Tuesday, August 26, 2008

တခါက စင္တင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ျပဇာတ္တပုဒ္

ႏွင္းခါးမုိး


ငုိခ်ပစ္လုိက္တယ္
မုိးေတြရြာခ်လုိက္တယ္။

စကားလုံးေတြ
မ်က္ရည္ေတြ
႐ွဳိက္႐ွဳိက္တက္လာသံေတြ။

စိတ္ထဲမွာရွိတာေတြ
ရင္ထဲမွာရွိတာေတြ
ကုန္သြားတဲ့အထိ..။

ကမၻာႀကီးကုိဘုရားသခင္က
ေရနဲ႔မီးနဲ႔ ေဆးေၾကာပစ္ခဲ့ဘူးတယ္မဟုတ္လား။

ဘ၀ကုိအသစ္တခုလဲလုိက္သလုိ
မုန္တုိင္းၿပီးဆုံးသြားသလုိ
ရုပ္ရွင္႐ုံတ႐ုံထဲကထြက္လာသလုိ
အ၀တ္အစားေတြဘာေတြေတာင္ဆြဲဆန္႔လုိက္ေသး
ၿပီးေတာ့ ပထမဆုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔တဲ့လူတေယာက္ကုိ
အားရပါးရၿပံဳးျပလုိက္တယ္။

ႏွလုံးသားဆုိသည္
ဘူတာ႐ုံတခုမွ်သာ။ ။

( ၾကာပါၿပီ။ စာအုပ္ၾကားက ျပန္ေတြ႔လုိ႔ တင္လိုက္တာ။
ႏုစဥ္တုန္းက ဆုိပါေတာ့။ အဟတ္ )

6 comments:

pandora said...

စာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ား လွန္ဖတ္ပါဗ်ိဳ႕။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ေပၚလာေအာင္။

ဒါနဲ႕ ႏုစဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ႏုတုန္းကလဲဟင္။
အ၀ါေရာင္ပင္လယ္မွာ မ က မီးပံုထဲ ခ်က္ခ်င္းခုန္ခ်တယ္ဆို
အဲဒီမတိုင္ခင္လား။ မ မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့… (ဟဲဟဲ.. ကေလးက လာဖတ္ၿပီး ျပန္တုိင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္)

အခုလို ရင့္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ေရာ ႏွလံုးသားဆိုသည္.. ဘာနဲ႕တူလဲဗ်။

ညိမ္းညိဳ said...

အရီးပန္အဆိုကို ေထာက္ခံရမွာပဲဗ်။
စာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ားလွန္ပါလို႔ေလ :)
ႏုစဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ႏုစဥ္တုန္းကဆိုတာေလးေတာ႔
သိခ်င္သား ဆရာေရ :P
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစခင္ဗ်ာ ..။

ATN said...

စာအုပ္ၾကားက ကဗ်ာမ်ားကို မ်ားမ်ား ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ ဗ်ိဳ႕

တန္ခူး said...

နုစဥ္တုန္းလက္ရာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရတာလည္း ခ်စ္ဦးသူနဲ ့ျပန္ဆံုတဲ့ခံစားမွ ုမ်ိဳးနဲ ့ နဲနဲဆင္မယ္ထင္တယ္ေနာ္… ရိွ ုးတိုးရွန္းတန္းေလးေပါ့… ခုေတာ့ ႏွလံုးသားဆိုတာ လံုုျခံုစိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ သေဘာၤတစင္းေပါ့…

သစ္နက္ဆူး said...

ဆရာ ကိုေ၀လင္း....
မဲေဆာက္မွာ တစ္ခါဆံုခဲ့ၾကဘူးသလိုဘဲ.....
သိပ္မမွတ္မိဘူး...နာမည္ကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္
ဆရာ ဆိုက္ေလးကို...က်ေနာ့္ဆီမွာ လင့္ခ္ထားခ်င္ပါတယ္...။
စာေတာ့ အျမဲလာဖတ္ပါတယ္...

sandar said...

ႏွစဥ္ကဗ်ာေတြက ပိုျပီး ရိုးသာျဖဴစင္တယ္ ပိုမိုသြက္လက္တယ္လို ခံစားမိပါတယ္။ စိတ္ကူးေလးရတံုး ေတးေလးသီခဲ့လုိေတာ့ေသးတာေပါ့