Thursday, November 8, 2007

ဒီကေန႔အထိ ညေနခင္းေတြကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ


အျပင္မွာကတည္းက ညေနခင္းေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူး။ ညေနခင္းေတြက က်ေနာ့္ အလြမ္းတံခါးကုိ ေခါက္တယ္။ ေၾကး၀ါေသာ့ခေလာက္ႀကီးေတြကုိ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႔ျမည္ေအာင္ လုိက္စစ္တဲ့ တန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္တုိင္း သံတန္းကုိ က်စ္က်စ္ဆုပ္ၿပီး အုတ္ရုိးအေသးေလးဟုိဘက္ တဖက္တုိက္တန္း ေခါင္းမုိးေပၚက သရက္ပင္ႀကီးေတြ၊ သရက္ပင္ႀကီးေနာက္က အလင္းဆုတ္ေနတဲ့ မုိးေကာင္းကင္နဲ႔ အဲဒီမုိးေကာင္းကင္နဲ႔ သရက္ပင္ႀကီးေတြေပၚ အိပ္တန္းလုေနတဲ့ ဆူဆူအာအာ သဲသဲရုတ္ရုတ္နဲ႔ က်ီးအုပ္ႀကီးေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တယ္။ ၾကာေတာ့ ဒါက ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္ အရည္တည္ခဲ့။ ဒီမွာ ညေနခင္းဆုိတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္က အခန္း ေလး၊ ၅ တုိက္၊ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။

၁၉၉၅ ကာလေလာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကမ္းရွာငွက္ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ ဒီကဗ်ာေလးအား စီစစ္ေရးကုိျဖတ္ၿပိး ပုံႏွိပ္ေဖၚျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေရးစဥ္က ညေနခင္းကုိ အဓိကခံစားၿပီး ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္က အက်ဥ္းခန္းေလးထဲက ဘ၀ကုိ ထင္ဟပ္ခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ကုိ ညေနခင္းအစား အခန္းလုိ႔ ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေမာင္သာႏုိးက သူ႔ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတခုမွာ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ဘာသာျပန္ေလ့က်င့္ခန္း တခုအျဖစ္ ထည့္သြင္းဘာသာျပန္ခဲ့။ စာေစာင္တခုမွာ ပါလာတုန္းက ဖတ္လုိက္ရေပမယ့္ သိမ္းမထားျဖစ္ခဲ့။ အခု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေတာင္းဆုိလုိ႔ ဘေလာ့မွာ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ျပန္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ညေနခင္းရဲ႕အေမွာင္ရိပ္ေတြက ဘ၀ရဲ႕တံစက္ၿမိတ္ေပၚ တြားသြားတက္လာစဥ္..။

အခန္း

ညေနဟာ
က်ီးကန္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္။

အာသာမေျပေသးတဲ့ေနေရာင္က
သူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ၾကားတဲ့ေရႊေရာင္နဲ႔
သရက္ပင္ႀကီးကုိေပြ႔ဖက္လုိ႔
ခြဲရအုန္းေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။

အခုေန
ေျမႀကီးေပၚလမ္းေလ်ာက္ရရင္
ဘယ္ေလာက္အရသာရွိလုိက္မလဲ။

ဒီေန႔အဖုိ႔
ေနာက္ဆုံးေသာ့ခေလာက္ပိတ္သံက
ငါ့ကုိ အိတ္တလုံးထဲေကာက္ထည့္ခဲ့။

သူသာအနားမွာရွိရင္
စိတ္ကုိဆူးစူးသြားၿပီလုိ႔
တုိးတုိးေလးေျပာမိအုန္းမယ္။

ညေနဟာ
က်ီးကန္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနေတာ့တယ္။

ႏွင္းခါးမုိး

No comments: