေန႔မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာနဲ႔
ညမွာ ေလေအးစက္နဲ႔
အခန္းကေလးတခန္းရတယ္။

အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
မုိးလင္းတာနဲ႔ ေနေရာင္က
ကုတင္ေပၚခုန္၀င္တယ္
ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ
ညကေပက်ံခဲ့တဲ့အညစ္အေၾကးေတြကုိေဆးတယ္
ရပ္ကြက္လမ္းၾကားေလးထဲကမုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ဆီ
စက္ဘီးကေလးစီးၿပီးသြားတယ္
က်ေနာ္အျပင္ထြက္တုိင္း ေသာ့ခေလာက္တန္းလန္းနဲ႔က်န္ခဲ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခုပဲလက္ဖက္ရည္ဆုိင္က
ျပန္ေရာက္တယ္
မေန႔ညကမထုိင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ခုံအလြတ္ကေလးတလုံးက
က်ေနာ့္အခန္းကေလးထဲမွာ
ေစာင့္လုိ႔
အရင္ဘ၀ကတည္းကေစာင့္ေနခဲ့တာတဲ့
က်ေနာ္ဆြံ႕အခဲ့ပါတယ္။

အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
စိတ္မေကာင္းတဲ့အခါ
အျပင္ကုိထြက္ေငးလုိ႔ရတဲ့၀ရန္တာကေလးနဲ႕၊
အခုမွသတိရတယ္
သစ္ခြအုိးေလးေတြ ေဟာ့ဒီေနရာမွာခ်ိတ္ဆြဲမယ္
ညေနခင္းတုိင္းေရေလာင္းေပးမယ္
ပထမဆုံးပြင့္တဲ့ပန္းကေလးကုိေတာ့
သူ႔ဆီေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေပးအုန္းမယ္လုိ႔။ ။

ဧရာ၀တီျမစ္ရုိးမွာ မုိးမဲေတြရြာ

ႏွင္းခါးမိုး



ပန္းတျခင္း
ပုိ႔ခြင့္ေပးပါ
ကဗ်ာဆရာကုိႏွဳတ္ဆက္တယ္။

အႏုပညာမာရသြန္မွာ
ေျပးအားမက်ခဲ့တဲ့ဆရာ
သစၥာရွာဖုိ႔
ေခတ္ကုိစီးခဲ့တာ
စာမ်က္ႏွာေတြကုိ
တိမ္ဖုံးခဲ့ေပမယ့္
ယုံၾကည္မွဳက လမင္းတရာ

ဧရာ၀တီေရ
ကဗ်ာဆရာ ကမ္းကခြာၿပီ
အေမွာင္ရိပ္မွာ
ေလွဆိပ္ကေလးကုိထားခဲ့ေပါ့။
အနာဂတ္အတြက္ပန္းတျခင္း
ေျမကမၻာမွာပြင့္ခဲ့တယ္
ဆရာၾကည္ေအာင္
ကမၻာတည္ေအာင္ေမႊးပါေစ။ ။

ေခါင္းစဥ္မပါတဲ့မွတ္စု

အေမွာင္ကႀကီးစုိးဖုိ႔အားယူေနသည္။ အလင္းေရာင္က မွိန္ျပယ္ေဖ်ာ့လွီစ၊ အားမရွိေတာ့။ ေနႏွင့္ညအကူးအေျပာင္းကာလဟုဆုိႏုိင္သည္။ အေနာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက အေရာင္စုံသည္။ ဒါကုိပင္ ဆည္းဆာအလွဟု ဖြဲ႕ဆုိၾကသည္။ တိမ္စြယ္မွာဆီးမီးထြန္းသလုိပင္ ဆုိတဲ့စာသားကေလးက ရင္ကုိရုိက္ခတ္လာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အက်ည္းတန္ေတြေတာင္လွတယ္ဟုပင္ ဆုိလုိက္ၾကေသးသည္။ ညက အေမွာင္ကုိသာမဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းေအးမွဳ၊ ၿငိမ္သက္အနားယူမွဳတုိ႔ကုိ ယူေဆာင္လာသည္ေလ။ တေန႔တာႏြမ္းလ်မွဳတုိ႔ကုိ အေမာေျဖအနားယူခြင့္ရခ်ိန္မဟုတ္လား။ မိသားစုအိမ္အမုိးေလးေအာက္မွာ၊ ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္မွာ၊ ေႏြးေထြးလုံၿခံဳတဲ့ကုိယ္ပုိင္အိပ္ယာေလးထဲမွာ ညက အားလုံးကုိေခ်ာ့သိပ္ေနသည္။ လက္ေဆာင္အိပ္မက္ကေလးမ်ားကုိပင္ ေ၀ငွလုိက္ေသးသည္။ ၾကယ္ပု၀ါ လဆံထုိးႏွင့္ လွေသာည ၾကင္နာေသာညကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ ျငဴစူရမွာလဲ၊ မုန္းရမွာလဲကြယ္။ ႀကိဳဆုိေပြ႔ဖက္ရုံသာေပါ့။ ဒီအေတြးေၾကာင့္ပင္ ဆည္းဆာက ပုိလုိ႔လွလာသည္။

အေမွာင္ထုတဲ့။ ညရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဓိပၸါယ္တခုဆုိပါေတာ့။ ရွည္လ်ားထူသိပ္တဲ့အေမွာင္ထုက ဘ၀ေတြကုိ ခဏေသေစသတဲ့။ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေမာပမ္းေစသတဲ့။ ခရီးရွည္ႀကီးတခုကုိ လမ္းျပေနတဲ့ အေ၀းက ၾကယ္မွိတ္တုတ္ကေလးေတြကလည္း ေပၚလုိက္ေပ်ာက္လုိက္။ သစ္ခက္သစ္ရြက္ေတြေပၚမွာ၊ အိမ္အမုိးဓနိလက္အဖ်ားေပၚမွာ ဒါဏ္ရာရသားေကာင္တေကာင္ရဲ႕ ရင္မွပြက္တဲ့ေသြးစက္ေသြးနေတြလုိ လေရာင္က ဖိတ္စင္စြန္းေပေနသည္။ ကမၻာေျမေပၚ တေယာက္တည္းစြန္႔ပစ္ထားခံရသလုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏုိးခဲ့ရဘူးသည္ေလ။

ညရဲ႕ေခါင္းနဲ႔ပန္းက ဆည္းဆာထဲေငးေမာေနသူတေယာက္ရဲ႕ အေတြးေတြကုိ လွဳိင္းထေနေစျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းဆန္ခြင့္မွ မရွိခဲ့ပဲကြယ္။ ညေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေန႔ေတြေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီးၿပီေလ။ ေျခာက္ျခားခဲ့ရ၊ မိန္းေမာခဲ့ရ။ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရ၊ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ရ ဆုိပါေတာ့။ ၾကာေတာ့လည္း ညဆုိသည္ လာခ်ိန္တန္လာ၊ သြားခ်ိန္တန္သြားရသည့္ ဧည့္သည္တဦးပဲမဟုတ္လား။ ဘာ့ေၾကာင့္ ရင္ဖုိေနမည္လဲ။ အခုေတာ့ ဆည္းဆာႏွင့္ အာ႐ုဏ္ဦးၾကားက စီးေနက်ရထားေလးတစင္းေပၚမွာ အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြအစား ပန္းပြင့္ေတြကုိသာ တင္ေဆာင္သြားပါေတာ့မည္။ သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းပါေစေလ။

ေကြ႔ေကာက္ေသာေျမနီလမ္းကေလးအတုိင္း။ ေဘးမွာ အေဖၚမပါ။ ေတြ႔ခဲ့တဲ့လူေတြကုိလည္း မမွတ္မိ။ ဒီအခ်ိန္က ညီအကုိမသိတသိမဟုတ္လား။ ကုိယ္ပုိင္အခန္းကေလးထဲေရာက္ေတာ့ ခလုတ္ေတြအားလုံးကုိ လုိက္ဖြင့္သည္။ ခန္းဆီးလုိက္ကာစေတြကုိခ်သည္။ စားပြဲေပၚက ဖတ္လက္စစာအုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းတစကုိ ခပ္ဖြဖြေလးညည္းသည္။ စပယ္ျဖဴေတြေတာင္ပြင့္ၿပီကြယ္။