ငုိခ်ပစ္လုိက္တယ္
မုိးေတြရြာခ်လုိက္တယ္။
စကားလုံးေတြ
မ်က္ရည္ေတြ
႐ွဳိက္႐ွဳိက္တက္လာသံေတြ။
စိတ္ထဲမွာရွိတာေတြ
ရင္ထဲမွာရွိတာေတြ
ကုန္သြားတဲ့အထိ..။
ကမၻာႀကီးကုိဘုရားသခင္က
ေရနဲ႔မီးနဲ႔ ေဆးေၾကာပစ္ခဲ့ဘူးတယ္မဟုတ္လား။
ဘ၀ကုိအသစ္တခုလဲလုိက္သလုိ
မုန္တုိင္းၿပီးဆုံးသြားသလုိ
ရုပ္ရွင္႐ုံတ႐ုံထဲကထြက္လာသလုိ
အ၀တ္အစားေတြဘာေတြေတာင္ဆြဲဆန္႔လုိက္ေသး
ၿပီးေတာ့ ပထမဆုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔တဲ့လူတေယာက္ကုိ
အားရပါးရၿပံဳးျပလုိက္တယ္။
ႏွလုံးသားဆုိသည္
ဘူတာ႐ုံတခုမွ်သာ။ ။
( ၾကာပါၿပီ။ စာအုပ္ၾကားက ျပန္ေတြ႔လုိ႔ တင္လိုက္တာ။
ႏုစဥ္တုန္းက ဆုိပါေတာ့။ အဟတ္ )
6 comments:
စာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ား လွန္ဖတ္ပါဗ်ိဳ႕။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ေပၚလာေအာင္။
ဒါနဲ႕ ႏုစဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ႏုတုန္းကလဲဟင္။
အ၀ါေရာင္ပင္လယ္မွာ မ က မီးပံုထဲ ခ်က္ခ်င္းခုန္ခ်တယ္ဆို
အဲဒီမတိုင္ခင္လား။ မ မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့… (ဟဲဟဲ.. ကေလးက လာဖတ္ၿပီး ျပန္တုိင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္)
အခုလို ရင့္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ေရာ ႏွလံုးသားဆိုသည္.. ဘာနဲ႕တူလဲဗ်။
အရီးပန္အဆိုကို ေထာက္ခံရမွာပဲဗ်။
စာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ားလွန္ပါလို႔ေလ :)
ႏုစဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ႏုစဥ္တုန္းကဆိုတာေလးေတာ႔
သိခ်င္သား ဆရာေရ :P
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစခင္ဗ်ာ ..။
စာအုပ္ၾကားက ကဗ်ာမ်ားကို မ်ားမ်ား ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ ဗ်ိဳ႕
နုစဥ္တုန္းလက္ရာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရတာလည္း ခ်စ္ဦးသူနဲ ့ျပန္ဆံုတဲ့ခံစားမွ ုမ်ိဳးနဲ ့ နဲနဲဆင္မယ္ထင္တယ္ေနာ္… ရိွ ုးတိုးရွန္းတန္းေလးေပါ့… ခုေတာ့ ႏွလံုးသားဆိုတာ လံုုျခံုစိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ သေဘာၤတစင္းေပါ့…
ဆရာ ကိုေ၀လင္း....
မဲေဆာက္မွာ တစ္ခါဆံုခဲ့ၾကဘူးသလိုဘဲ.....
သိပ္မမွတ္မိဘူး...နာမည္ကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္
ဆရာ ဆိုက္ေလးကို...က်ေနာ့္ဆီမွာ လင့္ခ္ထားခ်င္ပါတယ္...။
စာေတာ့ အျမဲလာဖတ္ပါတယ္...
ႏွစဥ္ကဗ်ာေတြက ပိုျပီး ရိုးသာျဖဴစင္တယ္ ပိုမိုသြက္လက္တယ္လို ခံစားမိပါတယ္။ စိတ္ကူးေလးရတံုး ေတးေလးသီခဲ့လုိေတာ့ေသးတာေပါ့
Post a Comment