Tuesday, May 12, 2009

ပန္းစုိက္တဲ့မုိးေရစက္

ႏွင္းခါးမုိး


သူမ်ားလုိ
စကားလုံးၾကီးေတြ
ထူထူထဲထဲ ျမည္သံစြဲၾကီးေတြမပါ
“ကုိယ့္အသက္ကေလးကုိယ္ ၾကံဖန္ေမြးရေအာင္လုိ႕
ေရာက္လာတာပါ”တဲ့။

ေရာက္ေတာ့လည္း ေရာက္သလုိ
ျမင္ေတာ့လည္းျမင္သလုိ
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သူစီးဆင္းခဲ့တယ္၊

ခုေတာ့ ခမ်ာ
ေျခတလွမ္းေနာက္က်ခဲ့ရ။
ပူပူပန္ပန္ဆုပ္ကုိင္ထားရက္က
အမွတ္တမဲ့ လြတ္ထြက္သြားခဲ့ေပါ့
သူ႕အသက္ သူ႕လက္ထဲက။

မျမင္ရတဲ့တန္းစီဇယားထဲ
ငါ့ေရွ႕က ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ငါတုိ႕ေရွ႕က ငါတုိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ခင္မင္မႈကုိ
စကားလုံးေတြနဲ႕ဖူးပြင့္မျပခဲ့ပါ
ရွင္သန္မႈကုိလည္း
ခြက္ေရနဲ႕ မတြက္ေစခဲ့ပါ။

ဒီလုိေတြးၾကည့္တယ္
ေဘဘီလုံဥယ်ာဥ္ကုိ
တရက္တည္းနဲ႕ၿပီးစီးခဲ့တာမဟုတ္သလုိ
တေယာက္တည္းနဲ႕တည္ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္။

ဥယ်ာဥ္တံခါးဖြင့္ရင္ေတာ့
အားလုံးကုိ ၀င္ခြင့္ျပဳေပလိမ့္။

ထုိအခါ
ကုိယ္ႏွစ္သက္ရာသစ္ရိပ္၌
နားခုိႏုိင္ၾကေစ။
မုိးရြာျပီးစျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ကုိယ့္အသက္ကေလးႏွင့္ကုိယ္
ေနစာလႈံေဆာ့ကစားႏုိင္ၾကေစ။ ။


ဒီကဗ်ာက လြန္ခဲ့တဲ့ေလးနွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ပုသိမ္က ေက်ာင္းဆရာလုိ႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြကေခၚၾကတဲ့ ကုိေအာင္မ်ဳိးေထြး မထင္မွတ္ပဲ ဆုံးသြားတုန္းက၊ ေပါင္းသင္းခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလတုိေတာင္းေပမယ့္ ရင္ထဲအမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ဘ၀ေနဟန္ပုံစံနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကုိ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္မိရာက ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ေဖၚျပခဲ့ဘူးပါတယ္။
ခု ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ရွာေဖြပုိ႔ေပးၿပီး ဘေလာ့ေပၚတင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိ႔ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚ ျပန္တင္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
ကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြ၊ ၿပီးဆုံးခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ခင္မင္သူေတြကုိ လြမ္းဆြတ္ အမွတ္ရျခင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တခ်ဳိ႕ဘ၀အဓိပၸါယ္ေတြ အမွန္တကယ္ပါ၀င္ေနခဲ့ပါတယ္။

1 comment:

MANORHARY said...

မိုးေရစက္ေတြစိုက္ထားတဲ့ပန္းေတြ
ပြင့္ေနတဲ့ဥယ်ာဥ္တံခါးပြင့္လာရင္ေတာ့
..................
...................