တကၠသုိလ္ေက်ာ္၀င္းေမာင္
(အခန္း - တစ္)
နာရီသံစက္၊ ခ်က္ခ်က္ေဒါင္ဒင္
ငါ၏အသက္၊ ခြဲ၀က္ယူငင္
ေဖာ္မဲ့ညမ်ား၊ ေျခာက္ျခားဖြယ္ပင္
မီးအိမ္ေလး၊ ညွိေပးစမ္းပခင္။
ဖန္ပုတီးေစ့၊ ေလေ၀ွ႔ခ်ိန္မွာ
သံသာခန္းဆီး၊ ဖယ္ၿပီးေသာခါ
တရုတ္ကပ္မ်ား၊ ပိတ္ထားလုိက္ပါ
ကဗ်ာမ်ား၊ ငါ့နားလာဖတ္ပါ။
အေမွာင္သိပ္သည္း၊ နက္မည္းေကာင္းကင္
ညည့္ခရီးသြား၊ ၾကယ္မ်ားပင္လွ်င္
မျမင္မစမ္း၊ လမ္းမဆက္ခ်င္
ေနအထြက္၊ ေစာင့္လ်က္အိပ္ၿပီထင္။
တံစက္ၿမိတ္မ်ား၊ ဆြဲထားငွက္အိမ္
ေတးသံလည္းတိတ္၊ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္
ခုိနားပ်ံေျပး၊ ဟုိေရွးတစ္ႀကိမ္
ႏုိင္တင္ေဂး၊ ငွက္ေလးကုိလူလိမ္။
ယခင္ခ်ိန္မ်ား၊ ေရႊငါးေပ်ာ္ရာ
ေဆးအျပာဆုိး၊ ဖန္အုိးေရမွာ
ေမွာ္ပင္ေမွာ္ရြက္၊ ေက်ာက္ခက္ခ်ည္းသာ
ေရခန္းလွ၊ သဲႏုေသာင္ထြန္းကာ။
မီးလင္းဖုိနား၊ ထင္းမ်ားစုပုံ
ပင့္ကူမွ်င္ယွက္၊ ေအးစက္ျပာပုံ
ဂြမ္းႏုေစာင္ၾကား၊ ေျခဖ်ားမွာပုံ
ရာသီေမ့၊ ကုိယ္ေငြ႔မွ်ေ၀လွဳံ။
အိပ္ရာ၀င္ေတး၊ ၿငိမ့္ေလးသံစဥ္
ေခတ္ေဟာင္းဓါတ္ျပား၊ အပ္ဖ်ားတုံးတင္
ႏြမ္းေၾကတြန္႔လိပ္၊ တိပ္ႀကိဳးေခြဆင္
စိတ္ကစား၊ ေထာင္နားနာလွည့္ခင္။
တံုးေမာင္းကုလားတက္၊ ေလးခ်က္ႏွဳိးေဆာ္
ဗရင္ဂ်ီေက်ာင္း၊ ေခါင္းေလာင္းညံေသာ္
မွန္ျပတင္းဖြင့္၊ မုိးျမင့္ဆီေမွ်ာ္
နဂါးေငြ႔၊ မွိန္ေရြ႕ျဖဴေယာ္ေယာ္။
ငါ့အိမ္ေခါင္ၾကား၊ ငွက္မ်ားစုိးစီ
ျပတင္းမွန္ထက္၊ ႏွင္းစက္စီရီ
နံ႔သာရည္စု၊ ညံ့ႏုေလျပည္
မုိးကုပ္ထက္၊ ျဖန္႔က်က္ပုလဲနီ။
ျမက္ပင္ဖုံးလႊမ္း၊ ေျမလမ္းနီနီ
လမ္းေဘးေျမအုိး၊ ေခြညွိဳးႏွင္းဆီ
ပုဏၰရိပ္ပန္း၊ ၿခံတန္းမညီ
အုန္းပင္ပု၊ သီလုနီးပါၿပီ။
ငါန္းျဖဴတုိ႔လည္း၊ သင္းခြဲထြက္ခြာ
ရြက္ေၾကြေပါေလာ၊ အုပ္ေတာေဗဒါ
ကန္ျဖတ္တံတား၊ တုိင္မ်ားယုိင္ကာ
လက္တန္းထက္၊ ပ်ံခက္အုိလိပ္ျပာ။
ေဆာင္းနံနက္ခင္း၊ ႏွင္းေငြ႔ျဖဴျဖဴ
မီးညြန္႔မီးခုိး၊ လြန္႔ခုိးလူလူ
ခရမ္းျပာလွ၊ သင္းျမၾကဴၾကဴ
ပန္းသစ္ခြ၊ နန္းမ၀င္ေတာ္မူ။
(အခန္း - ႏွစ္)
ခရမ္းျပာည၊ လလည္းခရမ္းျပာ
ျဖည္းျဖည္းက်ဆင္း၊ ႏွင္းလည္းခရမ္းျပာ
လာေရာက္ခုိနား၊ ငွက္မ်ားခရမ္းျပာ
အာ႐ုဏ္က်င္း၊ ေနမင္းခရမ္းျပာ။
ႏွင္းရည္ႏွင္းစက္၊ တြဲလ်က္ခုိေန
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြပ်ဳိေမ
မေၾကြမက်၊ ကာလၾကာရွည္
ေခါင္းေမာ္၀င့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါေလ။
မညွိးမႏြမ္း၊ ခရမ္းျပာငယ္
ညဥ့္အိပ္မက္မ်ား၊ ပုိင္စားျခယ္လွယ္
ခရမ္းျပာဧခ်င္း၊ ဖန္ဆင္းသူရယ္
ေခါင္းေမာ္၀င့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါကြယ္။
သင္းၾကဴရနံ႔၊ သန္႔ကနဲလွ်င္
ခရမ္းျပာရိပ္၊ ဖိတ္ကနဲထင္
သည္းအူႏွလုံး၊ ပုိက္ႀကံဳးယူငင္
ေခါင္းေမာ္၀င့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါခင္။
ကာလကုိဆန္႔၊ ရနံ႔မကုန္
မေျခာက္မႏြမ္း၊ နတ္ပန္း၏ဂုဏ္
ဘ၀တသက္၊ တရက္သာႀကံဳ
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာအာ႐ုံ။
နႏၵ၀န္မွ၊ အလွဧည့္သည္
ပန္းတကာ၏၊ ေမြးမိေမြးမယ္
ကမာၻဖ်က္မီး၊ တားဆီးကာကြယ္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာမိငယ္။
ျမတ္စြာဗုဒၶ၊ ဦးခ်ေကာ္ေရာ္
ဖန္အုိးေၾကြအုိး၊ စုိက္ထုိးပူေဇာ္
မဂၤလာအေပါင္း၊ ခေညာင္းေစေသာ္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာဟုေက်ာ္။
အမတမင္း၊ ၀ပ္စင္းသူ႔ထံ
အလွခမ္သိမ္း၊ နန္းသိမ္းပြဲခံ
အဂၢဘုံ၌၊ နန္းစုိက္ေလျပန္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာ၏ကံ။
သစ္ခြပြင့္ပန္း၊ ခရမ္းျပာခုိင္
တိမ္းမွီတိမ္းပါး၊ လွဳပ္ရွားအၿပိဳင္
ခ်ဳိ၀တ္ရည္၀၊ သင္းျမႀကိဳင္ႀကိဳင္
ကံမသင့္၊ ခူးခြင့္ဘယ္မပုိင္။
အိပ္မက္တုိ႔လည္း၊ အၿမဲခရမ္းျပာ
သစ္ခြပြင့္မ်ား၊ အနားကြပ္ကာ
ပန္းေခြပန္းျခင္း၊ ပန္းခင္းတကာ
ၾကဴၾကဴသင္း၊ ပန္းမင္းခရမ္းျပာ။
ေမတၱာကုိပြား၊ စိတ္ထားၾကည္ျဖဴ
အ၀ိဇၨာညစ္၊ ေဆးပစ္ႏုိင္သူ
ပြင့္သမွ်ပန္း၊ နတ္လမ္းညြဳန္ကူ
ပန္းသစ္ခြ၊ ေလာကဖန္ဆင္းသူ။
ၿခံ၀တံခါး၊ အနားပတ္လည္
သစ္ခြေဖာ္သင္း၊ တမင္းတျပည္
ခရမ္းျပာအား၊ အမ်ားတူညီ
ဘြဲ႔မည္သ၊ အလွစံေဒ၀ီ။
(အခန္း - သုံး)
မဟူရာစြန္း၊ နက္ရႊန္းေကသာ
မွဲ႔ငယ္စုိ႔စုိ႔၊ ပါးမုိ႔ေရႊ၀ါ
၀င့္သည့္မ်က္လုံး၊ အၿပံဳးေခၽြတာ
နဂုိလွ၊ ႏွမခရမ္းျပာ။
နံ႔သာမလိမ္း၊ ေၾကာစိမ္းသြယ္သြယ္
အသားေတာ္ညက္၊ ရွက္ေသြးျဖင့္ခ်ယ္
ဖ၀ါးသံဖြ၊ ေျခၾကြပုံႏွယ္
မ်ဳိးဇာတိ၊ သီရိမဟာႏြယ္။
အလွဘုရား၊ ပြင့္ျငားေတာ္မူ
လက္်ာရံပါး၊ ထားသင့္ထုိက္သူ
အသေခၤ်ကပ္၊ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္သူ
အတုမဲ့၊ ယဥ္ႏြဲ႔ႏုိင္ေလသူ။
အက္ဖ႐ုိဒီးတပ္၊ ဆုျမတ္အရွင္
ႀကံငါးအင္ျပည့္၊ ဗီရဏီသခင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြေတာ္၀င္
ခ်စ္ရိပ္ပြင့္၊ ၀့ံလင့္ခူးပါခ်င္။
ႏွလုံးေသြးမ်ား၊ တန္႔ထားႏုိင္သူ
ေသျခင္းတရား၊ ေမ့ထားႏုိင္သူ
ပညတ္ကုိလည္း၊ ၿဖိဳခြဲႏုိင္သူ
အံ့တပါး၊ ဘုရားငယ္တဆူ။
မိခင္ႏွမ၊ အမဆုိဆုိ
သည္းခ်ာမိတ္ရင္း၊ ညီရင္းအကုိ
ဆရာခမည္း၊ သမီးသားလုိ
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာလွပ်ဳိ။
အသူ႔ခ်စ္မၿငီး၊ မယ္နည္းၾကင္ယာ
ေထြရာစိတ္ကူး၊ ရူးသည့္အခါ
တရားကုိေမ့၊ ေန႔ညကုိခြာ
ေလထဲ၌၊ ေလမုိက္သုိ႔ပမာ။
အၿပံဳးလက္နက္၊ ခရမ္းျပာစက္ေလ
ေလာင္ကၽြမ္းတူးျခစ္၊ ျပာျဖစ္ေလာက္ေပ
သုိ႔ပါေသာ္ျငား၊ ေသသြားပါေစ
အၿပံဳးႏု၊ ေက်းဇူးျပဳပါေမ။
ခရမ္းျပာသစ္ခြ၊ သစ္ခြခရမ္းျပာ
ညွာတံဆစ္႐ုိး၊ ျမႀကိဳးရစ္ကာ
ေပးခဲ့ပါၿပီ၊ ထုိ႔နည္းတူစြာ
ယူပါလွည့္၊ ပန္လွည့္ခရမ္းျပာ။
ထြက္ေတာ္မူၾက၊ နန္းကခြာစဥ္
ႀကံဳေတာင့္ႀကံျငား၊ ငါကားမ်က္ျမင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြသခင္
သားေျမးျမစ္၊ ေျပာရစ္စရာပင္။
ခရမ္းျပာအၿပံဳး၊ ေၾကာ့ဆုံးပညာ
ခ်ဳိသာစကား၊ ကုိယ္စားကထာ
၀မ္းပန္းညြတ္ႏူး၊ ရင့္ၾကဴးဂါထာ
မွတ္တရ၊ သစ္ခြခရမ္းျပာ။
မ်က္ႏွာျပလ်က္၊ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္
လွ်ပ္ႏြယ္ၿပိဳးျပက္၊ မုိးသက္ေလဆင္
ေၾကြက်ေသာင္းေသာင္း၊ ရြက္ေညာင္းရြက္က်င္
အျပန္ခက္၊ ညဥ့္နက္ေစေတာ့ခင္။
(အခန္း - ေလး)
ဆုိက္ပရပ္ပင္ရိပ္၊ ေနခ်ိတ္ၿပီခင္
မုိးေစြငွက္မ်ား၊ တိမ္ၾကားသုိ႔၀င္
ကမ္းေျခသဲမုိ႔၊ လွဳိင္းတုိ႔ေဗာင္ဗင္
ေလွာ္တက္စုိက္၊ ငုိရွဳိက္မိၿပီခင္။
၀ဲဆုိင္ကစုပ္၊ ျမဳပ္လုေသာေလွ
မမီ၀ုိး၀ါး၊ ပဲ့ကားက်ဳိးေၾက
ထုိသည္အခုိက္၊ တုိက္ခတ္ေျမာက္ေလ
အေမွာင္တြင္း၊ စုန္ဆင္းဟုိအေၾက။
သေျပညိဳပန္း၊ လန္းလ်က္ပါကုိ
သံလြင္ရြက္မ်ား၊ ဖားဖားစုိစုိ
ခရမ္းျပာသစ္ခြ၊ ေမႊးျမရီခ်ဳိ
ေအဒင္နန္း၊ ဒန္းပန္းနီညိဳညိဳ။
ပုဂံပင္းယ၊ အင္း၀ကုန္းေဘာင္
နယ္စပ္နယ္ျခား၊ ပုပၸားနတ္ေတာင္
ငပလီကမ္း၊ ေမာရွမ္းျပည္ေထာင္
အဖူးသြား၊ ဘုရားေရႊေျပာင္ေျပာင္။
ေရနီေျမာင္းေဘး၊ လမ္းေလးေပၚမွာ
ခ်ယ္ရီေထာင္ေသာင္း၊ ထေနာင္းတမာ
ျမကန္အင္းယား၊ ကမ္းပါးေျမမွာ
သစ္ခြမင္း၊ ပန္းခင္းခရမ္းျပာ။
အုိက္ဆစ္ျမစ္ထဲ၊ ေရခဲျပင္တြင္
ေဒါင္ဒင္သံေပး၊ ေယးလ္မွေျမာ္ခင္
ေမာ္စကုိမွ၊ ခန္းမလြင္ျပင္
ပန္းသစ္ခြ၊ အလွထပ္ကာဆင္။
ဗုံသံတုိးတုိး၊ ဟာမုိးနီယန္
ႏွင္းဆီေခါင္ရမ္း၊ စိန္ပန္းနီက်န္
