Tuesday, December 19, 2023

ပြန်ပို့လိုက်တဲ့စာ

နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲရဲ့ဟိုမှာဘက်မှာ
အောင်ပွဲလား၊ ကမ္ဘာအပျက်လား။
တိုက်ပွဲတွေမှာ နောက်ဆုံးဆိုတာရှိသလား
ဒီတပွဲကတော့ နောက်ဆုံးပါပဲလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်သလဲ
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်ဆုံးမှာ တပွဲတော့ တိုက်ရအုန်းမှာပဲမဟုတ်လား
အနိုင်အရှုံးတွေ မလိုတော့ဘူးဆိုရင်တောင်။

နှင်းခါးမိုး
၈၊ အောက်တိုဘာ ၂၀၂၀

ခုနှစ်အိမ်တန်းက မဂျမ်းဘုံ

ဒီကျုးရပ်ကွက်ကလေးကိုတော့
ခုနှစ်အိမ်တန်းလို့ပဲ ခေါ်လိုက်တော့မယ်။

သုံးထပ်တိုက်ရုံးကြီးတစ်ရုံးက
သူတို့ကို လမ်းထောင့်က စီးကြည့်လို့ပေါ့။

ခုနှစ်အိမ်တန်းက ခလေးတစ်အုပ်ဟာ
ရုံးရှေ့မှာ သူတို့ရဲ့ဟက်ပီဝေါကိုဖွင့်ထားတယ်
ရုံးရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ကားတွေကြားမှာ တူတူပုန်းကြတယ်
ပြီးတော့ အမြဲတမ်းအရေးတကြီးမျက်နှာတွေနဲ့လူကြီးတွေကို မသိမသာသူတို့ခိုးကြည့်ကြတယ်။

အဖေက ပလုံကောက်တယ်
အမေက ပန်းရောင်းတယ်
လည်ပင်းမှာ ရွှေဆွဲကြိုးကြီးနဲ့မိန်းမကိုတော့ မဂျမ်းဘုံလို့ ခေါ်ကြပါစို့
မဂျမ်းဘုံအိမ်က လူဝင်လူထွက်များတယ်
ဆိုင်ကယ် ရေခဲသေတ္တာနဲ့ တီဗီလည်းရှိတယ်
ကြည့်ကောင်းကောင်း သမီးနှစ်ယောက်လည်းရှိတယ်
မနှစ်က သွေးလွန်တုပ်ကွေးနဲ့သေသွားတဲ့သားလေးရဲ့အမေဟာ
အခု အငယ်မလေးကိုနို့တိုက်ရင်း
သူ့ဟင်းသီးဟင်းရွက်လှည်းလေးနောက်မှာထိုင်နေတယ်။

ရေစပ်စပ်အိုင်ဟောင်းကြီးတခုရဲ့နှုတ်ခမ်းသားပေါ်မှာ ကျုးအိမ်လေးတွေဟာ တန်းစီနေတယ်
သူတို့အပေါ်မှာ ဗို့အားများစွာနဲ့ မဟာဓါတ်အားလိုင်းကြီးက သွယ်တန်းလို့
ရန်ကုန်မြို့ပြရဲ့ကျောတနေရာစာဟာ အချိန်မရွေးမိုးကြိုးပစ်ချခံရနိုင်တယ်လေ။

အကြီးမလင်ယူတော့ တဲရှေ့က ခြံကွက်လွတ်‌မြောင်းကိုခွပြီး တဖက်ရပ်လေးတခုထိုးလိုက်တယ်။
ပိုင်ရှင်က လာမောင်းမထုတ်သေးသရွေ့တော့ လိမ္မာသလို တအိုးတအိမ်ထူကြပေါ့။
မိန်းမကို ဓါးနဲ့ရွယ်ရင်း ခလေးပုခုံးကို ဒါဏ်ရာပေးမိတဲ့အမူးသမားဟာ သူ့အိမ်က မောင်းထုတ်ခံလိုက်ရတယ်။

အခုတော့ လမ်းတွေက ပိတ်ကုန်ပြီ
ဖုန်းပွတ်နေတဲ့ကောင်မတွေကလည်း သတင်းတွေကိုနားမထောင်ဘူး တစ်တော့ပဲ ဆော့နေကြတယ်
အလုပ်မဆင်းရတော့ ကောင်လေးတွေက လမ်းထဲမှာ မူးပြီးအော်နေကြတယ်
ကုန်စိမ်းကားပေါ်က ခုန်ဆင်းလာတဲ့မိန်းမတွေဟာ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ဘယ်ဖက်ခြမ်းက ပြန်လာကြပါလိမ့်
မနက်မိုးလင်းရင် ပဲပြုတ်နဲ့နံပြားရမယ် စမူဆာလည်းပါတယ်ဆိုတဲ့အသံဟာ
ည ၈ နာရီသတင်းကြောင့် အိပ်မပျော်ခဲ့တဲ့ လူတယောက်ကို လန့်နိုးစေတယ်။
အကောင်းမြင်တိုင်းလည်း ကောင်းမလာနိုင်ဘူး
ဘယ်အခြေအနေမှာပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်စရာရှိတာတော့ ဆက်လုပ်ကြရမှာပဲ မဟုတ်လား
လူတွေဟာ ဒုက္ခထက် ဒုက္ခဖန်တီးသူကို ပိုကြောက်ကြတယ်
အခွင့်အရေးတူတောင် အခွင့်မလမ်းမတူတဲ့ကမ္ဘာမှာ
အခွင့်မရှိမဝင်ရဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့ပြီ။
ဝေးလေကောင်းလေကပ်ဆိုးကြီးလောက်တော့
ခုနှစ်အိမ်တန်းက ပျင်းတောင်ပျင်းသေးတယ်
အိမ်မှာနေပါဆိုရအောင်
ဒီတိုင်းပြည်မှာလူတိုင်းအိမ်ရှိတယ်ထင်လို့လား။
ပလုံကောက်တယ်
ဆိုင်ကယ်တက်စီဆွဲတယ်
အရပ်တကာကုန်စိမ်းလှည့်ရောင်းတယ်
ကွမ်းယာအော်ဒါပို့တယ်
ခလေးတွေက လမ်းပေါ်ပိုက်ဆံထောင်ပစ်တယ်
ရေခဲချောင်းပုံးပေါ်လုတက်တယ်
ကျောတစ်နေရာအတွက် လွတ်တဲ့မြေပေါ်တဲထိုးတယ်။

ကျုဝင်ခိုင်းရင်တော့
ကျုးကျော်ရပ်ကွက်ကလေးက ရီမှာပဲ
ဆင်းရဲတဲ့ကပ်ရောဂါအတွက်ကော
နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲကဘယ်တော့လဲ။

သုံးထပ်တိုက်ရုံးကြီးရဲ့ ဝရန်တာပေါ်ကနေ
ခုနှစ်အိမ်တန်းကို ငေးမျှော်ကြည့်ခဲ့တဲ့ ညနေခင်းတွေ။

နှင်းခါးမိုး
၂၊ အောက်တိုဘာ ၂၀၂၃

စာအုပ်ဆိုင်တဆိုင် သေဆုံးခြင်း

ကျမ   ရှစ်နှစ်သမီးအရွယ်မှာ
အမေက     ဒီကိုခေါ်လာခဲ့တာ တဲ့
အားပေးဖို့  ! ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ဟာ
အေးစက်တုန်ယင်နေရှာရဲ့
ဒီခေတ်မှာ
ဘယ်သူမှမသုံးတော့တဲ့ ပိုင်းလော့ဖောင်တိန်ကို
လက်ဆောင်ဘူးလေးအဖြစ်ပေးရင်း အားယူပြုံးပြလိုက်တယ်
မင်းစိတ်ထဲက ဒီနေရာလေးဟာ
ဒီနေရာလေးပဲဖြစ်နေမှာပါ
ငါ့တို့အတွက်ကော   ဆိုပါတော့။

မင်ဆိုလည်း   အနက်ရောင်မှ
အနက်တောင်    ပယ်လီကန်မှ
စာအုပ်အနှောင့်တိုင်းမှာ သူ့လက်ဝဲလက်ရေးနဲ့။

အခု လူတွေတသသပြောနေကြတဲ့ ကဗျာဆရာဟာ
ဒီဆိုင်လေးမှာ တညတာမိုးခိုရင်း
မိုးရေတွေ တညလုံး စွဲနစ်ခဲ့ဘူးတာပေါ့။
ပန်းကလေးက ပြောလိုက်တယ် လောကရဲ့အလှအပဟာ
တို့ပွင့်မှ ပြည့်စုံတာတဲ့၊
ဘေးချင်းကပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အဲဒီသီချင်းသံဟာ
စာအုပ်စင်တွေထဲမှာ စွဲဝင်နေတယ်
ဘီရိုပေါ်က ပန်းအိုးလေးထဲမှာ လှုပ်ခုန်နေတယ်
ညနေတိုင်း အချစ်ဝတ္ထုစာအုပ်အသစ်တအုပ် လာစောင့်ဆိုင်းနေတဲ့
ကော်ကိုင်းမျက်မှန်လေးကို မှုန်ရီဝေဝါးစေတယ်
ဝတ်မှုန်ရယ် နင်နဲ့နှိုင်းရင် ရှုံးကြမှာပဲ။

စာအုပ်အားလုံးကို သူဖတ်ပြီးပြီဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့
ဆိုင်ရဲ့စားပွဲထောင့်မှာတခုမှာ လာထိုင်ပြီး
လူတိုင်းရဲ့ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို ခေါက်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့
ဆိတ်ဖလူးပင်ကြီးတပင်နဲ့လည်း
(တံစက်မြိတ်က ဗံဒါရွက်ခြောက်တရွက်လို  လေတိုက်ရာ
လွင့်ပါမသွားခင်အထိ)
စန္ဒယားခလုတ်တွေကို အတူတူခေါက်ခဲ့ကြဖူးတယ်။

အခု အဲဒီစန္ဒယားခလုတ်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျပြီး
ဟိုဒီပြေးလွှားနေကြရဲ့
စာအုပ်စင်တွေဟာ မြို့ပျက်ကြီးလို ဟာလာဟင်းလင်း
အမှတ်တရဖဲစည်းပို့စကဒ်နဲ့ လက်နှပ်စက်အဟောင်းကြီးကလည်း
ကတ်ထူပုံးထဲပစ်ထည့်ခံထားရပြီ
တံခါးဖွင့်ပြီးလူဝင်လာတိုင်း မြည်တတ်တဲ့
ကြေးခေါင်းလောင်းကလေးကို
အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲ ဖြုတ်ထည့်လိုက်တယ်
အင်္ကျီအိတ်ထဲမှာ ခေါင်းလောင်းကလေးဟာ ထထမြည်နေတုန်း။

ရင်ညွန့်ထဲ ဓါးတချောင်းထိုးစိုက်ပြီး ပန်းတစည်းထားခဲ့တာမျိုး
သူက နာနာကျင်ကျင် ရယ်မောချင်ရယ်မောနေမယ်
ဒါပေမဲ့ ပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်တွေကို
ဘယ်တော့မှ ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားမှာမဟုတ်ဘူး။

ချစ်သူတွေမှာ ဌာနချုပ်တခုရှိတယ်ဆိုရင်
အဲဒါ စာအုပ်ဆိုင်ပဲ။ 

နှင်းခါးမိုး
၁၅၊ စက်တင်ဘာ ၂၀၂၃

မြို့ပတ်ပြီး ဘက်စကားပေါ်မှာ သီချင်းအော်ဆိုလိုက်ချင်


ငါ့မှာ လွှင့်စရာအလံမရှိဘူး
ကိုဗစ်က အနီလား အစိမ်းလား
ညက သုံးယောက်လာခေါ်သွားတယ်တဲ့
စောင့်နေကာမှ ပဲပြုတ်သည်က ဒီနေ့ပေါ်မလာတော့ဘူး။
လူချင်းဝေးနေမှတော့
နှလုံးသားချင်းက ဘယ်လိုလုပ်နီးမလဲ
တချို့စကားလုံးတွေကပြောရတာချိုသလောက်
မြိုရတာ ခါးလွန်းတယ်။
အသက်ရှုလမ်းကြောင်းထဲဝင်သွားတဲ့ပိုးနဲ့
အစာအိမ်လမ်းကြောင်းထဲ ထကြွနေတဲ့ပိုး
ဘယ်ပိုးကိုအရင်သတ်ရမလဲ။
သမိုင်းမှာ ပိုးဖျက်လို့ပျက်တဲ့ပြည်မရှိဘူး
လူဖျက်လို့ ပျက်တဲ့ကမ္ဘာတွေပဲရှိတယ်။
အခုတော့ အိပ်ရာကနိုးတာနဲ့
အနံ့တခုခုကို အရင်ရှာရတာပဲ။

နှင်းခါးမိုး
၈၊ စက်တင်ဘာ ၂၀၂၃

ကမ္ဘာကြီးဟာအသဲပုံ


မွေးနေ့တဲ့
အသဲပေးလိုက်တယ်
မင်္ဂလာရတုတဲ့
အသဲပေးလိုက်တယ်
မြတ်သောအလှူတဲ့
အသဲပေးလိုက်တယ်
ကျနော်တို့နှင့်နှစ်ပေါင်းများစွာတဲ့
အသဲအကြီးကြီးပေးလိုက်တယ်
သဘာဝအလှအပများကိုစားသုံးခြင်းတဲ့
အသဲပေးပါတယ်
မလေးရှားကသတင်းတပုဒ်တဲ့
အနီရောင်အသဲပေးလိုက်တယ်
ဓမ္မစကြာသုတ်ကို သင်္ခါရရှုထောင့်မှချဉ်းကပ်ခြင်းတဲ့
အသဲနီနီပေးပါတယ်
ငယ်ငယ်တုန်းကပုံလေးတွေတဲ့ လူစုံစုံနဲ့
အသဲပေးပါတယ်
အားလုံး ချစ်ခြင်းတရားကို ယုံကြပါတဲ့
ထပ်ပြီးအသဲပေးပါတယ်၊
မိုးလင်းတာနဲ့
အသဲတွေအများကြီးပေးလိုက်ရ
အသဲများနေ့ချစ်စရာပါ
နေ့တိုင်းခုလို အသဲများနေ့သာဖြစ်ပါရစေ၊
ကမ္ဘာကြီးဟာ
အသဲပုံလုံးဝန်းပါတယ်။

နှင်းခါးမိုး
၂၉၊ ဇွန် ၂၀၂၃

Friday, December 15, 2023

အပြာရောင်ကျောက်တုံး


မင်းကို သီချင်းဆိုပြချင်တယ်
လရောင်က ထောင်ချောက်ဆန်လွန်းလှချည့်
သူဟာသူ့အတိုင်းပဲ မနက်ခြောက်နာရီ၊

စကားလုံးတွေကလည်း မှန်ပုံးထဲထည့်ပြီး ဒလက်နဲ့အမွှေ့ခံနေရသလိုပဲ
ဒညင်းသီးတွေကို တောင်းထဲကသွန်ချလိုက်သလိုပဲ
ဖရဲခင်းကို လမ်းကြိတ်စက်ဝင်နင်းခိုင်းလိုက်သလိုပဲ
ငါ့အန်ဖတ်ထဲက ကြက်ဥမွှေကြော်တွေလိုပဲ၊

ငါကြားချင်တဲ့အသံကို ငါကြားတယ်
ငါမကြားချင်တဲ့အသံ ငါမကြားဘူး၊

ငါမြင်ချင်တာကို ငါမြင်တယ်
ငါမမြင်ချင်တာကို ငါမမြင်ဘူး၊

ငါ့ရွေးချယ်မှုမှာ 
တခြားကမ္ဘာမရှိဘူး။

နှင်းခါးမိုး
၁၄၊ ဇွန် ၂၀၂၀

ခြင်္သေ့ကာရန်



မင်းရီရင် ဘယ်သူ့ကြောင့်လဲ ကိုယ်စဉ်းစားတယ်၊
မင်းငိုရင် ကိုယ့်ကြောင့်ပဲလို့ တွေးမိတယ်။

နေရောင်က အေးနေတယ်
အခန်းထဲတိုးဝှေ့ဝင်လာတဲ့အလွမ်းဟာ
ခန်းဆီးစလေးကို တီးတိုးစကားဆိုတယ်၊
ဘယ်နှစ်ဆောင်းရှိပြီလဲ
အိမ်ရှေ့ကသနပ်ခါးပင်လေးမှာ ပန်းတွေမပွင့်တော့တာ။

ရစရာရှိခဲ့ရင် ဒီတစ်ဘဝနဲ့တန်ပါတယ်
ဆပ်စရာရှိရင်တော့ တစ်သံသရာလုံးဆပ်ပါ့မယ်။

 
နှင်းခါးမိုး
၁၁၊ ဇွန် ၂၀၂၄ 

မေရီအင်တွိုင်းနက်ရဲ့ကြောင်


ကိတ်မုန့်တလုံးမှာလည်း
ပြောစရာစကားတွေရှိမှာပဲ၊
ပြင်သစ်တော်လှန်ရေးတုန်းက
လူရယ်စရာဖြစ်ခဲ့ရတာ စိတ်နာတယ်၊
မေရီအင်တွိုင်းနက်ရဲ့ကြောင်ဟာ
တနေ့ကို ကိတ်မုန့်ဘယ်နှစ်လုံးစားသလဲ၊
ကိတ်မုန့်ကိုစိတ်နဲ့တောင်မပစ်မှားနဲ့တဲ့
ဗိုလ်မှူးချုပ်အောင်ကြီးကမှာခဲ့တယ်၊
ကိတ်မုန့်ဆိုင်တွေက ကြီးကြီးလာပြီး
ကိတ်မုန့်တွေက သေးသေးသွားတယ်၊
ကိတ်မုန့်တွေက သမိုင်းကိုပြောတဲ့အခါ
အာဏာဟာ ကိတ်မုန့်ကဆင်းသက်တယ်။
ကဲ
ကိတ်မုန့်ကိုအရင်စားမလား
ကိတ်မုန့်ဖုတ်နည်းကို အရင်သင်မလား။

နှင်းခါးမိုး
၇၊ ဇွန် ၂၀၂၀

တနင်္ဂနွေတေးသွား


သစ်ရွက်ကလည်းအစစ်ပဲ
ငှက်ကလည်းအစစ်ပဲ
ငှက်အော်သံကလည်းအစစ်ပဲ
ကြည့်နေတဲ့ရုပ်ရှင်ထဲကအချစ်ကလည်း အစစ်ပဲ၊

ဘူဒါပက်တနင်္ဂနွေ
စန္ဒရားသံနောက်တကျော့တနင်္ဂနွေ၊
ပြန်လမ်းမဲ့တနင်္ဂနွေ၊

အမေရိကန်တွေဟာ 
ကားရှေ့ခန်းမှာဓာတ်စက်ကြီးကိုတင်
အဲဒီတေးသွားကိုဖွင့်ရင်း
ကားကိုမြစ်ထဲမောင်းချသွားကြတယ် တဲ့၊

လူတိုင်းက
လိုချင်ခဲ့ကြတာပဲ
လူတိုင်းက 
နာကျင်ခဲ့ကြတာပဲ။


နှင်းခါးမိုး
၃၁၊ မေ ၂၀၂၀

ပေါင်မုန့်ပေါ်တံတွေးထွေးမိခြင်း

မကျက်တကျက်ဆိုတာ
ကြက်ဉကြော်ပဲကောင်းတယ်၊

ဖုတ်ပြီးသားပေါင်မုန့်ကို
အရသာရှိအောင် မီးထပ်ကင်တယ်၊
ငါးသေတ္တာဗူးကိုဖောက်ဖို့ ဖောက်တံကိုရှာတယ်
အဖုံးမှာလက်ကိုင်ကွင်းပါမှန်းမသိဘူး၊

မပြောချင်တဲ့ဖုန်းလည်းမလာဘူး
ပြောချင်တဲ့ဖုန်းလည်းမလာဘူး
ရေမတင်ရသေးပဲ ရေအိမ်ဝင်မိသလို။

နှင်းခါးမိုး
၂၈၊ မေ ၂၀၂၀

မွှေးပျံ့သောည

နေ့ခင်းဘက်မှာ ပန်းကလေးရဲ့ရယ်သံကို ကြားရပြီး
ညဘက်မှာ ပန်းကလေးရဲ့ငိုသံကို ကြားရတယ်၊

ပန်းကလေးထဲကို အချစ်ထည့်တယ်
ပန်းကလေးထဲကို တရားထည့်တယ်
ပန်းကလေးထဲကို လောကကြီးထည့်တယ်
ပန်းကလေးထဲကို ဘဝထည့်တယ်၊

တစ်ယောက်ယောက်ကို မရည်ညွန်းဘူး
တစုံတရာကို ကိုယ်စားမပြုဘူး
နိမိတ်ပုံတစ်ခုလည်းမဟုတ်ဘူး
ပန်းကလေးဟာ ပန်းကလေးပဲ၊

ပွင့်ချိန်တန်လို့ပွင့်တာ
ဘယ်သူ့အတွက်မှမဟုတ်ဘူး
ကြွေချိန်တန်လို့ကြွေတာ
ဘာတရားမှမလိုဘူး၊

သံသရာကမဆန်းပြားပေမယ့်
ဒဏ်ရာကခမ်းနားလွန်းခဲ့တယ်။

နှင်းခါးမိုး
၂၈၊ မေ ၂၀၂၀

Thursday, December 14, 2023

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်

လူတွေကလည်း လူတွေနဲ့မတူတော့ဘူး
မျက်လုံးပေါက်နှစ်ပေါက်နဲ့ ဘူးသီးခြောက်တွေလိုလို
ပတ်တီးတခြမ်းစည်းထားတဲ့ လက်မပုပ်ကြီးတွေလိုလို
ခြေအိတ်တဝက်စွပ်ထားတဲ့ ကော်ဘောလုံးအစုတ်ကြီးလိုလို၊

ညကိုတစ္ဆေတွေမြူးတူးပြီး
နေ့ကိုရန်သူတပိုင်းသိမ်းထားတဲ့ကုန်းမှာ
ပိုက်စိမ်းတထပ် ခုံတထပ်ကာထားတဲ့ ကတုတ်ကျင်းလိုလို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပုန်းလေးထဲ
ငါဟာ အခုမှ သရဖူဆောင်းပြီးစဘုရင်တပါးပေါ့ကွာ။

ကားတွေကသက်ရှိလား လူတွေကလိုင်စင်မဲ့လား
သူ့ကျောပေါ်ထမ်းထားရတာ ဒဏ်ရာရထားတဲ့မြို့ကြီးလား
သူကိုယ်တိုင်ကကော ကွန်ကရစ်လမ်းကျယ်ကြီးလား
စောင့်ကြည်ခံစခန်းထဲရောက်သွားတဲ့ မြစ်အသေတစင်းလား
လေးထောင့်ကန်လမ်းမကြီးဟာ အသက်ရှုပိုက်တန်းလန်းနဲ့။

နေပူကျဲကျဲကြီးထဲ မိုးကြိုးပစ်သံကြားရတာလောက် ခိုကိုးရာမဲ့တာ မရှိတော့ဘူး
ငမိုးရိပ်ချောင်းပေါ် ကြောက်လန့်တကြားကဆုန်ဆိုင်းနေတဲ့ တိမ်မြင်းရိုင်းတွေက ငါ့မျက်လုံးထဲ ခုန်ပေါက်ဝင်လာတယ်
မုန်တိုင်းက ဘင်္ဂလားပင်လယ်ထဲမှာ
အိပ်တန်းပျံငှက်တွေက ညဦးပိုင်းကြေညာတဲ့ နောက်တိုးစာရင်းထဲမှာ။

အလွမ်းက ညို့တက်လာတယ်
အရက်ခွက်ထဲမှာ ရေခဲကပျော်နေပြီ
ဒီညမှ မိုးမရွာရင်
ပင်လယ်ကို အဖော်ခေါ်အိပ်ရတော့မှာပဲ။

ငါ့ဆံပင်တွေကို ငါဦးညွှတ်လိုက်တယ်
ငါ့ကိုစွန့်ပစ်သွားတာ မင်းတို့မမှားပါဘူးကွယ်။

နှင်းခါးမိုး
၁၈၊ မေ ၂၀၂၀

စာအုပ်ဆိုင်တဆိုင် သေဆုံးခြင်း


ကျမ ရှစ်နှစ်သမီးအရွယ်မှာ
အမေက ဒီကိုခေါ်လာခဲ့တာ တဲ့
အားပေးဖို့ဆုပ်ကိုင်ထားလက်တဲ့ဟာ
အေးစက်တုန်ယင်နေရှာရဲ့၊
ဒီခေတ်မှာ ဘယ်သူမှမသုံးတော့တဲ့ ပိုင်းလော့ဖောင်တိန်ကို
လက်ဆောင်ဘူးလေးအဖြစ်ပေးရင်း အားယူပြုံးပြလိုက်တယ်
မင်းစိတ်ထဲက ဒီနေရာလေးဟာ
ဒီနေရာလေးပဲဖြစ်နေမှာပါ
ငါ့တို့အတွက်ကော ဆိုပါတော့။

မင်ဆိုလည်းအနက်ရောင်မှ
အနက်တောင် ပယ်လီကန်မှ
စာအုပ်အနှောင့်တိုင်းမှာ သူ့လက်ဝဲလက်ရေးနဲ့။

အခု လူတွေတသသပြောနေကြတဲ့ ကဗျာဆရာဟာ 
ဒီဆိုင်လေးမှာ တညတာမိုးခိုရင်း
မိုးရေတွေ တညလုံး စွဲနစ်ခဲ့ဘူးတာပေါ့။

ပန်းကလေးက ပြောလိုက်တယ် လောကရဲ့အလှအပဟာ 
တို့ပွင့်မှ ပြည့်စုံတာတဲ့၊
ဘေးချင်းကပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အဲဒီသီချင်းသံဟာ
စာအုပ်စင်တွေထဲမှာ စွဲဝင်နေတယ်
ဘီရိုပေါ်က ပန်းအိုးလေးထဲမှာ လှုပ်ခုန်နေတယ်
ညနေတိုင်း အချစ်ဝတ္ထုစာအုပ်အသစ်တအုပ် လာစောင့်ဆိုင်းနေတဲ့
ကော်ကိုင်းမျက်မှန်လေးကို မှုန်ရီဝေဝါးစေတယ်
ဝတ်မှုန်ရယ် နင်နဲ့နှိုင်းရင် ရှုံးကြမှာပဲ။

စာအုပ်အားလုံးကို သူဖတ်ပြီးပြီဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့
ဆိုင်ရဲ့စားပွဲထောင့်မှာတခုမှာ လာထိုင်ပြီး 
လူတိုင်းရဲ့ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို ခေါက်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ 
ဆိတ်ဖလူးပင်ကြီးတပင်နဲ့လည်း 
(တံစက်မြိတ်က ဗံဒါရွက်ခြောက်တရွက်လို
လေတိုက်ရာလွင့်ပါမသွားခင်အထိ)
စန္ဒယားခလုတ်တွေကို အတူတူခေါက်ခဲ့ကြဖူးတယ်။

အခု အဲဒီစန္ဒယားခလုတ်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျပြီး 
ဟိုဒီပြေးလွှားနေကြရဲ့
စာအုပ်စင်တွေဟာ မြို့ပျက်ကြီးလို ဟာလာဟင်းလင်း
အမှတ်တရဖဲစည်းပို့စကဒ်နဲ့ လက်နှိပ်စက်အဟောင်းကြီးကလည်း 
ကတ်ထူပုံးထဲပစ်ထည့်ခံထားရပြီ
တံခါးဖွင့်ပြီးလူဝင်လာတိုင်း မြည်တတ်တဲ့ကြေးခေါင်းလောင်းကလေးကို
အကျႌအိတ်ကပ်ထဲ ဖြုတ်ထည့်လိုက်တယ်
အကျႌအိတ်ထဲမှာ ခေါင်းလောင်းကလေးဟာ ထထမြည်နေတုန်း။

ရင်ညွန့်ထဲ ဓါးတချောင်းထိုးစိုက်ပြီး ပန်းတစည်းထားခဲ့တာမျိုး
သူက နာနာကျင်ကျင် ရယ်မောချင်ရယ်မောနေမယ်
ဒါပေမဲ့ ပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်တွေကို
ဘယ်တော့မှ ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားမှာမဟုတ်ဘူး။

ချစ်သူတွေမှာ ဌာနချုပ်တခုရှိတယ်ဆိုရင်
အဲဒါ စာအုပ်ဆိုင်ပဲ။


နှင်းခါးမိုး
၁၁၊ မေ ၂၀၂၀

လပြည့်ည


ဒီညတော့
လရောင်တွေ မင်းဆီပို့လိုက်ပါတယ်၊
မနက်ဖြန်
နေရောင်တွေ ငါပိုင်ဆိုင်ပါရစေ။

ငါ့ရဲ့တဏှာရာဂတောနက်ထဲကို
နွေးထွေးတောက်ပတဲ့မင့်အချစ်တွေ
ဘယ်တုန်းကမှ မထိုးဖောက်နိုင်ခဲ့ဘူး မဟုတ်လား။

အေးမြတဲ့မီးဟာ
အလောင်မြိုက်ဆုံးပဲ။
 
နှင်းခါးမိုး
၆၊ မေ ၂၀၂၀

Monday, September 4, 2023

သက်တံ့

ခံစားချက်က ခုနှစ်ရောင်မကဘူး
ငါ့အချစ်က ဖြူပါတယ်။

ညနေခင်း ရေကန်ဘေး လမ်းကလေးပေါ်ကနေ
ဟိုးတောင်စွယ်အစွန်းမှာ လှမ်းတွေ့ရ
အဲဒီရောင်စုံတံတားအခုံးကြီးရဲ့ဟိုဘက် ပန်းတွေကြွေတဲ့နေရာမှာ
ပြန်မရနိုင်တဲ့နေရက်များရဲ့ ရွှေအိုးတလုံး။

အိမ်ပြန်ခွင့်မရတဲ့သူတွေနဲ့
အိမ်ထဲကထွက်ခွင့်မရတဲ့သူတွေဟာ 
တဦးကိုတဦးက လှမ်းမျှော်ငေးမောကြရ။

ငါတို့ပြန်ဆုံကြမယ်
အားလုံးမြင်လိုက်ကြတယ်မဟုတ်လား
အရင်လိုပြန်ပြီးပြာလဲ့လာတဲ့မိုးကောင်းကင်မှာ
သန့်ရှင်းပြီးအရည်အသွေးပိုမြင့်လာတဲ့ လေထုထဲမှာ။

မျက်ကာမှန်တွေကိုဖြုတ်လိုက်
နှာခေါင်းစည်းတွေကိုချွတ်လိုက်
တခဏငယ်လေး အခိုက်အတန့်လေးပဲဖြစ်ဖြစ်
အဲဒီမိုးကုပ်စက်ဝိုင်းက ရောင်စုံဖဲပြားကြီးကို လှမ်းခုန်ဆွတ်ခူးလိုက်ကြ။

လွတ်လပ်မှုက ခုနှစ်ရောင်မကဘူး
ယုံကြည်မှုက မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းလို ကျယ်ပါတယ်
အခုမှ အဝေးကပြန်မြင်ခွင့်ရတဲ့ ဟိမဝန္တာရဲ့တောင်ထိပ်တွေလို
ငါတို့အချစ်က ဖြူပါတယ်။

- - - - - --
နှင်းခါးမိုး
၃၊ မေ ၂၀၂၀

ပိတောက်မိုး


အိပ်ယာထနောက်ကျတော့ 
ပိတောက်အကြွေတွေပဲ ရခဲ့တယ်

ရေထဲ ပိတောက်အကြွေတွေထည့်
တပုံးလုံးကုန်အောင် သူ့ခေါင်းပေါ်က လောင်းချလိုက်တယ်

ဆံပင်တွေကိုရေညှစ်ချရင်း မော့ကြည့်လိုက်တဲ့သူ့အပြုံးမှာ
သူ့ခေါင်းပေါ်တင်ကျန်ခဲ့တဲ့ ပိတောက်ပွင့်ဖတ်တွေက ဝါရွှေတောက်ပလို့။

- - - - - - - 
နှင်းခါးမိုး
၃၀၊ ဧပြီ ၂၀၂၀

ပွင့်ဦး


စပယ်ပင်လေးကို
နေ့တိုင်းရေလောင်းဘူးပါတယ်
စပယ််ပန်းလေးတွေကိုခူးပြီး 
ဘုရားကိုတင်ဘူးပါတယ်၊

သူ့အတွက်တော့ 
နှင်းဆီပန်းတွေပဲ ပေးပို့ခဲ့ပါတယ်။

- - - - - -
နှင်းခါးမိုး
၁၈၊ ဧပြီ ၂၀၂၀

Monday, July 17, 2023

ဆင်းရဲတာ ကင်ဆာ


၀တ္ထုရေးဆရာမတဦးက ဆင်းရဲတာ ကျမတို့လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ နာတာရှည်ရောဂါပဲဟု ဇာတ်လမ်းတခုထဲမှာ ထည့်ရေးဘူးသည်။ နေ့ခင်းကသဂြိုလ်မြုပ်နှံထားခဲ့ရသည့် အချစ်ဆုံးသားငယ်ရဲ့မြေပုံလေးကို ညနက်နက်ထဲသွားပြန်တူးကာ မိသားစုတခုလုံး၏ တထည်တည်းသောစောင်ကလေးကို ချမ်းလွန်းလို့ ပြန်ယူခဲ့ရတာကအစ၊ ကမ်းပေါ်ချွတ်တင်ထားခဲ့သည့် တထည်တည်းသောထမိန်ကလေး လူခိုးခံလိုက်ရလို့ အပျိုပေါက်ကလေးတန်မဲ့ အရှက်သည်းစွာ အပြေးကလေးအိမ်ပြန်ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးတွေက မြန်မာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ ပြောစမှတ်ကလေးတွေ ကျန်ခဲ့ဘူးသည်။ နောက်ဆုံး ကိုယ့်တိုင်းပြည်ကို ကြွေးတွေပြန်မဆပ်နိုင်လို့ အဆင်းရဲဆုံးစာရင်းထဲ ထည်ေ့ကြငြာခံလိုက်ရတော့ အမျိုးသားမာန်မာနတွေပေါက်ကွဲကာ လူထုအုံကြွမှုကြီးဆီ ဦးတည်ခဲ့သည့် နိုင်ငံရေးအလှည့်အပြောင်းကိုလည်း သမိုင်းမှာ တွေ့ခဲ့ဘူးပြီ။ 
အငတ်ဘေးဆိုက်ကာ လူတွေသန်းချီ ကမ္ဘာကြီးမသိအောင် ကြိတ်သေဘူးသည့် အိမ်နီးချင်းတိုင်းပြည်ကြီးက ခေါင်းဆောင်တဦးက သူ့တိုင်းပြည်ကို အလှည့်အပြောင်းတခုဆီ ဆွဲခေါ်တုန်းက စကားတခွန်းပြောဘူးသည်။ ချမ်းသာတာ မင်္ဂလာရှိတယ် တဲ့။ တကယ်တော့ ဆင်းရဲသားနင်းပြားတွေကို အခြေခံဖွဲ့စည်းက တော်လှန်ရေးကြီးတရပ်ဆင်နွှဲအောင်ပွဲခံခဲ့သည့် ပါတီကြီးတခုကိုဘေးထားကာ ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုနှင့် တခါက ဖောက်ပြန်သည့်လူတန်းစားအဖြစ် ပညာပေးစခန်းတွေပို့ခံခဲ့ရသည့် အရင်းရှင်ပေါက်စလေးတွေ ပါတီခေါင်းဆောင်ဖြစ်လာတော့သည်။ တိုင်းပြည်ကလည်း ကမ္ဘာ့စီးပွားရေးအင်အားကြီးနိုင်ငံတခု နေ့ချင်းညချင်းဖြစ်လာတာတွေ့ရသည်။ 
ရေမျောကမ်းတင် တံငါရွာလေးတခုကို ကမ္ဘာပေါ်ကလူတွေ ငေးမောအားကျရသည့် ကျွန်းနိုင်ငံကလေးတခုဖြစ်အောင် ဦးဆောင်တည်ထောင်ခဲ့သူ လီကွမ်းယူကို အာဏာနှစ်ရှည်လများဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့လို့၊ ဆွေစဉ်မျိုးဆက် ချမ်းသာကြွယ်ဝကျန်ခဲ့လို့၊ သားစဉ်မြေးဆက် ရှေးမင်းဆက်တွေလို ရာဇပလ္လင်ပေါ်တင်ပေးခဲ့လို့ အာဏာရှင်ကြီးဟု သူ့ပြည်သူတွေက အလေးစားမလျော့ခဲ့။ အချစ်မပြယ်ခဲ့။ ကမ္ဘာပြည်သူတွေကပါ လေးစားအားကျခဲ့သူဖြစ်ခဲ့သည်။ လူတွေကို ဆင်းရဲတွင်းထဲက ဆွဲထုတ်နိုင်ခဲ့တာကြောင့်ဟု ဆိုရမည်။ 
အူမတောင့်မှ သီလစောင့်သည်ဟူသော မြန်မာစကားတခွန်းရှိသည်။ သီလကို ဦးစားပေးချင်သူတွေက သိပ်မကြိုက်။ ဒီစကားကို ဆင်ခြေအဖြစ်ကိုင်စွဲကာ သီလပျက်ကုန်ကြမှာစိုးလို့လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါပေမဲ့ လက်တွေ့ကျ မှန်ကန်တာကတော့ ငြင်းလို့မရ။ ဆင်းရဲတော့ မဟုတ်တာတွေ လွယ်လွယ်လုပ်လာကြသည်။ ဆင်းရဲတွင်းကလွတ်အောင် ဖြတ်လမ်းတွေလိုက်ကြသည်။ ပြဿနာတွေ ရာဇဝတ်မှုတွေ ထူပြောလာသည်။ လူလူချင်း မတရားမှုတွေ ကြီးစိုးလာသည်။ 
တခါက ဆင်းရဲချမ်းသာမရှိ၊ အားလုံးတန်းတူညီမျှ သာယာဝပြောတဲ့လူ့ဘောင်ကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ကြဘူးသည်။ ကြားလို့ကောင်းသော နိုင်ငံရေးမိုးခြိမ်းသံများသာဖြစ်ခဲ့သည်။ ဆင်းရဲတာအပြင် အနိုင်ကျင့်ပါခံရသော ငရဲကိုရောက်ခဲ့ကြရသည်။ ကုသိုလ်ကံပဲဟု ဘာသာရေးအရ ဖြေသိမ့်ကြသော်လည်း ရွှေရောင်ဝင်းဝင်း ကျောင်းတိုက်ကြီးတွေဘေးမှာ မိုးလင်းမိုးချုပ် ဆဲဆိုဆူပွက်နေသည့် ကျူးကျော်ရပ်ကွက်ကြီးတွေ ပေါ်လာသည်။ ဒီလိုနှင့် ဆံပင်ကိုရောင်စုံဆိုးကာ အာဟာရမပြည်၍ ကြုံလှီပိန်စုတ်နေသော လူငယ်လေးများကို မြို့ကြီးတွေက ကပ်ရောဂါတခုလို ကြောက်လန့်နေကြရသည့် နေ့ရက်တွေရောက်ရှိလို့လာခဲ့သည်။ 
ရုရှားစာရေးဆရာကြီးဂေါ်ကီက ဆင်းရဲတာရေးတိုင်း သရုပ်မှန်ဟုမခေါ်။ ဆင်းရဲကြောင်းက လွတ်မြောက်ရာအဖြေကို ပြကိုပြရမည့် ၀တ္တရားရှိသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ဘေဘီလုံက အချမ်းသာဆုံးပုဂ္ဂိုလ်အကြောင်း သိရုံ၊ အားကျရုံ တက်ကျမ်းတွေအလွတ်ရွတ်ပြနေရုံနဲ့လည်း ချောက်ကမ်းပါးကြီးထဲမှလူသားများကို လှေကားထောင်မပေးနိုင်ပါ။ သူ့တို့ ရေသန့်ဘူး၊ စပယ်ပန်း ၀င်ရောင်းပေးပြီး စာသင်ဝိုင်းလေးတွေထဲမှာ လမ်းပေါ်ကကလေးတွေ ရယ်ပြံုးပျော်ရွှင်နေတာ အင်မတန်ကြည်နူးစရာ ကောင်းပါသည်။ သို့သော် ထိုကလေးတွေ၏ ကျုးကျော်တဲစုတ်ကလေးပေါ် ဆန်အိုးထဲကြွက်အော်နေသောအခါ ပိုက်ဆံပေးသူနောက်လိုက်ပြီး ဘဝတူချင်း ရိုက်ကြနှက်ကြတဲ့ မြင်ကွင်းတွေကို မဖျောက်ပစ်နိုင်ပါ။ 
နောက်ဆုံးတော့ အစိုးရတရပ်၊ နိုင်ငံရေးအယူအဆ၊ စနစ်တရပ်ကို အမြဲတမ်းစိန်ခေါ်နေတာ ဆင်းရဲမှုပဲဖြစ်ပါသည်။ ကြာလေ ဆင်းရဲမှုက အရာအားလုံးကို လှိုက်စားဖျက်ဆီးနေသည့် ရောဂါတခုဆိုးကြီးတခုဖြစ်ကြောင်း သေချာလေပဲဖြစ်သည်။ ဒီရောဂါကြီးက လူတွေကိုသတ်ရုံနဲ့အားမရ၊ နိုင်ငံကိုပါ သတ်တော့မည်။ ဆေးမြီတိုတွေ မတိုးတော့။ အထူးကုဆေးရုံကြီးပေါ်မှာ အထူးကုသမားတော်ကြီးတွေနဲ့ကုမှ အသက်မီမည်။ 
အနာသိလျှင် ဆေးရှိပါသည်။ အချိန်မီဖို့တော့ လိုသည်။ ရောဂါကျွမ်းမှ ကြိုတင်ကာကွယ်ခြင်းသည် အကောင်းဆုံးကုသခြင်းဟု မယောင်ရာဆီလူးတတ်သော ပယောဂဆရာများ အလိုမရှိပါ။ လိမ်းဆေးသောက်ဆေးနှင့် မပျောက်လျှင် ခွဲစိတ်ဖြတ်တောက် ကုသကြရသည်သာ။ ဆင်းရဲတာ သေတတ်ကြောင်း စာအုပ်ထဲ ရှာဖတ်စရာမလို။ မိုးချုပ်လျှင် အိမ်ပြင်မထွက်ရဲသည့် ကိုယ့်ဘဝကိုယ်သာ ဆွဲဆိတ်ကြည့်လိုက်ကြပါဟု စိတ်ပျက်ပျက်နှင့် တိုက်တွန်းလိုက်ပါသည်။

