ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္ထဲက ကာတြန္းေလးတပုဒ္ကုိ သေဘာက်မိလုိ႕ ျပန္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ကာတြန္းဆရာေတြနဲ႔ စာဖတ္သူေတြဟာ ၀မ္းတူးရုိက္ၿပီး ဂုိး၀င္ေအာင္သြင္းႏုိင္ၾကပါတယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာကာတြန္းဆရာတဦးရဲ႕စကားကုိလည္း သတိရမိတယ္။
ဒီညေနမွာ တေယာက္ကလက္တုိ႔လုိက္လုိ႕ မေမဓာ၀ီရဲ႕ဘေလာ့မွာ ရုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးကြယ္လြန္တဲ့သတင္းကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ ဘီဘီစီညဘက္အစီအစဥ္မွာလည္း နားေထာင္လုိက္ရတယ္။ သတင္းႏွစ္ခုက ေသဆုံးပုံနဲ႔ပတ္သတ္လုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ ကြဲလြဲေနတာေပါ့ေလ။
မေမဓာ၀ီရဲ႕သတင္းအဆုံးမွာ ငါသည္မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပုိင္းသာလုိေတာ့သည္ ဆုိတဲ့ တရားေဆာင္ပုဒ္ကေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္ထားပါတယ္။
ကြန္မန္႔မွာ အျခားတေယာက္ကေတာ့ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္လုိ႔ ၀င္ေရးသြားတာ ဖတ္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ အေပၚကကာတြန္းနဲ႔တြဲၿပီး ေသမင္းရဲ႕အထက္မွာဘယ္သူမွမရွိလုိ႔ ေရးခ်င္မိတယ္။ ေသျခင္းနဲ႕ယွဥ္စဥ္းစားလုိက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔အေရးတႀကီးထားတဲ့အရာေတြအားလုံးဟာ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာေတြ၊ ရာထူးစည္းစိမ္ေတြ၊ ငါဆုိတဲ့အတၱေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳေတြ၊ အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြ ဒါေတြအားလုံး ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
နည္းနည္းေလး ဆက္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
ဒီေန႕ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ျပႆနာေတြအားလုံးအတြက္ပါ။
ရွစ္ေလးလုံးမတုိင္မီ လူျဖစ္ႏွင့္ေနၾကတဲ့သူေတြအားလုံး မနက္ျဖန္မွာ ေသဆုံးၾကရေတာ့မယ္ဆုိပါေတာ့။ အားလုံးကလည္း ငါတုိ႔မနက္ျဖန္မုိးလင္းတာနဲ႔ေသၾကရေတာ့မယ္ဆုိတာ သိေနၾကၿပီဆုိပါေတာ့။
တခုက ျပႆနာအားလုံး ဒီတညတည္းမွာတင္ ေျပလည္သြားႏုိင္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက
က်ေနာ္လည္းမေျပာတတ္ဘူး။ လမ္းျပေျမပုံခုႏွစ္ခ်က္ကုိ တညတည္းနဲ႕ န၀တက အေကာင္အထည္ေဖၚခ်င္လည္း ေဖၚသြားႏုိင္တာေပါ့ေလ။
ေသခ်ာတာက
အာဇာနည္ဆုိတာ ေသျခင္းရဲ႕အေရးႀကီးပုံကုိ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး
သူတုိ႔ရဲ႕ေသျခင္းကုိ ေလာကရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ဆက္စပ္ေပးသြားႏုိင္သူေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment