လြမ္းႏွင္းမွဳန္မွဳန္

(၀တၳဳတုိ)
ႏွင္းခါးမုိး

ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ထဲမွာ တပင္တည္း မားမားစြင့္စြင့္ ရွိေနသည့္ ယူကလစ္ပင္ ျမင့္ျမင့္က အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ကုိ ေနာက္ခံထားလ်က္ ယိမ္းႏြဲ႕လုိ႔ေနသည္။ သင္တန္းခန္းမထဲမွာေတာ့ ဆရာ့စကားကုိ နားစုိက္ကာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ ပန္ကာႏွစ္လုံး၏ လည္ပတ္သံ မတုိးမက်ယ္ေလး ထြက္ေပၚေနတာ ၾကားရသည္။

...မတရားမွဳေတြကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး တရားမွ်တမွဳရွိတဲ့ သစ္လြင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဦးတည္ထားတဲ့ အကူးအေျပာင္း ကာလတခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မလြဲမေသြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တခုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပန္ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေပၚမွာ တရားမွ်တမွဳကုိ ျပန္လည္ ရွာေဖြတာျဖစ္တယ္။ မတရားမွဳေတြကုိ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ခံစားခဲ့ရတဲ့ သူေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အိပ္မက္ဆုိးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ၾကဘူး။ အဲဒီလုိ မေမ့ႏုိင္ပဲ ျပန္ျပန္ သတိရေနတဲ့ အခါတုိင္းမွာလည္း စိတ္မွာ နာက်င္ရျပန္တယ္။ ခံခဲ့ရတဲ့အေပၚမွာ တခုခု ျပန္မတုန္႔ျပန္ႏုိင္ေသးသေရြ႕၊ ျပန္မရေသးသေရြ႕ ဒီကိစၥကုိ မေမ့ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။ ဒါကုိ မေမ့ႏုိင္ပဲနဲ႔ ေရွ႕ကုိ ဆက္သြားလုိ႔ မရ ျဖစ္ၾကရျပန္တယ္။ ဆက္သြားျပန္ရင္လည္း စိတ္မွာ မရွင္းဘူး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ အတိတ္ဆုိတာ အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့လုိ႔ရတဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ။...
...အခု က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္သူမဆုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔မွာ လူတုိင္းမွာ အဲဒီလုိ မေမ့ႏုိင္တာေလးေတြ ဘ၀မွာ ရွိခဲ့ၾကဘူးမယ္။ ကုိယ့္ကုိ မတရားလုပ္တာ ခံခဲ့ရဘူးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကုိယ္က မတရား လုပ္ခဲ့ဘူးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒါကုိ မတရားဘူးလုိ႔ သိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတာ၊ ဒါမ်ဳိးေပါ့ေလ။ ဒါမွမဟုတ္ တရားတာ၊ မတရားနဲ႔ မဆုိင္ပဲ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေမ့လုိ႔မရ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလည္း ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔တေယာက္ခ်င္း ေျပာၾကည့္ၾကရေအာင္။ ေ၀ဒနာေလးေတြကုိ မွ်ေ၀တာေပါ့။ ဒါကလည္း တခါတခါ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ရတဲ့အခါ ရင္ထဲ ေပါ့သြားတတ္တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ကဲ လုပ္ၾကပါ။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့။...

ဆရာ့စကားဆုံးေတာ့ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရွိသည့္ သင္တန္းသားမ်ား တြတ္ထုိးကုန္သည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေျပာရမည့္ အေၾကာင္းအရာကုိ စဥ္းစားရင္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကုိႏွင္းဆီလည္း တျခားလူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ လုိက္ၾကည့္ကာ ဟုိေတြး ဒီေတြး ေတြးေနမိသည္။ သူ႔မွာ ေျပာစရာ အေၾကာင္းအရာ မရွိတာမဟုတ္။ ေျပာစရာေတြ မ်ားေနတာျဖစ္မည္။ ဘ၀မွာ ေမ့မရတဲ့ အျဖစ္ေတြက အမ်ားသားကလား။ ကုိ္ယ့္မွာ ေ၀ဒနာ က်န္ခဲ့တာလည္း ရွိ၊ သူမ်ားကုိ ေ၀ဒနာ ေပးခဲ့မိတာလည္း ရွိရဲ႕။

အမွန္ေတာ့ ဒီဘာသာရပ္ကုိ သူ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္ မဟုတ္။ ဘာသာရပ္နာမည္က အကူးအေျပာင္းကာလ တရားမွ်တမွဳကုိ ရွာေဖြျခင္း တဲ့။ သူစိတ္၀င္စားတာက အကူးအေျပာင္း ျဖစ္ေအာင္၊ အဓိပၹါယ္ရွိတဲ့ အကူးအေျပာင္း ကာလကုိ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ သြားၾကမလဲ၊ လုပ္ၾကမလဲ ဆုိတာကုိျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္မွာေနမွန္း မသိ၊ လက္သုပ္ပု၀ါ ရွာေနသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလားဟု ေတြးမိသည္။ ဒီဘာသာရပ္ကုိ ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ အဆီအေငၚ မတည့္ဟု သူထင္ေသာ အခ်က္တခ်က္ ရွိေသးသည္။ အကူးအေျပာင္းကာလ ေရာက္သည့္အခါ လက္ရွိ အာဏာရွင္ေတြကုိ၊ သူတုိ႔ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါေတြကုိ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပး၊ မေပးဆုိေသာ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးမွဳျဖစ္သည္။ ေဆြးေႏြးရင္း သူ ၿပံဳးမိသည္။ ေဘးနားက ဖထီးက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမးေတာ့ တည့္တည့္ပဲ သူ ေျပာလုိက္မိသည္။
... ေအာ္ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ကုိ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးမယ္၊ မေပးဘူးနဲ႔ ခပ္တည္တည္သာ ေျပာေနၾကရတာ။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာက ေထာင္ထဲက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ျပည္ပေရာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြက ငါတုိ႔ကုိ ဘယ္ေန႔မ်ား လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးေလမလဲလုိ႔ မေသမခ်ာနဲ႔ ေတာင္းလုိက္ ေမွ်ာ္လုိက္ လုပ္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။...
ဖထီးကပါ သေဘာက်စြာ ရယ္ခ်လုိက္သည္။
... ေအးဗ်ာ ဒါေတြ သင္ေနရတာ မေရာင္ရာဆီလူးမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။...
... ဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဖထီးရယ္။ သိထားတာေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ရန္သူကုိ တုိက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ တုိက္ပြဲထဲမွာ အသုံး၀င္မယ့္ ဘာသာရပ္ေတြကုိပဲ သင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။ နယ္ဆင္မန္ဒဲလားနဲ႔ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ ရန္သူ လူျဖဴအစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဒီ ထရန္စစ္ရွင္နယ္ ဂ်ပ္စတစ္ကုိ ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ၾကသလား၊ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။...

ေရွ႕ခုံတန္းမွ တုိင္းရင္းသူ သင္တန္းသူေလး ထကာ သူမ၏ ေမ့မရမွဳေလးတခုကုိ စအေျပာ ကိုႏွင္းဆီတုိ႔ စကားျပတ္သြားၾကသည္။ သင္တန္းတခုလုံး ထုိေကာင္မေလးေျပာတာ စိတ္၀င္စားစြာ နားစြင့္ေနၾကသည္။ ကုိႏွင္းဆီက ထုိဖက္တီးပုတ္မေလးကုိ အစက အထင္မႀကီး။ အိပ္လုိက္ စားလုိက္နဲ႔ ခပ္ထုံထုံေနမွာဟု ထင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သင္တန္းသက္ ၾကာလာေသာအခါ ထုိဖက္တီးမေလး ပြင့္လင္းရဲရင့္တာ၊ စနစ္တက် ေတြးေခၚတတ္တာေတြကုိ သတိျပဳမိလာသည္။ က်မကေလ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ဆုိေတာ့ မိန္းမတပ္ရင္းမွဳး ျဖစ္ခ်င္တာ ဦးရဲ႕ဟု သူမ၏ ရည္မွန္းခ်က္ကုိ ၾကားရၿပီးသည့္ေနာက္ ကုိႏွင္းဆီ ထုိကေလးမေလးကုိ ခင္မင္သြားမိသည္။ အခုလည္း သူမ၏ ေမ့မရႏုိင္မွဳကုိ စိတ္၀င္စားစြာ ကုိႏွင္းဆီ နားစုိက္ေနမိသည္။

