Wednesday, September 19, 2007

စက္တင္ဘာဟာ ဒီေန႔ထိ စီးဆင္းေနတယ္

စာရြက္ေတြ ေဘာပင္ေတြ မျမင္ရမွ စာေရးခ်င္စိတ္က ယင္းထေနခဲ့တယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္ ေရးခ်ဳိးေပးဆင္းတဲ့အခုိက္ေလးမွာ လမ္းေပၚက
သဲေတြခဲေတြကုိ ဆြၿပီး အေရးအခင္းကာလ ေထာင္မီးေလာင္တုန္းက
ဒီဘက္ တုိက္၀င္းထဲ လြင့္စင္က်ခဲ့တဲ့ မီးေသြးျဖစ္ေနတဲ့ သစ္သားစေလးေတြ
လုိက္ေကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲေတးၿပီး ေရးျဖစ္တာေလးေတြ
အခန္းနံရံေပၚမွာ ခ်ေရးတယ္။ ညအိပ္ရင္ နံရံေပၚက စာပုိဒ္ေလးေတြ
စိတ္ထဲ အလြတ္က်တ္ေနခဲ့တယ္။ တလာစီမယ္ၾကားတာနဲ႔ နံရံေပၚက
စာေတြ အစအနမက်န္ေအာင္ ဖ်က္ပစ္ရျပန္ေရာ။
ေရးမွတ္သိမ္းဆည္းခြင့္မရတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကုိ စိတ္မွာ
အထပ္ထပ္ရြတ္ဖတ္ရင္း အလြတ္ရခဲ့ေတာ့တယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ရဲ႔ စက္တင္ဘာ ၂၅ ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ သမုိင္း၀င္ တုိက္ပြဲေန႔ တေန႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
၂၄ ရက္ေန႔ညမွာ မနက္ျဖန္မနက္ ဘာျဖစ္မယ္လုိ႔ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကဘူး။
မိန္းမေဆာင္နဲ႕ ႀကိဳးတုိက္ဘက္ဆီက လက္ခုပ္သံေတြ ေအာ္သံေတြကုိ မသဲမကြဲ
မၾကားျဖစ္ခင္ ညဦးပုိင္းမွာပဲ ေနာက္ေန႔က်မယ့္ ေမြးေန႔အတြက္
ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ တျခားအခန္းေတြအားလုံးၾကားေအာင္
ရြတ္ဆုိခဲ့တယ္။ မထင္မွတ္ပဲ တုိက္ပြဲအႀကိဳျဖစ္ခဲ့ရတာ
အခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရျပန္တယ္။

တေန႔လုံး အသံကုန္ေအာ္ၾက၊ တခန္းတလွည့္ မိန္႔ခြန္းေတြေျပာၾက၊
ကမၻာမေၾကသီခ်င္းဆုိၾက၊ လက္ခုပ္တီးၾက၊ ပန္းကန္ျပားေတြနဲ႔ သံတုိင္ေတြကုိ
ရုိက္ခတ္ၾက။ အျပင္ကလူေတြ ၾကားမွစုိးလုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြက ေထာင္ရုိးေပၚ
ေအာ္လံႀကီးတင္ၿပီး ၀င္းဦးရဲ႔ အုိ အုိ႔ အုိး မမမုိး မမမုိး သီခ်င္းကုိ
တေနကုန္ဖြင့္ထားခဲ့တာ။ ညေနမွာေတာ့ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔
တုိက္ခန္းက်ဥ္းထဲ အပိတ္ခံထားရၿပီး အသံနဲ႔ပဲတုိက္ႏုိင္တဲ့သူေတြကုိ
ရက္ရက္စက္စက္ ၀င္ေရာက္ၿဖိဳခြင္းတာ ခံခဲ့ရ။ ေခြးလုိႏြားလုိ ဆြဲထုတ္သြားတာ
ခံၾကရ။ ကုိယ့္ခံႏုိင္ရည္ကုိပဲ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚတင္ၿပီး ဖိကုိက္ထားခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ..။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ
အလြတ္ရသလုိ ဘာတခုကုိမွ မေမ့မေပ်ာက္ႏုိင္ေသး။

ဘ၀ကုိ ႏွစ္ကာလနဲ႔ တုိင္းတာလုိသူတုိ႔ သင္တုိ႔ၾကားဘူးပါစ
နာက်င္မွဳတုိင္းမွာ ပန္းတခင္းရွိတယ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ေပးဆပ္မွဳဆုိတာ
သူ႔ကုိယ္ပုိင္စာမ်က္ႏွာနဲ႔သူ ရွိတယ္..၊
ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕က်ေနာ့္တုိ႔ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းေနရတာက..။

ေရႊကလပ္ေပၚမွာ
စစ္ဖိနပ္တင္ထားတဲ့ေခတ္

၁။
ဒီည

ျခင္ရယ္ ဂ်ပိုးရယ္
သတိရမွဳရယ္
တယ္ကိုက္ပါလား။

အိမ္ကအိပ္ယာတစ္ျခမ္း
ခ်စ္သူကိုငံု႔ကိုင္း၍နမ္းစဥ္
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲေရငတ္ခဲ့။

ေသခ်ာတာက
အခ်စ္
ေတာ္လွန္ေရး
ေထာင္
လူငယ္ဘ၀ကိုမီးၫွိ
လ်ာထဲခါးလာတဲ့ထိ ဖြာၾကည့္မိခဲ့တာပ။

၂။
က်ခံေစ တဲ့၊
တရားဥပေဒကိုေ႐ႊကလပ္ေပၚတင္ထားတာ
ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ စင္ျမင့္ေပၚစစ္ဖိနပ္သံခပ္ျပင္းျပင္း
ေခတ္ကိုရွင္းလင္းေဖာ္ျပဖို႕ရာ
ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့နမူနာ မရွိႏိုင္ေတာ့။

၃။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္
မျမင္ဘူးတာၾကာၿပီ၊
ေရအိုးထဲ ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရ
အသက္ျပင္းျပင္းမ႐ွဳရဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ကိုခပ္တိုတိုၫွပ္ၿပီး
မသပ္မရပ္ၿဖီးထားကာ
ခြက္အလြတ္တစ္လံုးလို
ဘာမွ ထည့္မထားတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခု
အဖံုးကို အသာျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။

ေထာင္ ဆိုတာ
ရွင္ေနတဲ့ လူေတြကို ျမဳပ္ထားတဲ့
အုတ္ဂူတစ္လံုးေပပဲ။

ႏွလံုးသားၿဂိဳဟ္တုက တစ္ဆင့္
သူမထံ သတင္းပို႕လိုက္တယ္၊
ဒီမွာမင့္သူရဲေကာင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စီးခ်င္းထိုးရင္း
က်ဆံုးသြားၿပီလုိ႕။

၄။
ဘ၀နဲ႕အိပ္မက္
က်စ္ထားတဲ့ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ
ေပ်ာ့အိေပ်ာ့ဖတ္ စိုထိုင္းထိုင္း
င့ါ ခႏၵာကိုယ္ႀကီး
မနက္က် ျပန္ေကာက္၀တ္ရေပဦးေတာ့မယ္။ ။


ႏွင္းခါးမုိး
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၉၉၀


3 comments:

clef said...

ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႔ သန္မာ တဲ့ လက္အစုံဟာ လွပတဲ့ စိတ္ကူးေတြကုိ ႏူးည့ံစြာ ဖြဲ႔သီႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္မထားမိခဲ့ဘူး။ တကယ္ကုိ ေလးစားပါတယ္။

kay said...

ကိုေ၀လင္းထြန္းေရ..လာလည္ရင္း..ကဗ်ာကိုဖတ္ပီး ..နာက်င္စြားစာနာ နားလည္ ရပါတယ္။

MoeGyoThan said...

ေျမာင္းျမေထာင္ထဲမွာ၂၀၀၃ခုကလ်ဳိ ၀ွွွွွွက္နားၾကပ္ေလးတစုံနဲ႕ကမၻာၾကီးကိုနားစြင္႕ျပီးnational profile ဆိုတဲ႕သတင္းစာေလးကိုရဲေဘာ္ေတြအတြက္ေန႕စဥ္လုပ္ေပးေနတဲ႕ကာလ။တညမွာ ဒီကဗ်ာကိုကဗ်ာအိုးေ၀ကေနကိုျငိမ္းေ၀ကရြတ္ခိုက္အသဲအသန္လက္ေရးတိုနဲ႕လိုက္။မနက္က်ေတာ႕ႏွင္းခါးမိုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေ၇းေဖၚကဗ်ာဆရာ-------ကိုတိတ္တိ္တ္ေလးျပေတာ႕အသဲအသန္အငမ္းမရဖတ္ရွာတာခုတိုင္အမွတ္၇ေနပါတယ္။