ရာဟူးအီးေမးလ္ေဘာက္စ္ကုိဖြင့္ေတာ့ ကုိယ့္ထဲမွာ စာေတြအေတာ္ျပည့္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ အုပ္စုေမးလ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲပါေနသည္မုိ႔ စာေတြက တေစာင္ထဲေပမယ့္လည္း ေလးငါးေနရာက လွည့္ကာေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ ၀န္ခံရလ်င္ စာတုိင္းေတာ့ မဖတ္ႏုိင္ပါ။ စာတုိင္းကုိလည္း စိတ္မ၀င္စားပါ။ စာတုိင္းကလည္း က်ေနာ္ႏွင့္သက္ဆုိင္သည္ခ်ည္းမဟုတ္ပါ။
ဖတ္မိသေလာက္စာေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ရတာလည္းရွိသည္။ အားတက္ရတာလည္းရွိသည္။ တေယာက္တည္း ၿပံဳးမိတာလည္းရွိသည္။ စိတ္ထဲကသာမက ပါးစပ္ကပါအသံထြက္ၿပီး ဆဲမိတာလည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ ေက်းဇူးတင္ဖြယ္ သိမ္းဆည္းထားရမည့္စာမ်ဳိးေတြလည္း ပုိ႔ေပးလာတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နာမည္ၾကည့္ရုံႏွင့္ လက္က ဒီလိတ္ကုိတန္းေရာက္ၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္သည့္ စာမူရွင္ေတြလည္းရွိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွေတာ့ ဘေလာက္လုပ္မထားခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္စာတုိက္ပုံးကေလးကုိ အားလုံးအတြက္ တံခါးဖြင့္ေပးထားခဲ့ပါသည္။
အလုပ္တခုေတာ့ပုိတာရွိသည္။ စာေတြကုိ ေန႔စဥ္ဖ်က္ဖ်က္ခ်ေနရသည္။ တေန႔မဖ်က္မိလ်င္ စတုိးလီမစ္မွာ တစ္ရာခုိင္ႏွဳန္းေလာက္ တုိးတုိးလာတတ္သည္။ က်ေနာ့္စာတုိက္ပုံးကုိ ဆယ္ငါးရာခုိင္ႏွဳန္း လီမစ္ေအာက္မွာပဲ ထားဖုိ႔ က်ေနာ္ကစိတ္ကူးထားသည္။ ဒါေတာင္ ရာဟူးက ႏွစ္ မီဂါဘုိက္ႀကီးမ်ားေတာင္ အခမဲ့သိမ္းခြင့္ေပးထားတာျဖစ္သည္။
တေလာက မအားသည္ႏွင့္ စာတုိက္ပံုးေလးကုိ မဖြင့္ျဖစ္။ သည္စေနဖြင့္လုိက္ေတာ့ စာေတြအေတာ္ျပည့္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ စတုိးလီမစ္ျပသည့္ေနရာေလးမွာ စနက္တံမီးေလာင္ေနသည့္ ဒုိင္းနမုိက္ပုံ သရုပ္ျပရုပ္ပုံအရွင္ေလးတခုကုိ ေတြ႔ရေတာ့ အေတာ္စိတ္ပူမိသြားသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ စာေတြကုိ ကမန္းကတန္းဖြင့္ရွင္းရေတာ့သည္။ ပုံေလးေနရာမွာေပၚလာသည့္စာကုိဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အကန္႔အသတ္မဲ့ စာတုိက္ပုံးကုိသုံးပါ တဲ့။ အသုံးမ်ားမွန္းသိလုိ႔ ၀ယ္ခုိင္းတာျဖစ္မည္ဟု ထင္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲမရွင္းသည္ႏွင့္ အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ လား လား အခမဲ့စာပုံး အကန္႕အသတ္မဲ့သုံးဆုိပါလား။ ဒင္းတုိ႔၏၀န္ေဆာင္မွဳက ဖ်ားေလာက္ပါေပသည္။ နည္းပညာက ၀န္ေဆာင္မွဳေဘာင္ကုိ အဆုံးမဲ့ခ်ဲ႕ပစ္လုိက္ပုံက ႀကံဳလုိ႔သာ ယုံလုိက္ရေတာ့သည္။
တသတ္လုံးစာ စာအေစာင္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ရာဟူးေပၚမွာ သိမ္းဆည္းထားႏုိင္ေပေတာ့မည္။
အခုလည္း ဘေလာ့ေပၚမွာ က်ေနာ့္ေန႔စဥ္ေတြးမိတာ၊ ေငးမိတာေလးေတြကုိ စာအတုိအစေလးေတြအျဖစ္ ေရးခ်ေနျဖစ္သည္။ အရင္လုိ စာအုပ္ေတြ၊ စာရြက္ေတြမလုိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာထားမိမွန္းမသိလုိ႔ လုိလ်င္ ေနရာအႏွံ႔ ေမႊေႏွာက္ရွာရသည့္ဒုကၡမ်ဳိးလည္းမရွိေတာ့။ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာက တုိးတုိးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိလည္း ေပးဖတ္ႏုိင္ေသးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာအႏွံ႔အသိမိတ္ေဆြေတြဆီ ကုိယ္ေရးကုိယ္ထုတ္စာေစာင္ေလးတခုလုိ ထုတ္ေ၀ေပးပုိ႔ႏုိင္ေသးသည္။ နည္းပညာက အလုပ္အေပၚ အမ်ားႀကီးပံ့ပုိးလာေနသည္။ လူက ပ်င္းေနလ်င္မူ နည္းပညာက ဘာမွတတ္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ နည္းပညာ၏အသီးအပြင့္တုိ႔ကုိၿခံခတ္ကာ လူတစုကသာ ဆြတ္ယူေနၾကသည္။ အမ်ားစုႀကီးမွာ ျမင္သာျမင္မၾကင္ရ၊ အေ၀းကလွမ္း သြားရည္က်ယုံ၊ လက္လွမ္းလုိ႔မမွီႏုိင္ၾက။ နည္းပညာႏွင့္ ေရေျမျခားေအာင္ စံနစ္တက် လုပ္ႀကံခံထားၾကရသည္။
ျမန္မာျပည္မွာ ဖရီးေမးေတြ သုံးခြင့္မေပးဟုသိရသည္။ အထူးသျဖင့္ အခုလုိ၀န္ေဆာင္မွဳအားေကာင္းသည့္ အုိင္တီဘီလူးႀကီးေတြမွာ တံခါးပိတ္ခံထားၾကရသည္။ ျမန္မာလူထုမွာ အုိင္တီစည္း၀ုိင္းထဲ ၀င္ဆန္႔ခြင့္မရၾကရွာေပ။ ဖိနပ္တရံ၊ ထီးတလက္၊ ပုဆုိးတထည္၀ယ္ဖုိ႔ပင္ စားဖုိ႔ထဲက ဖဲ့စုေနၾကရသည့္အေျခအေနမွာ ကြန္ျပဴတာတလုံး အိမ္မွာ ၀ယ္သုံးဖုိ႔ဆုိတာ..။ ဖုန္းလုိင္းတလုိင္း၊ အင္တာနက္ခ်ိတ္တခုဆုိတာကလည္း ေရေပၚဆီတုိ႔ရဲ႕ ဇိမ္ခံပစၥည္းတခုလုိလုိ။
သည္အေျခအေနမွာ က်ေနာ့္ ကဗ်ာတပုဒ္ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၱဳတုိတပုဒ္ပါသည့္ စာေစာင္တခုကုိ ကုန္စိမ္းသည္တေယာက္ ဖင္ခုထုိင္ထားတာေတြ႔လ်င္ က်ေနာ္ေပ်ာ္ရႊင္မိပါလိမ့္မည္။
အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး ဘေလာ့ေပၚစာေတြေရးေနရတာ အရသာမေတြ႔မိေတာ့။
တကယ္လည္း အြန္လုိင္းစာေရးသူတေယာက္၏ဘ၀သည္ ေသြ႔ေျခာက္၏။ အရသာမဲ့၏။ လွဳပ္ရွားရွင္သန္မွဳကင္းစြာ ေသ၏။ သူ႔စာမ်ားသည္ ေလထဲေရးၿပီး ေလထဲေပ်ာက္၏။ ကေလာင္ကုိ တုံးေစ၏။ နက္ေပၚတက္စာဖတ္သူမ်ားမွာ သူ႔အာရုံႏွင့္သူ။ သူဖတ္ခ်င္တာရွာဖတ္ၿပီး ဆင္းသြားၾကသည္။ သတင္းပလင္းအစုံကမူ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ျမစ္ေရစီးတြင္ အားေကာင္းစြာ စီးဆင္းလ်က္။ လူအမ်ား ထုိျမစ္တြင္ အလ်ားလုိက္ကူးေနၾကသည္ကုိေတြ႔ရသည္။
အခုလည္း ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ က်ေနာ္ထုိင္ေနမိသည္။
ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ စာလုံးကေလးမ်ားမွာ ရသျဖင့္ လွဳပ္ခုန္လာေလမလား။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆက္လက္ၿကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။
No comments:
Post a Comment