မောင်အလုပ်သမားဆိုရင် မေကပင်စတင် ချစ် ချစ်ပါရစေရှင် ဆိုသည့်သီချင်းကို ဆိုရှယ်လစ်ခေတ် မီလိုက်သည့်သူတွေ ကြားဘူးကြလိမ့်မည်။ နိုင်ငံရေးစကားပြောလျှင်ပင် ခုခေတ်လို မိဘပြည်သူများ မဟုတ်ပဲ လုပ်သားပြည်သူများခင်ဗျားဟု ရည်ညွုန်းခေါ်ဝေါ်ခဲ့သောခေတ်ဖြစ်သည်။ လုပ်သားပြည်သူ့နေ့စဉ်၊ Working peoples daily စသည်သတင်းစားများမှာ အစိုးရထုတ်သတင်းစားဖြစ်သည်။ လုပ်သားဂျာနယ်ဆိုလျှင် ပြည်သူ့ဘဝကို ထင်ဟပ်ဖော်ပြသည့် တခန်းရပ်ပြဇာတ်တိုလေးတွေကြောင့် လူကြိုက်များခဲ့ဘူးသည်။
လူ့သမိုင်းဆိုသည် လုပ်အား၏သမိုင်းပင်ဖြစ်သည်ဟု လက်ဝဲနိုင်ငံရေးကျမ်းများက ဆိုသည်။ အလုပ်လုပ်သော ပြည်သူများကသာလျှင် သမိုင်းကိုရေးသားသည်ဟု ယုံကြည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုမှတဆင့်တက်ကာ အလုပ်ရှင်များကို လုပ်အားအပေါ် သွေးစုတ်အမြတ်ထုတ်နေသူများဟု စွပ်စွဲကာ ရန်ဘက်ရှုမြင်ကာ တိုက်ပွဲဆင်ခဲ့ကြသည်။ လုပ်အားကလွဲပြီး ဘာမှ မပိုင်ဆိုင်သည့် ပစ္စည်းမဲ့လူတန်းစားကသာလျှင် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို စိုးမိုးချုပ်ကိုင်နိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟုဆိုသော ပစ္စည်းမဲ့အာဏာရှင်စံနစ် နိုင်ငံရေးအယူအဆ ကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ ပေါ်ထွန်းအားကောင်းခဲ့ဘူးသည်။
တကယ့်လက်တွေ့မှာ အလုပ်သမားဦးထုပ်ဆောင်းထားသည့် ပညာတတ်များ၏ စိတ်ကူးယဉ်လောကနိဗ္ဗာန်က ပြညသူလူထုကြီးအတွက် သံမဏိနံရံကြီးများကြားက အာဏာရှင်လှောင်ချိုင့်ပဲဖြစ်ခဲ့သည်။ ဒီမိုကရေစီ အရိပ်အောက်မှာ တက်ကြွပြီး ရှင်သန်နေခဲ့သည့် စျေးကွက်စီးပွားရေးက အောက်ဆုံးအဆင့်အလုပ်သမားတယောက်ကိုပင် လူမွေးလူတောင် ပြောင်ရောင်စေသည်ကို မြင်ရသောအခါ အရင်းရှင်တွေကိုပင် ကယ်တင်ရှင်တွေလို ပြန်အားကိုးလာရသည့် နိုင်ငံရေးအလှည့်အပြောင်းတွေဆီ အလုပ်အယက် ပြန်ရောက်လာကြပြန်သည်။
အမေရိကန်တွေကို အသက်ပေါင်းများစွာစတေးပြီး တိုက်ထုတ်ခဲ့သည့် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံက အမေရိကန်အရှင်းရှင်တွေကို ကော်ဇောနီခင်းပြီးး ပြန်ကြိုခဲ့ရသည်။ ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ နိုင်ငံရေးချုပ်ကိုင်မှုကို နည်းနည်းလေးမှ အထိမခံသော်လည်း တိုင်းပြည်စီးပွားရေးတိုးတက်မှုအတွက် တရုတ်ပေါ်လစ်ဗြူရိုကြီးတွေက သူတို့ပါတီထဲ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေကို ကေဒါအဖြစ် လက်ခံလာကြသည်။ ပြည်သူပိုင်စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံပိုင်စီးပွားရေးတွေကို ပုဂ္ဂလိကတွေလက်ထဲ ထိုးရောင်းကြရသည်။ နိုင်ငံရေးယုံကြည်ချက်ထက် စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုက အာဏာအပေါ် ပိုလွှမ်းမိုးလာသည့်သဘောပင်။
