လူ႔ဘ၀ရဲ႕
ညအသေခ်ၤမွာ
အိပ္မက္ေႏွာက္ယွက္မွဳကင္းတဲ့
အိပ္စက္ျခင္းဆုိတာ
ဘယ္ခါကမွ မရွိခဲ့ပါ။
ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္
တမလြန္ရွိသည္ဆုိလ်င္
ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ
အလင္းေရာင္သစၥာရွာတဲ့
ကဗ်ာဆရာဟုိးမားတုိ႔ႏွင့္
သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးျခင္းပင္၊
ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္
တမလြန္မရွိဘူးဆုိလ်င္
ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ
အိပ္မက္ အေႏွာက္အယွက္ကင္းတဲ့
အိပ္စက္ျခင္းပင္။
ေသရမွာကုိ
ငါဘယ္လုိမွ မေၾကာက္တကား၊
ငါေၾကာက္တာက
ကုိယ္ယုံၾကည္တာကုိ အခ်ဳိးဖ်က္ခံၿပီး
ေျပာေရးဆုိခြင့္မဲ့စြာအသက္ရွင္ေနရမယ့္
သီလေၾကာင္ဒီေလာကရဲ႕
ေန႔ လ ရက္မ်ား။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္
တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အိပ္မက္အေၾကာင္း စကားစပ္မိရာကေန ဒီကဗ်ာေလးကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာေမာ္ဒန္ေခတ္ဦးက ၁၉၇၀ ေႏွာင္းပုိင္း မုိးေ၀စာေပမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကဗ်ာေတြကုိ အလြတ္ရေလ့မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီကဗ်ာကုိေတာ့ စိတ္ထဲ စြဲၿမဲေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလုပ္လမ္းၫြဳန္ကဗ်ာလုိ႔ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။
6 comments:
တခါမွ မဖတ္ဖူးဘူးဗ်။
အသံမွာ ေအာင္ခ်ိမ့္ဆိုတာ မွတ္သားဖူးတယ္။
ကိုေ၀လင္း ေ၀မွ်ေပးတာ ေက်းဇူးပါ။
အားလံုးရဲ႕ အလုပ္လမ္းညႊန္လည္း ျဖစ္ရမွာပါ။
တခါတခါ အိပ္မက္လား တကယ္လား မကြဲဘူးေလ။ မႏုိးမခ်င္းေတာ့ အိပ္မက္လို႕ပဲ မွတ္ပါတယ္။
ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံးကဗ်ာဆရာထဲမွာ ေအာင္ခ်ိမ္႔ ပါပါတယ္။
စိတ္ထဲစြဲျမဲေနေလာက္ေအာင္လဲ ေကာင္းပါေပတယ္… မွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါ…
ဆရာ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ ႔ ကဗ်ာလာဖတ္သြားပါတယ္
ကိုေ၀လင္းေရ
ကဗ်ာေလး ေ၀မွ်ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ။ ဦးေရးတာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘယ္တုန္းက ေရးခဲ႔ ကဗ်ာလဲဆိုတာ သိရင္ ေကာင္းမွာေနာ္။
အခုမွ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး ေရာက္ဖူးပါတယ္။ အေဖ႔ပုံေတြ႔လို႔ အံ႔ၾသသြားတယ္။ အေဖနဲ႔ ခင္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Post a Comment