အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအေသေတြကုိ သင္တုိ႔ ျမင္ဘူးပါသလား။
က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာမွာ မုန္တုိင္းတုန္းက တန္းစီေနတဲ့ ဒုကၡသည္တစုကုိ ရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေတြ႔ရာက သတိထားမိၿပီး စက္ေပၚဆြဲခ် မ်က္ႏွာဖုံးအျဖစ္ တင္ထားလုိက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔တစု မ်က္ႏွာေတြကုိ တန္းေတြ႔ရတာပါ။ အစားအေသာက္၊ ပစၥည္း ပစၥယ ေ၀တဲ့ေနရာမွာ တန္းစီေနေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ လုိခ်င္မွဳ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စတာေတြ မေတြ႔ရသလုိ မုန္တုိင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ ဖိစီးထားေပမယ့္လည္း ေသာကေတြ၊ ေၾကကြဲမွဳေတြ၊ တခုခုအေပၚ ေဒါသ၊ အလုိမက်မွဳ စတာေတြလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဘာခံစားခ်က္မွ ဖြင့္ဆုိၾကည့္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ တကယ့္ မ်က္ႏွာအေသေတြပါ။ တခါတခါ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကုိ ေစ့ေစ့ထုိင္ၾကည့္ရင္း ဘာကုိမွ မေတြးမိ၊ မခံစားမိေတာ့ပဲ ငူငူႀကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ လူသားရဲ႕ ျဖစ္တည္မွဳဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့တာပါပဲ။
အခု ရွစ္ေလးလုံး နီးလာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရာက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြထဲက ၿပံဳးေပ်ာ္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကုိ သတိရလုိက္မိတယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ လူထုတရပ္လုံးကုိ အဲဒီတုန္းကလုိ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့မွာ မဟုတ္တာေတာ့့ ေသခ်ာပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဘူးသလဲ က်ေနာ္ မမီေတာ့ ေသခ်ာ မသိဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာက ၁၃၅၀ ျပည့္ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးလုိ႔ ဆုိရမယ့္ ရွစ္ေလးလုံး ကာလတုန္းက ျမန္မာျပည္သူေတြ တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။
ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရက္ႀကီး ၃ ရက္ ဆုိပါေတာ့။
ပထမ တရက္က ရွစ္ေလးလုံးေန႔ကပါ။ မုိးလင္းထဲက တကယ္မွ ျဖစ္လာပါ့မလား၊ ျဖစ္လာရင္လည္း အပစ္အခတ္ေတြနဲ႔ ေသၾကရအုန္းမလား၊ တတုိင္း တျပည္လုံးမွ ပါပါ့မလား စသျဖင့္ ပူပန္ေနရာက၊ မနက္ခင္း တခုလုံး ၿငိမ္သက္၊ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္နီးမွ ဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ ထျဖစ္ရကာေန ေန႔လည္ခင္းလည္း ေက်ာ္ေရာ လမ္းမေတြေပၚ စစ္ေၾကာင္းႀကီးေတြ အုန္းအုန္းက်တ္က်တ္ ျဖစ္လာေတာ့ အဲဒီတညလုံး ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲမွာ မေနႏုိင္ၾကဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ တရုန္းရုန္း။ ေခတ္ႀကီး ခုပဲ ေျပာင္းသြားသလုိ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ( အိမ္တံခါး အလုံပိတ္ၿပီး စုိးရိမ္ ေၾကာက္ရြံေနခဲ့တဲ့ သူေတြလည္း ရွိခ်င္ ရွိခဲ့မွာပါ )
က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာမွာ မုန္တုိင္းတုန္းက တန္းစီေနတဲ့ ဒုကၡသည္တစုကုိ ရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေတြ႔ရာက သတိထားမိၿပီး စက္ေပၚဆြဲခ် မ်က္ႏွာဖုံးအျဖစ္ တင္ထားလုိက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔တစု မ်က္ႏွာေတြကုိ တန္းေတြ႔ရတာပါ။ အစားအေသာက္၊ ပစၥည္း ပစၥယ ေ၀တဲ့ေနရာမွာ တန္းစီေနေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ လုိခ်င္မွဳ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စတာေတြ မေတြ႔ရသလုိ မုန္တုိင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ ဖိစီးထားေပမယ့္လည္း ေသာကေတြ၊ ေၾကကြဲမွဳေတြ၊ တခုခုအေပၚ ေဒါသ၊ အလုိမက်မွဳ စတာေတြလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဘာခံစားခ်က္မွ ဖြင့္ဆုိၾကည့္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ တကယ့္ မ်က္ႏွာအေသေတြပါ။ တခါတခါ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကုိ ေစ့ေစ့ထုိင္ၾကည့္ရင္း ဘာကုိမွ မေတြးမိ၊ မခံစားမိေတာ့ပဲ ငူငူႀကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ လူသားရဲ႕ ျဖစ္တည္မွဳဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့တာပါပဲ။
အခု ရွစ္ေလးလုံး နီးလာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရာက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြထဲက ၿပံဳးေပ်ာ္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကုိ သတိရလုိက္မိတယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ လူထုတရပ္လုံးကုိ အဲဒီတုန္းကလုိ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့မွာ မဟုတ္တာေတာ့့ ေသခ်ာပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဘူးသလဲ က်ေနာ္ မမီေတာ့ ေသခ်ာ မသိဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာက ၁၃၅၀ ျပည့္ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးလုိ႔ ဆုိရမယ့္ ရွစ္ေလးလုံး ကာလတုန္းက ျမန္မာျပည္သူေတြ တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။
ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရက္ႀကီး ၃ ရက္ ဆုိပါေတာ့။
ပထမ တရက္က ရွစ္ေလးလုံးေန႔ကပါ။ မုိးလင္းထဲက တကယ္မွ ျဖစ္လာပါ့မလား၊ ျဖစ္လာရင္လည္း အပစ္အခတ္ေတြနဲ႔ ေသၾကရအုန္းမလား၊ တတုိင္း တျပည္လုံးမွ ပါပါ့မလား စသျဖင့္ ပူပန္ေနရာက၊ မနက္ခင္း တခုလုံး ၿငိမ္သက္၊ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္နီးမွ ဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ ထျဖစ္ရကာေန ေန႔လည္ခင္းလည္း ေက်ာ္ေရာ လမ္းမေတြေပၚ စစ္ေၾကာင္းႀကီးေတြ အုန္းအုန္းက်တ္က်တ္ ျဖစ္လာေတာ့ အဲဒီတညလုံး ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲမွာ မေနႏုိင္ၾကဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ တရုန္းရုန္း။ ေခတ္ႀကီး ခုပဲ ေျပာင္းသြားသလုိ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ( အိမ္တံခါး အလုံပိတ္ၿပီး စုိးရိမ္ ေၾကာက္ရြံေနခဲ့တဲ့ သူေတြလည္း ရွိခ်င္ ရွိခဲ့မွာပါ )
ဒုတိယ တရက္ကေတာ့ သမတႀကီး ဦးစိန္လြင္ ႏွဳတ္ထြက္သြားၿပီဆုိတဲ့ ေန႔ကပါ။
၉ ရက္ေန႔စလုိ႔ ပစ္သံခတ္သံေတြ ဆူညံခဲ့။ ေသၾက၊ ေပ်ာက္ၾက၊ ေသာက ေဒါသေတြျဖစ္ၾကရနဲ႔။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေျမေအာက္ လ်ဳိးသူလ်ဳိး၊ နယ္ၿမိဳ႕ေတြဘက္ ဆင္းသူဆင္းနဲ႔ အေျခအေနက တင္းမာ ေအးစက္ေနၾကခ်ိန္။ ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚဌာနကုိ သပိတ္စခန္းလုိ အေျချပဳထားရခ်ိန္မွာ ဆန္တျပည္ ၂ က်ပ္ခြဲ စိန္လြင္ေခါင္းကုိခြဲ၊ စိန္လြင္ ၆ တန္း တေစာက္ကန္း စတဲ့ ေၾကြးေက်ာ္သံေတြနဲ႔ မဆလ သက္တမ္းတေလ်ာက္ ပစ္ခဲ့ခတ္ခဲ့သမွ် ဒီေကာင္ ႀကီးပဲလုိ႔ အားလုံးက ေမတၱာထားၾကေနၾကတဲ့ ဦးစိန္လြင္ ႏွဳတ္ထြက္ေၾကာင္း ည ၈ နာရီ သတင္းမွာ ေၾကျငာသံလည္း ၾကားလုိက္ေရာ လူေတြ ကုိယ့္အိမ္ထဲကကုိယ္ တၿပိဳင္တည္း ေဟးကနဲ ထေအာ္လုိက္ၾကတာ ေတာ္လည္းသံႀကီး ၾကားလုိက္ရသလုိပါပဲ။ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးႀကီး မရွိေတာ့ရင္ေတာ့ အေျခအေနေတြ ျပန္ေကာင္းလာေတာ့မယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာကုိး။
ဒါေပမယ့္ ထင္သလုိ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္မလာပါဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ အတားအဆီးေတြ စစ္ကားေတြ စစ္သားေတြ ဆက္ရွိေနဆဲပါ။ လူေတြက လမ္္းေတြေပၚမွာ ဟုိေလ်ာက္ဒီေလ်ာက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မုိက္ၾကည့္ၾကည့္ၾက၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ လုပ္ျပၾကေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ေဆးရုံႀကီးက ဒဏ္ရာရ လူနာေတြအတြက္ အေရးေပၚ ေသြးလုိလုိ႔ ေသြးလွဳဖုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ လူအုပ္ကုိ ေဆးရုံ၀င္းအျပင္ ကားလမ္းေပၚကေန လွမ္းပစ္သြားလုိ႔ တံခါးေပါက္နားမွာ က်ဆုံးသူေတြအတြက္ လြမ္းသူပန္းေခြခ်စရာ ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာရျပန္တယ္။ လူေတြကလည္း ဟုိဘက္ကလွည့္ ဒီဘက္ကလွည့္ အားစမ္းေနခ်ိန္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း ပစ္ဖုိ႔ ခတ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ပုံနဲ႔ပါ။ အဲလုိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၾသဂုတ္ ၂၁ ထင္ပါတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရုပ္သိမ္းေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ ေန႔ခင္းဘက္ႀကီး ၾကားလုိက္ ၾကရပါတယ္။ လူတြဟာ ရုတ္တရက္ေပ်ာ္ၿပီး လမ္းေပၚက စစ္သားေတြကုိ မုန္႔ေတြေၾကြးၾက၊ ပန္းေတြေပးၾက၊ လက္ဆြဲၾကနဲ႔။ စစ္သားေတြလည္း အခုမွ အလုံးႀကီးတခု က်သြားသလုိ၊ လန္႔ႏုိးသလုိ ျဖစ္ၾက။ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ အခုျပန္ေတြးရင္ အခုျပန္ျမင္ေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ရခဲ့တဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ျပည္သူၾကား ခ်စ္ၾကည္ေရး စိတ္ဓါတ္ဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ က်ိန္စာေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီအေျခဆုိက္ခဲ့ၾကရတာ ျမန္မာ့သမုိင္းရဲ႕ ကံဆုိးမွဳလုိ႔ ဆုိရပါေတာ့မယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိပါၿပီ။ အေပၚက ေျပာခဲ့သလုိ ေပ်ာ္ရမယ့္ ရက္တရက္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေစာင့္ၾကရအုန္းမလဲ။ ကြန္ျပဴတာေပၚက မ်က္ႏွာအေသေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းထဲမွာ က်ေနာ္ ပစ္လွဲခ်လုိက္မိပါတယ္။
၉ ရက္ေန႔စလုိ႔ ပစ္သံခတ္သံေတြ ဆူညံခဲ့။ ေသၾက၊ ေပ်ာက္ၾက၊ ေသာက ေဒါသေတြျဖစ္ၾကရနဲ႔။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေျမေအာက္ လ်ဳိးသူလ်ဳိး၊ နယ္ၿမိဳ႕ေတြဘက္ ဆင္းသူဆင္းနဲ႔ အေျခအေနက တင္းမာ ေအးစက္ေနၾကခ်ိန္။ ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚဌာနကုိ သပိတ္စခန္းလုိ အေျချပဳထားရခ်ိန္မွာ ဆန္တျပည္ ၂ က်ပ္ခြဲ စိန္လြင္ေခါင္းကုိခြဲ၊ စိန္လြင္ ၆ တန္း တေစာက္ကန္း စတဲ့ ေၾကြးေက်ာ္သံေတြနဲ႔ မဆလ သက္တမ္းတေလ်ာက္ ပစ္ခဲ့ခတ္ခဲ့သမွ် ဒီေကာင္ ႀကီးပဲလုိ႔ အားလုံးက ေမတၱာထားၾကေနၾကတဲ့ ဦးစိန္လြင္ ႏွဳတ္ထြက္ေၾကာင္း ည ၈ နာရီ သတင္းမွာ ေၾကျငာသံလည္း ၾကားလုိက္ေရာ လူေတြ ကုိယ့္အိမ္ထဲကကုိယ္ တၿပိဳင္တည္း ေဟးကနဲ ထေအာ္လုိက္ၾကတာ ေတာ္လည္းသံႀကီး ၾကားလုိက္ရသလုိပါပဲ။ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးႀကီး မရွိေတာ့ရင္ေတာ့ အေျခအေနေတြ ျပန္ေကာင္းလာေတာ့မယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာကုိး။
ဒါေပမယ့္ ထင္သလုိ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္မလာပါဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ အတားအဆီးေတြ စစ္ကားေတြ စစ္သားေတြ ဆက္ရွိေနဆဲပါ။ လူေတြက လမ္္းေတြေပၚမွာ ဟုိေလ်ာက္ဒီေလ်ာက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မုိက္ၾကည့္ၾကည့္ၾက၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ လုပ္ျပၾကေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ေဆးရုံႀကီးက ဒဏ္ရာရ လူနာေတြအတြက္ အေရးေပၚ ေသြးလုိလုိ႔ ေသြးလွဳဖုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ လူအုပ္ကုိ ေဆးရုံ၀င္းအျပင္ ကားလမ္းေပၚကေန လွမ္းပစ္သြားလုိ႔ တံခါးေပါက္နားမွာ က်ဆုံးသူေတြအတြက္ လြမ္းသူပန္းေခြခ်စရာ ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာရျပန္တယ္။ လူေတြကလည္း ဟုိဘက္ကလွည့္ ဒီဘက္ကလွည့္ အားစမ္းေနခ်ိန္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း ပစ္ဖုိ႔ ခတ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ပုံနဲ႔ပါ။ အဲလုိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၾသဂုတ္ ၂၁ ထင္ပါတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရုပ္သိမ္းေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ ေန႔ခင္းဘက္ႀကီး ၾကားလုိက္ ၾကရပါတယ္။ လူတြဟာ ရုတ္တရက္ေပ်ာ္ၿပီး လမ္းေပၚက စစ္သားေတြကုိ မုန္႔ေတြေၾကြးၾက၊ ပန္းေတြေပးၾက၊ လက္ဆြဲၾကနဲ႔။ စစ္သားေတြလည္း အခုမွ အလုံးႀကီးတခု က်သြားသလုိ၊ လန္႔ႏုိးသလုိ ျဖစ္ၾက။ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ အခုျပန္ေတြးရင္ အခုျပန္ျမင္ေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ရခဲ့တဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ျပည္သူၾကား ခ်စ္ၾကည္ေရး စိတ္ဓါတ္ဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ က်ိန္စာေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီအေျခဆုိက္ခဲ့ၾကရတာ ျမန္မာ့သမုိင္းရဲ႕ ကံဆုိးမွဳလုိ႔ ဆုိရပါေတာ့မယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိပါၿပီ။ အေပၚက ေျပာခဲ့သလုိ ေပ်ာ္ရမယ့္ ရက္တရက္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေစာင့္ၾကရအုန္းမလဲ။ ကြန္ျပဴတာေပၚက မ်က္ႏွာအေသေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းထဲမွာ က်ေနာ္ ပစ္လွဲခ်လုိက္မိပါတယ္။
3 comments:
အင္း--
အိမ္ျပန္ခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွဗ်ာ။
အဲဒီ့တုန္းက ေၾကြးေက်ာ္သံ တစ္ခ်ိဳ ့လည္း ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္။ "ဆန္တစ္ျပည္ ဆယ္ျပား၊ စိန္လြင္ေသမွစား" တို ့"ဆန္တစ္ျပည္ ၁၆က်ပ္၊ စိန္လြင့္ေခါင္းကို ျဖတ္" တို ့။ လူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ေတာ့ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္ တာေပါ့ဗ်ာ။
အင္း။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိသြားျပီ။ ျပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာတုန္းကေတာ့ ခဏေပ်ာ္လိုက္ရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။
လူၾကီးေတြက ကေလးေတြ အရမ္းေပ်ာ္ရြွင္ေနရင္ ေျပာၾကတယ္… ကေလးငိုခ်င္ အူရြွင္တယ္တဲ့… ငိုရဖို ့အတြက္ ၾကိုမေပ်ာ္ခ်င္ဖူး… ထာ၀စဥ္ေပ်ာ္ရြွင္ရျခင္းကိုပဲ ေတာင့္တမိတယ္… ေသေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြဟာ စိတ္ဓါတ္အင္အားက်ဆင္းျခင္းရဲ့ အဆံုးစြန္ကို ေရာက္ရွိသြားျခင္းလို ့ ၾကားဖူူးတယ္….
Post a Comment