သစၥာေတာ္စူးရေစ့

ေခြးအေၾကာင္းက မၿပီးေသး။ ဆက္ေတြးျဖစ္ျပန္သည္။

က်ေနာ္တုိ႕ငယ္စဥ္က ဥကၠလာသည္ ၿမိဳ႕သစ္ေပါက္စမွ်ရွိေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေတြေအာက္မွာ ေရ၀ပ္ေနသည္။ မုိးဆုိလ်င္ ၾကမ္းႏွင့္ေရထိသည္။ ေရထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြ ကၽြမ္းပစ္ၾကသည္။ ပါးစပ္နားေရာက္လာသည့္ မစင္တုံးေတြကုိ လက္ႏွင့္တြန္းဖယ္ရင္း ဗန္ဒါတုံးအပုိင္းေပၚခြတက္ကာ ေလွေလွာ္ခဲ့ၾကသည္။ ေရက်သြားလ်င္ အညစ္အေၾကးကင္းစင္ၿပီး သန္႕က်န္ရစ္သည္။
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေနာက္မွာ ခရာဆူးၿခံဳေတြရွိသည္။ အိမ္သာတက္လ်င္ ခရာခက္ေလးခ်ဳိးကာ ကုိင္ထားရသည္။ အိမ္သာေတြက အိမ္ၿခံေနာက္ထုတ္ေဆာက္ထားသည့္ ဇလားအိမ္သာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကုိယ္အိမ္သာတက္ေနစဥ္ ဇလားေပၚ ခ်ီးစားစုန္းေတြေရာက္လာတတ္သည္ဟုဆုိသည္။ ထုိအခါ ခရာဆူးႏွင့္ရုိက္ခ်မွ ေျပးသည္ဟု ေျပာသံၾကားဘူးသည္။ က်ေနာ္ေတာ့တခါမွ မႀကံဳဘူးခဲ့။

ထုိက်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ ခရာၿခံဳေတြေအာက္ ေႏြရာသီေျမေျခာက္စဥ္ တခါေတာ့ ေခြးမႀကီးတေကာင္ မီးဖြားသည္။ ေခြးကေလးေတြေအာ္သံသာၾကားၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထြက္မလာ။ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့မွ ယုိင္ထုိးယုိင္ထုိးႏွင့္ သေကာင့္သားေတြ ေတာတုိးထြက္လာၾကသည္။ ငါးေကာင္ေလာက္ရွိမည္။ ထုိအထဲက အလွဆုံးတေကာင္ကုိ ေရြးကာ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ ေမြးထားလုိက္သည္။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ရပ္ကြက္ထဲေျခဦးတည့္ရာ ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။ ေခြးမႀကီးကလည္း အုိးအိမ္အတည္တက်မရွိ။ ေခြးေလးေတြ ႀကီးေကာင္၀င္သည္ႏွင့္ သူလည္းအရင္လုိ ရပ္ကြက္ထဲ ေလ်ာက္ေလလြင့္ေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ တႏွစ္တခါ ႀကံဳရာမွာ သား၀င္ေပါက္လုိက္ျပန္သည္။
သည္လုိႏွင့္သုံးေလးငါးႏွစ္ၾကာသြားသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ကုိလည္း ၿခံအလုံခတ္လုိက္သည္။ ေမြးထားသည့္ေခြးကေလးလည္း ႀကီးၿပီး အားကုိးလာရသည္။ အိမ္နားလူစိမ္းကပ္လုိ႔မရ။ ၿခံထဲစြပ္ကနဲ၀င္လာဖုိ႔မႀကိဳးစားႏွင့္ ေျခသလုံးအခဲခံရမည္။ လူမေျပာႏွင့္။ ေခြးလည္းမရ။ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစားႀကီးလာသူမုိ႔ ဗလေကာင္းကာ ေခြးေလေခြးလြင့္ေခြးနံပိန္ေလးေတြခမ်ာ သူႏွင့္ေတြ႔လုိက္လ်င္ မေခ်ာင္။ အၿမီးကုပ္ကာ ကိန္ၾကရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
တေန႔ေတာ့ အစာေရစာငတ္ျပတ္ေနဟန္ရွိသည့္ ေခြးအုိမႀကီးတေကာင္ ၿခံထဲအရဲစြန္႔၀င္လာသည္။ အိမ္ထဲရွိ ေခြးစားခြက္ထဲက အစာအကၽြင္းအက်န္ေလးေတြကုိ လစ္တုန္း၀င္စားျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မလစ္ပါ။ အိမ္ကေခြးႏွင့္ပက္ပင္းတုိးကာ အခဲခံရေတာ့သည္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ေျပးလမ္းေပ်ာက္ကာ ၿခံေထာင့္မွာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရသည္။ ရွိသမွ်အားအင္ကေလးႏွင့္ ျပန္ခုခံရွာပါေသးသည္။ အင္အားခ်င္းကမမွ်ပါ။ အသံၾကားလုိ႔ က်ေနာ္ေျပးဆင္းကာ ေမာင္းသည္။ အေတာ္ေမာင္းယူရသည္။ အားရေအာင္ခဲၿပီးမွ ကုိယ္ေတာ္က ေဒါသေျပဟန္ရွိသည္။ တာ၀န္ေက်ေသာ စစ္သူႀကီးတဦးပမာ ေအာင္ပြဲခံေျခလွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ သြားျပန္ထုိင္ရင္း မာန္ဖီေနေသးသည္။ ေခြးအုိမႀကီးကေတာ့ ေျခပင္မလွမ္းႏုိင္ေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ကုိမကာ ၿခံေနာက္က ခရာၿခံဳေတြေအာက္ ပုိ႔လုိက္သည္။ ေခြးအုိမႀကီးကုိ က်ေနာ္မွတ္မိလုိက္သည္။ တခါက ထုိခရာၿခံဳေတြေအာက္ သားေပါက္သြားခဲ့သူ။ အိမ္ကေခြးရဲ႕ အေမေခြးမႀကီးပါေပ။ အခုေတာ့ သူ႔သားအခဲခံရလုိ႔ အသက္ငင္ေနရရွာေခ်ၿပီ။ ေနာက္သုံးေလးရက္အၾကာမွာ ထုိခရာၿခံဳေတြေအာက္မွာပင္ ေခြးမႀကီး ေသဆုံးသြားခဲ့သည္။

ေခြးတုိ႔၏သစၥာရွိပုံအေၾကာင္း တစုံတဦးကေျပာတုိင္း ထုိေခြးမႀကီးသားအမိကုိ က်ေနာ္သတိရသည္။ ေခြးသည္ သစၥာရွိခ်င္ရွိမည္။ ေမတၱာတရားအေၾကာင္းကုိေတာ့ မသိေပ။
သူ႔ကုိ၀မ္းႏွင့္လြယ္ခဲ့၊ သူ႔ုကုိႏုိ႔ခ်ဳိတုိက္ေကၽြးခဲ့သူတဦး၏ ေမတၱာတရားကုိ သူမသိ။ သူ႔ကုိ ေလာေလာဆယ္မွာ ေနစရာေပး၊ စားစရာေကၽြးေနသူတူိ႔အေပၚ၌သာ သူသစၥာထားဖို႔သိသည္။ ထုိသစၥာသည္ မွန္ပါ၏ေလာ။ က်ေနာ္တုိ႔လူသားမ်ားအတြက္ လုိလားအပ္ေသာ သစၥာတရားျဖစ္သေလာ။
ေမတၱာတရား၊ အမွန္တရားတုိ႔ႏွင့္ ကင္းကြာေသာ အိမ္ေမြးေခြးတေကာင္၏သစၥာတရားမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရြံမုန္းတတ္ၾကဖုိ႔လုိပါသည္။