Tuesday, July 8, 2014

ေကာ္ဖီ

ႏွင္းခါးမုိး

ပူေႏြးတယ္
ေမႊးပ်ံ႕တယ္
ရင္ကုိခုန္ေစတယ္။

မနက္ေစာေစာကုိ
မဂၤလာပါလုိ႔မေျပာမီ
ညကမွပြင့္တဲ့သစ္ခြအုိးကေလးကုိ
ေငးရင္း
တစိမ့္စိမ့္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္
ႀကိမ္စားပြဲကေလးအေပၚ ေနေရာင္နဲ႔အတူ။

ေနာက္တခြက္မလုိဘူး
ေနာက္တဘ၀ပဲလုိတယ္။   ။





Tuesday, May 20, 2014

တလမ္းလုံးပိေတာက္

ႏွင္းခါးမုိး



ငါ့အျပန္လမ္းကုိ
အဲဒီလုိေရႊေရာင္၀င္းေနေစေရာ့လုိ႔
ငါမေတာင့္တခဲ့ပါဘူး-
ငါဟာတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ
မွန္လုံကားေလးတစီးေပၚမွာလုိက္ပါလာခဲ့တယ္။

ေတာင္ေတြကုိေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားခဲ့တယ္
ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးလုိ႔ျပန္လာတယ္
အဲဒီလုိတုိးတုိးေရရြတ္ရင္း တေယာက္တည္းၿပံဳးမိတယ္။

ဘာမွလည္းပါမလာဘူး
ဘာမွလည္းျပန္ယူမသြားခ်င္ဘူး
ဒီေျမေပၚ ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ျပည့္ျပည့္၀၀ခ်လုိက္ရရင္ပဲ ေက်နပ္ၿပီ။
ကုိယ့္အရုိးေတာင္ကုိယ္မေကာက္ႏုိင္တဲ့ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔
အႀကိမ္ႀကိမ္လည္းက်ဆုံးခဲ့ဘူးၿပီ
ကုိယ္သိမ္းမိတဲ့ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
ကုိယ့္အလံကုိယ္လည္း အျမင့္ဆုံးလႊင့္တင္ဘူးၿပီ
စာအုပ္စင္ၾကားကျပဳတ္က်လာတဲ့ပုိးဟပ္တေကာင္လုိေတာ့
ငါ့ကုိလြယ္လြယ္နင္းေျခပစ္လုိက္မယ္ စိတ္မကူးၾကပါနဲ႔။

မနက္ေစာေစာ ေတာင္ကုန္းကေလးအတုိင္းငါဆင္းလာေတာ့
အရင္လုိက်ီးကန္းေအာ္သံေတြကုိ္ၾကားၿပီး စိတ္မပ်က္မိဘူး
လူကုိ မိတ္ေဆြလား ရန္သူလားမကြဲျပားတဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔
ေယာင္ေပေပေျပးေျပးထြက္လာတဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြေၾကာင့္လည္း
စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္မိဘူး
သင္းသင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔ရႈခင္းေလးထဲ
တလမ္းလုံးပိေတာက္။

ဒီလမ္းကေလးအတုိင္းလာၿပီး
ဒီလမ္းကေလးကပဲျပန္မယ္
သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့သစ္ရိပ္စိမ္းစိမ္းေတြေအာက္မွာ
က်ဳိးပဲ့ေနတဲ့ပလက္ေဖာင္းကေလးအတုိင္း
အေရျပားေပၚေနေရာင္ေတြမေတာက္ေလာင္ခင္
မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ရဲ႕အဖီကေလးကေန
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရဲ႕ ပလက္စတစ္ခုံအကြဲတလုံးေပၚ
ေက်ာက္ခ်မိတဲ့အထိ
တလမ္းလုံးပိေတာက္။

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ
ပိေတာက္ပင္တပင္ႀကီးျပင္းဖုိ႔လုံေလာက္ပါတယ္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ
ခ်စ္ခဲ့ဘူးသူေတြကုိေမ့ဖုိ႔လုံေလာက္ပါတယ္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာင္လုိလုိေျမာက္လုိလုိထင္ၿပီး
လူတေယာက္ကုိရူးႏွမ္းႏွမ္းျဖစ္သြားေစဖုိ႔ လုံေလာက္ပါတယ္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လုံး၀ေပ်ာက္ဆုံးသြားေစဖုိ႔ ဒါမွမဟုတ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အသစ္ျပန္ရွာေတြ႔ေစဖုိ႔လည္း
လုံေလာက္တာပဲမဟုတ္လား။

ပထမဆုံးရြာခ်တဲ့မုိးထဲ
အခန္းေပၚကေျပးဆင္းၿပီးခ်ဳိးပစ္ခ်င္လုိက္တာ
တကယ္က် ျပတင္းေပါက္ကကုိယ္တပုိင္းထြက္ၿပီး
ဆံပင္ေတြကုိပဲ မုိးေပါက္ေတြထဲထုိးခံလုိက္မိတယ္
ဒါေပမယ့္ ငါ့အသက္က ႏွစ္ဆယ္ျပန္ငယ္မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ဘုရား၀ကခုိစာေရာင္းတဲ့ကေလးမေလးေတာင္
ဒီမနက္ေရႊေရာင္၀င္းလုိ႔
ဂမူးရႈးထုိးေမာင္းေနတဲ့ဘက္စကားေတြမွာလည္း
ဒီမနက္ေရႊေရာင္ေတြၿပိဳးျပက္လုိ႔
အခန္းေပၚျပန္ေရာက္တဲ့အထိ
ဘုရားစာလည္းမရြတ္မိဘူး
သီခ်င္းလည္းမဆုိျဖစ္ဘူး
ဒီမနက္စိတ္ထဲမွာေရႊေရာင္ေတြသင္းပ်ံ႕ေနတယ္
တေန႔လုံးလည္းပိေတာက္
တလမ္းလုံးလည္းပိေတာက္။

