ဟုိမွာ ငုပန္းေတြ ဟု သူေျပာမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ငုပန္းေတြမဟုတ္။ အရြက္စိမ္းကေလးေတြၾကား အပြင့္၀ါႏုစိပ္ေလးေတြ အဆုိင္းလုိက္က်ေနပုံကေတာ့ တကယ့္ငုပန္းကေလးေတြပင္။ အပြင့္ဆုိင္း၀ါ၀ါတုိ႔ ပင္လုံးျပည့္ပြင့္ေ၀ကာ အကုိင္းအခက္တုိ႔ ညြဳတ္တြဲက်ဟန္ကအစ ငုပင္ငုအလွဟု ယုံမွတ္မွားရသည္။ တကယ္ေတာ့ ငု မဟုတ္ပါ။
ငုပင္ေတြက သိပ္ျမင့္မားသည္မဟုတ္။ ငုပြင့္အဆုပ္အဆုိင္းတုိ႔ကလည္း လက္တကမ္းမွာပဲမုိ႔ ဆြတ္ခ်င္ခူးခ်င္စိတ္ကုိ တားရခက္သည္။ ေႏြေနေရာင္စူးစူးေအာက္ ငုအ၀ါက ေပ်ာ္က်ေနသည္။ ပန္မလားဟင္ ဟု ေမးရင္း သူက ငုအခက္ငုအကုိင္းတုိ႔ကုိ လွမ္းခုန္ခူးေပးခဲ့ဘူးသည္။ သည္တုန္းက ေကာင္ကေလးရဲ႕မသည္ ငုပြင့္ေတြတေခါင္းလုံးေ၀ကာ ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ့ေနခဲ့သည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ကုိျဖတ္တုိက္လာသည့္ေလက ေကာင္ကေလးႏွင့္သူ႔မတုိ႔၏ တဒဂၤကေလးကုိ ဆြတ္ျမေစခဲ့ဘူးပါသည္။
ငုသည္အ၀ါ၊ ပိေတာက္သည္အ၀ါ။ ေရႊကလည္း အ၀ါတမ်ဳိးပင္။ ျမန္မာ့ေျမသည္ အ၀ါႏွင့္ထုံခဲ့သည္။ ျမန္မာေကာင္ကေလးသည္ အ၀ါေတြၾကား ႀကီးျပင္းခဲ့သူ။ ေကာင္ကေလးရဲ႕မ အသားအရည္ကလည္း ၀ါ၀င္းေနသည္။ ေကာင္ကေလးငယ္စဥ္က ၾကည္ျပာေရာင္ကေလးနဲ႔ ေရႊ၀ါႏြယ္ကေလးနဲ႔ ေႏွာတဲ့အခါ ျမစိမ္း စိမ္းေတာ့တယ္ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ အၿမဲလုိညည္းေနခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေကာင္ကေလးရဲ႕မကေတာ့ စိမ္းမသြားပါ။
အ၀ါမထုံေသာေျမမွာ သူသည္ အရင္ကေကာင္ကေလးအေၾကာင္းကုိေတြးေနမိသည္။ ေကာင္ကေလးက အျပင္ကၾကည့္လ်င္ လူေအးကေလးဟုထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ရင္ထဲမွာ အပူတခုခု အၿမဲတမ္းရွိေနတတ္သည္။ လူပုံကႏြဲ႔ဟန္ေပါက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပကပ္ကပ္ႏွင့္ ေခါင္းမာကေလးျဖစ္သည္။
ေကာင္ကေလးမွာ အေတြးသမားကေလးတဦးလည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလုပ္ခ်င္ရာတခုခုကို စြတ္ရြတ္လုပ္သည့္အခါမွာမူ ဘာမွမေတြးေတာ့။ ေကာင္ကေလးသည္ စာအုပ္ႏွင့္ေတြ႔သည့္အခါ ၿငိမ္က်သြားသည္။ သူ႔အေတြးတခ်ဳိ႕သည္လည္း စာလုံးကေလးမ်ားျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မႏွင့္ ေတြ႔သည္။ ေကာင္ေလးသည္ သူ႔၏မထံ စာလုံးေပါင္းမ်ားစြာေပးပုိ႔ခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးရဲ႕မသည္ စာလုံးေတြကုိ သိပ္မသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္ေလးရဲ႕အခ်စ္မီးပုံထဲ ခုန္ဆင္းဖုိ႔ေတာ့ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့ေပ။
ပန္မလားဟင္ လုိ႔ေတာ့ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။ ငုပင္ကေလးအမွတ္ျဖင့္ပင္ ပန္းခက္အဆုပ္အဆုိင္းေတြေအာက္မွာ အတန္ၾကာ သူရပ္ေနရင္း သူအေမာကေလးတက္လာခဲ့ရသည္ ကုန္းဆင္းလမ္းေလးကုိ အေပၚက စီးၾကည့္ေနမိသည္။ လမ္းကေလးအတုိင္း တျဖည္းျဖည္းတက္လာသည့္ တခါက အ၀ါေရာင္။ တခါက ငုပန္းေ၀ေ၀။ သည္အ၀ါက ၿငိမ္သက္ေအးေဆးေသာ အ၀ါ။ အပင္ေပၚက အပြင့္၀ါ၀ါေတြကုိ ေငးရီေနပုံက ေကာင္ေလးရဲ႕မဆုိတာ ေသခ်ာသြားေစသည္။ ျဖတ္တုိးသြားသည့္ေလက ေအးေနသည္။ ပင္လယ္ဘက္က တုိက္ခတ္လာတာျဖစ္သည္။ ပင္လယ္သည္ပင္ အ၀ါေလာ။
ခဏမွာပင္ အ၀ါေရာင္ပင္လယ္ရွိရာ သူေျပးထြက္ခ်င္မိသည္။
သတိရျခင္းသည္ အ၀ါ။ လြမ္းဆြတ္ျခင္းသည္ အ၀ါ။ လြတ္လပ္ျခင္းသည္ အ၀ါ။ ေတြးေတာျခင္းသည္ အ၀ါ။ ရင္ခုန္ခံစားျခင္းသည္ အ၀ါ။ အခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ အ၀ါ။
ေကာင္ေလးရဲ႕မသည္ ငုပန္းေတြကုိ ပြင့္ေစခဲ့သူမဟုတ္ေလာ။ ။
1 comment:
ပို႕စ္အေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္ေတာ့ အ၀ါေရာင္ေလးက ေဟာင္းမသြားဘူး။ ဒီ အက္ေဆးေလးက က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုး ပို႕စ္ထဲမွာ ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေလး ေရးပါဦးဗ်ာ။
Post a Comment