... က်မငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်မတုိ႔အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေပတံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆရာက ယူတဲ့သူကုိ ေပၚေအာင္ရွာခုိင္းတယ္။ မေပၚရင္ တတန္းလုံးကုိ ႐ုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္သူမွ ကုိယ္မယူပဲနဲ႔ အရုိက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယူတဲ့သူကုိလည္း ေပၚေအာင္ မရွာႏုိင္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံး အ႐ုိက္ခံၾကရတယ္။ က်မ စဥ္းစားတယ္ေလ။ ဒါ တရားသလားလုိ႔။ က်မမွာ ဘာမွ အျပစ္မရွိပဲနဲ႔ အ႐ုိက္ခံခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေဒါသျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ထက္ထိ အဲဒါကုိ မေမ့ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီ့ဆရာကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး။...

အင္း ငါတုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဒါေတြဟာ ဒီကေန႔အထိ ရွိေနတုန္းပဲ။ အရပ္ေျပာ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀ုိင္းႀကီးခ်ဳပ္စနစ္ေပါ့ေလ။ ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြလည္း ဒီနည္းကုိသုံးၿပီး လူထုကုိ အေၾကာက္တရား သြင္းတတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္မေလး စကားအဆုံးမွာ ကုိႏွင္းဆီစိတ္ထဲမွာ ထုိသုိ႔ ေျပာေနမိသည္။
ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး ေနာက္ပုိင္းမွာ စစ္အစုိးရက ေက်ာင္းေတြ အတန္ၾကာ ပိတ္ထားသည္။ ျပန္ဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာအခါ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကုိ မိဘ၊ အတန္းပုိင္ဆရာ၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး စသည္တုိ႔ အာမခံေစကာ ထုိေက်ာင္းသား ျပႆနာျဖစ္လ်င္ အားလုံးကုိ အေရးယူမည္ဆုိေသာ ပုံစံမ်ဳိးလုပ္ထားတာကုိ သြားသတိရလုိက္ေသးသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့သူကုိ အျပစ္မေပးမိေစေရးသည္ တရားဥပေဒ၏ အႏွစ္သာရတခု မဟုတ္လား။ ဒီသင္တန္းမွာပင္ အေစာပုိင္းက သင္ခဲ့ရသည့္ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး ဘာသာရပ္က ရခဲ့သည္ ဥပေဒ ဗဟုသုတေလးျဖင့္ ကုိႏွင္းဆီ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္မိျပန္သည္။ ဥပေဒစုိးမုိးေရး ပ်က္ျပားေနသည့္ တုိင္းျပည္။ ထုိတုိင္းျပည္၏ လမ္းဆုံးလမ္းခြမ်ားမွာ ေထာင္ထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြမွာ ေရးထားတာက ဥပေဒကုိေလးစားပါတဲ့။ မည္မွ် ရယ္စရာ ေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ စကားကုိ မဆီမဆုိင္ သြားသတိရလုိက္မိေသးသည္။ ... ဒီေကာင္ေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာရတာ လူကုိ အသက္တုိေစတယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အကုသုိလ္မ်ားလုိ႔။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အသက္လည္း ရွည္ေစျပန္တယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ရယ္ရလုိ႔ေဟ့... တဲ့။ ကုိႏွင္းဆီ ၿပံဳးလုိက္မိသည္။

ေနာက္တေယာက္ ထေျပာသည့္အလွည့္ ေရာက္လာသည္။ တုိင္းရင္းသား လူငယ္အဖြဲ႔တခုမွ လူငယ္တဦးျဖစ္သည္။ သင္တန္းထဲမွာ အေနအေအးဆုံး၊ စကားအနည္းဆုံး လူငယ္ေလးျဖစ္သည္။ စကားထြက္ေျပာရသည့္ အလုပ္ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္။ အခု သူက ဘယ္သူမွ မတုိက္တြန္းရပါပဲ ေစာေစာစီးစီး စကားေျပာဖုိ႔ ထရပ္ေတာ့ ကုိႏွင္းဆီ အံၾသသြားသည္။ စိတ္လည္း ၀င္စားသြားသည္။ သူ႔မွာ ေျပာစရာ မေမ့ႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကေလးတခု မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနလုိ႔ေနမွာဟု ေတြးမိသည္။