တံတားအလည္တည့္တည့္မွာရပ္ၿပီး
ေနာက္ကုိၿပိဳင္တူေငးၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္
ငါရယ္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရယ္၊
ဒီလမ္းကုိငါတုိ႔ေသေသခ်ာခ်ာေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာ
အ၀င္ရွိရင္ အထြက္ရွိမယ္
အသြားရွိရင္ အျပန္ရွိမယ္
အဲဒီကတည္းကယုံခဲ့တယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းတုိင္း တလမ္းလုံးပိေတာက္။   

Friday, March 7, 2014

ေသာ့ေလးေခ်ာင္းႏွင့္ ဦးေႏွာက္ကုိ ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ျခင္း

(ေ၀လင္း)

ရွစ္ေလးလုံးမွာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်သာပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကျငာစာတမ္း မဖတ္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ စစ္ခုံရုံးက ေထာင္ခ်လုိက္လုိ႔ ေထာင္ထဲသာေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးအယူအဆကုိ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ကုိယ္ညံ့လုိ႔ ခံရတယ္ပဲ မွတ္ပါတယ္။ စစ္တပ္က အာဏာရွင္စံနစ္က်င့္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ဆုိး၀ါးတယ္။ ျပည္သူေရြးေကာက္တဲ့သူ အစုိးရလုပ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီစံနစ္ဆုိရင္ လူထုကုိ ဘယ္သူကမွ အႏုိင္က်င့္လုိ႔မရဘူး။ ဒီအသိေလာက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာပါ။
လူငယ္ဘ၀မွာ ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ပန္းဆုိးတန္းပလက္ေဖာင္းက ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္ေဟာင္းေလးေတြကုိ စြဲလန္းခဲ့ဘူးေပမယ့္ လူၾကားထဲကုိးကားလုိ႔မသင့္ေတာ္ေအာင္ ေခတ္ကေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။အေတြးအေခၚေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက တုိးတက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ႀကီးလာေတာ့ တုိးတက္တယ္ေျပာၿပီး ကုိယ္သိတာပဲဖက္တြယ္ထားတဲ့သူေတြကုိ စိတ္ပ်က္တယ္။ 
မိရုိးဖလာအရ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိးကြယ္သည့္ဘာသာဆုိၿပီး ပုံစံျဖည့္ရတုိင္း ဗုဒၶဘာသာေရွ႕ မိရုိးဖလာထည့္ဖုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကုိ အေတြးအေခၚအရ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ သစၥာေလးပါးနဲ႔ မဂၢရွစ္ပါးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီထင္လုိ႔ မိရုိးဖလာျဖဳတ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာခံယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာကုိမယူရင္ က်န္တာေတြက အယူမွားေတြခ်ည္႔၊ မိစာၦဒိဌိေတြပဲဆုိတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ကုိေတာ့ ဒီေန႔ထက္ထိ လက္မခံႏုိင္ခဲ့ပါ။ ေကာင္းကင္ဘုံက တခုတည္းရွိေပမယ့္ ေကာင္းကင္ဘုံကုိ တက္တဲ့လမ္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆုိတဲ့ ခံယူမႈမ်ဳိးက ပုိသင့္ျမတ္တယ္လုိ႔ လက္ခံပါတယ္။ 

တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ အားလုံးကုိ လက္ခံရမယ္လုိ႔ မေျပာလုိပါ။ အားလုံးကုိ ေလ့လာဖုိ႔ေတာ့လုိပါတယ္၊ အားလုံး ရဲ႕တည္ရွိမႈကုိ လက္ခံတတ္ဖုိ႕လုိပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕လက္ေတြ႕ဘ၀ပါ။ အေတြးအေခၚကေန ထြက္ေျပးမယ္ဆုိ ထြက္ေျပးလုိ႕ရပါတယ္။ ဘ၀ကေတာ့ ထြက္ေျပးလုိ႕မရပါ။ဘ၀ကထြက္ေျပးရင္ အရႈံးသမားျဖစ္သြားပါမယ္။ အႏုိင္ရဖုိ႔ ဘ၀နဲ႔လုိက္ဖက္တဲ့ အေတြးအေခၚလုိပါတယ္။ လက္ေတြ႔နဲ႔ဘ၀ေပါင္းစပ္ႏုိင္တဲ့အေတြးအေခၚကုိသာ တုိးတက္တယ္လုိ႔ ဆုိသင့္တယ္။ 
လမ္းေဘးအရက္ဆုိင္မွာထုိင္တုန္း လူႀကီးလူမုိက္တေယာက္က ၾသ၀ါဒေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။ လူတုိင္းအဘိဓမၼာဆရာခ်ည္းပဲကြ တဲ့၊ လူအထင္ႀကီးေအာင္ စာအုပ္ထူထူႀကီးေတြကုိင္ေလ့ရွိသူမုိ႔ အေတာ္ေဒါပြခဲ့ဘူးပါတယ္။ အသက္ကေလးရလာ။ အေတြ႔အႀကံဳေလး စုံသလုိရွိလာေတာ့မွ သူဘာဆုိလုိတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ရတယ္။ အဆုံးအမေတြ၊ အၾကားအျမင္ေတြ၊ သင္ၾကားခ်က္ေတြ၊ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးတာေတြကုိ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ေပါင္းစပ္ရင္း ကိစၥရပ္တုိင္းအတြက္ လူတုိင္းမွာ ေျပာစရာကုိယ္ပုိင္စကားေတြ ရွိလာတတ္တယ္။ အဲဒါ သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အဘိဓမၼာပါပဲ၊
ဘယ္ကိစၥပဲလုပ္လုပ္ ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚရွိရမယ္။ တုိးတက္တဲ့အေတြးအေခၚေတြကုိ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ေပါင္းစပ္ရင္း ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူဖုိ႔လုိတယ္။ တုိးတက္တဲ့အေတြးအေခၚဆုိၿပီး မိတၱဴ ကူးလက္ခံတတ္ယုံနဲ႔ ဘ၀မွာ အႏုိင္မရႏုိင္ဘူး။ ဘ၀ဆုိတာ တပုံစံတည္းမဟုတ္ဘူး။  ကုိယ့္ဘ၀ သူ႔ဘ၀ တထပ္တည္းမက်ႏုိင္ဘူး။ အဘိဓမၼာဆုိတာ ဆုိင္တင္ေရာင္းတဲ့ရွပ္အက်ႌလုိမ်ဳိး ဖရီးဆုိဒ္လုပ္ထားလုိ႔မရဘူး။ သူကုိယ္တုိင္းနဲ႔သူ တုိင္းခ်ဳပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ 

