Saturday, December 28, 2013

လူေတြမွာ မီးမရွိေတာ့

ႏွင္းခါးမုိး


မထင္မွတ္ပဲ မီးဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္
ပုိင္ရွင္က သူ႔ပစၥည္းကုိသူျပန္ယူသြားသလုိမ်ဳိး
လူေတြအေပၚ အညဳိးအေတးႀကီးသူတဦးက အႀကံပက္ပက္စက္စက္ခုိးယူသြားသလုိမ်ဳိး
ဘယ္သူမွမတားလုိက္ႏုိင္ခင္ တုိက္ေပၚကခုန္ခ်သြားသလုိမ်ဳိး
ေလထဲမွာေလယာဥ္ဟာေပါက္ကြဲသြားသလုိမ်ဳိး
အစအနရွာမရေအာင္ သဲလြန္စမက်န္ဘာမက်န္ မီးဟာေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္
လူေတြဆီမွာ မီးမရွိေတာ့ဘူး။

မီးမရွိေတာ့ လူေတြဟာ တေယာက္ကုိယ္ေငြ႔ တေယာက္ပုိတန္ဘုိးထားလာတယ္
မီးမရွိေတာ့ စက္မရွိေတာ့ဘူး
လုပ္အားဟာ ပုိလွလာတယ္
ဖေယာင္းတုိင္ရွိေပမယ့္ မီးမရွိေတာ့ဘူး
ဘက္ထရီရွိေပမယ့္ မီးမရွိေတာ့ဘူး
ဓါတ္ႀကိဳးေတြကုိ သစ္ပင္ေတြက ၀ါးၿမိဳပစ္လုိက္တယ္
ေရစီးသန္တဲ့ျမစ္ေတြ ေရတံခြန္ေတြဟာ အပ်ဳိစင္ျပန္ျဖစ္သြားၾကတယ္
ေရနံတြင္းေတြဟာ မစင္တြင္းေတြလုိ လူေတြအတြက္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္လာတယ္
မီးမရွိေတာ့ လေရာင္ဟာ ပုိခမ္းနားလာတယ္
ၾကယ္ေတြက ပုံျပင္ေတြထဲကေန လူေတြဘ၀ထဲေရာက္လာတယ္
အေမွာင္ရဲ႕ေထြးေပြ႔ၾကင္နာမႈဟာ လက္ေတြ႔ပုိဆန္လာတယ္
မီးမရွိေတာ့ တေယာက္အသံစစ္စစ္ကုိ တေယာက္ၾကားခြင့္ရလာတယ္။

မီးမရွိေတာ့ မီးျပတုိက္မရွိဘူး
အႏၱရယ္ရွိတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကုိ ကုိယ့္ဖာသာရွာၾကရတယ္
မရွာတတ္ရင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲရြက္မလႊင့္နဲ႔ေပါ့
မီးမရွိေတာ့ တေယာက္လုိက္မမီႏုိင္တဲ့အေ၀းကုိ တေယာက္ထြက္ေျပးလုိ႔မရေတာ့ဘူး
မီးမရွိေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးတညျခားရင္ပဲ ရက္ေပါင္း ၇၀၀ ငုိၾကရတယ္။

မီးမရွိေတာ့ ေသနတ္ေတြမီးမေပါက္ေတာ့ဘူး
စစ္ပြဲေတြဟာ လူပုိဆန္လာတယ္
လူေတြက စစ္ပြဲေတြပုိဆန္လာတယ္
ညစာတနပ္အတြက္စစ္တုိက္တယ္
မုိးတခါခုိဖုိ႔စစ္တုိက္တယ္
လိင္ဆက္ဆံဖုိ႔စစ္တုိက္တယ္
ဘာအတြက္ ညာအတြက္ အမွန္တရားအတြက္ေတြဘာေတြ ေျပာေနဖုိ႔မလုိဘူး
လုိခ်င္လုိ႔စစ္တုိက္တယ္ ဒါပဲ
မီးမရွိေတာ့ လူေတြပုိရုိးသားလာတယ္။

မီးမရွိေတာ့ ေဆးလိပ္မရွိဘူး
အသားကင္မရွိဘူး
ေရေႏြးၾကမ္းပူပူမရွိဘူး
ေပါင္မုန္႔ေတြ ကိတ္မုန္႔ေတြလည္းမရွိဘူး
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ဳိးသုန္းသြားတယ္
မီးခုိးေခါင္းတုိင္ေတြကုိ ၀တ္ျပဳေက်ာင္းေဆာင္ေတြလုိ႔  ေႏွာင္းလူေတြကထင္ၾကတယ္
မီးမရွိေတာ့
မီးသေဘာၤလည္းမရွိဘူး
မီးသေဘာၤမရွိေတာ့ ကမာၻႀကီးကျပန္ျပားသြားတယ္
ပင္လယ္ႀကီးအဆုံးကုိ ဘယ္သူမွမသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး
သြားတဲ့သူေတြလည္း ျပန္မလာေတာ့ဘူး။


မီးလုိပူတယ္၊ မီး၀င္း၀င္းေတာက္တဲ့အၾကည့္၊ မီးေလာင္ျပင္၊ ပြဲၿပီးမီးေသ၊ မီးပြား၊ မီးေတာက္၊ မီးေတာင္
မီးဟာအ၀ါေရာင္လား မီးဟာေလလုိေျပးလႊားသလား မီးဟာမုန္တုိင္းေတြလုိ တုိက္ခတ္ဖ်က္ဆီးတတ္သလား  သတၱ၀ါဆုိးႀကီးတေကာင္လား
မီးဟာပုံျပင္ မီးဟာဒဏၭာရီ ယုံတမ္းစကား စိတ္ကူးေယာင္ေယာင္ ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႔
မီးဟာေၾကာက္စရာ ကုိးကြယ္စရာ အားထားစရာ နာခံစရာ ပူေဇာ္ရာ အေကာင္းဆုံးေက်းကၽြန္
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မီးအေၾကာင္းေသေသခ်ာခ်ာသိၾက
မီးဟာအင္အား မီးဟာအာဏာ မီးဟာယဥ္ေက်းမႈ ဖန္တီးထုတ္လုပ္မႈတုိ႔ရဲ႕မိခင္ မီးဟာလူ႔ဘ၀ရဲ႕အသက္ဓါတ္
သူတုိ႔မီးကုိရွာၾက၊ မီးေနာက္လုိက္ၾက၊ မီးကုိဖန္တီးဖုိ႔ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾက
မီးဟာဘယ္မွာပုန္းေနလဲ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာမွ၀ွက္ထားသလဲ ဘယ္လုိအေၾကာင္းနဲ႔ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသသြားသလဲ ဘယ္ကုိျပန္သြားသလဲ ဘာ့ေၾကာင့္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလဲ။

မီးရွိမွျဖစ္မယ္
ေနေရာင္နဲ႔မလုံေလာက္ဘူး ေနအပူနဲ႔မဖူလုံဘူး မီးမရွိပဲ ေနေရာင္တခုကုိပဲအားကုိးေနရတဲ့အခါ လူဟာ တ၀က္ပဲအသက္ရွင္ႏုိင္ေတာ့တယ္
ဒီလုိနဲ႔ အေမွာင္ေတြကထူသိပ္လာ အေအးဓါတ္ကတအိအိဖိစီးလာ လူဟာအင္အားကင္းမဲ့လာ အရာရာကကုိေၾကာက္လန္႔ေနၾကရ ခုခံစရာ အားကုိးစရာမဲ့လုိ႔။
တညေတာ့ အလင္းတန္းအၿမီးရွည္နဲ႔ၾကယ္ႀကီးတစင္း ငါတုိ႔ၿမိဳ႕နားကုိ ေၾကြက်လာတယ္ ၾကယ္ႀကီးဟာေတာင္ထိပ္ေပၚေၾကြက်လာတယ္ ၾကယ္ႀကီးဟာ ၿငိမ္းေသမသြားဘူး ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ၾကယ္ေၾကၽြႀကီးဟာ လင္းေနတယ္ ၾကယ္ႀကီးလင္းေနတာ ဟုိးအေ၀းႀကီးကလည္း လွမ္းျမင္ရတယ္ ၾကယ္ႀကီးဟာ ကမာၻေျမကုိလက္ေဆာင္ပုိ႔လုိက္တဲ့ မီးအိမ္ႀကီးတလုံးေပါ့ မီးအိမ္ႀကီးဟာ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာလင္းေနတယ္ ဟုိးအေ၀းႀကီးထိလင္းေနတယ္
ငါတုိ႔ေတာင္ေပၚသြားၾကမယ္ မီးအိမ္ႀကီးဆီသြားၾကမယ္ အေ၀းအနီးကလူေတြ အားလုံးစုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကၿပီ။ လူေတြက ဒီမီးအိမ္ႀကီးဆီမွာ မီးပါလာတယ္လုိ႔ယုံၾကတယ္။ မီးကုိယူေဆာင္ဖုိ႔ ေတာင္ေပၚတက္ၾကတယ္။ ၾကယ္ႀကီးရွိရာ တေရြ႔ေရြ႔တက္ၾကတယ္။ ၾကယ္အေၾကြႀကီးဟာ တေငြ႔ေငြ႔ေတာက္ေလာင္လုိ႔ တရွိန္ရွိန္ထိန္လင္းလုိ႔ လူေတြကုိေစာင့္ဆုိင္းေနတယ္။ သူအေ၀းႀကီးကလာခဲ့တာပါ။ ဒီေမွာင္မုိက္ေနတဲ့ကမာၻေျမဆီ တေျမ့ေျမ့ေအးခဲေနတဲ့ၿဂိတ္ျပာျပာဆီ ေလတုိးမခံေတာ့တဲ့ဘ၀ေလးေတြကုိဆုပ္ကုိင္လုိ႔ တုန္ရီေနရွာတဲ့လူသားေတြဆီ အေ၀းႀကီးကေန သူေရာက္ေအာင္လာခဲ့တယ္။

ငါဟာ ၾကယ္အေၾကြတလုံးပါ တခ်ိန္မွာၿငိမ္းေတာ့မယ့္မီးအိမ္ပါ ငါေပးႏုိင္တဲ့အလင္းနဲ႔ေႏြးေထြးမႈမွာ မင္းတုိ႔ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ကမာၻကုိ ျပန္တူးေဖာ္ၾကပါ
မီးကုိခ်စ္ပါ
စစ္စစ္မွန္မွန္ခ်စ္ပါ ရုိးရုိးသားသားခ်စ္ပါ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ခ်စ္ပါ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္ပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခ်စ္ပါ အခ်စ္နဲ႔သာ အခ်စ္ေၾကာင့္သာ မီးဟာထြန္းလင္းေနေပလိမ့္ ထာ၀ရၿငိမ္းေသသြားတဲ့မီးမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့အမွားအယြင္းေတြအားလုံး ေလာင္ၾကြမ္းသြားပါေစ

ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေပမယ့္ လြယ္အိတ္ထဲမွာဂတ္စ္မီးျခစ္ကေလးတလုံးအၿမဲပါတယ္ နတ္သမီးမီးျခစ္ကေလးေတြက ရာသီဥတုသုံးပါဒဏ္ခံတယ္ဆုိေပမယ့္ မႈိတက္တက္သြားတတ္လုိ႔ပါ
မီးျခစ္ပါလားလုိ႔ အငမ္းမရေမးတတ္တဲ့သူမ်ဳိးေတြနဲ႔ေတြ႔ရတဲ့အခါတုိင္း
ေတာင္ေပၚကၾကယ္အေၾကြႀကီးကုိ သတိရ

