မနက္ခင္းဒုိင္ယာေလာ့

တစုံတေယာက္က သင့္ဆီ မနက္ခင္းေလးတခု ပုိ႔လုိက္မည္ ဆုိပါစုိ႔။ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မလဲ။

သိမ္းထားမည္။ အဲဒီမနက္ခင္းေလးကုိ တျမတ္တႏုိးသိမ္းဆည္းထားမည္။ ရွင္းသန္႔တဲ့မနက္ခင္းေလး။ လန္းဆန္းတဲ့မနက္ခင္းေလ။ ေအးျမတဲ့မနက္ခင္းေလး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မနက္ခင္းေလး။ အားမာန္ေတြနဲ႔ မနက္ခင္းေလး။ ဒီမနက္ခင္းေလးမွာ အၿပံဳးစစပါမည္။ ႏုပ်ဳိေသာအလွပါမည္။ ေဖၚေရြႏွစ္သိမ့္မွဳမ်ားပါမည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမနက္ခင္းေလးက ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ဆုိပါစုိ႔။ ကဗ်ာတပုဒ္လည္းျဖစ္သည္ဆုိပါစုိ႔။ မ်ဥ္းေတြကုိ စကားလုံးေတြျဖင့္ ဖလွယ္ယူမည္။ အေရာင္ေတြကုိ အသံတုိ႔ျဖင့္ ဖလွယ္ယူမည္။ ႏွလုံးသားကုိေတာ့ နွလုံးသားျဖင့္သာ ဖလွယ္ယူမည္ေလ။

က်ေနာ့္မ်က္ခြံေတြက ေလးလံက်လာခ်င္သည္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘယ္အိပ္လုိ႔ျဖစ္ပါေတာ့မလဲ။ မုိးလင္းၿပီေလ။ မီးဖုိခန္းထဲ၀င္ကာ ထမင္းေၾကာ္ဖုိ႔စဥ္းစားသည္။ ေကာ္ဖီက်က်တခြက္ေသာက္မည္။ သိပ္အိပ္ခ်င္လာၿပီဆုိလ်င္ေတာ့ ေနလည္စာစားၿပီခ်ိန္က်မွ တေရးေလာက္ေမွးလိုက္မည္။ ခုတေလာ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက္ုိ တိတ္ဆိတ္စြာဖတ္ရွဳေနသည္။ တေရးႏုိးရင္ လန္႔လန္႔ႏုိးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္းတုန္ၿပီး ျပန္အိပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေျပာရင္း အသက္ရွဳရသည္ပင္ မ၀။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတခု အားယူခ်လုိက္ရသည္။ အေ၀းတေနရာကုိေငးရင္ တုိးလ်ဖြေမာစြာ စကားဆက္ေနမိသည္။ စာေရးစာဖတ္လည္း လုပ္လုိ႔မရဘူးဗ်ာ၊ စိတ္က တည္လုိ႔မရဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရက္ရက္စက္စက္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ဘူးေသာ ေန႔ရက္မ်ားကုိ သတိရသည္။ ဒီတုန္းကေတာ့ ျမင္း႐ုိင္းတေကာင္လုိ၊ ေတာနင္းဂ်စ္ကားတစီးလုိ ယုံၾကည္မွဳအျပည့္ရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား။

ေနထြက္သည္။ ေန၀င္သည္။ မုိးလင္းသည္။ မုိးခ်ဳပ္သည္။ အာရုဏ္လင္းခ်ိန္ႏွင့္ ညေနဆည္းဆာရီမ်ား။ ေန႔တေန႔ဆုိသည္ပင္ ဘ၀အေသးစားေလးတခုဟု ဆုိရေလမည္လား။ ဘ၀တခုထဲမွာေတာ့ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းရွင္သန္ေနရသည္။ ေန႔တလွည့္။ ညတလွည့္။ ျငင္းဆန္လုိ႔မွ မရပဲေလ။

လူေတြအားလုံးအိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ လမ္းေတြေပၚမွာ တေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနရတာ က်ေနာ္က သေဘာက်တယ္။ အာ႐ုဏ္အလင္းရိပ္တျခမ္းက်ေနသည့္ သူမ၏မ်က္ႏွာတေစာင္းကုိ ေငးေမာေနမိသည္။ က်မေကာပဲ။ ဒီစကားသံက က်ေနာ့္ေသြ႔ေျခာက္မွဳေတြကုိ အိေပ်ာင္းလာေစသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မတုိ႔ ခုလုိ လာဆုံၾကတာေပါ့ေနာ္။ ဒီလမ္းေတြရဲ႕အဆုံးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးတဆုိင္ ရွိႏုိင္သည္။ မနက္ခင္းဂိတ္ထုိးဖုိ႔သြားတဲ့ သစ္သားဘက္စကားအုိႀကီးေတြ ရံခါျဖတ္ေမာင္းသြားေလ့ရွိတဲ့ ခုံပုေလးေတြခင္းထားရာ လမ္းေဘးဆုိင္ေလးတဆုိင္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူမႏွင့္က်ေနာ္ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ဆိတ္စြာ ထုိင္ေနၾကမည္။ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလထုက တျဖည္းျဖည္း အေရာင္ေတြ၊ အသံေတြ၊ အနံ႔ေတြနဲ႔ ထူသိပ္လာတဲ့အထိေပါ့။ က်ေနာ္က အဲဒီလုိ ဘ၀ဆန္တဲ့ေလကုိသာ ေတာင့္တပါတယ္။