... ျဖစ္တာက က်ေနာ့္အေဖ ဆုံးတုန္းကပါ။ က်ေနာ္ ငယ္ေသးတယ္။ အေဖဆုံးၿပီး လုပ္စရာ ကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီးလုိ႔ အိမ္မွာ လူရွင္းသြားေတာ့ အေမက က်ေနာ့္ကုိ ေခၚေျပာတယ္။ သားရယ္တဲ့။ သား စာသိပ္တတ္ခ်င္မွန္း အေမသိပါတယ္တဲ့။ အေမလည္း မင္းကုိ ေက်ာင္းထားေပးခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခု မင္းအေဖ ဆုံးသြားၿပီ သားရယ္တဲ့။ အေမ မင္းကုိ ေက်ာင္း ဆက္ထားေပးႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေမ အဲဒီလုိ ေျပာေနတုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ သိပ္မျဖစ္ဘူး။ ေအးေလ အေမ ထားမေပးႏုိင္ေတာ့လည္း မတက္႐ုံေပါ့လုိ႔ ဒါေလာက္ပဲ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ည အိပ္ယာထဲ ေရာက္ေတာ့ စိတ္က ေလ်ာက္ေတြးမိတယ္။ စာသင္ခန္းရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀ ေရွ႕ေရးရယ္။ အဲဒီလုိ ေတြးရင္းကမွ ၀မ္းနည္းလာၿပီး ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ ႐ွဳိက္ႀကီးတငင္ ငုိပစ္လုိက္မိတယ္။ တကယ့္ကုိ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း ငိုေနမိတယ္။ အခုေန အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးရင္လည္း ငိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိေသးတယ္။ အေမ့ကုိေတာ့ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သနားလည္း သနားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္ကုိ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ စိတ္က သိေနတယ္။ အဲဒါပါပဲ။...

ေလသံ ေအးေအး၀ဲ၀ဲကေလးျဖင့္ သူေျပာတတ္သလုိ ေျပာသြားေပမယ့္ နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။ သူ႔အေဖက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဆုံးပါးသြားရပါလိမ့္။ နယ္စပ္ေဒသမွာ ေနသူေတြဆုိေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ထဲမွာ က်ဆုံးသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေပၚတာအဆြဲခံရကာ ဒဏ္ပိေသသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မုိင္းနင္းမိတာလား။ ပုိးထိတာလား။ အဆက္အစပ္မရွိ ကုိႏွင္းဆီစိတ္ထဲမွာ ေလ်ာက္ေတြးမိျပန္သည္။ ဒီလုိကေလးေတြ ငါတုိ႔တုိင္းျပည္အႏွံ႔မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားျပားခဲ့ၿပီလဲ။ သက္ျပင္းေမာစြာခ်မိသည္။

... ေခတ္ဆုိးႀကီးတေခတ္ကုိ ျဖတ္သန္းလုိက္ရတဲ့အခါ အဲဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ထိခုိက္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဓားစာခံေခၚေခၚ၊ သားေကာင္ေခၚေခၚ အဲဒီလုိလူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိလူေတြကုိ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ကုစားမွဳေပးရမယ္။ ျပန္လည္ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေပးရမယ္။ ဒါကုိ မလုပ္ပဲနဲ႔ ေခတ္သစ္တခု ထူေထာင္လုိ႔ မရဘူး။ အကူးအေျပာင္း ကာလတခုမွာ တရားမွ်တမွဳကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာဟာ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာတာေတြဟာ အရမ္း စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ တျခား လူတေယာက္အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ထင္ရတဲ့ ကိစၥေတြဟာ လူတေယာက္အတြက္က်ေတာ့ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါ ေတာ္ေတာ္ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ပဲ။ ကဲ ဆက္ေျပာၾကပါဗ်ာ။...

