ေ၀လင္း
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀က ျမန္မာလူထုသည္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။ သည္တုန္းက အတုိက္အခံလည္း မရွိ၊ လူထုေခါင္းေဆာင္လည္း မရွိ၊ ေရြးေကာက္ခံပါတီလည္း မရွိ၊ အေ၀းေရာက္ အစုိးရလည္း မရွိ၊ ျပည္ပ မီဒီယာလည္း မရွိ၊ ဒုိနာလည္း မရွိ။ ခါးစည္းခံေနရသည့္ ဒုကၡေတြကုိ ကုလသမဂၢကလည္း မသိ၊ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီကလည္း မသိ၊ ႏုိဘယ္ဆု ေကာ္မတီကလည္း မသိ။ ရာဇလီလည္း မရွိခဲ့၊ ဂမ္ဘာရီလည္း မရွိခဲ့။ ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကုိယ္ လူထုတရပ္လုံး အိမ္ျပင္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ လယ္သမားေတြက ၿမိဳ႕ေပၚ တက္လာသည္။ အလုပ္သမားေတြက စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြထဲက ထြက္လာသည္။ ၀န္ထမ္းေတြက ရုံးထဲက ထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ ထြက္လာသည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြပင္ လူထုေရွ႕က အလံကုိင္ခဲ့ၾကသည္။ လူထုသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ စည္းကမ္းျပည့္စြာ၊ အင္အားရွိစြာျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၂၀က ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။
ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္လုိင္စင္ကုိ လမ္းစဥ္ပါတီက ကုိင္ထားသည္။ ေတဇလူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္။ မိတ္ေဆြ၊ အရံ၊ တင္းျပည့္။ ကလပ္စည္း၊ အျမဳေတ၊ ေကဒါ။ ယူနစ္၊ ေဒသ၊ ဗဟုိ။ ႏုိင္ငံေရး တကၠသုိလ္၊ ညီလာခံ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ ဥကၠႀကီး စသည္တုိ႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ႏုိင္ငံေရး စကားလုံးမ်ား ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးက သၾကားလုံးကအစ တန္းစီ၀ယ္ရသည့္ ဆုိရွယ္လစ ္စီးပြားေရးစံနစ ္ျဖစ္သည္။ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာကုိ မွဳိတက္ခေပါင္းႏွင့္ တြဲေရာင္းသည့္ စီးပြားေရး၊ သမ၀ါယမဆုိင္ေတြမွာ ဆီစာအုပ္ကုိ ေပါင္စားရသည့္ စီးပြားေရး ျဖစ္သည္။
ေပတရာလမ္းေပၚေရာက္ေသာအခါ ဒါေတြသည္ပင္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ျဖစ္လာသည္။ တပါတီစံနစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္၊ ပါတီစုံစံနစ္ ေပၚထြန္းေရး ဒုိ႔အေရး၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္း က်ဆင္းေရး ဒုိ႔အေရး။ အာဏာရွင္စံနစ္ က်ဆုံးပါေစ။
ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံမွာ သမတႀကီးရွိသည္။ ဥကၠဌႀကီးရွိသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ပါတီက ဦးေဆာင္ေသာအခါ အရာရာကုိ ဥကၠဌႀကီးက ဆုံးျဖတ္သည္။ ဥကၠဌႀကီးသည္ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းသူ၊ ႏုိင္ငံကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ယူနီေဖာင္း၀တ္လုိက္၊ ရင္ဖုံးတုိက္ပုံႏွင့္ ေမာင့္က်တ္သေရ ေခါင္းေပါင္းေဆာင္းလုိက္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္လာသူ။ သည္အာဏာရွင္ႀကီး က်ဆုံးပါေစဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကသည္။
