ႏွလုံးသားထဲမွာေနတဲ့ တေစၦ

( ၀တၳဳတုိ )

ႏွင္းခါးမုိး

၁။

ရနံ႔က သင္းပ်ံ႕လွသည္။ သူ႔ရင္မွာ လွဳိက္ေမာလာသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သနပ္ခါးရနံ႔ျဖစ္သည္။ မိန္းမတေယာက္ သနပ္ခါး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးလိမ္းကာ သူ႔အနားမွာ လာထုိင္ေနသလုိ ခံစားရသည္။ ပထမေတာ့ ရနံ႔မွာ သာယာသလုိ ရွိခဲ့ေသးသည္။ သူ႔မိန္းမကလည္း အိပ္ယာ၀င္ကာနီးဆုိလ်င္ ေရမုိးခ်ဳိးကာ သည္လုိ သနပ္ခါးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕စြာ ေနတတ္သည္ေလ။ အိမ္ကုိပင္ လြမ္းမိေသးေတာ့။ အိမ္လြမ္းသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ပင္ သနပ္ခါးရနံ႔ကုိ ရေလသည္လား။ အလြန္ငတ္ျပတ္ကာ ဆာေလာင္ေနသူတုိ႔သည္ ႏွာေခါင္းမွာ ဟင္းန႔ံေကၽြးနံ႔ေတြ ရလာလုိက္၊ မ်က္စိထဲမွာ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲႀကီးေတြ ျမင္လုိက္ ျဖစ္တတ္သည္ဟု သူၾကားဖူးသည္။ ယခုလည္း အိမ္ကမိန္းမကုိ သတိရကာ သည္လုိ ျဖစ္ေနတာမ်ားလား။ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ အရင္ စစ္ေၾကာမိသည္။ သုိေပမယ့္ သနပ္ခါးရနံ႔က ေပ်ာက္မသြား။ အခန္းထဲမွ အတူေန ႏွစ္ဦးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ တဦးက ေအး.. သနပ္ခါးနံ႔လုိလုိပဲဟု ေျပာၿပီး၊ တဦးကေတာ့ ကုိယ္ေတာ့ ဘာန႔ံမွ မရပါဘူးဟု ေျပာေလသည္။ ခက္ေတာ့ ေနေခ်ၿပီ။ ေဘးခန္းက တေယာက္ေယာက္မ်ား စိတ္႐ူးထကာ သနပ္ခါး လိမ္းေလသလား။ ဒါလည္း ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ ခုေခတ္ လူငယ္တခ်ဳိ႕သာ သနပ္ခါးလိမ္းက်င့္ ရွိတတ္ၾကသည္။ ေဘးခန္းမွာက လူႀကီးေတြ မ်ားသည္။ ရွိသည့္ လူငယ္ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သည္လုိ ၀ါသနာမ်ဳိး မရွိတတ္တာ အားလုံးသိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလအေတာ္သင့္ပါမွ ဟုိဘက္ခန္းက အနံ႔ သည္ဘက္ခန္းက ရတတ္တာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သနပ္ခါးရနံ႔က ေပ်ာက္မသြား။ သူ႔ႏွာ၀ သူ႔စိတ္အာ႐ုံကုိ ကလူ တုိ႔ထိလုိ႔ေနသည္။ သူ႔အနံ႔ခံအာ႐ုံမွာ တခုခု မွားေနတာ၊ သူ႔စိတ္မွာ တခုခု မွားေနတာ ဒါပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္ေနရာႏွင့္ သည္ရနံ႔က ဘယ္လုိမွ မအပ္စပ္။ အက်ဥ္းခန္းႏွင့္ သနပ္ခါးရနံ႔။