အမှားစက်ဝိုင်း

ခဲတံမှာ ခဲဖျက်တပ်ထားရတာကိုက လူဟာ မှားတတ်လို့ပဲ ဟု ဆရာဦးအောင်သင်းက ပြောဘူးသည်။ တခါက စစ်တုရင်ထိုးသည့်စက်ရုပ်တရုပ် တီထွင်ရာ အမှားအယွင်းမရှိ ပြိုင်ဘက်တိုင်းကို နိုင်သည်။ သိပ္ပံပညာရှင်ကြီးက သူ့တီထွင်မှုအပေါ် မကျေနပ်။ နောက်ဆုံးတခါမှာ စက်ရုပ်က အမှားတကွက် ရွှေ့မိပြီး ရှုံးသွားသည်။ ထိုအခါကျမှ သူ့တီထွင်မှု အောင်မြင်ကြောင်း ပညာရှင်ကြီးက ကြေငြာသည်။ သူ့စက်ရုပ်သည် မှားတတ်သည့်အတွက် လူနှင့်တူသည့် ဉာဏ်ရည်ကို ပိုင်ဆိုင်သွားပြီဟု ရှင်းပြသည်။ 
မှားတတ်တာ လူ့သဘာဝဖြစ်သည်။ သို့သော် အမှားက အမျိုးမျိုးရှိသည်။ မရည်ရွယ်သောအမှား၊ တမင်တကာပြုသောအမှား။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မထိခိုက်သည့်အမှား၊ တဖက်သားကို ဆုံးရှုံးနစ်နာစေသောအမှား။ အိမ်ကို လမ်းမှားပြန်မိတာမှစ၍ တိုင်းပြည်နှင့်လူမျိုးကို ချောက်ထဲတွန်းချသည့်အမှားမျိုးအထိ ရှိတတ်တာ အားလုံးသိပြီးဖြစ်သည်။ တချို့အမှားက ခွင့်လွှတ်လို့ရသည်။ တချို့အမှားက အရေးယူအပြစ်ပေးမှသာ ပြန်လည်တည့်မတ်လို့ရနိုင်သည်။
ဒီတော့ မှားတတ်သောသတ္တဝါမို့ မှားခွင့်ရှိသည်ဟု သက်သေထူလို့မရ။ အမှားက အမှားသာဖြစ်သည်။ ဘယ်သူမဆိုဖြစ်တတ်လို့၊ ဆင်ခြေပေးကောင်းလို့၊ အကြောင်းအချက်ခိုင်လုံလို့၊ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့လို့ ပြုလိုက် ကျုးလွန်လိုက်ရသည့်တိုင် အမှားကို အမှန်ဟု ခေါင်းစဉ်ပြောင်းလို့မရပါ။ ဆားက ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် ငန်သည်။ ဘယ်အခြေအနေမှာဖြစ်ဖြစ် ငန်သည်။ အချိန်ကာလ ဘယ်လောက်ကြာသွားသွား ငန်သည်။ နှိုင်းရဓမ္မအရ ဘာနဲ့တွဲယှဉ်ပြပြ သူ့နဂိုဂုဏ်ရည်အတိုင်း ငန်နေမည်သာဖြစ်ပါသည်။ အမှားတခုသည်လည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းဟုသာ ဆိုရမည်။
လူ့သမိုင်းကို ပြန်ကြည့်လျှင် အမှားကင်းသည်မရှိ။ သမိုင်းထဲက အမှားတွေကိုပဲ သင်ခန်းစာအဖြစ် သင်ကြားကြရသည်။ လူတယောက်၏ဘဝတွင်လည်း အမှားကင်းခဲ့သည်မရှိ။ ပြီးခဲ့သည့်အမှားတွေကို သတိထားကာ နောင်မမှားအောင် ရှေ့ဆက်ကြရသည်သာ။ ကိုယ်ရှေ့ကလူတွေရဲ့အမှားကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်။ ကိုယ်နောက်ကလူတွေကို လမ်းပြရမည်။ အမှားသံသရာထဲ ထပ်ကျော့နစ်မြုပ်နေကြလျှင် ထိခိုက်ဆုတ်ယုတ်ကြမှာမလွဲ။ လူတဦးချင်းပဲဖြစ်ဖြစ်၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းတခုအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းကျိုးကိုလိုလျှင် အမှားနည်းအောင် ကြိုးစားကြရမည်သာဖြစ်သည်။ 
ပထမဆုံးတော့ အမှားကို အမှားမှန်းသိရမည်။ မှားလျှင် မှားသွားကြောင်း ၀န်ခံရမည်။ ထိုအမှားကြောင့် တဖက်သားကို၊ လူအများကို ထိခိုက်နစ်နာစေခဲ့လျှင် တောင်းပန်ရမည်။ ကုစားပေးဆပ်ရမည်။ တနည်း အမှားအပေါ် တာဝန်ယူဖို့လိုအပ်သည်။ မှားခဲ့တာကို ကိုယ့်ကြောင့်မဟုတ်သလိုလို၊ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်ခဲ့သလိုလို၊ အမှားမဟုတ်သလိုလို လှည့်ပတ်ရှောင်ကွင်းနေလျှင်တော့ ပထမအမှားက မပျောက်သွားသည့်အပြင် နောက်ထပ်အမှားတခုကို ကျူးလွန်ရာရောက်ပါလိမ့်မည်။ အမှားကျုးလွန်သူကို အကာအကွယ်ပေးတာဖြစ်ဖြစ်၊ သတိပေးဖို့၊ အရေးယူအပြစ်ပေးဖို့ ပျက်ကွက်နေတာဖြစ်ဖြစ် လုပ်သူများလည်း ထိုအမှားနှင့်ပတ်သက်၍ အနည်းနှင့်အများ တာဝန်ရှိသွားတာ မမေ့ဖို့လိုသည်။ 
ရေပြည့်နေသောဆည်ကို သွားစစ်ဆေးပြီး ဘာမှအန္တရယ်မရှိဟုပြောသည်။ နောက်တနေ့မှာ ဆည်ကကျိုးသည်။ ရွာတွေလူတွေ နစ်ကုန်သည်။ သေကြေဆုံးရှုံးကြရသည်။ ရေကြောင့် တံတားကျိုးသည်။ အမြန်လမ်းကြီးပိတ်လိုက်ရသည်။ ထိခိုက်ဆုံးရှုံးမှုတွေက နိုင်ငံနှင့်ချီသွားသည်။ 
တခါကလည်း နာဂစ်မုန်တိုင်းကြီးဖြစ်သည်။ မရှောင်နိုင်မတိမ်းနိုင် အသက်ပေါင်းသိန်းချီ ဆုံးရှုံးလိုက်ရသည်။ သဘာဝကြီးကပဲ မှားသည်။ ရှေးကံအကြောင်းတရားတွေကပဲ မှားသည်။ တာဝန်ရှိပါတယ် ပြောမယ့်သူမရှိ။ စိတ်မကောင်းကြောင်း၊ တောင်းပန်ကြောင်း တခွန်းမှ ဟဖေါ်မရ။ ဒီနိုင်ငံမှာ ဒီလိုအဖြစ်မျိုးတွေ ပြောရလျှင် ဆုံးမှာမဟုတ်။ ၀န်ခံဖို့၊ တောင်းပန်ဖို့၊ အမှားအပေါ် တာဝန်ယူဖို့ ရာဇဝင်မရှိဘူးဟုသာ ပြောရတော့မည်။
မှားတာလုပ်တဲ့သူတွေထက် မှားတာကိုမှားတယ်ပြောဖို့ ပျက်ကွက်တဲ့သူတွေက ပိုအပြစ်ကြီးတယ်ဟု နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်တယောက်က ပြောဘူးသည်။ ဒီနိုင်ငံမှာ ထွန်းကားနေတဲ့အမှားတွေအတွက် တကယ်တော့ ဒီနိုင်ငံတခုလုံး တာဝန်ရှိသည်ဟု ဆိုရတော့မည်။ ဒီနိုင်ငံကလူတွေအားလုံးမှာ တာဝန်ရှိသည်။ တာဝန်ယူကြဖို့လိုသည်။ တကမ္ဘာလုံးထုတ်ချင်းပေါက်နေသည့် ဂလိုဘယ်လိုက်ဇေးရှင်းလို ခေတ်ကာလကြီးမှာ မှားနေသောနိုင်ငံတနိုင်ငံအဖြစ် ၀ုိင်းသတ်မှတ်မခံရအောင် အားလုံး ရုန်းထွက်ကြရမည်။ 
အခုအချိန်ကစလို့ အရိပ်မဲကြီးထိုးကျနေသည့် အမှားယဉ်ကျေးမှုကို ပြောင်းကြဖို့လိုပြီ။ အမှားတွေကို မှားကြောင်း ပြောကြပါ။ မှားနေသူတွေကို ဖော်ထုတ်ပါ။ ကိုယ့်အမှားအတွက် ၀န်ခံပါ။ တောင်းပန်ပါ။ အပြစ်ပေးမှု၊ အပြစ်ခံမှုလုပ်ပါ။ အမှားမရှိတဲ့သူ၊ အမှားကင်းသောလူ့အဖွဲ့အစည်းတခု ဖြစ်စရာမလိုပါ။ အမှားကို အမှားနေရာမှာထားတတ်ဖို့၊ အမှားတွေကို တာဝန်ယူတတ်ဖို့ပဲ လိုပါသည်။ အဆိုးအကောင်းအပေါ် တာဝန်ယူမှုမရှိသူများ လက်ထဲမှာ အဆိုးတွေ ဘယ်တော့မှ ကောင်းလာလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။

ပေါ်လီယာနာနှင့် ချိန်းဆိုခြင်း


တခါက မြန်မာ့ရုပ်ရှင်လောကတွင် အင်္ဂလန်စိန်ဆိုသော ကလေးသရုပ်ဆောင်လေးတယောက်ကို မေတ္တာရှင်မလေးငြိမ်းငြိမ်းအိအဖြစ် ပရိတ်သတ်ရင်ထဲ စွဲလန်းကျန်ရစ်ခဲ့ဘူးသည်။ ထို မေတ္တာရှင်မလေးငြိမ်းငြိမ်းအိ၏ မူရင်းမှာ ပေါ်လီယာနာဖြစ်သည်။ အယ်လီနာပေါ်တာရဲ့ အမေရိကန်ဝတ္ထုကို ဆရာထင်လင်း ဘာသာပြန်ပြီး အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့ရသော စာအုပ်ဖြစ်သည်။ လူ့ဘဝနှင့် လောကအပေါ် ဘယ်အခြေအနေမှာပဲဖြစ်ဖြစ် အမြဲတမ်း အကောင်းဘက်က ကြည့်မြင်တွေးတောတတ်သူ မိန်းမငယ်လေးတဥိီးအကြောင်း ရေးဖွဲ့ထားတာတွေ့ရသည်။ 

ရသစာပေစကားဝိုင်းမှာ ကျောင်းသားတယောက်က ထို၀တ္ထုကို နှစ်သက်ကြောင်းပြောတော့ ဦးဆောင်ဆွေးနွေးသူ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က ယခုခေတ်မှာ ဒီလိုလူမျိုးတွေ တကယ့်ဘဝမှာ မရှိနိုင်၊ စိတ်ကူးယဉ်မှုသာဖြစ်သည်ဟု ဝေဖန်ကြကြောင်း၊ တကယ်လို့ အပြင်လောကမှာ ဒီလိုအတွေးအမြင်နှင့် လူတွေသာ မရှိကြဘူးဆိုလျှင် ကမ္ဘာကြီးအတွက် စိုးရိမ်စရာ ဖြစ်လာမည်ဟုထင်ကြောင်း သူ့အမြင်ကို ပြောဆိုသွားတာ ကြားလိုက်ရသည်။ အမှန်တကယ်လည်း မိမိတို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အကောင်းမြင်စိတ်တွေ တနေ့တခြားခြောက်ခမ်းလာတာ ၀မ်းနည်းဖွယ်တွေ့နေရသည်။ ဘာကြောင့်လဲ။

ကိုယ်ထင်ရင် ကုတင်ရွှေနန်းဟု ဆိုကြသော်လည်း ကုတင်ကကုတင်၊ ရွှေနန်းမှမဟုတ်ပဲ။ လက်တွေ့ဘဝကို ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး ကိုယ်ထင်ရာမြင်ရာတို့သည် အမှန်တရားဖြစ်မလာနိုင်ပါ။ ခေတ်ကြီးမကောင်းပဲ ဘဝတွေကောင်းမလာနိုင်ပါ။ မကောင်းတဲ့ဘဝကို ဘယ်သူက ပျော်မွေ့ပါ့မလဲ။ သူ့ဘဝလည်းမကောင်း၊ ကိုယ့်ဘဝလည်းမကောင်း။ ကိုယ်တွေအပေါ် မကောင်းတဲ့လူတွေရဲ့ဘဝကျတော့ ကောင်းနေညွန့်နေတာ တွေ့ရပြန်တာလည်း မကောင်း။ လောကကို ကောင်းအောင်ကြိုးစားနေတဲ့သူတွေရဲ့ ဘဝတွေကျ မကောင်းပြန်တော့ ခံစားရတာမကောင်း။ အိမ်သာကျင်းထဲ နှင်းဆီပန်းနံ့ မမွှေးနိုင်သလိုဟု တင်စားပြောဆိုရလျှင်တော့ ဒေါသသင့်ရာရောက်မည်။ ဒီတော့ ဒေါသသင့်နေတဲ့စိတ်တွေမှာ ပေါ်လီယာနာဟာ သေဆုံးခဲ့ရရှာတာ မဆန်းပါ။ 

အခုထိလည်း နှင်းဆီပန်းက မမွှေးနိုင်သေး။ ကျင်းထဲက အနံ့အသက်အချို့ စွဲထင်နေဆဲဖြစ်သည်။ ပန်းတိုင်းပွင့်အောင် စိုက်ကြရအုန်းမည်။ ပွင့်သောပန်းတိုင်း မွှေးပျံ့နိုင်အောင် ရေလောင်းပေါင်းသင် လုပ်ကြရအုန်းမည်။ ဒါပေမယ့် လေတချက်တချက် သင့်လာလျှင်တော့ မဖို့ရသေးသော၊ မရွှေ့ရသေးသော ကျင်းဟောင်းကြီးတွေဆီက အနံ့အသက်တွေ လွင့်ဝဲရောက်ရောက်လာနေအုန်းမည်သာ။

ပန်းရောင်းသောသူငယ်ချင်းက ငါးစိမ်းရောင်းသောသူငယ်ချင်း အိမ်လာလည်သောအခါ အိပ်ခန်းထဲမှာ ပန်းတွေဝေနေအောင် မွှေးကြိုင်နေအောင် ပြင်ဆင်ပေးထားသည်။ ငါးသည်သူငယ်ချင်းက တညလုံးအိပ်မပျော်။ ခဏနေတော့ ပန်းတွေကိုဖယ်ရှားပစ်ကာ သူ့ငါးတောင်းလေး အိပ်ယာဘေးချထားလိုက်တော့မှ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားသည်တဲ့။ တချို့လူတွေရဲ့ဘဝက အနံ့အသက်ဟောင်းမှာ နေသားကျစွဲလန်းနေတတ်ကြသည့်သဘာဝကို ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့အတွက် နှင်းဆီပန်းက မမွှေးပါ။ 

စာအုပ်စင်ပေါ်က ပေါ်လီယာနာကို ဖုန်ခါလိုက်သည်။ မေတ္တာရှင်မလေးငြိမ်းငြိမ်းအိကို သီချင်းတွေ ပြန်ဆိုစေချင်သည်။ အခက်အခဲတိုင်းမှာ အခွင့်အရေးတွေ ပါလာတတ်သည်။ လောကဓံဆိုတာက ခေါက်ရှာငှက်လိုပျံသည်။ ဗုံလုံနှင့် ငါးပျံလို ဆော့သည်။ ညနက်နက်ကိုကျော်သောအခါ အာရုဏ်ဦးကို ဖူးကြရမည်။ ဘဝရဲ့ ဒုက္ခအိုးထဲမှာ ချစ်ခြင်းက ကြည်မြနေတတ်ပါသည်။ အဆိုးဆုံးကို အကောင်းဆုံးစိတ်ဖြင့်သာ ဖြတ်ကျော်နိုင်သည်ဟု ယုံကြည်ကြဖို့လိုသည်။ သင့်တို့ရဲ့တံခါးတွေကို မဖွင့်မချင်း နေမင်းကြီးက အိမ်ထဲသို့ ၀င်လာနိုင်မည် မဟုတ်ပါ။

Sunday, June 25, 2023

နောက်ဆုံးမီးခိုးခေါင်းတိုင်

လူဟာသေမျိုး ဟု ဘာသာတရားက ဆုံးမသည်။ သေသွားတော့လည်း တယောက်တည်းနော့၊ လက်တွဲခေါ်ကာ ဖေါ်မပါဘူး၊ ဥစ္စာချည်းနှည်း ကိုယ်ထီးတည်း ဆိုသည့် သံဝေဂကဗျာလေးကို နားရည်ဝနေကြသည်။ သေရင် ဘာပါသွားသလဲဆိုတာထက် ဘာထားခဲမလဲဆိုတာက ပိုအရေးကြီးပါတယ်ဟု တချို့က တွေးခေါ်ပြောဆိုကြပြန်သည်။ ဘဝမှာ အဓိပ္ပါယ်တစုံတရာ မတွေ့နိုင်ခဲ့သူတို့ကတော့ သေရင်ပြီးပြီ ဟု ကောက်ချက်ချကြလေသည်။ 
သေတယ်ဆိုတာ လေယာဉ်တစီးကနေ နောက်တစီးကို ပြောင်းစီးရသလိုပါပဲ ဟု ကဗျာဆရာမောင်ချောနွယ်က ဆိုခဲ့ဘူးသည်။ သေရမှာကို ငါဘယ်လိုမှ မကြောက်တကား၊ ငါကြောက်တာက လွတ်လပ်စွာပြောဆိုခွင့်ကို အချိုးဖျက်ခံပြီး အနှစ်မဲ့စွာ အသက်ရှင်နေရမယ့် သီလကြောင် ဒီလောကရဲ့ နေ့လရက်များ လို့ ကဗျာဆရာအောင်ချိမ့်က ရေးဖွဲ့ခဲ့သည်။ မသေရဲသမျှ နေရဲရမယ် ဟု စာရေးဆရာမ မိုးမိုးကလည်း ရေးသားခဲ့ဘူးသည်။ ချစ်သူတို့ကား အသက်တို၏၊ မုန်းသူတို့ကား အသက်ရှည်၏ လို့ လောက၏ မညီမျှပုံနှင့် သေခြင်းတရားအကြောင်း ဆရာကြီးဦးတင်မိုးက စကားနာလှလှလေး ထိုးခဲ့တာ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး သတိရမိသည်။
ကပ်ဆိုးကြီးထဲမှာ တိုင်းပြည်အတွက် လောကအတွက် တန်ဘိုးရှိသူ လူကောင်းသူကောင်း အတော်များများကို ဆုံးရှုံးလိုက်ကြရသည်။ ဒီထဲမှာ တချို့က အချိန်မတိုင်ခင် နှမြောစရာဆုံးရှုံးလိုက်ရသလို တချို့ကတော့ သီလနှင့်ပညာပြည့်စွာ အသက်ရှည်ရှည်နေခဲ့ကြရသလို ကောင်းမှုအထွေထွေတွေလည်း လုပ်ဆောင်သွားခဲ့ကြသူများဟု ဆိုရမည်။ သူတို့အကြောင်း တခမ်းတနားစာဖွဲ့ပြဖို့မလို။ သူတို့ကို ချစ်ခင်လွမ်းဆွတ်သူများ၏ နှုတ်ဆက်စကားများက အပြည့်အဝဖော်ပြနေသည်။ သူတို့သည် အမှန်တရားဘက်က ရပ်တည်တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည်။ စွန့်လွှတ်ပေးဆပ်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့နိုင်သည်ထက်ပိုစွာ လူ့အဖွဲ့အစည်းအကျိုးကို ဦးထိပ်ထမ်းခဲ့ကြသည်။ သူတို့ကို အားလုံးက နှမြောတသ တမ်းတနေကြမှာပဲဖြစ်သည်။
သေတဲ့သူမြေပုံကို တံတွေးဖြင့်မထွေးရ၊ ခြေထောက်ဖြင့်မကန်ရ ဟု လူ့ကျင့်ဝတ်စကား ရှိသည်။ သို့သော် အသက်ရှင်စဉ် လူ့လောကအပေါ် သူပြုခဲ့သော ကောင်းမှု၊ မကောင်းမှုက သေရွာအထိလိုက်သည်ဟု ပြောရပေမည်။ မြန်မာ့သမိုင်းတွင် လူတွေဝမ်းသာမည်စိုး၍ တိတ်တိတ်ကလေး ဆေးကုနေရသော အသက်ရှင်နေရက်က သေနေတဲ့လူတွေရှိသလို၊ တချိန်မှာ တံတွေးထွေး ခြေဖြင့်ကန်ကြောက်ကြမှာစိုး၍ ပြာတဆုပ်ပင် မချန်ရဲခဲ့သူတို့ ရှိခဲ့တာ ပူပူနွေးနွေး သင်ခန်းစာဟု ဆိုရမည်။ လောကတရားရုံး၏ စီရင်ချက်ကို သေခြင်းတရားပင် လုံခြုံမှုမပေးနိုင်ပါ။ ဘာလင်မြေအောက်ခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှမသတ်နိုင်အောင် သူ့ကိုယ်သူစီရင်သွားသော်လည်း သူ့အကြောင်းတခါပြန်ပြောတိုင်း လူတယောက်ရဲ့ပါးစပ်ဖျားမှာ တခါပြန်သေနေရသည့်အဖြစ်မျိုးကို ဟစ်တလာလည်း ရင်နာနေပေလိမ့်မည်။
လူသည် သေရမည်ကို သိသည့်တိုင်၊ သေခြင်းကို လက်ခံထားရသည့်တိုင် သေခြင်းသည် ကျိုးကြောင်းမျှတခြင်းမရှိသော ဖောက်ဖျက်မှုကြီးတခုသာဖြစ်ပါသည် ဟု ဆီမွန်ဒီဗူးဗွားက သူ၏ A VERY EASY DEATH (ဆရာမြသန်းတင့် ပြန်ဆိုသည့် ရေပွက်ပမာ) စာအုပ်ထဲတွင် ရေးသားခဲ့ပါသည်။ သေရမှာကို အားလုံးကြောက်ပါသည်။ ဘယ်သူမှလည်း ပြေးမလွတ်ပါ။ လွတ်လိုလွတ်ငြား သေခြင်းကို စူးစမ်းနေခြင်းလည်း မဟုတ်ပါ။ သေခြင်းတရားအကြောင်းကို ပြောဆိုနေရခြင်းမှာ နေခြင်းတရားအပေါ် ပိုမိုလေးနက်စေလိုသောကြောင့်ဟုဆိုက ပိုမှန်ပါသည်။
လူကောင်းဖြစ်စေ၊ လူဆိုးဖြစ်စေ။ လောကကြီးကို ဖျက်ဆီးသွားသူဖြစ်စေ၊ တည်ဆောက်သွားသူဖြစ်စေ။ ကိုယ်ချစ်ခင်ရသူဖြစ်စေ၊ မုန်းတီးစက်ဆုပ်သူဖြစ်စေ။ လူတဦးဦးသေဆုံးသွားတိုင်း မိမိ၏အသိတရားကို လှုပ်နှိုးခံကြရပါသည်။ မိမိ၏ ရှင်သန်နေထိုင်ရခြင်း အဓိပ္ပါယ်ကို ပြန်ရှာဖွေမိကြပါသည်။ ဒါကိုပင် မသာတခေါက် ကျောင်းဆယ်ခေါက်ဟု ရှေးလူကြီးတို့ ရည်ညွုန်းခဲ့ခြင်းဖြစ်ဟန်တူသည်။ 
လောကကိုချစ်လျှင် ဘယ်သူ့အတွက် ခေါင်းလောင်းထိုးတာလဲဟု ရဲရဲကြီး မေးလိုက်ကြဖို့ လိုပါသည်။ ရေအိုးမခွဲရ၊ ကြေးစည်မထုရ ဆိုသော စျာပနမျိုး ဘယ်သူမှ နောက်ထပ်ကြံုချင်ကြတော့မည် မဟုတ်ပါလေ။

၀၃၊ အောက်တိုဘာ၊ ၂၀၁၈

Wednesday, June 7, 2023

ရတနာရတု

ဉာဏ်ပညာ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ လောကရဲ့ မွန်မြတ်တဲ့ရတနာတွေပါ။ နိမ့်မြင့်အမြဲပြောင်းလဲနေတဲ့ ခေါက်ရှာငှက်ပျံ လောကဓံတရားတွေကို ရင်ဆိုင်တဲ့နေရာမှာ လူတို့ရဲ့ ကိုယ်စိတ်ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကို ဒီရတနာတွေနဲ့ ကာကွယ်ကုသကြရပါတယ်။ ကံမကောင်းအကြောင်းမလှခဲ့တဲ့ တိုင်းပြည်ရဲ့အနာတရတွေကို ကုစားဖို့အတွက်လည်း ဒီရတနာတွေက မရှိမဖြစ်ပါ။ ဒီရတနာတွေဟာ ခဏလောက်ထင်ရှားမြင်ရပြီး မကြာမီလွင့်ပြယ်သွားတတ်တဲ့ သက်တံ့ကြီးရဲ့အဆုံးမှာ မရှိခဲ့ပါဘူး။ ဒီရတနာတွေဟာ မှောင်မိုက်အေးစက်နေတဲ့ခေတ်ကြီးကို သူ့နှလုံးသားနဲ့မီးဖိုပြီး တုန်ယင်လဲကျနေတဲ့လူတွေကို နွေးထွေးစေခဲ့တဲ့ ခြံနံပတ် ၅၄ ထဲမှာ စုစည်းတည်ရှိနေခဲ့တာပါ။ 
တချိန်က အဝေးကလှမ်းလှုံလိုက်ရင်တောင် လုံခြုံနွေးထွေးခဲ့ရတဲ့ နှလုံးသားမီးလင်းဖိုကြီးဟာ အခုအထိ အရှိန်ညီးညီး တောက်လောင်ပေးနေတုန်းပါပဲ။ ရ၅ နှစ်ဆိုတာ ဟောင်းနွမ်းရင့်အိုမှုတခုမဟုတ်ပဲ ရင့်ကျတ်ပြည့်စုံတဲ့ ကိန်းဂဏန်းတခုအဖြစ် တောက်ပခဲ့ပါတယ်။ 
ဘဝကို နှစ်ကာလနဲ့ တိုင်းတာလိုသူတို့၊ သင်တို့ကြားဘူးပါစ၊ နာကျင်မှုတိုင်းမှာ ပန်းတခင်းရှိတယ်။ ကြီးကျယ်မြင့်မြတ်တဲ့ ပေးဆပ်မှုဆိုတာ သူ့စာမျက်နှာနဲ့သူရှိတယ် တဲ့။
ဘုရားရှေ့ကဆီမီးတိုင်လိုပဲ။ သူငါ လက်ဆင့်ကမ်းထွန်းညှိရင်း ဘယ်တော့မှ ငြိမ်းသေမသွားနိုင်တော့ပဲ လူ့လောကကြီးကို အငွေ့ကြိုင်ကြိုင် ရနံ့လှိုင်လှိုင် ပေးစွမ်းနေအုန်းမှာ သေချာခဲ့တယ်။ ရ၅ နှစ်ပြည့် စိန်ရတုဆိုတာ ကမ႓ာကြီးရဲ့ ဘူမိအပူမီးထဲမှာ နှစ်သန်းပေါင်းများစွာ ကျွမ်းလောင်ပေးဆပ်ရင်း ဘယ်တော့မှ ပျက်စီးမသွားနိုင်တော့တဲ့ မာကြောတောက်ပတဲ့ ကျောက်မျက်တလုံးရဲ့ ခရီးမှတ်တိုင်တခုပါပဲ။
ဒီနိုင်ငံရဲ့သရဖူမှာ အမြဲတမ်းလင်းလက်တောက်ပနေမဲ့ ကျောက်မျက်တလုံးဟာ ပြည်သူတွေရဲ့ ခေတ်အဆက်ခါးစည်းခံခဲ့ရတဲ့ဒုက္ခတွေနဲ့ ဆုံးရှုံးခဲ့ရမှုတွေအတွက် ထိုက်ထိုက်တန်တန်ပြန်ရခဲ့တဲ့ ရတနာတပါးဆိုတာ သေချာခဲ့ပါတယ်။ ဒီနိုင်ငံနဲ့ ဒီပြည်သူတွေ ကမ႓ာတည်သရွေ့ ဒီကျောက်မျက်သရဖူနဲ့အတူ အဓွန့်ရှည်ပါစေသတည်း။
အမိ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် ကျန်းမာအောင်မြင်ပါစေ။

