Wednesday, November 14, 2007

သူ႔ေႏြဦးက ခါးခါးသီးသီး ဖူးပြင့္ခဲ့သတဲ့လား


ဘေလာ့ေရးရင္း သူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ ေကာက္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ဘေလာ့ ကုိယ့္ဘေလာ့ အျပန္အလွန္ လည္ပတ္ဖတ္ရွဳၾကရင္း တရားမင္လုိ႔ ပုဂၢဳိလ္ခ်င္းခင္ခဲ့ၾက။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးခ်င္း စာေတြ စကားေတြ အျပန္အလွန္ေရးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ၾက။ အႏုပညာအေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ သူ႔ဘ၀ ကုိယ့္ဘ၀အေၾကာင္း၊ ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္းေပါ့ေလ။ သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ မုိးေပၚကလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မၾကာခဏ ထုိင္ျဖစ္ခဲ့ၾက။

ဘာသာစကားတူသူခ်င္းမုိ႔ ခင္မင္မွဳကုိ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ တုိင္းတာလုိ႔မရနုိင္။
အခု က်ေနာ့္အတြက္ ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ပုိ႔လာလုိ႔ သူေတာင္းဆုိတဲ့အတုိင္း ဘေလာ့မွာ တင္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔ဘေလာ့မွာ မတင္ျဖစ္တာ၊ သူ႔နာမည္ ထည့္မေဖၚျပလုိက္တာကေတာ့ သူ႔စကားအတုိင္းပဲ မလုိလားအပ္တဲ့ ေမးျမန္းစူးစမ္းမွဳေတြ ရွိလာမွာ စုိးလုိ႔ပါ။

မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ အေရာင္ေတြမပါ၊ စကားလုံးေတြနဲ႔ ေကာက္ျခစ္လုိက္တဲ့ အဲ့ဒီပုံတူကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း အျခားလူတေယာက္က ကုိယ့္အေပၚ ၾကည့္ျမင္နားလည္မွဳအေပၚ တိတ္ဆိတ္စြာ ခံစားအနည္က်ေနမိခဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


ပံုတူပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္


ဘ၀မွာ အလွပဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုက

ဘာလဲ လို႕ေမးခဲ့ရင္

အရုပ္ဆိုးဆိုး နံရံေလးဘက္ၾကားက

တြားသြားခဲ့ရတဲ့ ႏုပ်ိဳမႈေတြပဲရွိတယ္.. တဲ့။


အဲဒီဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးပဲ လည္ပင္းမွာဆြဲခဲ့ရ

အဲဒီဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးနဲ႕ ဘ၀ကိုေျခရာတိုင္းသူေတြၾကား

သူ႕ႏွလံုးသားက ၾကြပ္ဆတ္လာခဲ့တယ္

သူ႕ေႏြဦးက ခါးခါးသီးသီး ဖူးပြင့္ရတယ္။


ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ႕

ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏူးညံ႕မႈေတြနဲ႕

ေနၾကာပန္းေတြ တခင္းလံုး၀ါေနခ်ိန္

လေရာင္တျခမ္းကိုႀကိတ္လြမ္းခဲ့ရ

အေမွာင္ရိပ္ထဲက ညေနခင္းေတြရယ္…။


အႏုပညာရဲ႕သခ်ိဳင္း. တဲ့

ပင္လယ္ေရတစ္ေပါက္ ဆက္ေသာက္

ယံုၾကည္ခ်က္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ေမွာက္ခ်ဖို႕

ႏွလံုးသားကိုတည့္တည့္တူးထားတဲ့

အဲဒီ က်င္းနဖူးမွာမွ သူက တာစူေနပါေသးသတဲ့။ ။


ေရးသူ။ ။ ဘေလာ့သူငယ္ခ်င္းတဦး

No comments: