ငါတို့မျှော်လင့်ခဲ့တာက ငါတို့မျှော်လင့်သလို မဟုတ်တဲ့အခါ

အနှစ်နှစ်ဆယ်ကြာပြီးနောက် မိမိကိုယ်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်သောအခါ

ဗိုလ်မှူးချစ်ကောင်းကတော့ အဲဒီလိုရေးခဲ့တာပဲ

ကျနော်ကကော ဘာများတတ်နိုင်ပါအုန်းမည်နည်း

ဗန်းမော်တင်အောင်ကတော့ အဲဒီလိုရေးခဲ့တာပဲ

ရုရှားမှာအောက်တိုဘာတော်လှန်ရေးကြီးအောင်ပွဲခံပြီးတဲ့အခါ

မာယာကော့စကီးဟာ သူ့ကိုယ်သူသတ်သေသွားတယ်

လူနှစ်ယောက် စက်သေနတ်တစ်လက် ဂျစ်ကားတစ်စီးနဲ့ 

မြို့ကိုသိမ်းခဲ့တဲ့ ငါ့အဖိုးဟာ သူ့ခေတ်ရဲ့ချေဂွေဗားရားပေါ့

ခေတ်ပြောင်းတော်လှန်ရေးကြီးဆင်နွှဲဖို့ မာဇဒါတစ်စီးနဲ့ ရုံးခန်းတစ်ခန်းရပြီးတဲ့နောက်မှာ သူ့ဆီထမင်းဖိုးငါးကျပ်ဝင်ဝင်တောင်းတဲ့ သူ့ရဲဘော်တွေရဲ့ဘဝကို သူနားမလည်တော့ဘူး

ဒါပေမဲ့ လမ်းပေါ်ကလူအုပ်ကြီးကိုတော့ သူမြင်ခွင့်ရသွားခဲ့တယ်

ဦးသူတော်နဲ့ကိုသစ္စာ၊ ရဲဘော်အောင်ဒင်၊ မင်းလိုလူစားအများကြီးဟေ့၊ ဘုံဘဝမှာဖြင့်၊ ကျနော်ပြည်ပြေး၊ ကျနော်လက်နက်ချ၊ ဟိုလူ့နောဆုံးနေ့ ဒီလူ့နောက်ဆုံးနေ့များ၊ ပျောက်ဆုံးသွားသောမျိုးဆက် စသဖြင့် စသဖြင့်

အကိုဘာလို့နိုင်ငံရေးလုပ်ခဲ့တာလဲ

စာအုပ်တွေမှားဖတ်မိလို့ပေါ့ကွာ

ကမ္ဘာပတ်တဲ့သူလည်းပတ်ကြ၊ ဖိနပ်စီးတဲ့သူလည်းစီးကြ

တကယ်က အမှန်တရားဆိုတာ အပြည့်စုံဆုံးမုသားတခုဖြစ်သလို

ဘယ်မုသားမှာမဆို သူနဲ့တိတ်တိတ်ပုန်းညားနေတဲ့ အမှန်တရားတစ်ခုတော့ ရှိကြတာချည်းပဲ။ 

ဗီလိန်တွေဇာတ်လိုက်ဖြစ်လာလေ ကမ္ဘာကြီးက ပိုမိုရင့်ကျတ်လာလေ

ငါတို့ယုံကြည်ခဲ့တာက ငါတို့ယုံကြည်သလို မဟုတ်တဲ့အခါ

- - - -- - - - -- - - - - - 

နှင်းခါးမိုး

၂၇၊ ဇန်နဝါရီ၊ ၂၀၂၀

အောက်ဆုံးအလွှာ

ငရဲကြီးကရှစ်ထပ်

ငါတို့တိုက်ကခြောက်ထပ်၊

အောက်ဆုံးထပ်က အဝီစိပဲ

ညတိုင်းရန်ဖြစ်တယ်

သန်းတုတ်ရင်း လှေကားဝကိုပိတ်ထိုင်တယ်

လူဝင်လမ်းမှာ ခွေးစာပုံကျွေးတယ်

အခန်းထဲမှာတန်းစီအိပ်နေတာ လှမ်းမကြည့်ပဲမြင်ရတယ်

မယားပါသမီးနဲ့ ပထွေးဟာ ခြင်ထောင်တလုံးပဲခြားတယ်။

မှန်ခန်းမှာ လူမမြဲဘူး အမြဲတမ်းလူသစ်ချည်းပဲ

တိုက်ခန်းငှားမည်ဆိုင်းဘုတ်ဟာ လှန်လိုက်မှောက်လိုက်ပဲ 

လမ်းထဲကပွဲစားတွေကလည်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ပဲ

ဒုတိယထပ်ကသံတံခါးဟာ အမြဲတမ်းကန့်လန့်ကာချထားတယ်

တတိယထပ်ကိုဖြတ်ရင် နတ်စင်ကအမွှေးတိုင်နံ့ကို ရှောင်မလွတ်ဘူး

ငါ့အောက်ထပ်ကမိန်းမကြီးကတော့ လှေကားကခြေသံကြားရင် 

ဘုရားစာရွတ်နေတာကို အသံပိုမြှင့်လိုက်တယ်

ဒါဘာက အရက်သမားကတော့ ညဘက်ဆို သီချင်းတွေအကျယ်ကြီးဖွင့်တယ်၊ 

သူ့အတွက်တော့ သူ့အခန်းဟာ ကောင်းကင်ဘုံပဲ။

ငါတံခါးဖွင့်သံကြားတာနဲ့ ဘေးခန်းကခွေးပုကလေးဟာ ပြေးထွက်လာပြီး ဟောင်တယ်။ 

အကောင်သေးသလောက် အသံကျယ်ရဲ့။

မပြင်ရသေးတဲ့သံတံခါးကို အသံမမြည်အောင် မမပြီးဖွင့်ရတာလည်း အလုပ်တစ်ခုပဲ။

ငါက သော့ကို အထဲဘက်မှာပဲ အမြဲခတ်တယ်။ ပြန်လာရင် လက်နှိုက်ပြီးဖွင့်တယ်။ 

သော့ပျောက်သွားတုန်းက သော့သမားကိုခေါ်ဖွင့်တော့ အထဲမှာခတ်ထားတဲ့သော့ကိုဖွင့်ရလို့ ၁ သောင်းပိုပေးလိုက်ရတယ်။

ဒါပေမယ့် သော့အသစ်ကိုလည်း အထဲမှာပဲအမြဲခတ်မိပြန်တယ်။

အတွင်းဘက်မှာခတ်တဲ့သော့က ပိုလုံခြုံတယ်မဟုတ်လား။

အပြင်မှာခတ်ထားတဲ့သော့ကိုမတွေ့တော့ အထဲမှာလူရှိသလိုလိုပေါ့လေ။ 

တကယ်က အခန်းကလေးဟာ ပြန်မလာတာများတဲ့သူကြောင့် အမြဲတမ်းလူသူကင်းမဲ့နေတာပါ။

ဝရန်တာက ဂမုန်းပင်ကလေးတွေသာ လေတိုးလို့ယိမ်းနွဲ့မနေခဲ့ရင်

အသက်မဲ့တဲ့အခန်းကလေးလို့တောင် ပြောလို့ရမယ်ထင်ရဲ့။

အသက်ဘာကြောင့်ရှင်နေရတာလဲလို့ အဲဒီအသက်မဲ့တဲ့အခန်းကလေးမှာ အကြိမ်ကြိမ်တွေးခဲ့ဘူးတယ်။

သွားကိုက်နေတဲ့သူငယ်ချင်းကို တိုက်ပေါ်ကခုန်ချခိုင်းတယ်၊

ဟာသမဟုတ်ပါဘူး။

နာကျင်မှုကို သေခြင်းတရားထက်ကို ပိုမုန်းလွန်းလို့ပါ။

ဒါပေမဲ့ အဝီစိဆိုတာ ငါးထပ်တိုက်ပေါ်က ငုံ့ကြည့်တာတောင် စိတ်ပျက်စရာ။

- - - - -- - - -- - -- - - -- 

နှင်းခါးမိုး

၂၅၊ ဇန်နဝါရီ၊ ၂၀၂၀

နတ်သမီးပုံပြင်

အချစ်စစ်၏အနမ်းဖြင့်သာ နိုးထစေသတည်းတဲ့

ကိုယ့်ကျိန်စာနဲ့ကိုယ် ရင်ပြန်ကွဲခဲ့ရတယ်၊

အချစ်ကြောင့် အတောင်ပံတွေကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရ

အမုန်းကြောင့် ကိုယ့်နှလုံးသားကိုကိုယ်ဆုံးရှုံးခဲ့ရ၊

သံမဏိပိုက်ကွန်ထဲကရုန်းထွက်သလို

အချစ်နဲ့အမုန်းက သူလွတ်မြောက်တဲ့အခါ

နှလုံးသားမှာ အတောင်ပံအသစ်တွေ ပြန်ရတယ်။

ဆူးစည်းရိုးတွေလည်းမလိုတော့ဘူး

လျှို့ဝှက်ထားအပ်တဲ့အလှတရားဆိုတာလည်းမရှိဘူး

ငါ့တိုင်းပြည် မင်းကိုအပ်ပါတယ်။

- - - - - - - - - - -

နှင်းခါးမိုး

၁၄၊ ဇန်နဝါရီ၊ ၂၀၂၀

#maleficent