သူ႔စိတ္မွာ ႐ွဳတ္ေထြးလာသည္။ ဖ်ာေပၚ ေက်ာလွဲခ်လုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာၾကတ္က မီးလုံးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အလင္းေရာင္ အ၀ါတန္းမ်ားက ခဲက်သည့္ ေရဂယက္လုိ ၀ုိင္းျပန္႔ ကားထြက္ကာ အျမင္မွာ ေျပးေနၾကသည္။ နံရံမွာ အိမ္ေျမွာင္တေကာင္က ၿငိမ္သက္စြာ အစာေခ်ာင္းေနသည္။ သူ႔မ်က္ခြံမ်ားသည္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ အိပ္စက္ျခင္းကုိ လုိက္ရွာေနသည္။ သနပ္ခါးရနံ႔ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေရာက္မလာေတာ့။ သုိေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕ေနဆဲ။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ဘာအဓိပါယ္လဲ။ အေျဖ မရေသာအခါ ေမးခြန္းမ်ားက ပုိထူထဲလာသည္။ သူ႔စိတ္ကုိ ဖိစီးလာသည္။ မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္လာေသာအခါ သူ႔စိတ္သည္ တေနရာကုိ ထြက္ေျပးသြားသည္ဟု ထင္သည္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။

ထုိစဥ္ အရိပ္တခုေၾကာင့္ သူ လန္႔ႏုိးသည္။ အရိပ္ကုိ သူ ေသခ်ာစူးစုိက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိန္းမတေယာက္။ အလုိ သူတုိ႔အခန္းထဲကုိ မိန္းမတေယာက္ ေရာက္ေနပါကလား။ သူတုိ႔၏ သံတံခါးသည္ ဖြင့္မထား။ ဒါက ေသခ်ာသည္။ ညေနခင္းကပင္ ေနာက္ဆုံး မိလႅာခ်အၿပီး အေစာင့္၀န္ထမ္းက ေသာ့ခေလာက္ကုိ ထုံးစံအတုိင္း တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ျမည္ေအာင္ ပိတ္ခတ္သြားၿပီး ျဖစ္သည္။ မနက္ခင္း မိလႅာခ်ခ်ိန္ တုိင္သည္ထိ ဖြင့္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ အခုေတာ့ သည္ပိတ္ထားေသာ တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ကာ သူမ ၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ မင္း ဘယ္သူလဲ။ ဘာကိစ အခန္းထဲ ၀င္လာတာလဲ။ ဒါ ေထာင္ကြ။ မိန္းမေတြ အလည္လာရမယ့္ ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္က တင္းထန္စြာ ေျပာေသာ္လည္း က်ေနာ့္အသံက လွဳပ္ခတ္ေနပုံရသည္။ သူမက ညင္သာစြာ ၿပံဳးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ၿပံဳးသည္ဟု က်ေနာ္က ထင္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဘာမွ မသဲကြဲ။ သည္ညအဖုိ႔ေတာ့ ဘာမွ မသဲကြဲ။

သဲသဲကြဲကြဲ သိတာကေတာ့ သူမကုိ က်ေနာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဘူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာက်က ခပ္၀ုိင္း၀ုိင္း။ ဆံပင္ကုိ ေသသပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းႏွင့္ မ်က္ခုံးက ေပၚလြင္သည္။ အ၀ါေရာင္ ၀တ္စုံႏွင့္၊ အသားအရည္ကလည္း ၀င္းေနသည္။ ထုိစဥ္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးတုိ႔ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ရင္မွာ တထိတ္ထိတ္ ခုန္လာသည္။ ေသခ်ာေအာင္ က်ေနာ္ ထပ္ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာသည္။ မမွား။ သနပ္ခါး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လိမ္းထားတဲ့ မိန္းမ။ သူမသည္ သနပ္ခါး ဖုံေနေအာင္ လိမ္းထားေလသည္။ သနပ္ခါးရနံ႔က သူမဆီမွ သင္းပ်ံ႕စြာ ေ၀့၀ဲ ေရာက္ရွိလာျပန္သည္။ က်ေနာ့္ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေတာ့သည္။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ဆူပြက္ေနသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ေက်ာေပးကာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိ ႏွဳိးရန္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမက ခြင့္ျပဳခ်င္ပုံ မရ။ ညွိးငယ္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေခါင္းေလး ခါျပသည္။ မင္း ထြက္သြားပါ။ ထြက္သြားပါ မိန္းကေလးရယ္။ က်ေနာ္ အသံကုန္ေအာ္ကာ ေျပာလုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဘာသံမွ ထြက္မလာႏုိင္။ တကုိယ္လုံး ပမ္းဟုိက္ကာ ေမာလ်လာသည္။ သည္အေျခအေနကုိ က်ေနာ္ ဆက္သည္းမခံႏုိင္။ ဒါကုိ ဘယ္လုိ အဆုံးသတ္ရမလဲ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ သူကေကာ ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ။ မင္း ငါ့ကုိ ဘာေျပာခ်င္လုိ႔လဲ မိန္းကေလးရယ္။ သူမက က်ေနာ္ႏွင့္ ပုိ နီးကပ္လာသလား။ တေျဖးေျဖး ေ၀းသြားေနတာလား။ က်ေနာ္ မသိေတာ့။ က်ေနာ္ မ်က္လုံးကုိ မွိတ္ပစ္လုိက္သည္။ အသက္ကုိ မွန္မွန္႐ွဳဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနလုိက္သည္။ ဘုရားကုိလည္း အာ႐ုံျပဳမိသည္။ ခႏၵာကုိယ္ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မလွဳပ္ရွားျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနမိသည္။

ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္ မသိ။ သနပ္ခါးရနံ႔က ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပါးလ်သြားသည္။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္လာသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္မွဳ ရွိေလာက္သည့္ အခ်ိန္မွာ မ်က္လုံးကုိ က်ေနာ္ ဖြင့္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားသည္။ အေႏွာင္အဖြဲ႔တခုမွ လြတ္ေျမာက္သြားသလုိ ခံစားရသည္။ အ၀ါေရာင္မိန္းမ မရွိေတာ့။ မ်က္ႏွာၾကတ္မွ မီးေရာင္က အခန္းထဲ ျဖာက်ေနဆဲ။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာေတာ့ ျဖဴမြဲမြဲ အုတ္နံရံ။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိျပန္သည္။ သံတံခါး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ေက်ာျပင္။ က်ေနာ္ မ်က္လုံး မမွိတ္ခင္က ညာဘက္ကုိ ေစာင္းကာ လွဲေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ မွတ္မိလုိက္သည္။ အခု မ်က္လုံး ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကုိ ေစာင္းလ်က္ပါေလ။ စိတ္မွာ ျပန္လည္ အုံ႔ဆုိင္းသြားသည္။ မလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါကလား။ မုိးလင္းသည္ထိ က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ အ၀ါေရာင္မိန္းမ။ သနပ္ခါးရနံ႔။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေက်ာျပင္ႏွင့္ နံရံအျဖဴ။ အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ အက်ဥ္း ထပ္က်ရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးပါေလ။

၃။

နာမည္ႀကီး ဓါးျပဗုိလ္တေယာက္ကုိ ဖမ္းမိေသာအခါ သူႏွင့္အတူ သူ၏သမီးေလးပါ ပါလာသည္။ မိတဆုိးေလးမုိ႔ အေဖသြားေလရာ ပါသည္။ ဓါးျပတုိက္ရာလည္း ပါသည္။ သည္ေတာ့ သမီးေလးပါ ဥပေဒအရ အေပါင္းပါ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ အေဖက အမွဳေတြ တသီႀကီးႏွင့္ ေသဒါဏ္ ေပးခံရသည္။ သမီးကေတာ့ ေထာင္က်သည္။ အေဖျဖစ္သူမွာ အယူခံ၀င္ေသာ္လည္း ေသဒါဏ္က မလြတ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖသည္ ဓါးျပဗုိလ္ လူမုိက္ပီပီ ေသရမွာ မေၾကာက္။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲသည္ဆုိေသာ ေယာက်ၤားစိတ္ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သမီးေလးေၾကာင့္ သူ႔မွာ စိတ္မေျဖာင့္ႏုိင္ရွာေပ။ တဦးတည္းေသာ သူ႔ရဲ႕ေသြး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖဆုိလည္းသူ၊ အေမဆုိလည္းသူ ေနခဲ့ရသည့္ သမီးေလး။ အခုေတာ့ ေလာကႀကီးအလယ္ တေယာက္တည္း မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။ မိန္းမေဆာင္ရွိရာ ေထာင္မႀကီးရဲ႕ ဟုိဘက္ကုိ ေငးရင္း လူမုိက္ႀကီး မ်က္ရည္က်ရသည္။