တဘက်တွင်လည်း စစ်အေးတိုက်ပွဲပြီးဆုံးခြင်းနှင့်အတူ သမိုင်းနိဂုံချုပ်ပြီဟု အောင်ပွဲခံရင့်ကြူးခဲ့သော လစ်ဘရယ်အရင်းရှင်စံနစ်မှာလည်း သူ့အတွင်းပြဿနာတွေနဲ့သူ အကြပ်အတည်းဆိုက်လာတာ တွေ့ရသည်။ ဆင်းရဲချမ်းသာကွာဟမှုကြီးမားတာ၊ ကုန်သွယ်ရေးမညီမျှမှုတွေမှတဆင့် ကိုယ်ကျိုးစီးပွားကာကွယ်ရေးဝါဒ ပြန်ခေတ်စားလာတာ၊ အုပ်စုလိုက် ရွှေ့ပြောင်းအခြေချမှုများနှင့်အတူ လူဝင်မှုပြဿနာ၊ လူမျိုးရေး ဘာသာရေး အစွန်းရောက်မှုပြဿာနတွေ ရှင်းမရဖြစ်လာတာ စသဖြင့် ပရမ်းပတာအခြေအနေတွေကို ရင်ဆိုင်နေကြရသည်။ ဒီအချိန်မှာမှ တိုင်းပြည်ကို အစက ပြန်ထူထောင်ရသည့်အခြေအနေမျိုးကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်နေရသည့် မြန်မာပြည်လိုနိုင်ငံမှာ ကိုယ့်ရှိရင်းစွဲပြဿနာတွေကိုရှင်းရင်း နောက်ထပ်တိုးဝင်လာသည့် ဖိအားအသစ်များကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း ဆောက်တည်ရာရှာနေကြရသည်မှာ ပင်ပမ်းခက်ခဲလွန်းအားကြီးသည်ဟု ပြောရပေမည်။
အင်တာနေရှင်နယ်သီချင်းဆိုရင်း စက်ရုံတံခါးဝပိတ်ထိုင်ထားသည့် အလုပ်သမားသပိတ်တွေကတဖက်၊ ရေမီးမစုံသည့်ကြားက လုပ်အားခစျေးချိုမှုနှင့် ကုန်သွယ်မှုအထူးအခွင့်အရေးတွေထဲ အကျိုးအမြတ်လာရှာသည့် ရင်းနှီးမြုပ်နှံသူတွေက တဖက်နှင့် ဘဝအခွင့်အလမ်းတွေ တွေ့လိုတွေ့ငြား လုပ်အားကလွဲ ဘာမှရင်းနှီးစရာမရှိပဲ မြို့တက်အလုပ်ရှာနေသည့် လူသားအရင်းအမြစ်တွေက မြို့သစ်တွေမှာ အစုလိုက်အပြုံလိုက်ရောက်နေသလို ဒီမိုကရေစီလှိုင်းကိုစီးပြီး အခွင့်အရေးခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးဖြင့် ရာသီပေါ်နိုင်ငံရေးတောခြောက်သံတွေအောက်မှာ အပြောင်းအလဲတခုအတွက် ကြိုးတန်းလျှောက်နေရသည့် မြန်မာ့နိုင်ငံရေးက နောင်မျိုးဆက်များအတွက် ပြဌာန်းစာအုပ်ကောင်းတအုပ် ဖြစ်လာမလား၊ နိုင်ငံရေး သံဝေဂ တေးတပုဒ်ဖြစ်လာမလား။ သေချာ တာကတော့ ကျော်လွှားသွားလို့မရသည့် သမိုင်းပုစ္ဆာများဖြစ်နေခြင်းပင်။
အဖြေလည်းအရေးကြီးသလို တွက်နည်းလည်း မှန်ဖို့လိုပါသည်။ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရင်း အောင်ပွဲရှာဖို့ထက် ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်ရင်း ညှိနှိုင်းဆွေးနွေးရင်း အားလုံးအကျိုးကိုရှေ့ရှုသည့် အခြေအနေသစ်တခုကို တည်ဆောက်နိုင်ရေးမှာ ခေတ်သစ်နိုင်ငံရေး ယဉ်ကျေးမှု ပုံစံသစ်ဖြစ်ကြောင်း ငြင်းပယ်မရတော့ပါ။ ရန်ကုန်တိုင်းဝန်ကြီးချုပ်၏ ဖုယွင်အလုပ်သမားသပိတ်အပေါ် ကိုင်တွယ်မှုမှ အဖြေ မည်သို့ထွက်လာမည်ကို တပ်အပ်သေချာ မပြောနိုင်သော်လည်း၊ အင်အား၊ အာဏာ၊ ဖိအား၊ အကြပ်ကိုင်မှုတို့မပါသော လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်ဆန်စွာ လုပ်ဆောင်ပေးမှုကိုတော့ မြန်မာ့နိုင်ငံရေးအတွက် အားလုံးစိတ်ချမ်းသာစေမည့် အလေ့အထကောင်းလေးတခု ဖြစ်လာနိုင်ပါစေဟု မျှော်လင့်မိသည်။
၀န်ကြီးချုပ်ဆိုတာလည်း တိုင်ပြည်တည်ဆောက်ရေး အလုပ်သမားပါပဲ။.