ေနာက္တခုက အေတြးအေခၚဆုိတာ ျပည္တြင္းျဖစ္ကုိပဲအားေပးရမယ္ဆုိၿပီး ရူးသြပ္စြာ၀ံသာႏုလုိ႔မရဘူး။ ရာဘာဖိနပ္တုိ႔၊ ေခါက္ထီးတုိ႔လုိ သြင္းကုန္အစားထုိး ထုတ္လုပ္လုိ႔လည္းမရဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္တြင္းျဖစ္အေတြးအေခၚရယ္လုိ႔ မယ္မယ္ရရမရွိပါ။ ဗုဒၶဘာသာကအစ၊ ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒအလယ္၊ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးအဆုံး အားလုံးႏုိင္ငံျခားက တင္သြင္းလာတာပါ။ နအဖလက္ကုိင္တုတ္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး၀ါဒဆုိတာလည္း ဆူဟာတုိလက္ထက္ အင္ဒုိနီးရွားက ဂုိကာရဲ႕အာ ေဘာ္ကုိ တင္သြင္းလာတာလုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိေျပာႏုိင္ပါတယ္။ 
ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဆုိတာ မွတ္မိၾကအုန္းမွာပါ။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ (အဲဒီအခ်ိန္က) လူႀကိဳက္မ်ားမယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္လုိလုိလုပ္ထားတာပါ။ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းၿပီး ဟုတ္သေယာင္ထင္ခဲ့ရေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ကင္းကြာခဲ့လုိ႔၊ ငါ ငါ့တပ္ ငါ့လူဆုိတဲ့ အတၱေတြ ေရွ႕တင္ခဲ့လုိ႕ က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္း နအဖက လူထုလုိလားခ်က္နဲ႔ သူတုိ႔ကုိယ္က်ဳိးအတၱကုိ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ၿပီး စည္းကမ္းျပည့္၀တဲ့ဒီမုိကေရစီဆုိၿပီး လုပ္ေနပါတယ္။ စင္မတင္ခင္က ဘင္ေပါက္မယ့္ျပဇာတ္ပါ။ 
ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္၊ ျပည္တြင္းျဖစ္၊ ျဖတ္ညွပ္ကပ္၊ သူတုိ႔ေတးသြားကုိ ကုိယ့္စာသားထည့္ဆုိတဲ့ေကာ္ပီလုိမ်ဳိး အေတြးအေခၚေတြေထြျပားေပမယ့္ အဓိကက ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႔လက္ေတြ႔နဲ႔ ေပါင္းစပ္ႏုိင္ဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ေပါင္းစပ္ဖုိ႔ကုိႀကိဳးစားရမယ္။ 

ကမာၻေပၚမွာ ေဆး၀ါးကုမၼဏီေတြဟာ ေဆး၀ါးအသစ္တခုထုတ္လုပ္ၿပီးရင္ ေစ်းကြက္ကုိတင္ေရာင္းဖုိ႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိ အေတာ္ေစာင့္ရတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေဆးရဲ႕အာနိသင္ကုိ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ခ်င္တယ္။ ဓါတ္ခြဲခန္းထဲမွာ တိရိစာၦန္ေလးေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ခဲ့ရေပမယ့္ မေက်နပ္ဘူး။တကယ့္လူနာေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဘက္ဆီမွာက အဲဒီအခြင့္အေရးမရႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကမာၻေပၚမွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ေဒသေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ျပင္ပအကူအညီေတြလုိေနတယ္။ အစားအေသာက္ေတြလုိတယ္။ ေဆး၀ါးေတြလုိတယ္။ ေဆး၀ါးကုမၼဏီတြအတြက္ အေကာင္းဆုံးစမ္းသပ္ကြင္းေတြ ရသြားတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရြးခ်ယ္စရာကင္းမဲ့ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြဟာ ေဆး၀ါးအသစ္ေတြရဲ႔ အစမ္းသပ္ခံသတၱ၀ါေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ဓါတ္ခြဲခန္းထဲမွာ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ စမ္းသပ္ခဲ့ၿပီးသားေတြျဖစ္ေပမယ့္လည္း တကယ့္လူနာေတြကုိ လက္ေတြ႔တုိက္ေကၽြးကုသၾကည့္တဲ့အခါ ေဘးထြက္အက်ဳိးေတြ ရွိတတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ တရားစြဲလည္း မခံရ။ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း မေပးရ။

နယ္စပ္ေဒသမွာ အလုပ္ရုံဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ၊ သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္။ ျပည္တြင္းမွာဖတ္မိရင္ ေထာင္က်ႏုိင္တဲ့စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတယ္။ စကၠဴေတြကလည္း အေကာင္းစားေတြ၊ စာအုပ္ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႔ ဘယ္ကထုတ္တယ္ဆုိတာ တန္းသိႏုိင္တယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေရငတ္ေျပသြားသလုိ စာအုပ္မ်ဳိးေတြရွိသလုိ၊ လည္ေခ်ာင္းထဲ ငါးရုိးနင္သလုိ စာအုပ္မ်ဳိးေတြလည္း ႀကံဳရတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာလည္း လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ဘ၀င္က်ရတာေတြရွိသလုိ နားထဲ သံရည္ပူေလာင္းထည့္ခံလုိက္ရသလုိ က်ဥ္တက္သြားရတာေတြလည္း ၾကားရတတ္တယ္။ 
ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္တယ္ဆုိရုံနဲ႔မၿပီး။ စစ္အာဏာရွင္ျပဳတ္ရုံနဲ႔ အားလုံးမၿပီး။ အဲဒီလုိ အရင္ထက္ အမ်ားႀကီးပုိသိလာရတယ္။ ေလ့လာေလ၊ ေလ့လာဖုိ႔လုိေလ၊ ေလ့လာေရးစိတ္ ထက္သန္ခဲ့ရတယ္။ 
အေျပာင္းအလဲအတြက္ အေျပာင္းအလဲေတြလုိတယ္လုိ႔ လက္ခံလာရတယ္။
ဘာကုိေျပာင္းလဲရမလဲ၊ အေတြးအေခၚေတြေျပာင္းလဲရမယ္။ 
ဘယ္ကစေျပာင္းမလဲ၊ မိမိကုိယ္တုိင္က စေျပာင္းရမယ္။ 
ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ေလ့လာရမယ္။ 
အဲဒီလုိ ေလ့လာဖုိ႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စမ္းသပ္ေဆး၀ါးေတြ ဒုကၡသည္ေတြကုိ တုိက္ဖူးတယ္ဆုိတဲ့အေတြးကုိေတာ့ မေမ့ဘူး။

သမုိင္းဖတ္စာထဲမွာ ျမန္မာျပည္ ကၽြန္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းသင္ေတာ့ ကုိလုိနီ၀ါဒကုိ သိခဲ့ရတယ္။ ကုိလုိနီေတြ နယ္ခ်ဲ႔တဲ့နည္းက မသုံးလုံး၊ အမ္သုံးလုံးနည္းျဖစ္သတဲ့။ ပထမ မစ္ရွင္ Mission လုိ႔ခၚတဲ့ သာသနာျပဳေတြေရာက္လာသတဲ့။ ဒုတိယ Marchant မားခ်န္႔လုိ႔ေခၚတဲ့ ကုန္သည္ေတြေရာက္လာသတဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ Military မစ္လထရီလုိ႔ေခၚတဲ့ စစ္တပ္ႀကီးေရာက္လာေရာတဲ့။ 
အခုေခတ္က ဂလုိဘယ္လုိက္ေစးရွင္း Globlization ေခတ္ပါ။ ကမာၻႀကီးဟာ ရြာႀကီးတရြာလုိျဖစ္လာတဲ့အတြက္ သူႀကီးေတြ၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြ လုိလာပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ မီးနဲ႔ရႈိ႕တာ ဘယ္သူ႔ဂရုစုိက္ရမွာလဲဆုိတဲ့သူေတြကုိ ဆုံးမႏုိင္မယ့္သူလုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူထုကုိ သံကြန္ျခာအုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြက ဂလုိဘယ္ကုိ လက္သစ္ကုိလုိနီလုိ႔ ဆုိင္းဘုတ္တပ္ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကုိ ကတုပ္က်င္းတူးၿပီး ခံတုိက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ စစ္ေအးမွာ အေရးနိမ့္ခဲ့ ရတဲ့သူေတြကလည္း ဓမၼကထိကေလသံနဲ႔ ဂလုိဘယ္ဒုကၡသစၥာကုိ ယပ္လွဲတရား ၀င္၀င္ေဟာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ရုံဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြမွာ၊ သင္တန္းေတြမွာ တခါတေလ နားထဲသံရည္ပူေလာင္းခံရတဲ့အခါ သမုိင္းထဲက အမ္သုံးလုံးပုံစံမ်ဳိး အုိင္ I ေလးလုံးကုိ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ဂလုိဘယ္သြားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းကုိ ေျခရာေကာက္ၾကည့္တာပါ။ ဆန္႔က်င္စိတ္၊ ႀကိဳဆုိစိတ္ ကင္းစင္စြာနဲ႔ အေတြးအေခၚအရ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္တာပါ။
ပထမ အုိင္ က အင္ေဖာ္ေမးရွင္း Information ပါ။ သတင္းေတြ ၀င္လာပါတယ္၊ ၀င္ယူပါတယ္၊ တားလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။
ဒုတိယ အုိင္ က အင္ဗက္စမန္႔ Investment ပါ၊ ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံမႈေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ မလာရင္ေတာင္ လာခ်င္ေအာင္ ဆြယ္ၾကရပါတယ္။ အရင္းမ်ားမွ တုိးတက္မယ္လုိ႔ သိကုန္ၾကပါၿပီ။
တတိယ အုိင္ က အင္စီက်ဳးရွင္း Institution ပါ။ ႏုိင္ငံတကာ ေအဂ်င္စီေတြ၊ အန္ဂ်ီအုိေတြ ၀င္လာပါတယ္။ လက္မခံရင္ လူေတာမတုိးျဖစ္သြားမွာပါ။
ေနာက္ဆုံး၀င္လာတာက အုိင္ဒီေရာ္ေလာ္ဂ်ီ Idiology ပါ။ အေတြးအေခၚေတြ၊ စံႏႈန္းေတြပါ။ တကမာၻလုံးလက္ခံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကျငင္းဆန္ရင္ ရြာျပင္ထုတ္ခံရမယ့္ကိန္းပါ။ 
အေတြးအေခၚေျပာင္းလဲရင္ စံႏႈန္းေတြေျပာင္းလဲမယ္။ စီးပြားေရးဘ၀ဖြံ႔ၿဖိဳးရင္ လူေနမႈဘ၀စတုိင္ေတြေျပာင္းမယ္။ အၾကားအျမင္ေတြစုံလင္လာရင္ အမူအက်င့္ေတြေျပာင္းမယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းလည္း ေျပာင္းလဲလာမယ္ေပါ့။

ဒီအုိင္ေလးလုံးဟာ ပိတ္မိေနတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ဖြင့္ဖုိ႔ရာ ေသာ့ေလးေခ်ာင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးမွာ ဂလုိဘယ္အားလုိတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေတြးအေခၚေတြမွာလည္း ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိး side effect  ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါကုိသတိရွိရပါမယ္။ တနည္း သူတုိ႔ဆီမွာေတာင္ ေရာင္းခြင့္မရေသးတဲ့ေဆး၀ါးေတြ မျဖစ္ေအာင္လုိ႔ေတာ့ ဦးေႏွာက္ ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ မလစ္ဟင္းသင့္ပါ၊ 

ေ၀လင္း
၂၀၀၃၊ ဧရာ၀တီအြန္လုိင္းမဂၢဇင္း၊ ျမန္မာစာမ်က္ႏွာမွ။

Saturday, February 15, 2014

စပါတာကပ္ (ပထမပုိင္း)

ႏွင္းခါးမုိး



ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ငါတုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတြပဲ
ေသဆုိေသ ရွင္ဆုိရွင္ပဲ
ေပးတာယူ ေကၽြးတာစားပဲ
ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိဘူး
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး
ကုိယ့္အခန္းတံခါးကုိ ကုိယ္ပိတ္ခြင့္ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူး၊

လင္းေနတဲ့မီးတုိင္ေတြကုိ ငါတုိ႔ထြန္းထားတာ
ေျပာင္လက္ေနတဲ့ၾကမ္းျပင္ေတြကုိ ငါတုိ႔တုိက္ထားတာ
ပူေႏြးေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြကုိ ငါတုိ႔ခ်က္ထားတာ
ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ခ်ဳိးကန္ထဲကေရကုိ ငါတုိ႔ခပ္ထားတာ
သခင္မရဲ႕ပုခုံးသားႏုႏုေပၚကဖဲႀကိဳးေလးကုိ ငါတုိ႔ခ်ည္ေပးထားတာ
ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမင္းရဲခြက္ထဲက၀ုိင္ကုိ ငါတုိ႔ငွဲ႔ေပးထားတာ၊

အတူတူေနၾကတယ္
မိသားစုမဟုတ္ဘူး၊
လူကလူကုိပုိင္ဆုိင္တယ္
လူကလူကုိလုပ္ေကၽြးခစားရတယ္
လူလူခ်င္းမတူဘူး၊

နံရံျမင့္ျမင့္ႀကီးနဲ႔
တဘက္မွာအသူတရာေခ်ာက္နဲ႔
ေတာင္ကုန္းေပၚထီးထီးမားမား
အေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္းနဲ႔
ႀကီးမားတဲ့တံခါးႀကီးေတြနဲ႔
ၿမိဳ႕ကုိစီးျမင္ရတဲ့ေလသာေဆာင္နဲ႔
အိမ္ႀကီးကက်ယ္၀န္းလြန္း ႀကီးမားလြန္း
ခုိင္ခံ့လြန္းပါဘိ၊
  
လုံၿခံဳတဲ့အမုိးအကာရွိတယ္
အိပ္ယာတေနရာရွိတယ္
စားစရာရွိတယ္
ခုိးၾကည့္စရာမ်က္၀န္းေလးတစုံရွိတယ္
ဘယ္ေတာ့မွျငင္းဆန္ခြင့္မရွိတဲ့အမိန္႔အာဏာေတြရွိတယ္
လုိအပ္တဲ့အခါအခ်ည္ခံထားရတဲ့သံႀကိဳးနဲ႔
စိတ္မထင္ရင္အပုိ႔ခံရေလ့ရွိတဲ့အေမွာင္ခန္းရွိတယ္
အေရျပားေပၚမွာမီးနဲ႔ကပ္ခံထားရတဲ့အမွတ္တံဆပ္တခုနဲ႔
ခြဲျခားခံထားရတဲ့ဘ၀တခုရွိတယ္
လြတ္လပ္မႈေတာ့မရွိဘူး
လြတ္လပ္မႈဆုိတာကုိ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ေတာင္ေျပာခြင့္မရွိဘူး၊

လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အိမ္တံတုိင္းႀကီးအျပင္ကအရာ
ေတာင္ေအာက္ဟုိးအေ၀းမွာလွမ္းျမင္ရတဲ့ တလက္လက္မီးေရာင္
တခါတရံေလနဲ႔ေ၀့၀ဲေရာက္လာတဲ့ကၽြဲခ်ဳိမႈတ္သံ
ျမင္းရထားနဲ႔အေ၀းကေရာက္လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ရယ္ေမာအၿပံဳး
သူတခ်ိန္မွာရယူပုိင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့ သူ႔စိတ္ကူးထဲကဘ၀
သူစုထားတဲ့သားေရၾကဳတ္ထဲကေၾကးျပားစေတြ
သြန္ခ်ၾကည့္လုိက္ရင္ လြတ္လပ္မႈကုိငါ၀ယ္မယ္ လြတ္လပ္မႈကုိငါ၀ယ္မယ္လုိ႔
ျမည္တယ္
လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အလကားမရဘူးေလ၊

ဒီလုိနဲ႔
ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာကုန္လြန္
ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေသဆုံး
လြတ္လပ္မႈဆုိတာ
အသူတရာေခ်ာက္ထဲပစ္ခ်ခံလုိက္ရမွ ပုိင္ဆုိင္ၾကရတယ္။

ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔လည္ပင္းမွာအပတ္ခံထားရတယ္
တခုခုကုိနာနာက်င္က်င္လက္ခံလုိက္ရတုိင္း
(ကုိယ့္အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနံၾကားထဲ
ဓါးကုိအဆုံးထိထုိးစုိက္ခ်လုိက္ရသလုိမ်ဳိး
ကုိယ္ခုိးၾကည့္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေလး
လူပုံအလည္မွာေဖ်ာ္ေျဖခံရသလုိမ်ဳိး
ဓါးေျမွာင္ဦးနဲ႔ရင္ဘတ္ကုိလွီးၿပီး
ကုိယ့္ေသြးကုိ၀ုိင္နဲ႔ေရာအေသာက္ခံရလုိမ်ဳိး)
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး
ဒါ သူတုိ႔ဘ၀က်မ္းစာပဲ၊

ဒီက်မ္းစာကုိမီးရႈိ႕ပစ္ရမယ္
ဒီအိမ္ႀကီးကုိမီးရႈိ႕ပစ္ရမယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕လုပ္အား ငါတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ကုိ
ငါတုိ႔ေခၽြး ငါတုိ႔ေသြးကုိ
သူ႔အာဏာ သူ႔စည္းစိမ္ျဖစ္ေစသူဆီက
လြတ္လပ္မႈကုိ ဘယ္လုိေၾကးျပားနဲ႔၀ယ္မလဲ
ငါတုိ႔ကုိေခ်ာက္ထဲပစ္ခ်ၿပီး
ငါတုိ႔ေၾကးျပားေတြကုိသိမ္းလုိက္တဲ့အထိ
အိပ္မက္မက္ေနၾကအုန္းမလား၊

ဘယ္သူ႔အတြက္မဆုိ
ဘယ္အေျခအေနမွာမဆုိ
ေရြးခ်ယ္ခြင့္တခုခုဟာ ရွိကုိရွိတယ္
ရွာႏုိင္ဖုိ႔ပဲလုိတယ္
လူတုိင္းမွာေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္
လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္
သူ႔အဘိဓမၼာက လြတ္လပ္မႈပဲ၊

လြတ္လပ္မႈဆီကလာတယ္
လြတ္လပ္မႈအတြက္ သူတုိက္ခုိက္တယ္
သူက တုိက္ခုိက္ေရးသမား
တုိက္ခုိက္ေရးသမားကေတာ့
တုိက္ပြဲကုိပဲယုံတယ္
တုိက္ပြဲဆုိတာ ဘယ္သူ႔ကုိမွေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း ေသြးဆာဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြ၀တ္ေပးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလူသတ္ခုိင္းသူေတြခ်ီးျမွင့္တဲ့
ခ်န္ပီယံခါးပတ္တခုအတြက္မဟုတ္ဘူး
တုိက္ပြဲဟာ က်မ္းစာေတြကုိျငင္းပယ္တယ္
ခ်ီးျမွင့္လွည့္ဖ်ားမႈကုိေတြျငင္းပယ္တယ္
အေခ်ာင္သမားနဲ႔ သစၥာေဖာက္ေတြကုိျငင္းပယ္တယ္
ဂါထာေတြရြတ္ဖတ္ၿပီး ေၾကးျပားေတြထုိင္ေရတြက္ေနတဲ့သူေတြကုိ
ျငင္းပယ္တယ္
ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက သံေသးသံေၾကာင္နဲ႔ေအာ္တဲ့သူေတြ
လက္ေခါက္မႈတ္တဲ့သူေတြကုိျငင္းပယ္တယ္
တုိက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္မႈကုိပဲယုံတယ္။

သူတုိ႔သိခဲ့ၿပီ
ဒီအိမ္ႀကီးရဲ႕ဂိတ္တံခါး၀ေရွ႕အေရာက္
လြတ္လပ္မႈကုိဘယ္သူကမွ လာပုိ႔မေပးဘူး
ဒီတံခါးႀကီးကုိဖြင့္တဲ့ေသာ့ဟာ
ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာပဲရွိတယ္
အိမ္နံရံႀကီးရဲ႕အျပင္မွာ
ကုိယ္သြားခ်င္ရာသြားႏုိင္တဲ့လမ္းေတြဟာ
သူတုိ႔ကုိေစာင့္ေနတယ္
အဲဒီလမ္းေတြအဆုံးမွာ ေသျခင္းတရားကေစာင့္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္
အဲဒါ သူတုိ႔ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ေရြးခ်ယ္မႈပဲ
သူတုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈပဲ
လြတ္လပ္တဲ့လူတေယာက္အျဖစ္ေသရတာ
ေက်းကၽြန္တေယာက္အျဖစ္ေနထုိင္ရတာထက္ပုိၿပီး
ရွင္သန္တယ္
ဒီတန္ုဘုိးက၀င္းပတယ္၊

က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားတဲ့လက္ေတြဟာ ေလထဲကုိေျမာက္တက္လာတယ္
သူတုိ႔ဟစ္ေၾကြးသံဟာ
ဟုိးေတာင္ေျခကၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အိမ္ေခါင္မုိးေတြေပၚ မုိးလုိရြာက်တယ္
အိမ္ႀကီးရွင္ရဲ႕ခ်ဳိးေရကန္ဟာ
ႏုိ႔ရည္ေတြအစား ေသြးေတြနဲ႔ျပည့္လွ်ံသြားတယ္
ေရႊပိန္းခ်ခန္းမေဆာင္ထဲကပန္းႏြယ္ပန္းခက္ေတြဟာ
အပုိင္းပုိင္းျပတ္ေၾကြခဲ့ၿပီ
အခ်ိန္တုိင္း ေလထဲမွာတရႊမ္းရႊမ္းျမည္ခဲ့တဲ့ၾကာပြတ္ဟာ
ရုိက္သတ္ခံလုိက္ရတဲ့ေျမြတေကာင္လုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚအသက္ငင္ခဲ့ၿပီ၊
သူတုိ႔ လမ္းေပၚကုိ အားကုန္ေျပးထြက္လာတယ္
တေယာက္ေယာက္ကေမာင္းပုိ႔လုိက္တာမဟုတ္ဘူး
ဒါ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္း
လမ္းဟာလြတ္လပ္မႈမဟုတ္ေပမယ့္
လြတ္လပ္မႈဆီ ဒီလမ္းကသြားၾကမယ္၊

ဂိတ္တခါးႀကီးပြင့္သြားတာ ေအာင္ပြဲမဟုတ္ဘူး
တုိက္ပြဲက ခုမွစတာ
ဒီလမ္းက ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲ
ဒီလမ္းကဘယ္ေလာက္ၾကမ္းလဲ
အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၾကမယ္
ပင္လယ္ေတြကုိျဖတ္ရမယ္
ေက်ာက္သားေတာင္တန္းေတြကုိေက်ာ္ရမယ္
ေသြးေတြေခၽြးေတြမ်က္ရည္ေတြ
ေျခေထာက္ေအာက္ကသဲထဲ ဘယ္ေလာက္အုိင္ထြန္းအုန္းမလဲ
ဒီလမ္းကုိငါတုိ႔ဆုံးေအာင္သြားၾကမယ္၊

ပုိၿပီးႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေနာက္ထပ္ဒီလုိအိမ္ႀကီးတလုံးဆီမဟုတ္ဘူး
သေဘာေကာင္းၿပီးၾကင္နာတတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္အိမ္ႀကီးရွင္အသစ္တေယာက္
ရွာဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ပတၱျမားစိန္စီေသာ့နဲ႔ခတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ေရႊတံခါးႀကီးတခုကုိ ေခါက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး၊
ခုိးၿပီးၾကည့္တဲ့အၾကည့္အေပၚ အၿပံဳးပန္းကေလးေျခြခ်မိလုိ႔
ဘယ္မွန္းမသိေရာင္းစားခံလုိက္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕မ်က္၀န္းနက္ကေလးကုိေတြ႔ေအာင္ရွာဖုိ႔
မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ၾကာပြတ္သံမၾကားရႏုိင္တဲ့
တေယာက္၀ုိင္ခြက္ကုိ တေယာက္ကငွဲ႔ေပးစရာမလုိတဲ့
ကုိယ့္တံခါးကုိ ကုိယ္တုိင္ဖြင့္ႏုိင္ပိတ္ႏုိင္တဲ့
အမိုးအကာကေလးတခုဆီ။

လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အလကားမရဘူး။



Monday, January 20, 2014

ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္

ႏွင္းခါးမုိး

မနက္ျဖန္ကုိ အိပ္မက္နဲ႔လုပ္တယ္/ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က/ ခုေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းမွိန္ေဖ်ာ့ စုတ္ျပတ္ေပ်ာက္ဆုံး ဘာမွျဖစ္မလာ၊
မေန႔ကကုိ ဒါဏ္ရာနဲ႔လုပ္တယ္/ ငယ္ဘ၀မွာ ခါးသီးမႈတခ်ဳိ႕ႀကံဳခဲ့ရတာကုိပဲ တုိက္ပြဲျပန္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တေယာက္ဟန္ပန္နဲ႔၊ 
ဒီေန႔ကုိ ဘ၀နဲ႔လုပ္တယ္/ ယုံၾကည္ရာရဲရင့္ခဲ့/ ဘာကုိမွမမႈတတ္ခဲ့တဲ့အရြယ္၊
ေပါင္မုန္႔ကုိေတာ့ ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္တယ္/ ဘယ္လုိလုပ္လဲေတာ့လာမေမးနဲ႔/ မသိဘူး/ ေပါင္မုန္႔ေကာင္း မေကာင္းေျပာဖုိ႔ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တတ္ဖုိ႔မလုိဘူးဆုိတဲ့အယူအဆအရ။

မနက္ျဖန္ကုိအိပ္မက္နဲ႔လုပ္တယ္၊
မေန႔ကကုိ ဒါဏ္ရာနဲ႔လုပ္တယ္၊
ဒီေန႔ကုိ ဘ၀နဲ႔လုပ္တယ္၊
ေပါင္မုန္႔ကုိေတာ့ ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က/ ခုေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းမွိန္ေဖ်ာ့ စုတ္ျပတ္ေပ်ာက္ဆုံး ဘာမွျဖစ္မလာ/ငယ္ဘ၀မွာ ခါးသီးမႈတခ်ဳိ႕ႀကံဳခဲ့ရတာကုိပဲ တုိက္ပြဲျပန္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တေယာက္ဟန္ပန္နဲ႔/ ယုံၾကည္ရာရဲရင့္ခဲ့/ ဘာကုိမွမမႈတတ္ခဲ့တဲ့အရြယ္/ ဘယ္လုိလုပ္လဲေတာ့လာမေမးနဲ႔/ မသိဘူး/ ေပါင္မုန္႔ေကာင္း မေကာင္းေျပာဖုိ႔ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တတ္ဖုိ႔မလုိဘူးဆုိတဲ႔အယူအဆအရ။

