ကဗ်ာရဲ႕ ဘာသာစကား
ကဗ်ာဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕ အႏုပညာ၊ ဒီေတာ့ အႏုပညာရဲ႕ ဘာသာစကား လုိတယ္။ သာမန္ပဲ၊ တုံးတုံးပဲ ထင္ရေပမယ့္ ႂကြယ္၀မွဳ ျပည့္ေနတဲ့ ဘာသာစကားကုိ ေဖြရွာပါ။
ဘာသာစကားဟာ မ်ဳိး႐ုိးသဘာ၀ ေဆာင္သလုိ ေခတ္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္လည္း ေဆာင္တယ္။
အေကာင္းဆုံး ဘာသာစကားဟာ တကယ့္ဘ၀က လာတယ္။ ဘ၀က ခြာလွ်င္ ဘာသာစကား မဲ့သြားေတာ့တာပဲ။ အထိခုိက္ဆုံး ဘာသာစကားဟာ ဘ၀ကုိ ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့ ဘာသာ စကားျဖစ္တယ္။
ကုိယ္စားျပဳေပမယ့္ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အရာမ်ား၊ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ ခံယူခ်က္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ႐ိုး႐ုိးနဲ႔ ဆီေလ်ာ္တဲ့ ဘာသာစကားကုိ သုံးၿပီးေတာ့သာ အႏုပညာ ေျမာက္တဲ့ စြမ္းပကားကုိ ရရွိႏုိင္တယ္။
အရာ၀တၳဳတုိင္းရဲ႕ ညဳကလိယာစ္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အေရးႀကီးဆုံး အရည္အေသြး ျဖစ္သင့္တယ္။
ေခတ္သုံး၊ လူထုသုံး ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာပါ။
ကဗ်ာရဲ႕ ဘာသာစကားကုိ ျပည္သူလူထုက နားလည္ရမယ္။
ေဟာင္းလြန္းတဲ့ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ားကုိ အသိရွိရွိနဲ႔ ပစ္ပယ္ပါ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အစားအစာမွ ခံတြင္းေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ကလီေရွး ဆုိတာ ပုပ္သုိးေနတဲ့ အစာပါပဲ။
သူမ်ားေတြ အႀကိမ္ေထာင္ေသာင္း သုံးၿပီးသား နာမ၀ိေသသနမ်ား၊ အီဒီယမ္ မ်ားကုိ ေရွာင္ပါ။ အရာတခုစီကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ နာမ၀ိေသသနမ်ား ရွာေဖြရမယ္။
အေတြးက ဘယ္ေလာက္ပဲ နက္နဲျမင့္မားပါေစ၊ ဘာသာစကားကေတာ့ ရွင္းရွင္း လြယ္လြယ္ ရွိေနရမယ္။
မိမိရဲ႕ ဘာသာစကားဟာ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ ရွိမယ္။ သူတပါး မၾကာမၾကာ သုံးၿပီးသား ႐ူပကကုိ ေရွာင္ပါေလ။ ဒီလုိနည္းနဲ႔သာ အရာ၀တၳဳေတြထဲကုိ ပုိမုိနက္နက္ တူးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း ရလိမ့္မယ္။
မပ်င္းပါနဲ႔၊ ႐ူပက အသစ္ေတြကုိ ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ ရွာေဖြပါ။ ရာသီဥတုလုိက္ၿပီး အ၀တ္အစား လဲေပးရသလုိေပါ့။
ခုန္လႊားပါ။ ျဖစ္စဥ္မွာ မလုိလားအပ္တဲ့ အဆင့္ေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ပါ။ ဆက္ႏြယ္မွဳနဲ႔ စိတ္ကူးမွဳ အဆက္အသြယ္ကုိ ရွင္းလြန္းေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ တခါတေလ အဆက္အစပ္ မရွိဘူးလုိ႔ ထင္ရတဲ့ အရာမ်ားမွာ အတြင္းခ်ိတ္ဆက္ကေလး ရွိေနတတ္တယ္။
နက္နဲပါ။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ဖုိ႔ လြယ္ပါေစ။ ထိခုိက္ႏုိင္စြမ္းပါေစ။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ရွင္းလင္းပါေစ။ ဒါေပမယ့္ မတိမ္ပါေစနဲ႔။
ဇာတ္လမ္းေျပာရာမွာ ရွင္းလြန္းတာ၊ တည့္တုိးက်လြန္းတာဟာ ေရမကူးတတ္ဘူး ရယ္လုိ႔ စုိးရိမ္တႀကီးနဲ႔ စာဖတ္သူကုိ တြဲၿပီး လမ္းေလ်ာက္ေပးတာ ျဖစ္တယ္။
ျဖဳတ္စရာကုိ မျဖဳတ္တတ္တာဟာ အရြတ္နဲ႔အတူ အ႐ုိးပါ ေရာေမႊေၾကာ္ပစ္တာ ျဖစ္တယ္။