ဆရာျဖစ္သူမွာ ကုိႏွင္းဆီႏွင့္ သက္တူရြယ္တူခန္႔ျဖစ္သည္။ ကတုံးဆံပင္ တုိတုိႏွင့္ မ်က္ႏွာက ခ်ဳိသည္။ ေလေအးကေလးႏွင့္ စကားေျပာတတ္သည္။ တခါကေတာ့ သူလည္း လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား တဦးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ကုိႏွင္းဆီမွာ ရွစ္ေလးလုံးမ်ဳိးဆက္ခ်င္း အတူတူျဖစ္သည္။ ေတာင္အာဖရိကမွာ ေျခာက္လသင္တန္း တက္ၿပီး ျပန္လာကစ၊ ဒီဘာသာရပ္အေပၚ အေတာ္ တက္ႁကြေနပုံရသည္။

... ဒီဘာသာရပ္က အကူးအေျပာင္း ကာလေရာက္မွ အသုံး၀င္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူ႔ဆီမွာ အကူးအေျပာင္းကာလ သူတုိ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာအတြက္ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိေနႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီကာလအတြက္ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၿပီး သေဘာထားတရပ္ကုိ ေပးႏုိင္ခဲ့ရင္ ဒါက အခုသြားေနတဲ့ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး လမ္းေၾကာင္းကုိ အေထာက္အကူ ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တုိ႔က ႏုိင္ငံေရးအေျဖတခု ရေရးအတြက္ အကူးအေျပာင္းကာလမွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားကုိ ျပသျခင္းအားျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ပူပန္စိတ္ေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲကုိ လုပ္ဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ သူတုိ႔သေဘာထားအေပၚ နည္းနည္းေတာ့ အက်ဳိး သက္ေရာက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။...
မည္သုိ႔ဆုိေစ ဒီဘာသာရပ္ကုိ ကုိႏွင္းဆီ အနည္းငယ္ စိတ္၀င္စားလာသည္။ ယခင္ကထက္စာလ်င္ တက္ၾကြမွဳ နည္းနည္း ပုိရွိလာသည္။ အခုလည္း တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထေျပာေနသည့္ မေမ့ႏုိင္မွဳေလးေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ဘာေျပာရေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက အလင္းေရာင္ပ်ဳိးကာစ ခပ္ေစာေစာ မနက္ခင္းေလးတခုကုိ သူသတိရမိသည္။ ထုိမနက္က ႏွင္းပါးပါးေလးက်ေနသည္။ နယ္ကုိ ခရီးသြားအုန္းမည္ဟု ေျပာကာ အိတ္ကေလးတလုံးကို လြယ္ၿပီး အိမ္က သူထြက္လာသည္။ သမီးေလးကုိခ်ီကာ သူ႔ခ်စ္ဇနီးမမႏုက ၿခံေဘး လမ္းသြယ္ကေလးထိပ္ထိ လုိက္ပုိ႔သည္။ သမီးေလးက သူ႔လက္ကေလးကုိ ေ၀ွ႔ယမ္းလုိ႔ျပေနသည္။ စကားေတာ့ မေျပာတတ္ေသး။ ဒါေပမယ့္ တခုခုေျပာေနသလုိ စိတ္မွာ ထင္မိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ေစ့တဆုံး သူ႔ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည့္ ဇနီးျဖစ္သူကုိ ေတြ႔ရကာ ေျခလွမ္းေတြ တုန္႔ခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိ ႏွင္းမွဳန္ေတြထဲမွာ သူ ထားပစ္ခဲ့သည္။
ခရီးေထာက္ၿမိဳ႕ေလးကုိ ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္၍ ခ်စ္ဇနီးမမႏုကုိ စကားေျပာသည္။ သူ႔စာေရးစားပြဲ အံဆြဲထဲမွာ စာႏွစ္ေစာင္ ထားခဲ့တာ၊ တေစာင္က မမႏုဖုိ႔။ တေစာင္က သမီးေလးဖုိ႔။ သမီးႀကီးလာလုိ႔ ေဖေဖေကာလုိ႔ ေမးရင္ အဲဒီစာေလး ေပးဖတ္လုိက္ေနာ္ဟု သူမွာလုိက္သည္။ သူက စကားေျပာရင္း အသံဖ်ားေတြ တုန္သလုိ ရွိလာေသာ္လည္း မမႏုက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္ဖုိ႔၊ လမ္းမွာ ေဘးအႏၱရယ္ကင္းေအာင္ အိမ္ကေန ဆုေတာင္းေနမည့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာႏုိင္ေသးသည္။ မမႏုက တည္ၿငိမ္ေနေလ၊ သူမွာ ပုိလွဳပ္ခါရေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။

