Saturday, November 3, 2007

ယမုံနာေသာင္ကမ္းမွာ လရိပ္တျခမ္းက်ေနခဲ့စဥ္

ေတာၿမိဳင္ခရီးကုိ ႏွင္လာၾကတာ ခရီးရွည္ၾကာလာေတာ့ ေမာင့္ႏွမက ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏုႏု ေသြးေျခေတာ္ဥလုိ႔ ႏြမ္းလ်ေခြယုိင္..၊ သည္ၿမိင္ယံမွာပဲ ခ်န္ထားရစ္ပါေလေတာ့လုိ႔ အားေလ်ာ့ငုိယုိ ျမပု၀ါပတ္ ေျခစုံရပ္တဲ့အခါ။
ႏွမရယ္.. ေရွ႕တေမွ်ာ္ ေရႊျပည္ေတာ္နီးၿပီမုိ႔ စုိးရိမ္ေတာ္ပုိ ေဆြးမငုိပါနဲ႔ သည္ေတာသည္ေတာင္လမ္းမွာ ေမာင္ထမ္းကာ ေခၚပါ့မယ္ စသျဖင့္ မင္းသားန႔ဲ မင္းသမီး အဆုိအငုိအကေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးစုံ ၾကာမုံယွက္ လထြက္ကေလးနဲ႔ နႏၵာကန္ေဘးမွာ ေရႊေရးျမထပ္ ဇာပု၀ါပတ္တဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းကုိ ဥပမာေပးၿပီး ဆရာ ဦးသိန္းေဖျမင့္က အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ဆုိတာ ရွိတယ္၊ ကမၻာ့စာေပမွာလည္း ရွိတယ္။ ျမန္မာ့စာေပမွာလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ၀ုိင္အမ္စီေအ စာေပေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေဟာေျပာခဲ့ဘူးတာ သတိရမိတယ္။ အႏုပညာအတြက္နဲ႔ ျပည္သူ႔အတြက္ ဂယက္ေတြ ထခဲ့ၾကဘူးတဲ့ ဆရာတတ္တုိးနဲ႔ ဆရာဒဂုန္တာရာတုိ႔က အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲ ေရွ႕ခုံတန္းမွာ အတူထုိင္နားေထာင္ေနခဲ့ၾက။

ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီ။ သမုိင္းေခတ္သည္လည္း အတက္အဆင္း အေကြ႔အေကာက္ခရီးလမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီ။ ဖန္ခြက္သစ္နဲ႔ အရက္ေဟာင္းေတြလည္း ေသာက္ခဲ့ဘူးၿပီ။ တခ်ဳိ႕က အႏုပညာမဲ့သြားၾက။ တခ်ဳိ႕က အဘိဓမၼာမဲ့သြားၾက။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရွင္သန္ျခင္းပါမဲ့သြားၾက။ ဘ၀ဆုိတာ ဘာလဲ။ ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။ ဘ၀နဲ႔ ေလာက ဘယ္လုိေပါင္းစပ္ဖြဲ႔စည္းသလဲ။ ထုိေမးခြန္းသည္ပင္ အဘိဓမၼာ။ ထုိေမးခြန္းသည္ပင္ အႏုပညာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ဒါေတြအားလုံး မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းတခုတည္းေအာက္မွာ အတူရွိေနခဲ့ၾက။ အဲဒီမုိးကုပ္စက္၀ုိင္းဟာ ေတာအုပ္တအုပ္ဆုိပါေတာ့။ ေလးကုိတင္၍ ေတာကုိ၀င္ၾကပါေလ။
ထုိအခ်ိန္ လျပာရိပ္ႏုက ေရးေရးပ်ပ်..။

ေတာလမ္းခရီး

သည္ေတာက
နက္တယ္....
မုဆုိးလည္းေပါ
သားေကာင္းလည္းေပါပါဘိ။

လမ္းမေပါက္ဘူး
စခန္းမေထာက္ဘူး
ေနေျပာက္မထုိးဘူး
ေအာ္သံေတြမွာ နာမည္ပါသလုိလုိ
သစ္ရိပ္ေတြေနာက္
တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတဲ့မ်က္လုံးမ်ား
ကုိယ့္ေတာတုိးသံမွာ
ကုိယ္ျပန္ေျခာက္ျခားၾကရ။

သည္ေတာကုိ ျဖတ္ရမယ္
တလမ္းစာျဖစ္ျဖစ္
ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၾကရမယ္
ေတာေျခာက္တုိင္း
လမ္းေပ်ာက္ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူးေလ။

လူမကြဲေစနဲ႔
ေျခဦးတည့္ရာမသြားနဲ႔
စြတ္ေၾကာင္းေတြေနာက္ ရမ္းမလုိက္နဲ႔
ေရအုိင္ေတြမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြနဲ႔
သားေကာင္က ေျခရာေဖ်ာက္တယ္
မုဆုိးက လင့္စင္ေဆာက္တယ္
လန္႔လန္႔ၿပီးထပ်ံတဲ့ငွက္ေတြေၾကာင့္
တုိ႔ခရီး ေႏွာင့္ရတယ္။

သည္ေတာက
နက္တယ္...
သားေကာင္နဲ႔ မုဆုိး
ကံၾကမၼာက အတူတူပဲ။

ႏွင္းခါးမုိး

4 comments:

pandora said...

ခရီးေတာလမ္း

သည္ေတာမို႕
ေမာမိတယ္…
မုဆိုးလား သားေကာင္လား
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး စိတ္ေထြျပားတယ္။

အာရုံေမႊေႏွာက္
ေျခာက္တဲ့အခါေျခာက္လိုက္
ကန္ေရျပာမာလာေအးနဲ႕
ဟုိအေ၀းကျမွဴလာလိုက္
ခလုတ္တိုက္ ေသြးစိမ္းထြက္
ခေရာင္းခက္ အဆိပ္သင့္တယ္။

ညဥ့္ယံနက္နက္
မ်က္လံုး၀င္းလက္လက္
ေတာေကာင္ရဲ႕ေခၚသံ
ဖန္ဖန္ပဲ့တင္
ဟင္...ျပန္မထူးနဲ႕
ေထာင္ေခ်ာက္ကိုသတိထား
လင့္စင္ကိုခိုင္ခိုင္ကိုင္ထား
ေတာကမာယာမ်ားတယ္
မိန္းမသားဆိုေတာ့လည္း
အားငယ္...... တဲ့။

မေတြ႕ ေျခရာ
လိႈက္ဟာ ေမာပန္း
အႏိုင္ႏိုင္လွမ္းစဥ္
ဘယ္စခန္းေပါက္
ဘယ္လမ္းေရာက္ခဲ့ၿပီလဲ
ဟိုေတာင္တန္း ဟုိေသာင္ကမ္းကို
မွန္းလို႕ေမ်ွာ္ရ ရင္၀မွာဆို႕တယ္။

သည္ေတာက
ခက္တယ္…
သားေကာင္တလွည့္ မုဆိုးတလွည့္
ကံၾကမၼာကို အမဲလိုက္ၾကတယ္။

ပန္ဒိုရာ

ကုိေပါ said...

ႏွင္းခါးမုိးရဲ႕ “ေတာလမ္းခရီး” ကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ တက္ႂကြလာတယ္။ သတိ၀ီရိယေတြလည္း ႏုိးၾကားလာတယ္။ ပန္ဒုိရာရဲ႕ “ခရီးေတာလမ္း” ကုိဖတ္ရေတာ့ စိတ္က်သြားတယ္။ ေ၀၀ါးသြားတယ္။ အင္း...စိတ္ တက္လြယ္က်လြယ္ ျဖစ္ရန္ေကာလုိ႔ မထင္ၾကပါနဲ႔။ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္လုံးက ဖမ္းစားလြန္းလုိ႔ပါ။

ေတာထဲမွာေန
ေတာထဲမွာ...ဖြား။

ေတာဓေလ့ ေတာစ႐ုိက္နဲ႔
ေတာဂုိက္ကုိ ကုိယ္မေဖ်ာက္ႏုိင္ဘု
ေတာေျခာက္ကာ ေတာပစ္လာေတာ့
ေတာမွာပင္...ကား။

khin oo may said...

လာဖတ္ပါ၏

Nge Naing said...

ကဗ်ာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္လို႔နားမလည္တတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကို နားလည္တယ္။ အႏွစ္သာရကို သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။