တကယ့္ဘ၀ေတြလည္း ေနထုိင္ခြင့္ရွိတယ္

တကယ္က ဆယ္ႏွစ္ဆုိေသာအခ်ိန္သည္ မနည္း။ ၈၉၊ ၉၀ ခုႏွစ္မ်ား။ ထုိ႔ေနာက္
၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ဒီၿမိဳ႕ ကေလးဆီ သူျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၾကက္ေတာင္စည္းနဲ႕
ခေလးမေလးကုိ အပ်ဳိႀကီးဖားဖားအျဖစ္ ျပန္ျမင္လုိက္ရသလုိ ၿမိဳ႕ကေလးက
ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ျဖတ္သန္းစုန္ဆန္ခဲ့ၾကရေသာ ဘ၀ေတြကေကာ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ေမွာ္အတတ္ျဖင့္ ျခားထားခဲ့ေသာ စည္း
တခုလုိ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ေဘး ရစ္ေခြစီးဆင္းသြားေသာျမစ္တစင္းရဲ႕ ဟုိဘက္ကမ္း
မွာေတာ့ အရာရာကုိေငးေမာရင္း လွဳိက္စားၿပိဳဆင္းေနေသာ က်ိန္စာသင့္ေျမက
ေျခာက္ေသြ႕ခဲပ်စ္လ်က္။ ထုိေျမမွလြင့္ပါးလာေသာ ရြက္ေႂကြတုိ႔က ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕
လမ္းေတြေပၚ ရွပ္တုိက္ေျပးလႊားသြားၾကသည္။
ဖုန္းဆုိးေျမရဲ႕ ပုံျပင္အေဟာင္းအသစ္တုိ႔အတြက္ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ အေပ်ာ္ဖတ္
စာဖတ္ပရိသတ္တဦးလုိ အရာရာမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြအေရာက္
ခုိးခုိးခစ္ခစ္ကေလးပင္ ရယ္လုိက္ေသးဟု ထင္ရသည္။
သူသည္ ပါးရုိက္ခံလုိက္ရသူတဦးလုိ ၿမိဳ႕ကေလးကုိ မင္သက္မိစြာ ၾကည့္ေနခဲ့
သည္။ မီးရထားလမ္းခြဲတခုမွာ ဥၾသမဆြဲပဲ ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာသြားေသာ မ်က္ရည္
ႏွင့္ရယ္သံမ်ားကုိ သူေမ့ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ခေလးေတြ လႊတ္တင္ကစားေနေသာ
စကၠဴစြန္ေလးမ်ားကုိ ေမာ့ေငးရင္း တိမ္ေတြမွာလည္း ေနစရာ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ရွိမွာပါဟု
သူယုံၾကည္မိေလသည္။

တိမ္ေတြေနတဲ့ၿမိဳ႕

ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕
အိပ္မက္ထဲကလုိလုိ
တကယ့္ျပင္ပကလုိလုိ။

သုံးဆယ့္တဘုံထဲမွာလုိလုိ
သုံးဆယ့္တဘုံျပင္ပမွာလုိလုိ
သုံးဆယ့္တဘုံလုံး ထုိးႀကိတ္ထည့္ထားသလုိလုိ
ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕။

ငရဲလုိ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြျပည့္ႏွက္ေနေပမယ့္
နတ္ျပည္လုိ လူေတြတုိးေ၀ွ႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕၊
စြဲမက္ဖြယ္ဒုစရုိက္ေတြနဲ႔
လွဳပ္ခါရယ္ေမာေနတဲ့ၿမိဳ႕၊
မသိနားမလည္တဲ့သူေတြကုိ
ဆြဲေဆာင္ေပ်ာ္ပါးၿပီး
သိနားလည္သူေတြကုိ
အခယူေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ၿမိဳ႕၊

မ်က္စိလည္လမ္းမွားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး
ေရာက္ေအာင္ကုိလာခဲ့တာ။

သူက သိနားလည္သူလည္းမဟုတ္ဘူး
မသိနားမလည္သူလည္းမဟုတ္ဘူး
နတ္ျပည္ကုိလည္း မေတာင့္တဘူး
ငရဲကုိလည္း မေၾကာင့္က်ဘူး။

သုံးဆယ့္တဘုံမွာ
တဘုံထဲကုိသာ ေသခ်ာခ်င္သူ။

ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ဆံ့ေအာင္
သူ႔စိတ္ကူးေတြကုိေတာ့ မျပင္ႏုိင္ဘူးတဲ့
သူ႔စိတ္ကူးေတြနဲ႔ဆံ့ေအာင္သာ
ၿမိဳ႕ကေလးကုိတုိးခ်ဲ႕ပစ္ခ်င္ခဲ့။

အိပ္မက္ေတြလည္း ေနထုိင္ခြင့္ရွိတယ္
တကယ့္ဘ၀ေတြလည္း ေနထုိင္ခြင့္ရွိတယ္
ဒီၿမိဳ႕ကေလးရွိရာ
သူေရာက္ေအာင္လာခဲ့တယ္။ ။

ႏွင္းခါးမုိး