ဘ၀မွာပန္းေတြျပန္ပြင့္ဖုိ႔ဆုိရင္

ေမမွသည္ စက္တင္ဘာအထိ၊ ဒီရာသီက မုဆုိးရာသီဟုေျပာရမည္ထင္သည္။
သည္လုိ သူမ်ားေတြ၀ုိင္းဟဲ့၀န္းဟဲ့လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္က ဧကစာမီးခုိးေလးတလူလူ လုပ္မေနခ်င္ပါ။ တခ်ိန္က ကုိယ္လည္း ကမ္းရွာငွက္တေကာင္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္မဟုတ္လား။
ျမန္မာျပည္က မထြက္ခင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ခဲ့သည္။ အျပင္ေရာက္ၿပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာ (၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထင္သည္) လူႀကံဳကတဆင့္ စာအုပ္ကေလး ကုိယ့္လက္ထဲေရာက္လာ သည္။ စာအုပ္နာမည္က ကမ္းရွာငွက္။
သူတုိ႔အားထုတ္မွဳကုိခ်ီးက်ဳးမိသည္။ ကုိယ္က တာ၀န္မေက်ခဲ့ဟုလည္း ခံစားရသည္။ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ထုိသူငယ္ခ်င္းေတြက ကမ္းရွာေနၾကဆဲ။ ကုိယ္က ဆင္ေသေကာင္ေပၚမွာလား၊ လွဳိင္းပုတ္ရာလား။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ယုံၾကည္မွဳ အက်ဆင္းဆုံးအခ်ိန္တခ်ိန္ကုိ ျဖတ္သန္းေနရျပန္သည္။
ထုိအခ်ိန္ မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဆယ္တင္ရန္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အေႂကြးဆပ္ရန္ ကဗ်ာတပုဒ္ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ သည္။ အားမာန္ဖြဲ႔ဟုေခၚမလား။ ကမ္းရွာငွက္မ်ားအားလုံးအတြက္ သီခဲ့သည့္ေတးဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။
အမွန္တကယ္လည္း ဒီမုိးေကာင္ကင္ႀကီးေအာက္မွာ ကုိယ္တုိ႔အားလုံးအတြက္ ကမ္းေျခတခုရွိေနတယ္ဆုိတာ။

ကမ္းရွာငွက္တုိ႔ေတး

၁။
အေတာင္သန္လုိ႔
ေလဆန္ခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္
ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္
ရင္ကုိရြက္ဖြင့္ခဲ့ၾကျခင္း။

၂။
မုန္တုိင္းတခုထဲမွာ
သူတုိ႔သုိက္ၿမံဳေတြလြင့္ပါခဲ့ရ
ဘ၀မွာပန္းေတြျပန္ပြင့္ဖုိ႔
ကမ္းေျခအရွာထြက္ခဲ့ၾက။

သူတုိ႔လည္းတျခားငွက္ေတြလုိပါပဲ
သစ္ကုိင္းေပၚမွာေတးသီခ်င္တာေပါ့
ရြက္ရိပ္ၾကားမွာခုိနားခ်င္တာေပါ့
စမ္းေရယဥ္မွာေရခ်ဳိးခ်င္တာေပါ့
ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚေနစာလွဳံခ်င္တာေပါ့
ဖုိမခြန္းဖြဲ႔ ျမဴးႏြဲ႔ခ်င္တာေပါ့။

ခုေတာ့
ပုိက္ေထာင္မွာတုိးသူတုိး
ေက်ာ့ကြင္းမွာၿငိသူၿငိ
ေလးခ်က္မွာက်သူက်
ေလွာင္ခ်ဳိင့္မွာမိသူမိ၊
တခ်ဳိ႕ေနာက္လွည့္ျပန္
တခ်ဳိ႕သင္းကြဲ
တခ်ဳိ႕ဆင္ေသေကာင္အသုိက္ေဆာက္
တခ်ဳိ႕လွဳိင္းပုတ္ရာပါ
တခ်ဳိ႕တိမ္တုိ႔ေသြးေဆာင္ရာေနာက္လုိက္သြားၾက။

ခရီးကားရွည္ေ၀း၏
ေသြးေခၽြးတုိ႔ျဖင့္ပ်ံသန္းၾကပါေလ တဲ့၊
အေ၀းကမီးေရာင္ကုိလွဳံခဲ့ၾကရတယ္။

၃။
ဒီလုိနဲ႔
ေလာကဓံမွာ
အေတာင္ပံေတြကုိသန္မာေစခဲ့
မုန္တုိင္းေတြမာယာမ်ားသေလာက္
ပ်ံသန္းမွဳမွာေပ်ာ္ပုိက္တတ္ခဲ့
ကမ္းေျခရွာစဥ္ ေကာင္းကင္ကုိခ်စ္တတ္ခဲ့။

သစၥာကက်ယ္ရင္
ေကာင္းကင္ကက်ဥ္းသြားတာပဲ၊
သူတုိ႔ဟာ
ဒဏ္ရာကုိႏွဳတ္သီးနဲ႕ေကာက္ရင္း
အိပ္မက္ကုိဥေဖာက္တတ္ခဲ့ၾက။

ေလမွာကုန္းေျမနံ႔ရပါစ
ကမ္းရွာငွက္တုိ႔လာတယ္၊
ကမၻာႀကီးကုိေရြ႕ထားရင္ေတာင္
ပင္လယ္ကုိပုခုံးထမ္းၿပီးရွာၾကမယ္။ ။

ႏွင္းခါးမုိး