Friday, December 25, 2009

မီးအိမ္ေပ်ာက္တဲ့ျမစ္

ႏွင္းခါးမုိး

အေဖဟာ
အာဏာရွင္ပဲ
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ
အေဖဟာ အာဏာရွင္ပဲ
ေခါင္းရင္းမွာ ဖ်ာတခ်ပ္
သူ႔အတြက္ အၿမဲခင္းေပးထားရတယ္။

ထမင္းခ်က္ရင္
သူ႔အတြက္ဆန္သပ္သပ္
ဟင္းခ်က္ရင္
သူ႔အတြက္အသားတခြက္
ေရေတာင္
သဲအုိးေသးေသးေလးတလုံးနဲ႔
သူ႔ကုတင္ေဘးနားမွာ သူ႔အုိး
က်ေနာ္ေန႔တုိင္းျဖည့္ရတယ္။

က်ေနာ္ဟာ
အေဖ့ေသးအုိးသြန္ရတယ္
မနက္ေစာေစာထေရေႏြးႀကိဳရတယ္
ဘီဒုိေတြကုိဖုန္သုတ္ရတယ္
လူဆုိတာ
ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ယူရတယ္တဲ့
တခါတေလအေဖ့တမုိးေအာက္
က်ေနာ့္မွာေနစရာမရွိဘူး။

သူမ်ားေတြေက်ာင္းတက္ရင္း လက္ဖက္ရည္
ဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေက်ာင္းတက္မလား
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္မလား ႀကိဳက္တာေရြး
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆုိတာ
ကုိယ့္ပုိက္ဆံနဲ႔ကုိယ္ထုိင္ရတယ္တဲ့
မုန္႔ဖုိးေတာင္ တခ်ိန္အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ရမယ့္အေပါက္မ်ဳိး
အေဖ့ဒႆနကမုိးေခါင္တယ္
အေမသာလေရာင္ေတြျဖာမက်ခဲ့ဘူးဆုိရင္
က်ေနာ့္ပင္လယ္ဟာခမ္းသြားႏုိင္တယ္။

အေဖက
ထမင္းစားခ်ိန္လူစုံမွ
ေနာက္က်ရင္ဘာမွခ်န္မထားခုိင္းဘူး
အေမကေတာ့
က်ေနာ့္အတြက္ေၾကာင္အိမ္ေအာက္
ဆုံးထပ္မွာ
ဖြက္ဖြက္ထားတတ္တယ္။

အေဖ့ႏွလုံးသားမွာ
မီးအိမ္ကေလးတလုံးရွိတယ္ဆုိရင္
ဒါကုိထြန္းညွိေပးတာအေမပဲ
အေဖ့ႏွလုံးသားမွာ
ေရခဲျပင္ႀကီးတခုရွိတယ္ဆုိရင္
အဲဒါကုိအပ္နဖါးနဲ႔ရုိက္ရုိက္ခြဲတာ
က်ေနာ္ပဲ
အေဖဟာ
ဘယ္ေတာ့မွမစိမ္းလန္းဘူး
တကယ့္သဲကႏာၱရပဲ
က်ေနာ္ကေတာ့ကုလားအုပ္လုိပဲ
ေရတခါေသာက္ၿပီးတုိင္း မုိင္တေထာင္ေလွ်ာက္
ရတယ္။

အခုေတာ့ အေဖဆုံးၿပီ
က်ေနာ္မရွိတုန္း
က်ေနာ္ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာရွိေနတုန္း
အေဖဆုံးၿပီ
အီးေမးလ္ကစာတေစာင္ရေတာ့
ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္
စာကုိပိတ္လုိက္ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္လုပ္တယ္
အခန္းျပတင္းကေန
မျမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြကုိလွမ္းေငးတယ္။

ငါေျပာသားပဲ
ဒီေကာင္ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔
အေဖ အဲဒီလုိမ်ားေတြးသြားေသးသလား
ဟုတ္တယ္အေဖ
က်ေနာ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ
ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။

ဘာေကာျဖစ္ရအုန္းမွာလဲ
ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာလဲ
အေဖေျပာသလုိ
က်ေနာ့္ေလွေမ်ာခဲ့ေလသလား
ဘယ္ကမ္းမွာေနညိဳညိဳ
က်ေနာ့္မွာက်ေနာ့္ကုိယ္ပုိင္သီခ်င္းနဲ႔
မင္းကလူသာေပ်ာ႔တယ္
ေခါင္းကေတာ့အမာသားလုိ႔
အေဖေျပာအုန္းမွာပဲ။

တကယ္ေတာ့ တံျမက္စည္းအစ လိပ္ေက်ာက္ၿမီးအဆုံး
က်ေနာ့္ေက်ာကုန္းကရင္းႏွီးခဲ့တာ
အေဖကမီးေပၚတင္ဖုတ္လုိက္
အေမကမနက္ခင္းႏွင္းကေလးဆြတ္လုိက္နဲ႔
မာေက်ာခဲ့ရ စိမ္းလန္းခဲ့ရတာ
က်ေနာ္ဟာ ဆီးပင္ကေလးပါ။

အပူပုိင္းမွာၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သီးတယ္
ခ်ဥ္မွန္းသိရက္ကုိက္ၾကည့္ၾကတယ္
ေျခာက္သြားေလ စားလုိ႔ေကာင္းေလဆုိလား
က်ေနာ္ ဆီးသီးကေလးလုိၿပံဳးတတ္ခဲ့တယ္။

အေဖ့ရဲ႕ဆီးသီးကေလး
မုိးေခါင္ေရရွားအရပ္ကဆီးသီးကေလး
ဒီညတေရးႏုိးေတာ့
အေဖနဲ႔အာဏာရွင္ကုိတြဲေတြးမိတယ္
အေမနဲ႔က်ေနာ္က
အဖိႏွိပ္ခံေတြေပါ့။

က်ေနာ္က ရုန္းကန္တယ္ ေတာ္လွန္တယ္
အေမကေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေအးေအးေဆးေဆး
တခါတေလမ်က္ရည္ေလး၀ဲလုိ႔
ဒါေတာင္အေဖက ေဟ ဆုိရင္
ဒီမွာေလလုိ႔ ထူးၿပီးသား
အုိးခြဲအိမ္ခြဲသားေတြသမီးေတြေတာင္
အိမ္လာလုိ႔အေဖအိပ္ေနရင္
ေျခကုိျပင္းျပင္းမနင္းရဲဘူး
အေဖ့အတြက္တခုခုေတာ့ပါလာၾကတယ္
အေမ့ကုိေတာ့ေခါင္းနဲ႔ေခြ႕ၿပီးျပန္ၾကတယ္
အေဖ့အင္ပါယာကေနမ၀င္ဘူး။

က်ေနာ္ကဖိႏွိပ္သူကုိမုန္းတယ္
အေဖ့ကုိမုန္းတယ္
တူးတူးခါးခါးမုန္းခဲ့တယ္
ဘ၀မွာျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္ခဲ့တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
ဘ၀မွာေမွ်ာ္လင့္တာေတြလြဲေခ်ာ္ခဲ့တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
ရည္းစားဦးနဲ႔ကြဲခဲ့တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
စာေမးပြဲက်တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
ဘက္စကားမမီတာ အေဖ့ေၾကာင့္
အရပ္မထြက္တာ အသားမဲတာ အေဖ့ေၾကာင့္
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တာ
အေဖ့ေၾကာင့္
က်ေနာ့္ခုံရုံးမွာ အေဖဟာ တရားခံပဲ။