အာဏာရွင္ႀကီးသည္ သူ႔ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္သိမ္းကုိ သူသိပုံရသည္။ သူသည္ ျမင္းသမားပီပီ ရွဳံးမဲမဲသည္။ တုိင္းျပည္ကုိ ၀င္ခတ္လည္း ခတ္၊ ထြက္ခတ္လည္း ခတ္သည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အညီ လုိအပ္လာေသာ အေျပာင္းအလဲကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္းျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ရမည့္အစား စစ္တပ္ႏွင့္ လူထုကုိ ရန္တုိက္ေပးခဲ့သည္။ သူေမြးသည့္ေမ်ာက္ သူျပန္ေခ်ာက္မွာစုိးကာ သူေထာင္ခဲ့သည့္ ပါတီကုိ သူကုိယ္တုိင္ အၾကင္နာကင္းမဲ့စြာ ဖ်က္ပစ္လုိက္သည္။
လူထုမုန္းသည္သူကုိ အရင္တင္ကာ လူထုကုိ ထိပ္တုိက္တုိက္သည္။ မဟန္ေတာ့ သူ႔ပညာျဖင့္ သူ႔ႏုိင္ငံကုိ အခြင့္အေရးရတုန္း တခုခုေတာ့ လုပ္ေပးသြားခ်င္သည့္ ပညာတတ္တေယာက္ကုိ အသုံးခ်ကာ လူထုကုိ လွည့္စား အခ်ိန္ဆြဲသည္။ အင္အားစုအားလုံး ပါ၀င္သည့္ ၾကားျဖတ္အစုိးရ တရပ္ျဖင့္ တုိင္းျပည္ကုိ အေကာင္းဆုံး ထြက္ေပါက္ယူကာ လူထု၏ အျမင့္မားဆုံးေသာ ႏုိင္ငံေရးဒီေရေပၚ အမ်ဳိးသား ညီညြတ္ေရးအလံ ထူရမည့္အစား တန္ျပန္သပိတ္ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားျဖင့္ မင္းမဲ့စရုိက္ ေခါင္းစည္းထုိးကာ လူထုေသြးျဖင့္ခင္းသည့္ လမ္းေပၚမွ စစ္ကားမ်ားကုိ ျဖတ္ေမာင္းခုိင္းၿပီး လူထုႏွင့္ စစ္တပ္ၾကား ကမၻာမေၾကဘူး ရန္စကုိ ႀကိဳးအေခြလုိက္ ခ်ထားပစ္ခဲ့သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ တပါတီစံနစ္ က်ဆုံးသြားသည္။ ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရး က်ဆုံးသြားသည္။ တုိင္းျပည္ကုိ မထိန္းေက်ာင္းႏုိင္သည့္ အေျခခံဥပေဒတခု စာရြက္စုတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါကုိ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္။ ျငင္းခုန္ဖြယ္ရာ ျဖစ္လာသည္မွာ တုိင္းျပည္ ဘာ့ေၾကာင့္ ပုိေကာင္းမြန္မလာသလဲ ဆုိသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ႏွင့္ အန္အယ္ဒီသည္ တုိင္းျပည္၏ တကယ့္ျပသနာ အရင္းအျမစ္မဟုတ္ပါ။
လူထု၏ အေထြေထြမေက်နပ္မွဳမ်ားေၾကာင့္ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္းစစ္လ်င္ ထုိအခ်ိန္က တုိင္းျပည္၏ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ျပားခဲ့ေသာ စီးပြားေရး ျပသနာသာလ်င္ ထုိအေထြေထြမေက်နပ္မွဳႀကီး ျမစ္ဖ်ားခံရာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခါ ထုိသုိ႔ စီးပြားေရး ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ျပားရျခင္းမွာ ထုိပါတီ ထုိစံနစ္၌ တာ၀န္ရွိသည္ဟု လူထုက ေ၀ဖန္ပုိင္းျဖတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိပါတီ ထုိစံနစ္ကုိ ၂၆ ႏွစ္ေက်ာ္ သည္းခံ ေပါင္းသင္းခဲ့ၿပီးကာမွ မခံရပ္ႏုိင္သည့္အဆုံး ေက်ာေပၚမွ ခါခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိေသာ္ ပုိမုိေကာင္းမြန္သည့္ အေျခအေနတရပ္ ရသင့္ပါလ်က္ ယေန႔အထိ လူထုခမ်ာ မရခဲ့ရွာ။ တပါတီစံနစ္လည္း မရွိေတာ့။ ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြလည္း မရွိေတာ့။ လက္ရွိ ႏုိင္ငံ့အာဏာ ကုိင္စြဲထားသူေတြ ကုိယ္တုိင္က ေစ်းကြက္စီးပြားေရး၊ ဒီမုိကေရစီ၊ ေခတ္မီဖြံၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ နုိင္ငံေတာ္သစ္ စသည္ျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ လုပ္ကုိင္ေနပါလ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္ အေျခအေနေတြက ယခင္ထက္ ယခု ပုိမုိ ဆုိး၀ါးေနရသနည္း။ ေ၀ဖန္ပုိင္းျဖတ္မွဳ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အျပန္အလွန္စြပ္စြဲမွဳ အမ်ဳိးမ်ဳိးသည္ ယေန႔တုိင္းျပည္၏ နုိင္ငံေရးျပသနာ အသြင္ေဆာင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေဆးပညာတြင္ ေရာဂါကုိ ကုရမည့္အစား ေရာဂါလကၡဏာကုိသာ ကုသတတ္သည့္ အမွားမ်ဳိး ရွိသည္ဟု ၾကားဘူးသည္။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေသာ အာဏာရွင္စံနစ္၏ ထြက္ခတ္ခတ္ခဲ့ေသာ ပေယာဂအခံျဖင့္ တုိင္းျပည္၏ အမ်ဳိးသားအင္အားစုအားလုံးသည္ ေရာဂါလကၡဏာကုိသာ ေရာဂါအမွတ္ျဖင့္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာ မွားယြင္းကုသေနမွဳသည္ ယခုအခါ လူနာအသက္ကုိ ထိခုိက္ႏုိင္သည္အထိ အႏၱရယ္ရွိေနၿပီဟု သတိရသင့္ပါသည္။ ( ဟုိဘက္ ဒီဘက္ သူ႔ေဆးၿမီတုိ၊ ကုိယ့္ေဆးၿမီတုိတုိ႔ျဖင့္ လက္လြန္ေျခလြန္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ)
တပါတီအာဏာရွင္စံနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေသာအခါ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ေလဟာနယ္ႀကီး တခု ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ ထုိေလဟာနယ္ႀကီးကုိ စီမံခန္႔ခြဲရန္ အခြင့္သည္ သူတုိ႔တြင္ရွိသည္ဟု အေရးအခင္းႀကီး၏ ဦးေဆာင္ အင္အားစုမ်ားက ထုိအခ်ိန္က ယုံမွတ္ခဲ့ၾက၏။ လူထုကလည္း သူတုိ႔ကုိ အခြင့္အေရး ေပးၾကည့္ခ်င္စိတ္ အျပည့္ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔၌မူ ထုိအင္အားစုမ်ားသည္ မတည္ၿငိမ္၊ မသဲကြဲခဲ့ေသး။ ထုိ႔ေနာက္ပုိင္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ႏုိင္ငံေရး အခြင့္အခါမ်ားကုိ ထိထိမိမိ မဆုပ္ကုိင္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းက ထုိအခ်က္ကုိ ထင္ရွားေစခဲ့သည္။