ခ်စ္သူလႈံဖုိ႔ ပုံျပင္ေတြကုိ ငါမီးရႈိ႕တယ္။



Tuesday, December 24, 2013

အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔ေရးျဖစ္တဲ့၀ါက်ေတြ

ႏွင္းခါးမုိး

ညသန္းေကာင္ေက်ာ္ၿပီ။ ဧည့္ခန္းမွာ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနမိသည္။ တီဗြီလည္းပိတ္ထားသည္။ အခန္းမီးေတြလည္းပိတ္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္မွာေတာ့ ၾကယ္ေလးတလုံးလင္းေနသည္။ ၾကယ္ခပ္ႀကီးႀကီးတလုံးဟု ျပန္ျပင္ေျပာရမည္ထင္သည္။ ၾကယ္ပုံမွန္သားျပင္တခ်ပ္၊ အလည္မွာ မီးသီးကေလးျမဳပ္တပ္ထားသည္။ မီးသီးအလင္းက ၾကယ္ပြင့္မွန္သားေထာင့္ေတြကုိ လက္ပေနေစသည္။ ျပတင္းေပါက္ ဇာခန္းဆီးစေပၚ မွန္သားၾကယ္ပြင့္တလုံး ကပ္ၿငိလင္းလက္ေနပုံက စိတ္ကူးယဥ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးတခုႏွင့္ ဆင္ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။
ျပတင္းကေနေက်ာ္ၿပီး အျပင္ကညကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္လ်င္ မုိးသားမႈန္မႈန္ ဖြဲဖြဲသြန္းေနတာကုိ ထူသိပ္သိပ္အေမွာင္ညထဲက လမ္းမီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြေအာက္မွာ ေတြ႔ေနရသည္။ မုိးသံေလသံခပ္အုပ္အုပ္ကုိလည္းၾကားရသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းေလးရဲ႕ ေခါင္မုိးမဲမဲ တုိက္ရိပ္မဲမဲေတြထဲ ႀကဲပက္ထားသည့္ႏွယ္ မီးပုံးမီးဆုိင္းကေလးေတြ မီးသစ္ပင္ မီးၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက ျပတင္းမွန္တံခါးေတြႏွင့္ ၀ရန္တာငယ္ေလးေတြမွာ တြယ္ခ်ိတ္ၿပိဳးျပက္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ဆုိ ခရစ္စမတ္အႀကိဳညေလ။

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ႏွင္းေတြက်သည္။ ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္ ခရစ္စမတ္အႀကိဳကာလ ၿမိဳ႕လည္မွာ ခရစ္စမတ္ေစ်းပြဲေတာ္ေလးစည္ကားခဲ့သည္။ ပုံမွန္ ည ၈ နာရီပိတ္သည့္ ကုန္တုိက္ေတြဆုိင္ေတြက ည ၁၂ နာရီထိ အထူးေစ်းေရာင္းပြဲေတြလုပ္ၾကသည္။ စားစရာမရွိ ေလ်ာ္စရာေတာ့ရွိရမယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပုံလုိပင္၊ ဘယ္သူမဆုိ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ ခုခ်ိန္မွာ မ၀ယ္မျဖစ္၀ယ္ၾကသည္။ မိသားစုေတြ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကုိ လက္ေဆာင္ေလးေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾကမည္။ ကုန္တုိက္ေတြစုေ၀းရာ ၿမိဳ႔လည္ရိပ္သာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ႀကီးတပင္ မီးပြင့္ေတြေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင့္ စုိက္ထူထားသည္။ အရုပ္မဟုတ္။ တကယ့္ထင္းရူပင္စစ္စစ္ စိမ္းစိမ္းစုိစုိႀကီးျဖစ္သည္။ ထုိအပင္ႀကီးေအာက္မွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းထုပ္ေတြစုပုံေနသည္။
ခရစ္စမတ္ကုိ ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္ဆုိ ဒီကလူေတြက ေပ်ာ္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ မုိးေရစက္လက္ႏွင့္ စုိစြတ္စြတ္ခရစ္စမတ္သာျဖစ္ဖုိ႔မ်ားသည္။ နက္ျဖန္လည္း ႏွင္းက က်ဖုိ႔မျမင္။
နက္ျဖန္ေန႔ခင္းကစၿပီး ဆုိင္ေတြပိတ္ၿပီ။ တၿမိဳ႕လုံး ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္သြားမည္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ပြဲေတာ္ေန႔ေတြလုိ လမ္းေပၚမွာ လူေတြပ်ားပန္းခတ္ေနလိမ့္မည္မဟုတ္။
ဒီကုိေရာက္စကေတာ့ ခရစ္စမတ္ဆုိ အေတာ္စည္ကားလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့သည္။ ဘာမွမဆုိင္သည့္ အာရွတုိက္က ၿမိဳ႕ႀကီးေတြပင္ ခရစ္စမတ္ပြဲဆုိ အျပင္အဆင္ေတြ မီးေရာင္စုံေတြႏွင့္ ၾကက္ပ်ံမက်ရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အထင္ႏွင့္အျမင္လြဲခဲ့သည္။

ခရစ္စမတ္ဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ မိသားစုပြဲေလးပင္။ ေရာက္ရာအရပ္ကေန မိမိေနရပ္ဆီ မိသားစုအိမ္ယာဆီ ျပန္လာၾကသည္။ ခရစ္စမတ္ညေလးမွာ မိသားစု ညစာစားၾကမည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ဖလွယ္ၾက ဖြင့္ေဖာက္ၾက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကမည္။ အိမ္အျပင္လမ္းေတြေပၚမွာေတာ့ ကားေတြလည္းမရွိ။ လူေတြလည္းမရွိ။ တိတ္ဆိတ္ရွင္းလင္းေနမည္။ သန္႔ရွင္းေသာေမြးေန႔ညေလး ပီပီသသျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွာ ဘုရားေက်ာင္းက စည္းခ်က္က်သည့္ ေခါင္းေလာင္းသံေတြက တခုခုကုိ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာသည့္ႏွယ္ လႈိက္လွဲဆူညံလာေပမည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က ရြာေလးတရြာမွာ။ ျမင္းေစာင္းေလးတခုမွာ။ မိန္းမငယ္ေလးတဦးရဲ႕နာက်င္ေမာပမ္းမႈေနာက္က ဆူး၀ါးခ်ဳိျမတဲ့ ကေလးငုိသံေလးတသံ။ ကေလးငုိသံေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲကအိမ္ကေလးေတြ မီးေတြပြင့္လာၾက။ ျပတင္းတံခါးေတြပြင့္လာၾက။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတဦးတဦး ေမြးဖြားလာတုိင္းလာတုိင္း ကမာၻႀကီးကုိပုိမုိေကာင္းမြန္လာေစတယ္ဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အေမွာင္ထဲမွာဆက္ထုိင္ေနရင္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ကေမြးခဲ့သည္ေကာင္တေကာင္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသြားသည္။ မတန္မရာဆက္စပ္သလုိျဖစ္သြားသလားမသိ။ မေတာ္တဆလုိ႔ပဲဆုိပါစုိ႔။ ဘာေတြစဥ္းစားမိသလဲဆုိတာကုိေတာ့ ဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ခုေနာက္ပုိင္း စဥ္းစားျဖစ္တာေတြက အစီအစဥ္လည္းမက်ပါ။ မွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာျပစရာ မယ္မယ္ရရလည္းမရွိပါ။ သန္႔ရွင္းေသာေမြးေန႔ညမတုိင္မီတညမွာ။ တကယ္ေတာ့ ေမြးေန႔တေန႔ရဲ႕အေရာင္အေသြးနဲ႔ အဆင္းရနံ႔ဆုိတာ အဲဒီလူတေယာက္ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိေပါက္ေရာက္ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာခဲ့သလဲ ေၾကြႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ခဲ့သလဲဆုိတဲ့ ညေနခင္းအရိပ္တခုသာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိသြားသည့္အခါ။ မီးပြင့္ငယ္ေၾကာင့္လင္းလက္ေနသည္ ဇာခန္းဆီးေပၚကၾကယ္ပြင့္ကေလးကုိ ေက်ာခုိင္းကာ မ်က္လုံးအစုံကုိမွိတ္ပစ္လုိက္သည္။

Monday, November 4, 2013

မီးခုိးေတြကုိျမင္ေနရတုန္းပဲ

ႏွင္းခါးမုိး

ရင္ထဲမွာမၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေကာင္ေတြက
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုိခ်င္တယ္ေျပာတာ ငါမယုံဘူး

ေမတၱာတရားမရွိရင္
တရားမွ်တမႈမရိွရင္
အစာမ၀တဲ့အေသြးအသားေတြဟာ
မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ စစ္တုိက္ေနၾကမွာပဲ

ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ အတတ္ပညာဆန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ေျမြအလိမၼယ္ဆန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ေၾကးစားဆန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ဧည့္ခန္းေဆာင္ႏုိင္ငံေရးရဲ႕သားေျပာမယားေျပာျပက္လုံး