Monday, June 5, 2023

ရာဟုလာမှသည် အဇာတသတ်အထိ

ရာဟုလာမှသည် အဇာတသတ်အထိ

ဘုရားရှင် ကိုယ့်တိုင်းကိုယ့်ပြည်ပြန်ကြွလာတော့ ဇနီးဟောင်း ယသော်ဓရာက ထွက်မတွေ့။ ဘုရားရှင်က မိဘုရားကြီးအဆောင် လာအဖူးမျှော်ခံသည်။ ဒါကို ဇာတ်ထဲမှာတော့ တို့ဘုရားလည်း မယားဘက်ခပ်ပါပါဟု ထေ့ကြသံကို ကြားခဲ့ဘူးသည်။ မိဘုရားက တဆင့်တက်ကာ သားတော်ကလေးကို ဖခင်ထံက အမွေသွားတောင်းခိုင်းသည်။ ဘုရားရှင်က ခမည်းတော်သုဒ္ဓေါဓနပြီးလျှင် မင်းဖြစ်မည့်သူပေမဲ့ နန်းကိုစွန့်နှင့်ပြီးသူမို့ အဖ၏ ထီးမွေနန်းမွေကို တရားဝင် တောင်းခိုင်းတာဖြစ်မည်။ သို့သော် ဘုရားရှင်က သားတော်ကို သင်္ဃန်းစီးပေးပြီး သာသနာ့အမွေပေးလိုက်တော့ အားလုံးရင်ကွဲစရာဖြစ်ကုန်ကြသည်။ 

အားလုံးကိုစွန့်လွှတ်ပေးဆပ်ကာ သူရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သော ဓမ္မ၊ ထိုဓမ္မဖြင့် လောကကောင်းကျိုးဆောင်ဖို့ သူတည်ခဲ့သည့် သာသနာ။ သည်ထက် အမွန်မြတ်ဆုံး၊ တန်ဘိုးအရှိဆုံး ပေးစရာအမွေ ဘုရားရှင်မှာ မရှိခဲ့ပါ။ ရရှိသူအတွက်လည်း အဖိုးမဖြတ်နိုင်စရာအမှန်။ သို့သော် ဓမ္မကိုကွယ်နေသူတို့မှာတော့ လောကီနန်းစည်းစိမ်ချမ်းသာကိုကျော်ကာ မမြင်နိုင်ကြတာ အဆန်းတော့မဟုတ်ပေ။ 

ဝန်ထမ်းလစာလေး မလောက်မငကို ဖဲ့စုရင်း၊ နေပူမိုးရွာမရှောင် ခေါင်းရွက်ဗျက်ထိုးဘဝဖြင့် ခြစ်ခြစ်ခြုတ်ခြုတ် ကုတ်ကပ်သိမ်းဆည်းရင်း၊ နေလောင်လောင် ကွင်းပြောင်ပြောင်မှာ ရသည့်မြေကွက်ကလေး ပုဆိုးအလံထူကာ၊ ခြင်သောသော ဖုတ်ပေါပေါမှာ တည်ခဲ့ဆောက်ခဲ့သည် အိမ်မြေကွက်ကလေးတွေက သည်ဘက်ခေတ်ရောက်တော့ ငွေထုပ်ကလေးတွေဖြစ်လာသည်။ လိုချင်စရာများသလောက် ရှာရဖွေရခက်သောခေတ်မို့ သားသမီးတွေက ကိုယ်မှီခိုကြီးပြင်းခဲ့ရာအရိပ်အာဝါသပေမဲ့ ဒီအိမ် ဒီမြေကွက်ကို မျက်စောင်းထိုးလာကြသည်။ မိဘအမွေခွဲခြမ်းယူတာက ဒီနေ့ခေတ် သားသမီးတွေအတွက်တော့ အကောင်းဆုံး စီးပွားရေးစွမ်းဆောင်မှုဟုပင် ပြောရမလိုဖြစ်လာသည်။ တိုက်ခန်းလေးတွေ၊ အိမ်စီးကားလေးတွေနှင့် ဖြစ်လာကြသည်။ ခွဲရာခြမ်းရာက အဆင်မပြေတော့ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ တုတ်ဆွဲဓားဆွဲ၊ မောင်ရင်းနှမပေသည့် လူသတ်ပွဲတွေအထိ ဖြစ်လာကြတာ စိတ်မသက်သာဖွယ် မြင်လာကြားလာရသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက အမွေလုခန်းများ။

ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းကို လွတ်လပ်ရေးဖခင်ကြီး၊ အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ကြီးဆိုကာ တတိုင်းတပြည်လုံးက ချစ်ခင်ကြသည်။ သူ၏ စွန့်လွှတ်ပေးဆပ်မှုနှင့် တိုင်းပြည်အပေါ် ထားခဲ့သည့် စေတနာနှင့် အလုပ်တို့ကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ အဆင်ပြေသည့်အချိန် သူ့အတွက် ဂုဏ်ယူဝမ်းမြောက်ကြသည်။ ဒုက္ခရောက်သည့်အချိန် သူ့အမည်ကို အားကိုးတမ်းတကြသည်။ သူမရှိပေမဲ့ သူ့သွေးအစစ်တွေ လည်ပတ်စီးဆင်းနေတဲ့ သူ့သားသမီးတွေရှိသည်။ အောင်ဆန်းသွေးတွေက အောင်ပန်းပေးမည်ဟု ယုံကြည်ရင်း အားမွေးကြသည်။ မျှော်လင့်အားကိုးကြသည်။
မြန်မာတို့ထုံးစံ မိဘတွေက သားယောကျင်္ားလေးကို ပိုအားကိုးကြသည်။ မျှော်လင့်ချက်ထားကြသည်။ တို့ဗိုလ်ချုပ်မှာ သားတယောက် လောက်လောက်လားလားကြီး ရှိပါလားဆိုသည့်အသိဖြင့် တိုင်းပြည်ဆူပွက်တော့ အိပ်မက်မက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုယ့်အိမ်မီးလောင်နေပါလားဆိုသည့် စာနာအသိလေးဖြင့်ပင် ငဲ့စောင်း၍မျှ ကြည့်ဖော်မရခဲ့။ ဆွမ်းခံရင်းငှက်သင့်သလို မကျန်းမာသည့်အမေကို လာပြုစုစောင့်ရှောက်ရင်း သားသည်အမေ အိမ်ထောင်ရှင်မလေးက လူထုစည်းဝေးပွဲစင်မြင့်ပေါ် အားမာန်အပြည့်ဖြင့်တက်လာရင်း ဖအေ့အမွေကို ခေါင်းမရှောင်ပဲ ယူခဲ့ရှာသည်။ 

ခုတော့ ယသော်ဓရာ၏ အခဲမကြေသည့်စိတ်ဖြင့် တွန်းတွန်းထိုးထိုး လုပ်လိုက်သည့်အတွက်လား၊ သူကိုယ်တိုင် မိဘအမွေ သားသမီးရကောင်းသည်ဟု လိပ်ပြာလုံံလုံ ယုံကြည်လို့ပဲလား။ ရာဟုလာအမွေတောင်းခန်း နောက်ပိုင်းဇာတ်တော်ကြီးကတော့ မိုးမလင်းမချင်း ချွဲလိုက်ဟဲလိုက်နဲ့ ခင်းဖို့ ကန့်လန့်ကာကြီး မတင်လိုက်ပေပြီ။ ထပြန်သည့်ပရိတ်သတ်လည်းပြန်၊ ပွဲခင်းထဲခွေအိပ်သူလည်းအိပ်။ ရုံဖွင့်မှ ရောက်လာသူလည်း ရောက်လာ။ ရာဟုလာ သင်ဘာလိုချင်သလဲ။ အိမ်တလုံး၊ ခြံတကွက်က အဖေ့ကိုယ်စား တတိုင်းပြည်လုံးက အားကိုမျှော်လင့်တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာထက် ပိုတန်ပါသလား။

ပါ၀ါ ၅၄ ဆိုသည်ခေါင်းစဉ်ကပင် ပရိတ်သတ်ကို ဆွဲကိုင်လှုပ်နိုင်ခဲ့သည်။   ခြံရှေ့သံတခါးကြီး လေလံပစ်တာကပင် အံအားသင့်ဖွယ်စျေးနှုန်းမျိုး ရရှိခဲ့သည်။ အားလုံးရဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေကို ရှင်သန်စေခဲ့တာမို့ အမြဲတမ်း အမှတ်ရ ထိန်းသိမ်းထားရမည့်နေရာတခုကို ခြေရာလက်ရာတစပင် မကျန်ခဲ့စေချင်တာ၊ သေးသိမ်ပျောက်ပျက်သွားစေချင်တာ ဘယ်သူတွေပါလိမ့်။ အခုတော့ ပါဝါ ၅၄ က သူတို့အတွက် ခြောက်အိပ်မက်ကြီးတခုဟုပင် ပြောလို့ရလောက်သည်။ ခြံရှေ့ကတောင် ကားဖြတ်မောင်းရဲကြမည်မဟုတ်။ တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းကြီးကိုပဲ ပိတ်ပစ်ရမလား။ ပါဝါ ၅၄ ကိုပဲ ဘော်ဒူဇာနဲ့ထိုးပစ်လိုက်ရမလား။ ခြောက်ခြောက်ချားချား စဉ်းစားနေကြလောက်ပြီ။ 

ရာဟုလာနှင့် အဇာတသတ်တို့လို ဘယ်ဟာက ကိုယ်ရသင့်သည့်အမွေ။ ဘယ်အမွေက ကိုယ်နှင့်ထိုက်တန်သည့်အရာ၊ ဘယ်အရာကတော့ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ထားအပ်သည့်အမွေ စသည်တို့ကို ခွဲခြားနားလည်ရကောင်းမှန်း သူတို့မသိကြ။ ထိုအခါ ပြုမိမှားခဲ့သည့်အဖြစ်တွေက မျိုရန်အသင့်စောင့်နေသည့်မြေလို ခြေတဖဝါးအချကို စောင့်နေမှာမလွဲ။ မလုသင့်တာကိုလုမိလျှင် ငရဲကိုသာအမွေရကြပေလိမ့်မည်။ 
  

Monday, May 1, 2023

အလုပ်သမားနိုင်ငံရေးနှင့် နိုင်ငံရေးအလုပ်သမား


    မောင်အလုပ်သမားဆိုရင် မေကပင်စတင် ချစ် ချစ်ပါရစေရှင် ဆိုသည့်သီချင်းကို ဆိုရှယ်လစ်ခေတ် မီလိုက်သည့်သူတွေ ကြားဘူးကြလိမ့်မည်။ နိုင်ငံရေးစကားပြောလျှင်ပင် ခုခေတ်လို မိဘပြည်သူများ မဟုတ်ပဲ လုပ်သားပြည်သူများခင်ဗျားဟု ရည်ညွုန်းခေါ်ဝေါ်ခဲ့သောခေတ်ဖြစ်သည်။ လုပ်သားပြည်သူ့နေ့စဉ်၊ Working peoples daily စသည်သတင်းစားများမှာ အစိုးရထုတ်သတင်းစားဖြစ်သည်။ လုပ်သားဂျာနယ်ဆိုလျှင် ပြည်သူ့ဘဝကို ထင်ဟပ်ဖော်ပြသည့် တခန်းရပ်ပြဇာတ်တိုလေးတွေကြောင့် လူကြိုက်များခဲ့ဘူးသည်။

    လူ့သမိုင်းဆိုသည် လုပ်အား၏သမိုင်းပင်ဖြစ်သည်ဟု လက်ဝဲနိုင်ငံရေးကျမ်းများက ဆိုသည်။ အလုပ်လုပ်သော ပြည်သူများကသာလျှင် သမိုင်းကိုရေးသားသည်ဟု ယုံကြည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုမှတဆင့်တက်ကာ အလုပ်ရှင်များကို လုပ်အားအပေါ် သွေးစုတ်အမြတ်ထုတ်နေသူများဟု စွပ်စွဲကာ ရန်ဘက်ရှုမြင်ကာ တိုက်ပွဲဆင်ခဲ့ကြသည်။ လုပ်အားကလွဲပြီး ဘာမှ မပိုင်ဆိုင်သည့် ပစ္စည်းမဲ့လူတန်းစားကသာလျှင် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို စိုးမိုးချုပ်ကိုင်နိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟုဆိုသော ပစ္စည်းမဲ့အာဏာရှင်စံနစ် နိုင်ငံရေးအယူအဆ ကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ ပေါ်ထွန်းအားကောင်းခဲ့ဘူးသည်။ 

    တကယ့်လက်တွေ့မှာ အလုပ်သမားဦးထုပ်ဆောင်းထားသည့် ပညာတတ်များ၏ စိတ်ကူးယဉ်လောကနိဗ္ဗာန်က ပြညသူလူထုကြီးအတွက် သံမဏိနံရံကြီးများကြားက အာဏာရှင်လှောင်ချိုင့်ပဲဖြစ်ခဲ့သည်။ ဒီမိုကရေစီ အရိပ်အောက်မှာ တက်ကြွပြီး ရှင်သန်နေခဲ့သည့် စျေးကွက်စီးပွားရေးက အောက်ဆုံးအဆင့်အလုပ်သမားတယောက်ကိုပင် လူမွေးလူတောင် ပြောင်ရောင်စေသည်ကို မြင်ရသောအခါ အရင်းရှင်တွေကိုပင် ကယ်တင်ရှင်တွေလို ပြန်အားကိုးလာရသည့် နိုင်ငံရေးအလှည့်အပြောင်းတွေဆီ အလုပ်အယက် ပြန်ရောက်လာကြပြန်သည်။

    အမေရိကန်တွေကို အသက်ပေါင်းများစွာစတေးပြီး တိုက်ထုတ်ခဲ့သည့် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံက အမေရိကန်အရှင်းရှင်တွေကို ကော်ဇောနီခင်းပြီးး ပြန်ကြိုခဲ့ရသည်။ ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ နိုင်ငံရေးချုပ်ကိုင်မှုကို နည်းနည်းလေးမှ အထိမခံသော်လည်း တိုင်းပြည်စီးပွားရေးတိုးတက်မှုအတွက် တရုတ်ပေါ်လစ်ဗြူရိုကြီးတွေက သူတို့ပါတီထဲ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေကို ကေဒါအဖြစ် လက်ခံလာကြသည်။ ပြည်သူပိုင်စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံပိုင်စီးပွားရေးတွေကို ပုဂ္ဂလိကတွေလက်ထဲ ထိုးရောင်းကြရသည်။ နိုင်ငံရေးယုံကြည်ချက်ထက် စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုက အာဏာအပေါ် ပိုလွှမ်းမိုးလာသည့်သဘောပင်။