တဘက္တြင္လည္း တုိင္းျပည္၏ အေရးႀကီးေသာ အခ်ဳိးအေကြ႔ကုိ မိမိတုိ႔သာ ထိန္းေက်ာင္းႏုိင္သည္ဟု စြဲမွတ္ေနသည့္ နုိင္ငံ၏ တခုတည္းေသာ လက္နက္ကုိင္ အင္အားစုႀကီးျဖစ္သည့္ စစ္တပ္ကလည္း ထုိေလဟာနယ္ကုိ စီမံခန္႔ခြဲရန္ သူတုိ႔၌သာ အခြင့္ရွိသည္ဟု တထစ္ခ် ခံယူထားၾကသည္။ အားလုံးေပါင္းကာ စီမံခန္႔ခြဲလ်င္ ပုိ၍ေကာင္းသည္ဟု သိျမင္သင့္ပါလ်က္ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းသူ အာဏာရွင္ႀကီးတုိက္ခဲ့သည့္ က်ိန္စာ မီးၾကြင္းေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးႀကိဳးေခြ တေငြ႔ေငြ႔ ေလာင္ကာ ေလဟာနယ္ကုိ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ေလာင္စာ ျဖည့္ခဲ့မိၾကသည္။ ေရာဂါလကၡဏာမ်ား ထူေျပာကာ ေဆးၿမီတုိမ်ားျဖင့္ ေနျမင့္ခဲ့ၾကသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္၂၀က မူလေရာဂါႀကီးကမူ တေန႔တျခား ပုိလုိ႔ဆုိး၀ါးလာေလသည္။
အားလုံးကုိ ဖယ္ရွားၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ဒီမုိကေရစီကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ပုဆိန္ရုိးကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ဖက္ဒရယ္ကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးကုိလည္း ဖယ္ၾကညၡ့္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္ကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မွဳကိုလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီကုိလည္း ဖယ္ၾကည့္ပါ။ ဒီနာတာရွည္ လူမမာႀကီးရဲ႕ ေရာဂါအမွန္က ဘာလဲ။ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး ျဖစ္ပါသည္။ လူထုခံစားေနရေသာ စီးပြားေရးဒုကၡ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိဒုကၡ ထုိေရာဂါကုိ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာေအာင္ လုပ္ေရးသည္သာ တုိင္းျပည္၏ တခုတည္းေသာ ဒီေန႔ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာျဖစ္သည္။ လမ္းျပေျမပုံသည္ လူနာကုိ ေဆးရုံတင္ရမည့္အစား ဆံပင္ေကာက္ဆုိင္ ပုိ႔သည္ႏွင့္ တူေနေလသည္။ အႏွစ္ ၂၀ အစုိးရ လုပ္ခဲ့ဘူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳအရ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မွဳ ေနရာကုိ စာရြက္ေပၚ ေရးထားသည့္ ဥပေဒျဖင့္ မရႏုိင္ေၾကာင္း သိသင့္ပါသည္။ လူထု၏ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသာ အစာအိမ္ထဲ၌ သင္တုိ႔အတြက္ ေထာက္ခံမဲ မရွိပါ။
ယေန႔လူထုသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ က လူထုႏွင့္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ ကြာခ်င္ကြာမည္။ လုိအပ္ခ်က္က မေျပာင္းလဲလ်င္ သူတုိ႔လုိအင္လည္း ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အေထြေထြ အၾကပ္အတည္းမ်ားက သူတုိ႔ပုိင္းျဖတ္ခ်က္ကုိ ျပဌာန္းေပးလာေသာ တေန႔တြင္ လူထုသည္ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီထက္ ပုိမုိ အင္အားရွိေၾကာင္း မေမ့သင့္ပါ။ လူထုအက်ဳိးစီးပြားကုိ လစ္လ်ဳရွဳေသာ တနည္း လူထုပါးစပ္ေပါက္ကုိ ျမက္ေျခာက္၀ါးခုိင္းေသာ မည္သည့္ စီမံခန္႔ခြဲမွဳမဆုိ တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ အလြန္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေလဟာနယ္ထဲတြင္ ေျမပုံကုိင္သြားေသာ္လည္း လမ္းေပ်ာက္ေနပါလိမ့္အုန္းမည္။