ဇာတ္ခုံေပၚကၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ဆုိင္းဘုတ္ေပၚကၿငိမ္းခ်မ္းေရး
သတင္းစာေခါင္းစီးထဲကၿငိမ္းခ်မ္းေရး
သံခ်ပ္ထဲကၿငိမ္းခ်မ္းေရး
က်မ္းသံေပသံၿငိမ္းခ်မ္းေရး
လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္လုံးထဲကၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ပြဲေစ်းရွိရင္ လူဆူမယ္ ဖုတ္ထူမယ္ ေညွာ္န႔ံလည္းပူမယ္

ေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္
လေရာင္ေအာက္ကေတာင္ယာတဲေလးမွာ
ခ်စ္သူသဘက္ေလးကုိခဏယူၿခံဳခ်င္တယ္
အဲဒီလုိညေလးတညအတြက္
ဘ၀ေတြကုိေပးခဲ့ၾကတာပါ
တန္ရာတန္ဘုိးေတြေပးခဲ့ၾကတာပါ

ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြယူလာမယ့္လက္ေဆာင္က
ဒီေနရာကုိလမ္းမေပါက္ေသးဘူး
လွ်ဳိထဲကုိေရဆင္းခပ္တာ
သူ႔ေျခေထာက္တဘက္က်န္ခဲ့တယ္
ပလပ္စတစ္ကလစ္ကေလးတေခ်ာင္းဟာ
အဲဒီအပ်ဳိမေလးရဲ႕အိပ္မက္ပဲ
လူႀကီးမင္းမ်ားၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ေနေလာင္ထားတဲ့ဆံေတာက္ကေလးေပၚမွာ
ေတာပန္းကေလးပြင့္ပါေစ။



Thursday, October 17, 2013

ညေခ်ာ့တဲ့ေတး

ႏွင္းခါးမုိး

ၾကယ္ေလးေတြက အေမွာင္မွာေတာက္ပေနတာလား
ၾကယ္ေတြနဲ႔ေ၀းလုိ႔ ငါတုိ႔က အေမွာင္ထဲေရာက္ေနတာလား
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြကုိမင္းဖတ္ေနသလား
သူတုိ႔ဆီမွာ အေတြးအေခၚေတြရွိတယ္ သမုိင္းရာဇ၀င္ေတြရွိတယ္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္မႈေတြရွိတယ္ ၿပီးေတာ့  ရက္စက္တဲ့အလွတရားနဲ႔ ခမ္းနားတဲ့အိပ္မက္ေတြလည္းရွိတယ္
ဒါေပမယ့္ မနက္ခင္းရဲ႕ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ မင္းမ်က္လုံးေတြကုိမင္းျပန္ရွာေတြ႔ဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့
မင္းထုိင္ေနတဲ့ခုံတန္းလ်ားေလးရဲ႕ေဘးက သူ႔အလွနဲ႔သူ႔ရနံ႔ကုိ အေမွာင္ထဲမွာမလုံ႔တလုံဖြက္ေနရွာတဲ့ အသံတိတ္တိတ္စံပယ္ပန္းေလးေတြကုိသာ
မင္းေခါင္းအုံးေအာက္ ယူသြားပါေတာ့ကြယ္။

Tuesday, October 15, 2013

ငါးျပတုိက္မွာ ပင္ဂြင္းငွက္တေကာင္နဲ႔ ဒုိင္ယာေလာ့

ႏွင္းခါးမုိး

ေျမႀကီးေပၚမွာလည္း လူတေယာက္လုိ လမ္းေလ်ာက္တယ္
ဒါေပမယ့္ေျမႀကီးေတြကုိစစ္တုိက္ၿပီးမသိမ္းဘူး၊
ေရထဲမွာလည္း ငါးတေကာင္လုိ ကူးခတ္တယ္
ဒါေပမယ့္ငါးမွ်ားတံရဲ႕ အစာခ်ရာေနာက္မလုိက္ဘူး၊
မုိးေပၚကုိလည္း ေျခဖ်ားေလးေထာက္ေထာက္ၿပီး ေမာ့ေမာ့ၾကည့္တယ္
ဒါေပမယ့္ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚတက္ မေပ်ာ္ပါးဘူး
ေလဟုန္စီးၿပီးခရီးရွည္လည္းမသြားဘူး၊
ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔
နားလည္ရခက္ေပမယ့္အၿမဲတမ္းျပန္အသစ္ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရခဲျပင္ႀကီးေတြရဲ႕သံေယာဇဥ္ရင္ခြင္မွာ
ေႏြးေထြးေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ကလြဲရင္ ဘာကုိမွ သူမေတာင့္တတတ္ခဲ့ဘူး
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ မတ္မတ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။