    တဘက်တွင်လည်း စစ်အေးတိုက်ပွဲပြီးဆုံးခြင်းနှင့်အတူ သမိုင်းနိဂုံချုပ်ပြီဟု အောင်ပွဲခံရင့်ကြူးခဲ့သော လစ်ဘရယ်အရင်းရှင်စံနစ်မှာလည်း သူ့အတွင်းပြဿနာတွေနဲ့သူ အကြပ်အတည်းဆိုက်လာတာ တွေ့ရသည်။ ဆင်းရဲချမ်းသာကွာဟမှုကြီးမားတာ၊ ကုန်သွယ်ရေးမညီမျှမှုတွေမှတဆင့် ကိုယ်ကျိုးစီးပွားကာကွယ်ရေးဝါဒ ပြန်ခေတ်စားလာတာ၊ အုပ်စုလိုက် ရွှေ့ပြောင်းအခြေချမှုများနှင့်အတူ လူဝင်မှုပြဿနာ၊ လူမျိုးရေး ဘာသာရေး အစွန်းရောက်မှုပြဿာနတွေ ရှင်းမရဖြစ်လာတာ စသဖြင့် ပရမ်းပတာအခြေအနေတွေကို ရင်ဆိုင်နေကြရသည်။ ဒီအချိန်မှာမှ တိုင်းပြည်ကို အစက ပြန်ထူထောင်ရသည့်အခြေအနေမျိုးကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်နေရသည့် မြန်မာပြည်လိုနိုင်ငံမှာ ကိုယ့်ရှိရင်းစွဲပြဿနာတွေကိုရှင်းရင်း နောက်ထပ်တိုးဝင်လာသည့် ဖိအားအသစ်များကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း ဆောက်တည်ရာရှာနေကြရသည်မှာ ပင်ပမ်းခက်ခဲလွန်းအားကြီးသည်ဟု ပြောရပေမည်။

    အင်တာနေရှင်နယ်သီချင်းဆိုရင်း စက်ရုံတံခါးဝပိတ်ထိုင်ထားသည့် အလုပ်သမားသပိတ်တွေကတဖက်၊ ရေမီးမစုံသည့်ကြားက လုပ်အားခစျေးချိုမှုနှင့် ကုန်သွယ်မှုအထူးအခွင့်အရေးတွေထဲ အကျိုးအမြတ်လာရှာသည့် ရင်းနှီးမြုပ်နှံသူတွေက တဖက်နှင့် ဘဝအခွင့်အလမ်းတွေ တွေ့လိုတွေ့ငြား လုပ်အားကလွဲ ဘာမှရင်းနှီးစရာမရှိပဲ မြို့တက်အလုပ်ရှာနေသည့် လူသားအရင်းအမြစ်တွေက မြို့သစ်တွေမှာ အစုလိုက်အပြုံလိုက်ရောက်နေသလို ဒီမိုကရေစီလှိုင်းကိုစီးပြီး အခွင့်အရေးခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးဖြင့် ရာသီပေါ်နိုင်ငံရေးတောခြောက်သံတွေအောက်မှာ အပြောင်းအလဲတခုအတွက် ကြိုးတန်းလျှောက်နေရသည့် မြန်မာ့နိုင်ငံရေးက နောင်မျိုးဆက်များအတွက် ပြဌာန်းစာအုပ်ကောင်းတအုပ် ဖြစ်လာမလား၊ နိုင်ငံရေး သံဝေဂ တေးတပုဒ်ဖြစ်လာမလား။ သေချာ    တာကတော့ ကျော်လွှားသွားလို့မရသည့် သမိုင်းပုစ္ဆာများဖြစ်နေခြင်းပင်။

    အဖြေလည်းအရေးကြီးသလို တွက်နည်းလည်း မှန်ဖို့လိုပါသည်။ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရင်း အောင်ပွဲရှာဖို့ထက် ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်ရင်း ညှိနှိုင်းဆွေးနွေးရင်း အားလုံးအကျိုးကိုရှေ့ရှုသည့် အခြေအနေသစ်တခုကို တည်ဆောက်နိုင်ရေးမှာ ခေတ်သစ်နိုင်ငံရေး ယဉ်ကျေးမှု ပုံစံသစ်ဖြစ်ကြောင်း ငြင်းပယ်မရတော့ပါ။ ရန်ကုန်တိုင်းဝန်ကြီးချုပ်၏ ဖုယွင်အလုပ်သမားသပိတ်အပေါ် ကိုင်တွယ်မှုမှ အဖြေ မည်သို့ထွက်လာမည်ကို တပ်အပ်သေချာ မပြောနိုင်သော်လည်း၊ အင်အား၊ အာဏာ၊ ဖိအား၊ အကြပ်ကိုင်မှုတို့မပါသော လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်ဆန်စွာ လုပ်ဆောင်ပေးမှုကိုတော့ မြန်မာ့နိုင်ငံရေးအတွက် အားလုံးစိတ်ချမ်းသာစေမည့် အလေ့အထကောင်းလေးတခု ဖြစ်လာနိုင်ပါစေဟု မျှော်လင့်မိသည်။ 

    ၀န်ကြီးချုပ်ဆိုတာလည်း တိုင်ပြည်တည်ဆောက်ရေး အလုပ်သမားပါပဲ။.

သခင်ဖိုးလှကြီးပုခုံးက သံကြိုးကွင်း

    မြန်မာပြည်သမိုင်းမှာ မြင်းခွာတချက်ပေါက်ရင် မီးဟုန်းဟုန်းတောက်စေရမယ် ဆိုသည့်စကားတခွန်း ကျော်ကြားခဲ့ဘူးသည်။ ရေနံမြေအလုပ်သမားထုကို ဟောပြောခဲ့သည့် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် သခင်ဗဟိန်း၏ ရဲရဲတောက်စိန်ခေါ်သံဖြစ်သည်။ သည့်နောက်မှာ ၁၃၅၀ ပြည့် ရေနံမြေသပိတ်ကြီးဖြစ်သည်။ အလုပ်သမားခေါင်းဆောင် သခင်ဖိုးလှကြီးက ရေနံချောင်း၊ ချောက်မှသည် ရန်ကုန်အထိ ဦးဆောင်ချီတက်ခဲ့သည့် တိုက်ပွဲကြီးဖြစ်သည်။ 

    မြန်မာ့နိုင်ငံရေးသမိုင်းတွင် အလုပ်သမားသမဂ္ဂများ၊ အလုပ်သမားပါတီများ အားကောင်းမောင်းသန် ပေါ်ပေါက်ခဲ့ဘူးသည်။ ကွန်မြူနစ်၊ ဆိုရှယ်လစ်ပါတီများမှာလည်း အလုပ်သမား၊ လယ်သမားထုအင်အားကို အခြေခံဖွဲ့စည်းကြသည်။ မြန်မာပြည်မှာ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးနိုင်ငံတနိုင်ငံဖြစ်ရာ လယ်သမားများနှင့် လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးလုပ်သားများက အများစုဖြစ်သည်။ လယ်ယာထွက်ကုန်၊ သစ်တောနှင့် ရေနံသတ္တုလုပ်ငန်းများ၊ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးလုပ်ငန်းများမှ အလုပ်သမားထုအင်အားကလည်း မသေး။ တိုင်းပြည်စီးပွားရေးကို အဓိက မောင်းနှင်နေသူများဟု ခေါ်ထိုက်သည်။  သို့သော် သမိုင်းတလျောက် အမွဲဆုံး၊ အဖိနှိပ်ခံရဆုံးမှာလည်း သူတို့ပဲဖြစ်သည်။ 

    ဖဆပလ ဓနရှင်အစိုးရလက်အောက်တွင် အေက်တန်းနောက်တန်းကျခဲ့ရသည့် အလုပ်သမားလယ်သမားတို့၏ဘဝများကို မြှင့်တင်ပေးမည်ဟု ကြွေးကြော်ကာ၊ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ်း တော်လှန်ရေးကောင်စီအစိုးရလက်ထက်တွင် ဒူးယား၊ ခပေါင်း၊ ပုပ္ပားစသည့် လယ်သမား၊ အလုပ်သမား လူထုအစည်းအဝေးပွဲကြီးများ နိုင်ငံအနှံ့ အုန်းအုန်းကျွက်ကျွက် ကျင်းပခဲ့သည်။ အလုပ်လုပ်သည့် လုပ်သားပြည်သူများ ပိုင်စိုးသည့် သာယာဝေပြောသော ဆိုရှယ်လစ်လောကနိဗ္ဗာန်သို့ ချီတက်အံ့ ဟူသော ကြိမ်းဝါးချက်ဖြင့် မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ လုပ်သားပြည့်သူ့နေ့စဉ်၊ Working Peoples daily်၊ ရှေ့သို့အလုပ်သမားဂျာနယ်တို့တွင် အလုပ်သမားထုအခွင့်အရေးများ၊ လှုပ်ရှားရုန်းကန်ပုံများကို မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖော်ပြသည်။ တဖက်တွင်လည်း စက်ရုံအလုပ်ရုံမှန်သမျှ ပြည်သူပိုင်သိမ်းသည်။ အလုပ်သမားအစည်းအရုံးများ ထူထောင်သည်။ အလုပ်သမားမေဒေးနေ့များ အကြီးအကျယ်ကျင်းပသည်။ တကယ့်လက်တွေ့မှာမူ အလုပ်သမားတွေဘဝက ဘာမှ ပိုထူးမလာခဲ့သည့်ပြင် အလုပ်အကိုင်များရှားပါး၊ ၀င်ငွေနည်းပါးကာ ပိုလို့ ကြပ်တည်းလာကြရသည်။    

    လစာနှင့်မလုံလောက်ကြသဖြင့် မသမာ၊ အလွဲသုံးစား၊ ခိုးဝှက်စသည့်အကျင့်တို့ ထွန်းကားကာအလုပ်သမားထု၏ အကျင့်စာရိတ္တ ပျက်စီးခဲ့ရသည်။ ၁၉၇၆ အလုပ်သမားအရေးအခင်းကြီး ပေါ်ပေါက်ခဲ့ကာ သွေးမြေကျခဲ့ကြရသည်။ ၁၉၈၈ ခုနောက်ပိုင်းတွင်မူ နယ်စပ်ဒေသမာျး၊ အခြားတိုင်းပြည်များသို့ အစုလိုက်အပြံလိုက် ရွှေ့ပြောင်းထွက်ခွာ အလုပ်လုပ်ကြရတော့သည်။ တောကျေးလက်များတွင် စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းများ ပျက်ပြားကာ မြို့များပေါ်သို့ အလုံးအရင်းလိုက် တက်လာကာ ကြုံရာကျပန်း လုပ်ကိုင်စားကြရသည်။ မြို့သစ်ရပ်ကွက်များ၊ စက်မှုဇုန်များတွင် အေးချမ်းသာယာပြည်မြန်မာ၏ ခေတ်သစ်သုခမြို့တော်များ ပေါ်ပေါက်လာသည်။

    တကယ်တော့ စျေးကွက်စီးပွားရေးဆိုတာ ဓနရှင်စနစ်ပဲဖြစ်သည်။ တိုင်းပြည်စီးပွားရေးပြန်လည်ဦးမော့လာဖို့ ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုတွေကို အားကိုးရသည်။ ရင်းနှီးမြုပ်နှံသူတွေကို အဆင်ပြေအောင် လုပ်ချင်ကိုင်လာအောင် အခြေနေတွေကို ဖန်တီးပေးရသည်။ မက်လုံးတွေပေးရသည်။ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းတွေများလာမှ အလုပ်အကိုင်တွေ တိုးပွားလာမည်။ လူတိုင်း ၀င်ငွေကိုယ်စီ ရှိနိုင်မည်။ သုံးနိုင်စွဲနိုင်မည်။ တိုင်းပြည်တိုးတက်မည်။ သို့ပေမဲ့ တဖက်မှာလည်း အလုပ်သမားတွေကို ငွေရှင်ကြေးရှင်တွေ စိတ်တိုင်းကျ အနိုင်မကျင့်နိုင်အောင် အကာအကွယ်တွေ ပေးဖို့လိုသည်။ အလုပ်ရှင်အလုပ်သမားဥပဒေတွေ၊ အနိမ့်ဆုံးလုပ်ခသတ်မှတ်ချက်တွေ၊ အလုပ်သမားသမဂ္ဂဖွဲ့စည်းခွင့်တွေ လိုအပ်သည်။ ပြဿနာတွေ၊ လိုလားချက်တွေကို ပဋိပက္ခနည်းဖြင့် မဖြေရှင်းပဲ တွေ့ဆုံညှိနှိုင်းဆွေးနွေးအဖြေရှာခြင်းဖြင့် အဖြေရှာကြဖို့လိုသည်။

    မည်သို့ဆိုစေ အောက်ခြေလူထု အများစုကြီးအတွက် တရားမျှတမှုလိုအပ်သည်။ ဘဝဖူလုံဖို့လိုသည်။ ကိုယ်စိတ် လုံခြံုဖို့လိုသည်။ သူတို့မှာ ဓနဥစ္စာမရှိ။ သြဇာအာဏာမရှိ။ နောက်ခံအသိုက်အဝန်းမရှိ။ အုပ်ချုပ်သူတို့၏ ကျော်သားရင်သားမခွဲခြားသော စီရင်ဆုံးဖြတ်မှုနှင့် သူတို့အပေါ်စာနာထောက်ထားသော ရပ်တည်ပေးမှုများကိုသာ အားကိုးရာရှိကြသူများဖြစ်သည်။ ခေတ်အဆက်ဆက် လုပ်အားမှလွဲ ဘာမှမပိုင်ဆိုင်ခဲ့သူများ၏ ဒုက္ခသုက္ခများကို ချုပ်ငြိမ်းပပျောက်အောင် အမှန်တကယ် မလုပ်ပေးနိုင်သေးသရွေ့တော့ သခင်ဖိုးလကြီးပုခုံးပေါ်က သံကြိုးသံကြီးကို မိုခြိမ်းတော်လဲသည့်ပမာ မကြာမကြာဆိုသလို ကြားနေကြရပေအုနး်မည်ဟုသာ ဆိုလိုက်ပါရစေတော့။
.