မခုန္တတ္၊ မလႊားတတ္တာဟာ ကုိယ့္အဓိပၸါယ္ကုိ စာဖတ္သူက အေကာက္မွား ရခ်ည္ေသး ဆုိၿပီး ထိတ္လန္႔တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ခ်ဲ႕ကားေျပာတာကုိ ကဗ်ာမွာ ခြင့္ျပဳတယ္။
လီပုိင္ ဟာ စိတ္အေျခအေန (မုဒ) တရပ္ကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ခ်ဲ႕ကားေျပာဆုိတဲ့ ဘာသာစကားကုိ ျမတ္ႏုိးခဲ့၊ သုံးစြဲရာမွာ အင္မတန္ ကၽြမ္းက်င္ခဲ့တယ္။ ကုိက္သုံးေထာင္ရွည္တဲ့ ဆံျဖဴ၊ ျမစ္၀ါရဲ႕ ေရေတြ နတ္ျပည္က စီးဆင္း၊ ေပသုံးေထာင္နက္ မက္မုံပြင့္ေရကန္... ဒါေတြအားလုံးဟာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားရတဲ့ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳကုိ ေဖာ္ျပတယ္။ ဒါ လူအမ်ားစု မသုံးရဲတဲ့ ဘာသာစကားမ်ဳိးပဲ။ ဒီလုိ ခ်ဲ႕ကား ေျပာတာမ်ားကုိ သိပၸံစံေတြနဲ႔ မဆုံးျဖတ္အပ္ဘူး။
ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ေရးဖြဲ႔ရာမွာ ဒီကဗ်ာဟာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဘယ္လုိ အႏုပညာနည္းလမ္းမ်ား သုံးေပလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ေဖာ္ျပပုံကေန သိျမင္ႏုိင္တယ္။ ဥပမာ.. အျမန္ပုံၾကမ္းဆြဲတာ၊ သူေတာင္းစားနဲ႔ အ၀တ္ဖာတဲ့ မိန္းမ တုိ႔မွာလုိမ်ဳိး၊ ေအာက္လုိင္းသက္သက္မွ် ေရးလုိက္တာ၊ ေကာက္ရိတ္သူငယ္၊ ေဆာင္းေရအုိင္၊ ေရငွက္ တုိ႔မွာလုိမ်ဳိး၊ ဆီေဆး၊ အထီးက်န္ ၿမိဳင္ကႏၱာ၊ လမ္းမႀကီး တုိ႔မွာလုိမ်ဳိး။
တမင္သက္သက္ ဂမၻီရ (လွ်ဳိ႕၀ွက္အသိခက္) မဆန္ပါနဲ႔။ ကုိယ့္စာဖတ္သူေတြကုိ ဖတ္ရင္း စကားထာေတြ အဓမၼ မွန္းဆ မခုိင္းပါနဲ႔။ စကားလုံး ကစားတာေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။
ပင္ကုိ လွေနတဲ့ မိန္းမဟာ လွဖုိ႔အတြက္ အ၀တ္ေကာင္း အစားေကာင္းေပၚ အားမထားပါဘူး။ အလွစစ္စစ္က ခႏၵာကုိယ္ က်န္းမာမွဳအေပၚ တည္ပါတယ္။
ဒီလုိ ေျပာလုိက္တာဟာ အလွမျခယ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။
ကဗ်ာမွာ ပါတဲ့ အေရးႀကီးဆုံး အပုိင္းက ကဗ်ာဆရာ ေတြးႀကံထားတဲ့ နိမိတ္ပုံမ်ားရဲ႕ အလွပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီအလွဟာ ကဗ်ာရဲ႕ အတြင္းသားေပၚ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။
ႀကီးမားတဲ့ ကဗ်ာ စာေၾကာင္းေတြဟာ က်ယ္၀န္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ဒႆန ဘာသာစကား ႂကြယ္၀တယ္။
အာ၀ဇၨန္း ႂကြယ္၀တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ အရာ၀တၳဳတုိ႔ရဲ႕ အႏွစ္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပပါ။
ႀကီးမားတဲ့ ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြဟာ ဒႆနက ထြက္လာတယ္။
အရာ၀တၳဳေတြထဲက ပဋိပကၡမ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္ပါ။ ပဓာန အပုိင္းေတြကုိ ရည္စူးပါ။ စာဖတ္သူေတြကုိ နက္နက္နဲနဲ ၀င္စားလာပါေစလိမ့္မယ္။
ကုိယ့္ရဲ႕ ႂကြယ္၀တဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ့ ရွင္းရွင္းလြယ္လြယ္ ဒႆနပါ၀င္တဲ့ အမ်ားသုံး စကားေျပာ ဘာသာစကားကုိ သုံးပါ။
လူ႔ဘ၀အေၾကာင္း နက္နက္နဲနဲ မေတြ႕ဖူးလွ်င္ ဘ၀ရဲ႕ ဂမၻီရသေဘာကုိ ထုတ္ႏွဳတ္ မယူႏုိင္စြမ္းပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္။
ဘာသာစကား အလုပ္လုပ္ပုံကုိ နားမလည္လွ်င္ စာဖတ္သူကုိ ထိခုိက္ေစႏုိင္ စြမ္းတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။
No comments:
Post a Comment