အေဖကသားကုိခ်စ္ပါတယ္တဲ့

အေမကေလ်ာက္လဲခ်က္ေပးတယ္
အေဖက သူရဲ႕ေမတၱာတရားကုိ
လည္မွာဆြဲမထားဘူး
အိတ္ကပ္ထဲမွာပဲထည့္ထားတယ္တဲ့
က်ေနာ္ကခါးပုိက္ႏွဳိက္မွမဟုတ္ပဲ
အေဖ့ေမတၱာတရားကုိ ဘယ္တုန္းကမွခုိးမယူခဲ့ဘူး
လုိခ်င္ေၾကာင္းလည္းမျပခဲ့ဘူး
ေမတၱာမေပးခ်င္ေနပါ
က်ေနာ့္ကုိသူ႔ေဒါသေတြ ဘာလုိ႔ေပးရတာလဲ
သူ႔အလုိမက်မွဳေတြ သူ႔ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဘာလုိ႔ေပးရတာလဲ
သူ႔အတၱေတြ သူ႔စီမံကိန္းေတြ ဘာလုိ႔ေပးရတာလဲ
သူ႔ညြဳန္ၾကားခ်က္ေတြ သူ႔ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံမွဳေတြ
အေဖဆုိတာထက္ အေဖပုိလုပ္ခ်င္တာေတြ
က်ေနာ္မွမလုိခ်င္ပဲ
က်ေနာ့္စစ္ခုံရုံးမွာ အေဖဟာ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အေဖတေယာက္ကုိေတာ့
က်ေနာ္တကယ္လုိခ်င္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ့္အိပ္ေနတုန္း
ခုိးခုိးနမ္းမယ့္အေဖတေယာက္
က်ေနာ့္အတြက္ဆုိၿပီး
အေကာင္းဆုံးကဗ်ာတပုဒ္ေရးမယ့္အေဖတေယာက္
သားလႊတ္တဲ့စြန္အတြက္
ဆုိင္းႀကိဳးခ်ည္ေပးမယ့္အေဖတေယက္
အလုပ္ျပဳတ္မယ္မွန္းသိရက္နဲ႔
ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔မယ့္အေဖတေယာက္
မ်က္ရည္လြယ္တဲ့အေမ့ကုိ
သူ႔ပုခုံးေလးေပးမွီမယ့္အေဖတေယာက္
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သားအတြက္
ဖုန္းသံေလးနားစြင့္ေနမယ့္အေဖတေယာက္
က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္မွားမွား
က်ေနာ့္ဘက္ကေနမယ့္အေဖတေယာက္။

အေဖဟာတစိမ္းပဲ
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ အေဖဟာတစိမ္းပဲ
အဲဒါက်ေနာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးအေဖ
က်ေနာ့္သားေျပာတာ
သူ႔ခုံရုံးမွာ
က်ေနာ္ဟာေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး။

အေဖနဲ႔သားဟာ
ျဖည္လုိ႔မရတဲ့ဆက္ထုံး
ဒီျမစ္ကေရစီးၾကမ္းတယ္
မေလွာ္တတ္ရင္ေမွာက္တာပဲ။

အိပ္ေနတဲ့သားဟာ
က်ေနာ္ညကေစာင္ၿခံဳေပးခဲ့တာ သိမွာမဟုတ္ဘူး
က်ေနာ့္ေရခဲျပင္ေပၚမွာ
ဒီကဗ်ာကုိထြန္းညွိပါတယ္
အာဏာရွင္ဆုိတာ မုန္းလုိ႔ပဲရတယ္
ေမ့လုိ႔မရဘူးအေဖ။ ။

(ငယ္တုန္းကတည္း အဖိုးနဲ႔အဖြားကုိ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ အေဖနဲ႔အေမလို႔ ျဖည့္ၿပီးႀကီးခဲ့ရလုိ႔ ဒီကဗ်ာဟာ အဖုိးအေၾကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ အေဖလုိ႔ညြဳန္းခဲ့ပါတယ္။ အေဖအရင္းက က်န္းမာခ်မ္းသာဆဲပါ။ ရင္းႏွီးသူေတြ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အားေပးႏွစ္သိမ့္မိမွာစုိးလုိ႔ ဒီေအာက္ေျခမွတ္စုေလးကုိ ေရးလုိက္ပါတယ္။ တျခား ထူးထူးျခားျခားေတာ့မရွိပါ။)


23 comments:

pandora said...

http://nykomme.blogspot.com/2007/09/blog-post.html လြမ္းလိုက္ရတာ စိတၱရေလခါ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးတုန္းက ၀မ္းနည္းစကား ဆိုမိခဲ့တယ္။အေဖ ဆိုတဲ့ အဖိုးက အာဏာရွင္တဲ့လား။ အားေပးႏွစ္သိမ့္ျခင္းဟာ ၀မ္းနည္းမႈကို ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပေပ်ာက္ႏိုင္မလဲ။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာ မရွိခဲ့ရင္ေရာ... ဘာမွ မေသခ်ာလို႕ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေရခဲျပင္မွာေတာ့ မီးအိမ္ကေလးေတြ တလံုးမက အလင္းပ်ပ် ျမင္ရသလိုပါပဲ။ တေယာက္ေယာက္ ထုရိုက္ခြဲလို႕ ကြဲေၾကသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အေႏြးဓာတ္ကေလးနဲ႕ ေရခဲျမစ္က ျဖည္းျဖည္းၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။

wai lin tun said...

ဘာေတြေလ်ာက္စဥ္းစားေနတာလဲ။ ၂၀၁၀ က လာေတာ့မယ္။ တခုခုေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မွားမွား မွန္မွန္ တခုခုလုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ေပါ့။ ၂၀၁၀ ကုိ လက္မခံလုိ႔ရတယ္။ ေရွာင္ေျပးလုိ႔ေတာ့ မရဘူး။ ၂၀၁၀ ကလာေတာ့မယ္။
ေက်းဇူးပဲ ပန္ဒုိရာ။

ကုိေပါ said...

ကုိေဝလင္း....

စာသိပ္မေရးတာၾကာၿပီ။

ဒီကဗ်ာေလးကုိလည္း ႀကဳိက္တယ္။

ၿငိမ္းေ၀ said...

အားပါးပါး တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေအာင္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ကဗ်ာ
က်ဳပ္ေတာ့ ကဗ်ာမေရးရဲေလာက္ေအာင္ ၿဖံဳသြားတယ္ဗ်ိဳ ့
ေက်းဇူးတင္တယ္..
က်ဳပ္ ေရငတ္ေတာ္ေတာ္ေျပသြားတယ္။

k said...

ႏွင္းခါးမိုးေရ

ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ကိုၿငိမ္းေ၀ေျပာသလိုသာ ေျပာခ်င္ပါေပရဲ႕ဗ်ာ။
တစက္ေလးမွ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ဖတ္မိလိုက္တယ္။

ကဗ်ာနတ္ဘုရား၀င္စားေရးသလားေတာင္ ထင္မိေရာဗ်ာ။

ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ကဗ်ာေတြ ဆက္တိုက္ေရးႏိုင္ပါေစ။

wai lin tun said...

ကုိေပါ၊ ကုိၿငိမ္းေ၀၊ ေက
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္မွဳပ်က္ေနရာကေန အားလည္းရွိသြားတယ္။ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

kay said...

၀တၱဳတိုုေလး တပုုဒ္လိုု ပဲ...။
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ခရစ္စမတ္ ႏွစ္သစ္ ကာလ ျဖစ္ပါေစ..

ေမအိခင္(လယ္ေ၀း) said...

ေရာက္ေႀကာင္းပါ ။။

Aung Din said...

ကိုေဝလင္း ေရ၊

သိပ္ေကာင္း ျပီး နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခံစားရတဲ့ ကဗ်ာ ေလးပါပဲဗ်ာ၊ ဖတ္ခြင့္ ရလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား အဖိုး ကို က်ေနာ္လည္း မုန္းပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကို လၻက္ ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖို႕ လာေခၚတဲ့ အခါတိုင္း သူ႕ရဲ့ မေက်နပ္တဲ့ အၾကည့္ေတြေအာက္ က်ေနာ္ ေခ်ာက္ခ်ား ခဲ့ရတာ မၾကာခဏပါပဲ၊

ေအာင္ဒင္

wai lin tun said...

ခရစ္စမတ္က အင္မတန္ေအးခ်မ္းပါတယ္ဗ်ာ။ အႏွဳတ္ေအာက္ ၆ တဲ့မေကေရ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ေမအိခင္
ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ ခင္မင္လ်က္ပါ။

ကုိေအာင္ဒင္
သတိရတယ္ဗ်ာ။ ကုိယ္လည္းလူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ တခ်ဳိ႕ဟာေတြ နားလည္တတ္လာပါတယ္။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းႀကီးကုိလည္း အေဖတေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါေသးတယ္။ ႀကိဳးစားပါအုန္းဗ်။

blueskyforest said...

ဒီကဗ်ာႀကီးဖတ္ရတာ ေမာလိုက္တာဗ်ာ။

Unknown said...

ဆရာ ဦးေဝလင္း
သမီးက မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲကို ျပန္ရအုံးမယ္။ ဦးေဝလင္းရဲ႔ ဒီကဗ်ာကို သမီးအရမ္းႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ ကူးၿပီးယူသြားပါတယ္။
ဒီတခါ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ဒီလုိ႔ကဗ်ာနဲ႔အတူျပန္ရတာ သမီးအတြက္ အင္မတန္ခံစားရပါတယ္။ သမီးရဲ႔ အေဖကို အရမ္းသတိရမိတယ္။

မမသီရိ said...

အဲဒီအာဏာရွင္ေၾကာင့္ပဲ ကဗ်ာဆရာ ႏွင္းခါးမိုး လို႕ ျဖစ္လာခဲ့တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ

ကိုယ္မျမင္ႏိူင္တဲ့တစုံတရာရဲ႕ တြန္းအားဟာ တခါတရံမွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ဘူး

အသက္မရွဴပဲ ဖတ္ခဲ့မိသလားလို႕ ကဗ်ာဆုံးသြားေတာ့ ေတြးေနမိတယ္

Unknown said...

တထုိင္တည္း ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္ျဖစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အရင္းႏွီးဆုံးေတြကို ေပးဖတ္ဦးမွလို႔ ေတြးမိတယ္။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ကိုေဝလင္းေရ..
ဘာမွမေၿပာေတာ့ဘူးဗ်ာ...
ဆာေလာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ခုတေလာေတြထဲကို ခင္ဗ်ားရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္က အာဟာရအၿဖစ္ မီးညွိေပးလိုက္တာပါပဲ..
အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာတပုဒ္ၿဖစ္သြားၿပီဗ်ာ...

မိုးစဲေန said...
This comment has been removed by the author.
မိုးစဲေန said...

က်ေနာ့္အဖိုးလဲ အာဏာရွင္ ပါပဲ.ဒါေပမဲ့..
ဒီလို ကဗ်ာမ်ိဴး က်ေနာ္မေရးတတ္ဘူး..ဗ်ာ.
တပုိဒ္ျခင္း ခံစားရပါတယ္.

ဒူကဘာ said...

ပဥၥသိခၤနတ္ ေစာင္းႀကိဳးညင္းသလို စြဲေဆာင္မႈ ကဗ်ာသံစဥ္ေတြ အနားမွာ ပ်ံဝဲသြားသလို ခံစားရပါတယ္ ဗ်ာ၊ အေရးက်ဲေပမဲ႔ ဒီလိုထိတဲ႔ ဗမာ႔လူေနမႈ စရိုက္ေတြ ထံုမြမ္းတဲ႔ ကဗ်ာေလး ဖတ္ရတာ အိမ္ေတာင္ ျပန္လြမ္းသြားတယ္။

rosary said...

The great poem...

တန္ခူး said...