... အဲဒီမနက္ခင္းေလးဟာ က်ေနာ့္ကုိ အၿမဲေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးဆီ ေရးခဲ့တဲ့စာမွာ မင္းဆီကုိ အေရာက္ျပန္လာဖုိ႔ မင္းဆီက ကုိယ္ထြက္လာခဲ့တာပါလုိ႔ ေရးခဲ့တယ္။ သမီးဖတ္ဖုိ႔ ေရးတဲ့စာမွာေတာ့ သမီးအတြက္ အနာဂတ္လွလွေလးတခု ေဖေဖ သြားယူေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ သမီးအတြက္ အနာဂတ္လွလွေလးတခုလည္း က်ေနာ္ ယူမသြားႏုိင္ေသးဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ဒီေန႔ထက္ထိ သစၥာရွိစြာေစာင့္ေနတဲ့ မမႏုဆီလည္း က်ေနာ္ မျပန္ႏုိင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေဘးက လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာေတာ့ အခုလုိ မနက္ခင္းေတြဆုိ ႏွင္းမွဳန္မွဳန္နဲ႔ ျဖစ္ေနေရာေပါ့။...

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုတြင္ တရားမွ်တမွဳရွိရန္ လုိအပ္သကဲ့သုိ႔ မိသားစု တခုတြင္လည္း ေမတၱာတရားရွိရန္ လုိအပ္သည္။ တရားမွ်တမွဳႏွင့္ ေမတၱာတရားသည္ အဓိပၹါယ္ မတူေသာ္လည္း အဆက္အစပ္ေတာ့ရွိသည္။ ေမတၱာတရားႏွင့္ ရွာေသာ တရားမွ်တမွဳသည္ ပုိ၍ ေလးနက္သလုိ၊ တရားမွ်တမွဳရွိေသာ ေမတၱာတရားသည္ ပုိ၍ ျပည့္စုံပါသည္။ အကူးအေျပာင္းကာလကုိ ေရာက္ရင္ျဖင့္ ကုိႏွင္းဆီလည္း သူ႔ရဲ႕ မိသားစုေလးအတြက္ တရားမွ်တမွဳရွိေသာ ေမတၱာတရားကုိ မလြဲမေသြ ရွာေဖြရပါလိမ့္မည္။ သူ အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္လ်င္ ပထမဆုံး လုပ္မည့္အလုပ္မွာ စာေရးစားပြဲအံဆြဲထဲက စာကေလး ႏွစ္ေစာင္ကုိ ဖြင့္ဖတ္ဖုိ႔ပဲျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္၌ သူတုိ႔အိမ္ေလးထဲသုိ႔ အုန္းလက္ေတြၾကားမွ တုိး၀င္လာေသာ ေနေျပာက္ကေလးမ်ား ထုိးက်ေကာင္း က်ေနေပလိမ့္မည္။ ဒါ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အိပ္မက္တခုအေၾကာင္း ေျပာဆုိေနျခင္းလား။ ေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးေနျခင္းလား။ ေန႔စဥ္ဒုိင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာတုိင္းမွာ ကုိႏွင္းဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္မကြက္ မွန္မွန္ေရးခဲ့သည္က စာ ႏွစ္ေၾကာင္းသာ။
မမႏုဆီ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့မယ္။
သမီးေလးအတြက္ အနာဂတ္လွလွေလး ယူခဲ့မယ္။ ။

ေဒါင္းအုိးေ၀။ ၂၀၀၁။္