ျပတင္းေပါက္တေပါက္ပြင့္လာသည္။ မိန္းမပ်ဳိတဦး ျပတင္း၀မွာေပၚလာသည္။ ဆံႏြယ္ဖြာရရာ၊ မွဳံနံ႔သာမျပယ့္တျပယ္ႏွင့္။ ႏုိးထစေလာကႀကီးကုိ ႏွစ္သက္လုိလားစြာ ကုိယ္လက္ဆန္႔ခါရင္း ႏွဳတ္ဆက္ေနသည္။ ညေလွာင္အိပ္ထဲက လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ငွက္ကေလးတေကာင္ပမာ။ အိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ တံခါးတုိ႔အလုံပိတ္လ်က္ လူတေယာက္အိပ္စက္ေနသည္။ မနက္ခင္းက တံခါးေခါက္ေသာ္လည္း သူမႏုိး။ သူ႔ေဘးမွာ စာအုပ္တအုပ္ကပြင့္လ်က္သား။ ေရဒီယုိက တက်ီက်ီျမည္ေနသည္။ ၀ါက်င္က်င္မီးလုံးေလးက လင္းပြင့္ဆဲ။ မုိးလင္းကာနီးမွ အလဲထုိးခံလုိက္ရသည့္ ည၏သားေကာင္တဦး။

ညကတညလုံးႏွင္းေတြက်တယ္။ ခုမနက္ေတာ့ ေနေရာင္ကုိျမင္ရတယ္။ အီေကြတာမနက္ခင္းထံ က်ေနာ္သတင္းပုိ႔လုိက္သည္။ ႏွင္းထုထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲေလ်ာက္လာရသည္။ သုညေအာက္အေအးဒီဂရီကုိ ခုေတာ့ မမွဳေတာ့ၿပီ။ ေျမာက္၀င္ရုိးစြန္းရဲ႕ မနက္ခင္းေအာက္မွာ အိမ္ေတြကအလုံပိတ္လ်က္ ႏွင္းတုိ႔ၿပိဳပိေနကာ ၀ံပုေလြဂူေပါက္ေတြႏွင့္တူေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ျမင္ကြင္းက်ယ္မွန္တံခါးတခုေနာက္ကေန ေနေရာင္ကုိ ႏွလုံးသားျဖင့္ က်ေနာ္လွမ္းလွဳံသည္။ ၾကည့္လုိက္စမ္းပါကြယ္။ ၾကမ္းတမ္းဆုိး၀ါးတဲ့ရာသီရဲ႕ မာေက်ာေအးစက္တဲ့ေရခဲျပင္ေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးမွဳရဲ႕ အလွတရားကုိ ေတြ႔ႏုိင္ေသးရဲ႕။ ေနေရာင္လင္းပြင့္လာတဲ့အခါ မင္းျပဳဖြယ္ရွိသည္တုိ႔ကုိ ျပဳပါေလ တဲ့။ စာတုိေလးေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာေတာင္ပံခတ္သံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီ၏ ရွည္လ်ားေသာညတာတုိ႔ႏွင့္လည္း ခုေတာ့ ယဥ္ပါးခဲ့ရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေမွာင္စမ္းပါေစ၊ က်ေနာ္ေနတတ္ေနပါၿပီ။ ရင့္က်တ္သြားတာလား၊ ထုံအေအးခဲသြားတာလားလုိ႔ အေမးခံရေတာ့ တည္ၿငိမ္စြာ က်ေနာ္ၿပံဳးလုိက္မိသည္။ ေန႔နဲ႔ညကုိ သဘာ၀ရဲ႕ အလင္းအေမွာင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္မခြဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ ႏုိးခ်ိန္ေတြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ခြဲတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရွည္တဲ့ညျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ႏုိးထေနသေရြ႕ေတာ့ ညလုိ႔မေခၚႏုိင္ဘူးေလ။

ပုံကားခ်ပ္ထားမွာေတာ့ ပင္လယ္ေရပင္လွ်င္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေကာင္းကင္မွာ ေဆးသားမဲမဲေတြ ခဲပ်စ္ေနဆဲ။ ေရႊအုိေရာင္အလင္းစတုိ႔က ဟုိတစဒီတစ ထုိးခြဲဖိတ္အံက်ေနတာေတြ႔ရသည္။ ဟုိးအေ၀းမွ အိပ္ေမာက်ေသာကၽြန္းတန္းကေလးက မေျပာျဖစ္ေသးသည့္စကားမ်ားစြာကုိ သိမ္းဆည္းထားသည့္ႏွယ္။ လေရာင္စြန္႔ခြာသြားေသာသဲေသာင္ျပင္ကေတာ့ လြမ္းစရာေပပဲ။ ဟလုိ မနက္ခင္းေလး။ က်ေနာ္တုိ႔ လမ္းေတြေလ်ာက္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဒီမနက္စာကုိေတာ့ တေယာက္ေယာက္ကေကၽြးမွျဖစ္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်ေနာ္တုိ႔ ျငင္းခုန္ၾကသည္။ ကဲ ၿပီးေတာ့ေကာ။ သိဘူးေလ။ အရာရာကုိ အားလုံးအသစ္ကျပန္စၾကမယ္။ ဘာသံမွမၾကားေတာ့။ မနက္ခင္းေလးက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ညကအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။