ဘ၀ကုိေကာ ဘာနဲ႔လုပ္ပါလိမ့္
အဟာရလည္းျဖစ္ရမယ္/ အရသာလည္းရွိရမယ္။



Sunday, January 12, 2014

မေျပာျဖစ္တဲ့ပုံျပင္

ႏွင္းခါးမုိး

ပန္းေလးေတြကုိၾကည့္ရင္း ငုိခ်လုိက္ရေကာင္းမလား၊ ၾကယ္ေလးေတြကုိေငးရင္း ရယ္ေမာပစ္လုိက္ရေကာင္းမလား၊ ၿခံထဲကခုံတန္းကေလးေပၚမွာ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညကေလးဟာ မုိးစုိေနရွာ။ အေမွာင္ထဲက သူလွမ္းေငးလုိက္တဲ့ အေ၀းက၀ရန္တာတခုမွာ တန္းလန္းကေလးက်ေနတဲ့ ပုိင္ရွင္မဲ့သစ္ခြအုိးကေလးဟာ ခုေတာ့ေသြ႔ေျခာက္ေနရွာ။ မင္းပြင့္ခဲ့တဲ့ပန္းကေလး ခုေတာ့ဘယ္မွာ။ လူမရွိတဲ့တုိက္ခန္းကေလး၊ မီးမလင္းတဲ့တုိက္ခန္းကေလး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ရယ္ေမာသံရွရွ ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့တဲ့တုိက္ခန္းကေလး။ ေသာ့ခေလာက္တန္းလန္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕သံတခါးကုိသာ အျပင္းေမာင္းလာတဲ့ၿပိဳင္ကားတစီးလုိ ဂမူးရႈးထုိး၀င္တုိက္ပစ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။ ပိတ္ထားတဲ့မွန္ျပတင္းေတြေနာက္မွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွေျပာမျပျဖစ္ေသးတဲ့ ပုံျပင္အသစ္ကေလး
ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။ ဖုန္တက္ေနၿပီ။ ပုိင္ရွင္မဲ့ေနၿပီ။

မ်က္ရည္မရွိတဲ့မိန္းမ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားရင္ေကာင္းမယ္။ လူေတြက အဲဒီေက်ာက္ရုပ္ကုိ ပန္းၿခံတခုထဲမွာ ေရြ႕ထားမယ္။ ေတာင္ကုန္းနိမ့္နိမ့္ကေလးတခုေပၚမွာ၊ ေရာင္စုံပန္းၿခံဳကေလးေတြၿခံရံလုိ႔၊
ေၾကးျပားေလးေပၚမွာေတာ့ သူမ ဤေနရာတြင္ မထင္မွတ္ပဲေပ်ာက္ဆုံးခဲ့သည္။ သူမ၏ေခြးကေလးကုိသာ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္ တဲ့။

ပုိက္ဆံရွိရင္ ထမင္းေကာင္းဟင္းေကာင္းေတြ ခ်က္လုိ႔ရတယ္။ တခါကထမင္း၀ုိင္းေလးကုိေတာ့ မီးဖုိေပၚတင္ ျပန္ပူေႏြးေစလုိ႔မရႏုိင္ပါ။ ဘယ္ေလာက္မူးမူး လမ္းမွာဆုိင္ကယ္မေမွာက္ဘူး တဲ့။ ညကေလးတညကေတာ့ အေသအခ်ာေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကံၾကမၼာဟုိင္းေ၀းႀကီးေပၚမွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကုိ၀င္တုိက္ခဲ့တာလဲ။ အခင္းျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီေကာင္မ ပြဲခ်င္းၿပီးခဲ့တယ္။ လူကေသၿပီး စိတ္က၀ဲပ်ံေနတယ္။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ ညကရုပ္ရွင္ကုိ သတိမရေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ထားလုိက္ပါကြယ္။ ၀ဲပ်ံေနတဲ့လိပ္ျပာကေလးတေကာင္ကုိသာ ရွင္စုိက္ထားတဲ့သစ္ခြအုိးကေလးေပၚက ေမာင္းမထုတ္လုိက္ပါနဲ႔။ 

ပန္းခင္းႀကီးအလည္ကပန္းပုရုပ္ဟာ ပန္းၿခံထဲမွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့မိန္းမ။ ပန္းေလးေတြက သူ႔ကုိၾကည့္ရင္းငုိတယ္။ ၾကယ္ေလးေတြက သူ႔ကုိေငးရင္း ရယ္ေမာၾကတယ္။ သူ႔ေရွ႕နားက ခုံတန္းကေလးမွာ လူတေယာက္ဟာ လမ္းေလ်ာက္ကျပန္လာတုိင္း ထုိင္နားေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိေမာ့ၾကည့္လုိက္ ငွက္ေတြကုိအစာေကၽြးလုိက္ ေက်ာက္သားမိန္းမကုိစုိက္ၾကည့္လုိက္နဲ႔။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႔ရဲ႕အိမ္ခန္းကေလးဆီျပန္၊ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚက သစ္ခြအုိးကေလးကုိေရေလာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွျပန္မထူးတဲ့ဖုန္းကုိ အၾကာႀကီးေခၚလုိ႔။

စိမ္းမေနရင္လည္း အသံဖုိင္ကေလးပုိ႔ထားခဲ့ပါ
ဖုန္းေတြကစမတ္ျဖစ္သေလာက္ ဘ၀ေတြကစမတ္မျဖစ္ေသးဘူး။

ႏွင္းခါးမုိး