Monday, April 24, 2023

ပျော်ရွှင်ဖွယ်အမှန်တရား


    ဖြေသိမ့်ချင်တာလား။ လိမ်ညာချင်တာလား။ တကယ့်အမှန်တရားကို ရင်မဆိုင်ရဲတာလား။ ထိုကဲ့သို့သော အချိန်မျိုးတွေမှာ အောက်ပါစကားများကို ပြောလေ့ရှိသည်။ သူလည်း သူ့ဘက်ကကြည့်ရင်း မှန်တာပဲလေ။ ကိုယ့်ဘက်ကကြည့်တော့ လက်ဖမိုး၊ သူ့ဘက်ကကြည့်တော့ လက်ဖဝါးမဟုတ်လား စသဖြင့်။

    တကယ်တော့ လက်ဖဝါးလည်း တဝက်ပဲမှန်သည်။ လက်ဖမိုးလည်း တဝက်ပဲမှန်သည်။ တဝက်အမှန်တရားများသာဖြစ်သည်။ လက်ဖမိုးကော၊ လက်ဖဝါးပါ နှစ်ဖက်စလုံးကိုမှ လက်ဟုခေါ်လျှင် ပိုမှန်သည်။ ပြည့်စုံသည်။ ပြည့်စုံသော အမှန်တရားဆိုတာ လက်ဖဝါးကိုမျက်စေ့ရှေ့ တွေ့နေသော်လည်း လက်ဖမိုးကိုပါ အသိအမြင် ဉာဏ်မျက်စိဖြင့် လှမ်းမြင်နိုင်တာမျိုးကို ဆိုလိုသည်။ လက်ဆိုတာ ငါမြင်တာတော့ လက်ဖဝါးပဲဟု ဇွတ်မှိတ်ငြင်းနေလျှင် ပညာမဲ့ရာကျသည်။ အတ္တကြီးရာရောက်သည်။ 

    လှည်းမှာတပ်ဆွဲသည့်မြင်းတွေ၏ မျက်လုံးကို ဘေးကနေ မျက်ကာသားရည်ပြားလေးတွေ တပ်ထားတာမြင်ဘူးကြမည်။ ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်မရပဲ လမ်း၏ရှေ့တည့််တည့်ကိုသာ မြင်စေလို၍ဖြစ်သည်။ တချို့လူများ၏ ဉာဏ်မျက်စိတွေမှာလည်း သူတို့ဘဝက ကန့်သတ်ထားသည့် မျက်ကာတွေကိုတွေ့ရသည်။ သူတို့မြင်ချင်တာပဲမြင်သည်။ သူတို့အကျိုးစီးပွားနှင့် မကိုက်ညီတာ၊ သူတို့ဘဝကို ထိခိုက်စေတာတွေကို မမြင်နိုင်ကြ။ သူတို့မြင်ချင်တာကိုပဲ သူတို့အတွက် အမှန်တရားဟု လက်ကိုင်ထားကြသည်။

    ဘဝကပုံမှန်မဟုတ်ရင် အတွေးအခေါ်ကလည်း ပုံမှန်မဟုတ်တော့ဘူးဟု  အမေရိကန်စာရေးဆရာကြီး ဟဲမင်းဝေးက သူ့ဝတ္ထုတပုဒ်ထဲတွင် ထည့်ပြောဘူးသည်။ ပုံမှန်မဟုတ်သည့်ခေတ်ကြီးတခုထဲမှာ ကိုယ့်ဘဝလေးကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားတည်ဆောက်ရင်း ပုံမမှန်သည့်အတွေးအခေါ်တွေက အသိစိတ်ထဲမှာ ဂျိုးကပ်နေခဲ့ကြသည်။ ခေတ်ကြီးကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်တည်ဆောက်သည့်အချိန်မှာတော ၀ါးလုံးခေါင်းထဲက ဆွဲထုတ်ခံလိုက်ရသည့် ပိုးမွှားတွေလို လင်းချင်းကျယ်ပြန်နေသည့် အပြင်လောကကြီးမှာ သူတို့အတွက် နေစရာရှာမတွေ့နိုင်ဖြစ်ကြရရှာသည်။ ထိုအခါ အုံအဖျက်ခံရသည့်ပျားတွေလို နီးရာလူကို လိုက်တုပ်ကြတော့သည်။

    အမှန်တရားဆိုတာ တခုပဲရှိသည်။ နှစ်ခုဖြစ်နေလျှင် အမှန်တရားမဟုတ်တော့။ အမှန်တရားကို ဉာဏ်မျက်စိဖြင့် ရှာရသည်။ အလိုလောဘတွေ၊ ဒေါသအာဃာတတွေ၊ မသိနားမလည်မှုတွေက အမှန်တရားကို ကွယ်ထားတတ်ကြသည်။ တခါတလေမှာတော့ အသိစိတ်နှင့် လက်တွေ့ဘဝ ထိပ်တိုက်တွေ့ကြရတာလည်းရှိသည်။ 

    သေချာတာကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီးခေါင်းခါနေလည်း အမှန်တရားကတော့ ပြောင်းသွားမှာမဟုတ်။ သူ့အလုပ်သူလုပ်ပြီး သူလမ်းသူ ရှေ့ဆက်နေမှာပဲဖြစ်သည်။ ကိုယ်သာ ကြာလေ အမှန်နဲ့ဝေးလေ၊ ကျန်ခဲ့လေဖြစ်နေမည်သာ။ အမှန်တရားကို ဆန့်ကျရတာ ဘယ်လောက် ပင်ပမ်းခက်ခဲကြောင်း၊ ရှင်နေရက်နဲ့ သေနေရတဲ့ဘဝမျိုးဟာ စိတ်ပျက်စရာ အထီးကျန် ညည်းငွေ့ဖွယ်ဖြစ်ကြောင်း၊ ပျော်ရွှင်စရာတွေနဲ့ လူ့ဘဝရဲ့ တကယ့်အရသာနဲ့တန်ဘိုးဟာ အမှန်တရားနဲ့ ယှဉ်တွဲနေကြောင်း အသိနောက်မကျကြစေချင်ပါ။ 
    ငါမှန်တယ်ဆိုရင် မှားနေပြီသာမှတ်။

သဇင်ပန်းရနံ့မှာ လန့်နိုးခြင်း

    မြူနှင်းတွေ ပိတ်ဆီးနေသည့်မနက်ခင်းတွေကို သတိရသည်။ နေရောင်မှာ မြက်ခင်းပေါ်တွယ်ညိနေသည့် နှင်းစက်ကလေးတွေက စိန်ပွင့်လိုလင်းလက်နေသည်။ နေရောင်တောက်ပလာသည်နှင့် ပျောက်ပျက်ပြယ်ယွင်းရသည့် မြက်ဖျားနှင်းလို လွတ်လပ်ပျော်ပါးခွင့်ရသည့် ငယ်ဘဝလေးတွေဆိုတာကလည်း တိုတောင်းလွန်းခဲ့ပါသည်။ တနှစ်တာဆိုတာကလည်း ဘာမှမကြာလိုက်သလို၊ ခုတော့ ၁၂ လမြောက် ဒီဇင်ဘာက ၂၀၁၈ တံခါးချပ်ကို ဂျိမ်းကနဲမြည်အောင်ပိတ်ဖို့ပြင်နေပြီ။

    စောစောအိပ်လို့ စောစောထလို့ စောစောလမ်းလျှောက်ကြပါစို့ဆိုသည့် သီချင်းနှင့်အတူ လူထုလမ်းလျှောက်ပွဲများဖြင့် ဒီဇင်ဘာသည့် တက်ကြွလှုပ်ရှားခဲ့ဘူးသည်။ မနက်အိပ်ယာကနိုး ဖုန်းကိုဖွင့်တော့ မက်ဆင်ဂျာက တတိန်တိန်နှင့် နိုတီတွေတက်လာသည်။ ဆွိ ဒီဇင်ဘာ တဲ့။ နတ်တော်ပြာသို ခွာညိုတည့် နှင်းဖုံ ဆိုသည့် ဂီတနတ်သံကိုစောညိမ်း၏ သည်ဆောင်းဟေမန်ကိုသာ ဆွဲဆွဲငင်ငင် ပစ်ဟဲလိုက်ချင်တော့သည်။

    ရာသီဥတုလေးက အအေးဓာတ်ကလေး ညို့ငင်လာသလို သစ်ပင်ပန်းမာလ်တွေကလည်း လန်းဆန်းလာသည်။ လူတွေကလည်း လှုပ်ရှားသွက်လက်လာကြသည်။ ကုန်တိုက်ကြီးတွေမှာ မီးအလှတွေနှင့် ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ဖြစ်နေသည်။ အရောင်းစာရေးမလေးက ခရစ်စမတ်ဦးထုပ်အနီကလေးဆောင်းကာ အလှပဆုံး ပြုံးပြနေသည်။ နှစ်ကုန်စာရင်းပိတ် ဂိုဒေါင်ခါ စျေးရောင်းပွဲတော်ကြီးတွေက ဗီနိုင်းကြော်ငြာအကြီးကြီးတွေဖြင့် မြို့ကိုခြုံအုပ်လို့ထားသည်။ တန်ဆောင်တိုင်ပွဲတော်ပြီးကတည်းက အလှူအတန်း ဘုရားပွဲတွေက ဆက်တိုက်လိုက်လာသည်။ အခုတခါ ခရစ်စမတ်နှင့် နှစ်ကူးညက တန်းစီစောင့်နေသည်။ ပိတ်ရက်တွေ၊ တစ်နှစ်တာဆုကြေးတွေနှင့် ဇာတိရပ်မြေ အိမ်ပြန်ကြမည့်သူတွေကလည်း အထုပ်အပိုးပြင်နေကြပြီ။ အားလုံးအတွက် ဆွိ ဒီဇင်ဘာ။

    မြန်မာ့သမိုင်းမှာ အမျိုးသားနေ့က အရေးကြီးသည်။ ကိုလိုနီအစိုးရ၏ ကျွန်ပညာရေးကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည့် ကျောင်းသားသပိတ် စတင်ခဲ့သည့်နေ့ဖြစ်သည်။ တမျိုးသားလုံးကို လွတ်လပ်ရေးအတွက် လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သောနေ့ဟု ဆိုရမည်။ ဒီဇင်ဘာကိုသာမက မြန်မာ့သမိုင်းကို ဆွိစေခဲ့သောနေ့တနေ့ပဲဖြစ်သည်။ အခုရာစုနှစ်သစ်မှာတော့ ဒီဇင်ဘာ ၁၀ ရက်နေ့ဆိုတာ လူ့အခွင့်အရေးကြေငြာစာတမ်းထုတ်ပြန်ခဲ့သည့် ကမ္ဘာ့လူ့အခွင့်အရေးနေ့ဖြစ်နေပြန်သည်။ လူသားတို့ဘဝကို ဆွိစေခဲ့သောနေ့ဟုပဲ ဆိုရပေမည်။

    ကမ္ဘာကြီးကို ချိုစေချင်သည်။ လူသားတို့ဘဝကို ချိုစေချင်သည်။ ချစ်သူတို့ တဦးနှင့်တဦး ချိုစေချင်သည်။ ဆွိဒီဇင်ဘာနှင့်အတူ ချိုကြပါစေဟု ဆုတောင်းလိုက်မိသည်။ တကယ်တမ်းကျ လူတဦးချင်းဘဝမှသည် မြန်မာပြည်အလယ် မက္ကဆီကိုနယ်စပ်က ကမ္ဘာကြီးအဆုံး ခါးသီးမှုတွေက ကင်ဆာဆဲလ်တွေလို ပျံ့နှံ့နေသည် မဟုတ်လား။ 

    ခရစ်စမတ်ဘိုးဘိုးကြီးက လက်ဆောင်ထုပ်ကြီးလှည်းပေါ်တင်ကာ သူ့ခြေမြန်တော်သမင်တွေကို အားကုန်သုတ် နှင်ပြေးစေလိုက်သည်။ ဗုံးတွေဒုံးတွေကြားမှာ အကာအကွယ်မဲ့နေသည့် ကလေးငယ်တွေနှင့် အမျိုးသမီးတွေရှိရာ ယီမင်တောင်မြောက်ဆီကိုလား။ အမေရိကန်ဆီကိုဦးတည်လာသည့် လက်တင်အမေရိက ဒုက္ခသည်စစ်ကြောင်းကြီးဆီကိုလား။ ခြံခတ်ခံထားရသည့်ဘဝမှလွတ်မြောက်ဖို့ ယိုင်နဲ့နဲ့လှေငယ်လေးများဖြင့် ပင်လယ်ပြင်ကို အလုအယက်ထွက်ပြေးနေကြသည့် တောင်အာရှတနေရာရဲ့ အိန္ဒိယသမုဒ္ဒရာကမ်းစပ်ပေါ်က နိုင်ငံမဲ့ လူအုပ်ကြီးတခုဆီကိုလား။

    ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီဇင်ဘာက နှစ်တစ်နှစ်ကို စာရင်းပိတ်တော့မည်။ ပြီးတော့ နှစ်သစ်တခုရဲ့တံခါးကို ဆွဲဖွင့်မည်။ ဘာတွေယူသွားပြီး ဘာတွေ ချန်ထားရစ်မလဲ။ ချန်ချင်တိုင်းချန်ပြီး ယူသွားချင်တိုင်း ယူသွားခွင့်ကော ရှိရဲ့လား။ တခါတုန်းကတော့ ဒီဇင်ဘာ အာရုဏ်ဦးတွေမှာ အိမ်ခေါင်မိုးပေါ် နှင်းပေါက်ကျသံတွေ ကြားခဲ့ရဘူးသည်။ အဘိုးအိုတဦးက ခြံဝိုင်ကလေးထဲ သစ်ရွက်ခြောက်တွေကို အစောကြီးထလှည်းကာ မီးပုံကလေးထဲ ပစ်ထည့်နေခဲ့သည်။ 

    တငွေ့ငွေ့ လွှမ်းထားတဲ့ မြ မြူပုဝါ
    အရွေ့ရွေ့ လှမ်းထားဆဲည ဒီအချိန်အခါ
    သဇင်ညကို ချစ်ဖူးသူတို့အတွက်တော့ ဘဝတွေက ဘယ်လောက်ခါးခါး ဒီဇင်ဘာကတော့ ချိုနေမှာပဲဖြစ်ပါသည်။

ဒီဇင်ဘာ
၂၀၁၈