ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ ( အပုိင္း ၂ ) ေရးသူ...အုိက္ခ်င့္ (တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာ)

နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ေတြးတာဟာ အႏုပညာရဲ႕အေျခခံ

စိတ္ကူးျခင္း-အဓိကအက်ဆုံး အႏုပညာအစြမ္း။
စိတ္ကူးျခင္း-တကယ့္အရွိနဲ႔ သဏၭာန္ကုိ ဆုပ္ကုိင္မိေစကာ တကယ့္ေလာကရဲ႕ ႂကြယ္၀မွဳနဲ႔ လွဳပ္ခါမွဳတုိ႔ရဲ႕ ရုပ္ပြားကုိ စိတ္၀ိညာဥ္ေပၚမွာ စြဲထင္ေစႏုိင္တဲ့ ဖမ္းယူတတ္စြမ္း၊ ခံစားတတ္စြမ္း၊
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က မိမိအတည္ျပဳလုိ ျငင္းဆုိလုိတဲ့ အရာ၀တၳဳမ်ားနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္မယ့္ ႐ူပကေတြကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ခံစားဖူးတဲ့ ခံစားမွဳမ်ား (ကုိယ္ေတြ႔ဘ၀ကျဖစ္ျဖစ္၊ စာေပထဲကျဖစ္ျဖစ္) ကုိယ္သိေနတဲ့အရာမ်ားမွာသာ ႐ူပကမ်ားကုိ ရွာႏုိင္ၾကတယ္။
စိတ္ကူးပုံ ႂကြယ္၀မွဳကုိ ဘ၀အေတြ႕အႀကဳံ ႂကြယ္၀မွဳက ဆုံးျဖတ္တယ္။
တကယ့္ေလာကရွိ အရာ၀တၳဳမ်ားက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ကတၱားပုိင္း (ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္ပုိင္း) ဆက္ႏြယ္ၾကည့္တတ္မွဳမွာ စိတ္ကူးမွဳရဲ႕ဇာစ္ျမစ္ကုိ ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္တာမရွိလွ်င္ စိတ္ကူးမွဳ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာ မရွိဘူး။
ဆက္ႏြယ္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးျခင္းဟာ ကဗ်ာရဲ႕ ေတာင္ပံေတြပါပဲ။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးျခင္းတုိ႔က ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ႐ူပကေတြဟာ ႐ုပ္ျဒပ္နဲ႔ စိတၱဇအၾကား ေပါင္းကူးတံတားပါပဲ။
အရာ၀တၳဳမ်ားအေၾကာင္း ႐ုပ္ျဒပ္က်က် ေတြးပါ။ ဒီေနာက္ ႐ုပ္ျဒပ္က်က် ေဖာ္က်ဳးပါ။
႐ုပ္ျဒပ္က ဖည္ခြာလွ်င္ နိမိတ္ပုံမ်ား မထုတ္လုပ္ႏုိင္ဘဲ ရွိလိမ့္မယ္။
စဥ္းစား ေတြးေတာၿပီး ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ နိမိတ္ပုံေတြအတြက္ ကုိယ္ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္တဲ့ ေဖာ္က်ဳးမွဳ နည္းလမ္းဟာ ေနာက္ဆုံးအရာ မဟုတ္ေသးဘူး။ မ႑ိဳင္မွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ဆင္ျခင္ေတြးေတာၿပီး တကယ့္ ကမၻာထဲရွိ ႐ုပ္၀တၳဳမ်ားက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ နိမိတ္ပုံမ်ားဟာ အားအကုိးထုိက္ဆုံး ေဖာ္က်ဳးမွဳနည္းလမ္း ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာဟာ နိမိတ္ပုံေတြရဲ႕ အနုပညာပဲ။ နိမိတ္ပုံ ပါရွိမွသာ ကဗ်ာဟာ လူေတြကုိ ထိခုိက္ေစလိမ့္မယ္။ ႐ူပကေတြ သစ္လြင္မွဳနဲ႔သာ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ လူေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲ ရွင္သန္ေနမယ္။
ကဗ်ာကုိ မေသတဲ့ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ေပးတာဟာ နိမိတ္ပုံရဲ႕ အသက္၀င္ လွဳပ္႐ြမွဳျဖစ္တယ္။
လူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ႂကြယ္၀မွဳအရာမွာ ၿပိဳင္ဖက္ကင္း ဘ႑ာတုိက္ ျဖစ္တယ္။ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳ ႂကြယ္၀ေလေလ အတြင္းက ရတနာေတြ ႀကီးက်ယ္ေလေလပဲ။
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတယ္ဆုိတာ တဲကနိက (အတတ္ပညာ) ကၽြမ္းက်င္မွဳ မလုိပါဘူး။ ကုိယ့္တကယ့္အေတြး ခံစားမွဳေတြကုိ နက္သထက္ နက္နက္နဲနဲ ေဖာ္က်ဳးျပရတာပဲ ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ ႐ုပ္ျဒပ္ပီျမည္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ႐ုပ္ျဒပ္ပီျမည္တဲ့၊ ေပၚလြင္တဲ့ နိမိတ္ပုံမ်ားဟာ အသားအေရကုိ တုိးမိၿပီး တအံ့တၾသ ေအာ္မိေစတဲ့ ဇာထုိးအပ္နဲ႔ တူတယ္။
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာဟာ ကဗ်ာ အႏုပညာရဲ႕ ၀ိညာဥ္ပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာဟာ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ စြန္႔လုိက္လွ်င္ မိမိ ပညာအလုပ္ကုိ မလုပ္တာဘဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ အဆုံးစြန္တရားလုိ႔ ယူဆလုိ႔ေတာ့ လုံး၀မျဖစ္ဘူး။ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ ကဗ်ာတပုဒ္ ထုတ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ တခုတည္း နည္းလမ္းလုိ႔လည္း မယုံၾကည္အပ္ဘူး။
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာနဲ႔ ယုတၱိက်က် ေတြးတာဟာ တခုနဲ႔တခု ဆက္စပ္ေနတယ္။ တခုကုိတခု ျဖည့္ဖက္ျဖစ္တယ္။
စိတ္ကူးတာကုိ စိတ္ကူးယဥ္တာနဲ႔ ေရာေထြးမပစ္သင့္ဘူး။ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ ႐ုပ္ျဒပ္က်တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ေရး နည္းလမ္းအျဖစ္ ျပဳလုပ္တာဟာလည္း ႐ူပကနယ္ပယ္ေလာက္တင္ ကန္႔သတ္ထားတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။

(ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္)