တခါက ဘူတာရုံေလးတခုမွာ မီးရထားႀကီးကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့စဥ္

မုိးရြာမလား
ေနပူမလား
မသိႏုိင္တဲ့မနက္။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရယ္
စုိးရြ႔ံမွဳေတြရယ္
အုံ႔ဆုိင္းေနတဲ့မနက္။

ဘက္စကားအုိႀကီးေတြေတာင္
အသံမထြက္ေအာင္ထိန္းေမာင္းေနတဲ့မနက္။

ေက်ာင္းတက္ၿပီး
စာမသင္ျဖစ္တဲ့မနက္။
ရုံးတက္ၿပီး
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မထုိင္ျဖစ္တဲ့မနက္။
ေစ်းသြားၿပီး
ဟင္းမခ်က္ျဖစ္ေသးတဲ့မနက္။

အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားထဲအစာရွာထြက္တဲ့
ရပ္ကြက္ထဲကေခြးေတြေတာင္
တေကာင္နဲ႕တေကာင္ေတြ႕ရင္ မေဟာင္မိတဲ့မနက္။

တာ၀န္လက္ပတ္ေတြ
တုတ္ေတြ ဒုိင္းေတြ သံဆူးႀကိဳးေတြ
ေလာ္စပီကာတင္ထားတဲ့စစ္ကားေတြ
ကုိယ့္အိမ္ထဲကုိယ္ေနၾကပါတဲ့
လမ္းေပၚထြက္ရုံနဲ႕
ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မွဳျဖစ္သြားႏုိင္တဲ့မနက္။

ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံး
ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားခဲ့ရတဲ့မနက္။

တမိနစ္ခ်င္း
သံပတ္တင္းတင္းလာတဲ့မနက္။

သမုိင္းလွည္းဘီးကုိ
ဘယ္သူကတြန္းၿပီး
ဘယ္သူကရပ္တန္႔ႏုိင္ပါသလဲ
အဲဒီ့မနက္က
လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွာ
ဖုန္းတေထာင္းေထာင္းထခဲ့တယ္၊

ႏွင္းခါးမုိး
၂၀၀၅