ကိုေ၀လင္းေရ…

အိပ္ေနတဲ့သားဟာ
က်ေနာ္ညကေစာင္ၿခံဳေပးခဲ့တာ သိမွာမဟုတ္ဘူး
က်ေနာ့္ေရခဲျပင္ေပၚမွာ
ဒီကဗ်ာကုိထြန္းညွိပါတယ္
အာဏာရွင္ဆုိတာ မုန္းလုိ႔ပဲရတယ္
ေမ့လုိ႔မရဘူးအေဖ။ ။

အဲဒီအပိုဒ္က ရင္ကို အထိဆံုးပါပဲ။ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့အေဖရဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာၾကီးခဲ့ရသူမို ့ လူငယ္ဘ၀က ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ၅တန္းတုန္းက အိမ္ေရွ ့က ဧည့္ခန္းထဲမွာ စာလံုးအၾကီးၾကီးနဲ ့ ကြ်န္မသည္ ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္သူတို ့ရဲ့ သမီးအရင္း မဟုတ္ပါလို ့ စာေရးျပီး ကပ္ခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ အေဖနဲ ့အေမရဲ့ မီးခံေသတၱာထဲ ေမြးစားစာခ်ဴပ္ဆိုတာမ်ား ရွိေနမလားလို ့ ခိုးရွာခဲ့ရေတြ အမွတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္… ကြ်န္မ ဘြဲ ့ယူတဲ့ ေန ့က ကြ်န္မမ၀တ္ရေသးတဲ့ ဖိနပ္အျဖဴေလးကို အေဖက ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ေပးေနတာ ေတြ ့ရေတာ့ ကြ်န္မခုိးျပီး ငိုမိတယ္။ ကြ်န္မ ဒီကိုလာေတာ့ ညေနဆို အရင္က ကြ်န္မရံုးျပန္ေနက်လမ္းေလးမွာ အေဖသြားသြားေမ်ွာ္ေနတယ္လုိ ့ အေမေျပာေတာ့ ကြ်န္မခ်ံဳးပြဲခ်ငိုမိတယ္။ ကြ်န္မေလ… အေဖေရြးေပးတဲ့ ၀တ္စံုနဲ ့ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့တာ။ ဟုိတေန ့က ခဏခဏဖတ္ျပီးသား ဂ်ဳး၀တၳဳတိုေလး ဖတ္ရင္း အရင္က အဲဒီ၀တၱဳေလး ဖတ္တုန္းက မက်ဖူးခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ က်မိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ အခါတဲ့။ ကြ်န္မရဲ့ေမတၱာနဲ ့ ကြ်န္မၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ေခါက္ရိုးက်ိဳးဆိုဆံုးမမွ ုေတြၾကား သားက ကြ်န္မကို အာဏာရွင္လုိ ့ မခံစားရေအာင္ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ ကိုေ၀လင္းေရ။

sandar said...

အေဖအေပၚမွာ ျမင္ၾကတဲ့ အယူအဆျခင္းေတာ့ ကြာၾကတယ္ရွင္ ။ ဘာျဖစ္လိုလည္း ဆိုေတာ့ က်မအေဖက က်မလူမမယ္ခင္ကတည္းက ဆံုးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲကို ေရာက္တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ကို ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ လာရက်ိဳး နပ္ပါတယ္ရွင္။

Pie Min Swe said...

"ငါေျပာသားပဲ
ဒီေကာင္ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔"
ကၽြန္ေတာ့္အေဖကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလိုဆန္ဆန္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ မ်က္စိထဲ အရိပ္ေတြ အေရာင္ေတြ ေပၚလာေအာင္ထိ အသက္၀င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို သတိရရင္း
တိတ္ဆိတ္ေငးေမာ ဖတ္ရႈသြားပါတယ္။

Anonymous said...

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ကဗ်ာေတြကုိခ်စ္တယ္
ဖတ္လုိက္ရတဲ့အတြက္စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိတယ္
အရႈံးေတာ့မေပးပါနဲ႔
http://minemine191.blogspot.com
ေရးတယ္ျခစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ
လာလည္ေစခ်င္ပါတယ္
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေလးမွာမျပည့္စုံေသးဘူး
အၾကံဥာဏ္ေလးေပးလွည့္ပါအုံးေနာ္