Tuesday, August 7, 2007

အေမ့ကုိ မလိမ္ၾကပါနဲ႔

တခါက မဆလေခတ္ အစုိးရထုတ္ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီစသည့္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္
ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြနီးလာလ်င္ အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာေတြ ေရးၾကသည္။
အလုပ္သမားေန႔နီးလာလ်င္ အလုပ္သမားကဗ်ာ၊ လယ္သမားေန႔နီးလာလ်င္
လယ္သမားကဗ်ာ၊ ေတာ္လွန္ေရးေန႔နီးလာလ်င္ ေတာ္လွန္ေရးကဗ်ာ စသျဖင့္။
ၾကာေတာ့ လူေတြက သည္ကဗ်ာေတြကုိ ညည္းေငြ႔လာကာ ေက်ာ္ဖတ္ၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ကဗ်ာေရးစက ထုိကဗ်ာေရးသူမ်ားကုိ အထင္မႀကီး။ ပုံစံက်မ်ားဟု
ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ကုိယ္အေျပာခံရမည့္ အလွည့္ထင္သည္။
ဒီမုိကေရစီေရး အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တခုေတာ့
ေျပာရဲတာရွိသည္။ မိမိတုိးတုိက္မိခဲ့သည့္ သမုိင္းရက္စြဲမ်ားကုိ ရင္ျဖင့္ ခံစားေရးဖြဲ႔
ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းပင္။
က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ျဖစ္ရသည့္တုိင္းျပည္၏ ၁၃၅၀ ျပည့္သည္ ေရႊေဘာင္ကြပ္ဖုိ႔
မလုိအပ္ေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားျပည့္စုံၿပီးသား လူထုပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ယခု က်ေနာ္၏ ပါ၀င္ဖြဲႏြဲ႔မွဳသည္ ခဲျခစ္ရာတေၾကာင္းမွ်သာ။

ညီမေလး ခဏေနျပန္လာမွာပါ

အိမ္ေရွ႔မွာ
လူအုပ္ႀကီးက
လမ္းအတုိင္း စီးဆင္းေနတယ္။

တူညီ၀တ္စုံ
ေႂကြးေၾကာ္သံစာရြက္
အလံကုိင္တပ္ဖြဲ့
ညႊန္ၾကားႀကီးၾကပ္သူ
ဘာတခုမွမပါ
တခ်ဳိ႔ဆုိ
ဖိနပ္ေတာင္မပါ။

အေရးေပၚလက္လုပ္ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြေတာင္မွ
ဟုတ္တိပတ္တိမပါ။

ပထမေတာ့
တုိင္သံေဖါက္သံေတြကလည္း
တေယာက္တေပါက္နဲ႔
လက္ေမာင္းတေျမွာက္ေျမွာက္
ေျခဖ်ားတေထာက္ေထာက္နဲ႔
ေအာ္သြားေလ်ာက္သြားၾက။
ေက်ာင္းစိမ္းနဲ႔ကေလးတေယာက္ကုိေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓါတ္ပုံေဘာင္ေလးကုိင္ၿပီး
ေရွ႔ဆုံးမွာေတြ႔လုိက္ရဲ႕၊

အေမခဏတဲ့
ညီမေလးအိမ္ေပၚကေျပးဆင္းသြားတယ္
တားခ်ိန္ေတာင္မရလုိက္ဘူး၊

ဟဲ့အေကာင္
အိမ္မွာေန
အေမကသားအတြက္ပူတယ္
ေယာက်ာ္းေလး ထိန္းရခက္ပါ့တဲ့၊

ဟုိေကာင္မကေတာ့
မိန္းကေလးမုိ႔စပ္စပ္စုစု
ခဏေနျပန္လာမွာေပါ့တဲ့၊

လူအုပ္ႀကီးေတြကလည္း
တသုတ္ၿပီးတသုတ္
ပင္လယ္ကမ္းလွဳိင္းပုတ္သလုိ။
ကတၱရာလမ္းမေတာင္
ခါးဆန္႔ခြင့္မရေတာ့၊

အသံေတြကလည္း
ေ၀းသြားလုိက္ နီးလာလုိက္
ရပ္သြားတယ္မရွိဘူး၊

ညေနသာေစာင္းေရာ
ေန႔ခင္းဘက္တေမွးေတာင္
အေမေခါင္းမခ်လုိက္ရဘူး။
လူအုပ္ႀကီးထြက္ထြက္ေငးၿပီး
အင္း ကုန္ေစ်းႏွဳန္းကလည္းႀကီးေပတာကုိးလုိ႔
သူဘာသာတုိးတုိးေျပာေနျပန္တယ္၊

မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေတြးတာပါ
အဲဒီေန႔ကတည္းက
ညီမေလးျပန္မလာေတာ့ဘူး၊

အိမ္ေရွ႔မွာ
လူအုပ္ႀကီးက
လမ္းအတုိင္းစီးဆင္းခဲ့တဲ့ေန႔ကေပါ့၊ ၊

ႏွင္းခါးမုိး
၂၀၀၄

2 comments:

Thadar (မသဒၶါ ) said...

တကဲ့ကိုရင္ထဲထိရွတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။အင္မတန္ႏွစ္သက္ပါတယ္…ဒီလိုနဲ့...၈၈၈၈မွာ..အိမ္ၿပန္မလာဘဲ တိတ္တဆိတ္ေပ်ာက္သြားတဲ့လူုေတြ..အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ အၿမဲလာအားေပးပါတယ္..ဆက္ေရးသြားပါရွင္..

ko sai said...

Please let me share this poem at my facebook.

regards
ko sai