သည္လုိႏွင့္ ႀကိဳးတုိက္ကေန တုိက္နံပတ္ ၅ ဆီ သူ႔ကုိ ေျပာင္းလုိက္သည္။ အခန္းနံပတ္ ၄ မွာ သူေနရသည္။ သူ႔ကုိ ဧည့္ေကာင္းေဆာင္ေကာင္းတဦးလုိ ေထာင္က ဆက္ဆံေနသည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးေမြးသည္။ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ ေန႔စဥ္လုိ စစ္ေဆးေပးသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားသည္။ သူ သြားရေတာ့မည္ဆုိသည္ကုိ ဘယ္သူကမွ မေျပာေသာ္လည္း သူ သေဘာေပါက္ပါသည္။ တညေနမွာ အခန္းနံပတ္ ၂၂ သုိ႔ သူ႔ကုိ ေျပာင္းေရြ႕သည္။ ဘုန္းႀကီးတပါးၾကြေရာက္လာကာ သရဏံဂုဏ္တင္ တရားေပးသည္။ ေရွာင္ေျပးလုိ႔ မလြတ္မယ့္အတူတူ လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႔႐ုံသာ ရွိသည္မဟုတ္လား။ အားလုံးကုိ သူေမ့လုိက္သည္။ အထူးသျဖင့္ သမီးကုိ သူ ႀကိဳးစားေမ့လုိက္သည္။ ကိုယ့္အတြက္ ေနာက္ဘ၀ကူး ေကာင္းေအာင္သာ စိတ္ကုိ ဘုရားမွာ အာ႐ုံျပဳထားလုိက္သည္။ ကုိးကြယ္ရာ ဗုဒျမတ္စြာႏွင့္ ရတနာသုံးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးကား ႀကီးမားလွပါဘိ။ လူမုိက္ႀကီးသည္ ေသကာနီးက်မွ ဘုရားေျခရင္းမွာ ခုိလွဳံေလသည္။

ထုိအခ်ိန္မွာ သမီးျဖစ္သူကေတာ့ ဖခင္သတင္း ၾကားကာ အပူမီး ေတာက္ေလာင္လုိ႔ ေနရွာသည္။ တညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ ျဖစ္ရသည္။ ဖခင္ရွိရာ ေထာင္မႀကီးဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ကာ မ်က္ရည္ေထြေထြ က်ေနေတာ့သည္။ မနက္ အေဆာင္ဖြင့္ခ်ိန္မွာပင္ သတင္းက ေရာက္လာသည္။ သူမသည္ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ အေပၚထပ္ လူသြားစႀကၤန္တေလ်ာက္ ဆံပင္ဖားလ်ားႏွင့္ သူမ ေျပးေနပုံကုိ ၾကည့္ကာ က်န္သူေတြက က႐ုဏာ သက္ၾကရသည္။ သူမသည္ အေဆာင္ေထာင့္စြန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ေထာင္မႀကီးဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း အေဖေရ႕ဟု တေဆာင္လုံးၾကားေအာင္ အသံကုန္ ေအာ္လုိက္ေလသည္။ ေအာ္သံအဆုံးမွာပင္ အေပၚထပ္ ၀ရန္တာမွ ေအာက္ကုိ ထုိးက်သြားတာ ေတြ႔လုိက္ၾကရသည္။ နီးရာလူမ်ားက အေျပးသြားကာ ေပြ႔ထူလုိက္ေသာ္လည္း အသက္ မရွိရွာေတာ့။ သူမကုိ ေလာကႀကီးအလယ္မွာ တေယာက္တည္း ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်ေသာ၊ သူမ၏ ခ်စ္ေသာ လူမုိက္ႀကီး အေဖေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားရွာေလၿပီ။

၂။

ကုိလွထူးသည္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕မွ ရဲၾကပ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္သည္။ စိတ္ရင္းေကာင္းသည္။ နယ္ခံလူထုႏွင့္ အဆင္ေျပသည္။ လူေပါင္းသူေပါင္း ၀င္ဆန္႔သည္။ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ လူထုဆန္႔က်င္ေရး အျပဳအမူေတြ သူမလုပ္ခဲ့သည့္အျပင္ ၿမိဳ႕ခံသပိတ္အဖြဲ႕ေတြႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြး ရွိလွသည့္အတြက္ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ကံေကာင္း၍ အလုပ္ မျပဳတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာထဲက ၿမိဳ႕ကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္တက္လာေသာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔တဖဲြ႔ကုိ လမ္းခရီး လုံၿခံဳေရးအတြက္ သူ၏ ရဲအခ်ဳပ္ကားျဖင့္ အခ်ဳပ္သားမ်ားပုံဖမ္းကာ ကူညီ ေခၚတင္လာခဲ့ဖူးသည္။ ထုိေက်ာင္းသားမ်ား ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဳပ္ရွားရင္း အဖမ္းခံရေသာအခါ ကုိလွထူးပါ အမွဳတြဲ ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိလွထူးသည္ လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ အခင္မင္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ ေထာင္ထဲမွာ ထုိလူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႔ကုိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ျဖင့္ မ်ားစြာ ကူညီၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အာဏာပုိင္မ်ားက သူတုိ႔ကုိ အတူမထား။ ကုိလွထူးကုိ တုိက္ထဲ ပုိ႔လုိက္သည္။ ၅ တုိက္ အခန္း ၄ ကုိ ေရာက္လာသည္။

အခန္းထဲမွာ သူတေယာက္တည္း။ ဒါက တုိက္ထဲေရာက္စ လူတေယာက္ကုိ ထုံးစံအတုိင္း ပုံစံေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တပတ္ေလာက္ တေယာက္တည္း ေနေစၿပီးမွ အျခားအခန္းသုိ႔ ေျပာင္းကာ အေဖၚမ်ားႏွင့္ အတူေနေစသည္။ အခန္း ၄ မွာ ေနခဲ့စဥ္ တည၌ သနပ္ခါးရနံ႔ကုိ ကုိလွထူးလည္း ႀကံဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိလွထူးက လူေပ်ာ္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ သိပ္စဥ္းစားသူ မဟုတ္။ က်ဳပ္က ေနာက္ေန႔မွာ သူ႔ကုိ ေမွ်ာ္ေနေသးတာ၊ မလာေတာ့ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ကမူ တေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပံဳးမိသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေမွ်ာ္မိပါ။ သုိေပမယ့္ ေမ့မရတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ။ တခါတေလ ဒီေရွ႕ အုတ္႐ုိးေလးေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနတတ္သတဲ့။ က်ေနာ္ ညင္သာစြာ ပင့္သက္ခ်လုိက္ရသည္။ ေခတ္လူငယ္တေယာက္မုိ႔ ယုံလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ႀကံဳရသည့္အျဖစ္ႏွင့္ ၾကားရသည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရင္မွာ ေျခရာထင္ က်န္ခဲ့ရသည္။

လူ႔ဘ၀ထဲက တကယ့္အျဖစ္မွန္ေတြဟာ ၀တၳဳေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းထက္ ဆန္းၾကယ္တယ္ဆုိသည့္ စကားတခြန္း ၾကားဘူးသည္။ ၀တၳဳထဲက ဆန္းၾကယ္မွဳက နားလည္ေအာင္ စဥ္းစားယူလုိ႔ရသည္။ ေလာကႀကီးထဲက တခ်ဳိ႕ဆန္းၾကယ္မွဳေတြက် စဥ္းစား နားလည္လုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ျဖစ္တတ္သည္။ ၀တၳဳထဲမွ ရင္နင့္စရာေတြက ဇာတ္လမ္းသေဘာကုိ နားလည္ကာ ခဏတာမွ်သာ ထိခုိက္ခံစားရသည္။ လူ႔ဘ၀ထဲက ရင္နင့္စရာကေတာ့ စိတ္ကုိ တုန္လွဳပ္ေစတတ္သည္။ လူ႔ဘ၀ထဲမွာ ဒီလုိအျဖစ္ေတြ တကယ္ရွိသည္ဆုိလ်င္ ကုိယ့္ဘ၀မွာေကာ ဒါမ်ဳိးမႀကံဳႏုိင္ဟု မည္သူ အာမခံႏုိင္မည္နည္း။ အကယ္၍ ႀကံဳခဲ့ရသည္ရွိေသာ္ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္မလဲ။ ရင္ဆုိင္ႏုိင္စြမ္းေကာ ရွိပါ့မလား။ ကုိယ့္ခံႏုိင္ရည္ကုိ ကုိယ္ ယုံၾကည္ရဲ႕လား။ ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္းႏွင့္ပင္ စိတ္မွာ အားကုန္ ေမာပမ္းရသည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ကုိယ္လည္း မႀကံဳခ်င္။ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကုိလည္း မႀကံဳေစခ်င္။ ကုိယ္ေနထုိင္သည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြ မရွိေစခ်င္။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ မရွိေစခ်င္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ စိတ္ဆႏၵရွိသလုိ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာက အျပည့္အ၀ ျဖစ္လာႏုိင္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ လူ႔ေလာကႀကီး တခုလုံး၊ ကုိယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တခုလုံး ေကာင္းမလာႏုိင္သည့္တုိင္ အဆုိးေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ နာက်င္ ေၾကကြဲစရာေတြ ေလ်ာ့ပါး သက္သာသြားေအာင္ေတာ့ လူတဦးခ်င္းစီ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကရေပမည္။ ဒါက က်ေနာ္ နားလည္ေသာ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္သိေသာ ႏုိင္ငံေရးကုိ က်ေနာ္တတ္သလုိ လုပ္ခဲ့သည္။ ေခတ္ဆုိးႀကီးတခုကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္ ျပစ္မွဳေျမာက္ပါသလား။ အခုေတာ့ နံရံေလးဘက္ၾကား အက်ဥ္းခန္းေလးထဲ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ အ၀ါေရာင္ တေစၦတေကာင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခဲ့ရသည္။ ေခတ္ႀကီးကုိ ေကာင္းေစခ်င္သူမ်ားအား ေထာင္ထဲထည့္သည့္ ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ထုိေခတ္ႀကီး၏ ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ အ၀ါေရာင္တေစၦမ်ား ရွိေနေပလိမ့္မည္။

က်ေနာ္သည္ ထုိညက ရခဲ့သည့္ သနပ္ခါးရနံ႔ကုိ စိတ္၌ ျပန္လည္ ဆြတ္ပ်ံ႕ေစကာ ညင္သာစြာ နမ္း႐ွဳိက္မိသည္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပား၌ အ၀ါေရာင္ တေစၦမ်ား ကင္းရွင္းပါေစသတည္း။ ။

(၂၀၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္ ေရးျဖစ္ၿပီး ေဒါင္းအုိးေ၀မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေလးေတြ ျပန္ရွာေတြ႔လုိ႔ စာျပန္စုတဲ့သေဘာနဲ႔ေရာ မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ့သူေတြ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ေရာ ၿပီးေတာ့ ပုိ႔စ္အသစ္ မတင္ျဖစ္လုိ႔ လာလည္တဲ့ ေဘာ္ဒါေတြကုိ မ်က္ႏွာအပူေျပေအာင္ ဘေလာ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဆားခ်က္တဲ့အေနနဲ႔ ျပန္တင္ေပးလုိက္တာပါ။ ေနာင္ေတာ့ ပီကာဘုိးနဲ႔ စာေခါက္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါအုန္းမယ္။)