သရက္ပင္အုပ္၊ ငွက္အုပ္ဆူညံ
တုိ႔သြားမည့္၊ တႏၲိနိေကတန္။
ကရ၀တ္ခန္းမ၊ ျမန္မာ့ရိပ္သာ
ယမုန္ကမ္းစပ္၊ တပ္ဂ်္မဟာ
ပါရီၿမိဳ႕စြန္း၊ ျမင့္သြန္းအီဖာ
သစ္ခြပြင့္၊ ဂုဏ္တင့္ခရမ္းျပာ။
ေအဗြန္ျမစ္ကမ္း၊ လမ္းေလွ်ာက္စုိ႔ခင္
ဂ်ီနီဗာကန္ပါး၊ ေနနားမယ္ခင္
အင္နစ္ဖရီကၽြန္း၊ ကြန္းေထာက္ပါခင္
ႏုိင္းျမစ္ထဲ၊ ေလွပြဲၾကည့္မယ္ခင္။
ေရစင္ေတာ္သြန္း၊ ပ်ံ႕မြန္းမဂၤလာ
ေအာင္သေျပႏု၊ ခ႐ုသံသာ
ေအာင္ေျမကုိနင္း၊ ေအာင္ျခင္းဗ်ဴဟာ
ပိတ္၍ထား၊ တံခါးအပါယ္ရြာ။
ထုံးျဖဴေဖြးေဖြး၊ ေဆးေရးနံရံ
ေစတီဂူေက်ာင္း၊ ေခတ္ေဟာင္းပုဂံ
႐ုပ္ထု႐ုပ္ၾကြ၊ အလွကုိဖန္
စူးစူးစမ္း၊ နတ္လမ္းျပည္နိဗၺာန္။
ေဂ်႐ုစလင္ၿမိဳ႕၊ သြားစုိ႔အတူ
မကၠာခရီး၊ ဆက္ၿပီးေခၚယူ
ေဗာဓိပင္ရိပ္၊ ေခၽြးသိပ္ေတာ္မူ
ပန္းသစ္ခြ၊ ပ်ဳိးၾကႏွစ္ကုိယ္တူ။
သမၼာက်မ္းျမတ္၊ ရြတ္ဖတ္သူေတြ
ကုိရမ္စကား၊ ေျပာၾကားသူေတ
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ဆုေတာင္းသူေတြ
ေကာင္းကင္ၿမိဳ႕၊ ဆုံစုိ႔အုိအေဆြ။
သူတုိ႔အိမ္သား၊ မိသားစုလည္
ေခတၲကစား၊ တုိ႔ကားဧည့္သည္
မစိမ္းမဆတ္၊ ေနတတ္ေစဖြယ္
အိမ္ရွင္၀တ္၊ ဧည့္၀တ္မ်ားဖလွယ္။
မႏွင္ေသာ္လည္း၊ ခြဲခြာခ်ိန္တန္
မ်က္ရည္စက္လက္၊ မုိုးရက္၀သန္
အလြမ္းဘုရား၊ တည္ထားကာခ်န္
လူမသိ၊ ငါ၏ပူပုံဟန္။
အေနကဇာတိ၊ ငါ၏သံသရာ
ေမွ်ာ္မွန္းမတတ္၊ ခဲကတ္မေရရာ
လုိက္ေတာ္မူလည္း၊ လက္တြဲမည္သာ
အမူႏြဲ႔၊ အုိဘယ့္ခရမ္းျပာ။
(အခန္း - ငါး)
ေလျပည္သြဲ႔သြဲ႔၊ မြန္းတည့္ေကာင္းကင္
ခ်ဳိးျဖဴငွက္ေလး၊ ဆုိေတးပဥၥင္
တကုိယ္ေရမုိ႔၊ ေနလုိ႔မရႊင္
ငါ့အသက္၊ ခြဲ၀က္ယူပါခင္။
ေနရစ္ပါေရာ့၊ သြားေတာ့မယ္ခင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြသခင္
ေနာင္မ်ားတေန႔၊ ျပန္ေတြ႔ပါလွ်င္
အခ်စ္ဆုံး၊ ၿပံဳးလ်က္ႀကိဳေစခ်င္။
( ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာနမွထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္
ေက်ာက္စီလွ်င္ ေလးမည္စုိးတာမုိ႔ စုေပါင္းကဗ်ာစာအုပ္မွ )
6 comments:
ကဗ်ာေလးက လွလုိက္တာ။ စာသားေလးေတြကလည္း ႏုရြေနတာပဲ။
“၀သန္ကာလ၊ မုိးက်တည့္လွ်င္...
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ မယားနဲ႔ေဆြငယ္လင္...” ဆုိတဲ့ အပုိဒ္ကေလးေတြကုိ ထပ္ကာထပ္ကာ ရြတ္ေနရသလုိပဲ။ ဘာကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေခၚသလဲမသိ။ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတာ၊ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ရာေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။
မွ်ေ၀ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကာရန္ခ်ိဳးထားတာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။
ခ်စ္စရာကဗ်ာေလးတပုဒ္လို႕.. ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႕.. အေတြး နယ္က်ယ္သြားတယ္..ေသျခင္းတရား.အနားအထိပါ ေခၚသြားတယ္။
အားလံုးလဲဖတ္ၿပီးေတာ့ .. ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းက ေကာင္မေလးတေယာက္ကို သတိရမိတယ္.. :P
သစ္ခြလို.. အနံမရိွတဲ့ လွျခင္းမ်ိဳးပါ..
what a great rhyme!
"Lay Htel Ka Lay Mike"
this is a great usuage on the poetic-lane!
ဆိုင္လားမသိဘူး။ငယ္ငယ္ကအစ္ကိုေတြေၿပာလြန္းလို႔
ၿဖတ္သြားတိုင္းေငးခဲ့ရဖူးတဲ့ ကိုတိုးၾကီးတို႔ကိုေအာင္ႏိုင္တုိ႔
ဆိုထားတဲ့ ခရမ္းၿပာ ကိုသြားသတိရတယ္။
အဲဒီဆိုင္ကေလးကိုထိုင္ကိုမထိုင္ဖူးခဲဘူး။
ကုိေပါေရ
အဲဒါ တ်ာခ်င္းတုိ႔ အုိင္ခ်င္းတုိ႔နဲ႔ဆင္ေပမယ့္ မတူဘူးဗ်။ သံေပါက္လုိ႔ေခၚမယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြတရားျပရင္ ခ်ဳိးေလ့ရွိတဲ့စာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါကုိ ဆရာက အႏုအရြျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔ခဲ့တာ။ ဒီေနာက္လည္း ဒါမ်ဳိး ဘယ္သူမွမေရးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာစာေပအတြက္ေတာ့ ဒီကဗ်ာက အဖုိးတန္ရတနာတခုပဲလုိ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ယုံတယ္။ ဆရာကေတာ့ ျမန္မာစာျပက်ဳရွင္ဆရာေလးတေယာက္အျဖစ္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတခုမွာ မထင္မရွား ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါၿပီ။
ဇုိးဇပ္ေရ
ဟုတ္တယ္၊ ကဗ်ာေလးက လွလည္းလွတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆီအႏွစ္လည္းပါတယ္
မေနာ္ေရ
ဒိကဗ်ာေလးက အဲဒီဆုိင္နဲ႔ အဲဒီသီခ်င္းေတြရဲ႕ အစလုိ႔ေျပာရင္လည္း မမွားႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။
ဒီကဗ်ာကုိ ေကာ္ပီလုပ္ျပီး သိမ္းခြင့္ျပဳပါ အကုိၾကီးေရ။
Post a Comment