Tuesday, October 8, 2013

အိမ္ေျပး

ႏွင္းခါးမုိး
Kin Maung Yin

ဓါတ္ပုံထဲမွာေတာင္
အိမ္ရနံ႔ကုိရတယ္
ေၾသာ္ ေ၀းခဲ့ရတဲ့ေရေျမေတာေတာင္။

ေကာက္ရုိးလွည္း
ေကာက္ရုိးပုံ
ေကာက္ရုိးေတြလြင့္ပြေနတဲ့တာလမ္း
ခပ္လွမ္းလွမ္းကခင္တန္းနဲ႔ ထန္းပင္စုစု
ေရစပ္စပ္နဲ႔ရုိးကေလးထဲမွာ
ပန္းခရမ္းျပာ၊ သုိ႔မဟုတ္ ေ၀းခဲ့ရေသာေဗဒါ။

ဘဲေက်ာင္းတဲ့ေလွကေလးေပၚက
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ညေနခင္းမ်ား
႐ြံ႕စက္ေတြေပလူးေနေပမယ့္
အလွမပ်က္တဲ့ေျခဖမုိးေဖါင္းေဖါင္းေလးကုိပုိင္ဆုိင္သူရယ္
တခါကဧည့္သည္တဦးဟာ
မင္းပန္ဖုိ႔ၾကာတပြင့္ခူးေပးခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ 

မဟာဓါတ္အားလုိင္းေပၚမွာ 
အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ့ငွက္ကေလးပဲရွိေတာ့တယ္၊
ၿမိဳ႕ဘက္က၀င္လာတဲ့ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ
သစ္ငုတ္ေပၚထုိင္ေနတဲ့ဧည့္သည္
ဘယ္သူ႔ကုိမွႏႈတ္မဆက္ပါရေစနဲ႔တဲ့
မေခၚပဲနဲ႔လာ
မႏွင္ပဲနဲ႔ျပန္ခဲ့တယ္၊ 
ပုိးမႊားပုရစ္ေအာ္သံေတြသာက်န္ရစ္ခဲ့။

တေန႔က် ရွင္ကအိမ္ျပန္သြားမွာပါတဲ့
အုတ္ကန္ထဲကဘီးလားေတြ
ေန၀င္ရင္မီး႐ႈိ႕ဖုိ႔ခ်ဳိးလာခဲ့တဲ့ယူကလစ္ကုိင္းစုိစုိေတြ
အဲဒီအလုပ္သမားတန္းလ်ားေလးမွာ အသံမထြက္ပဲ ငါငုိခဲ့ရတဲ့ေန႔မ်ား။

Saturday, October 5, 2013

ညတစိမ့္စိမ့္

ႏွင္းခါးမုိး


အျပင္မွာမုိးရြာေနတယ္
အိမ္အျပင္မွာမုိးရြာေနတယ္
မုိးကတဖြဲဖြဲရြာေနတယ္
မုိးကမစဲပဲရြာေနတယ္
မုိးစက္က်သံတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားေနရတယ္
အခန္းထဲမွာမီးလင္းေနတယ္
အခန္းထဲမွာတိတ္ဆိတ္ေနတယ္
အခန္းထဲမွာလူတေယာက္လမ္းေလ်ာက္ေနတယ္
လမ္းေလ်ာက္ရင္းျပတင္းေပါက္နားမွာသူရပ္တယ္
ျပတင္းေပါက္ကေနအျပင္ကုိလွမ္းေငးတယ္
အျပင္မွာမုိးရြာေနတယ္
ရြာေနတဲ့မုိးကုိသူေငးၾကည့္တယ္
ေငးၾကည့္ေနရင္းသူေတြးတယ္
သီခ်င္းတပုဒ္ညည္းရေကာင္းမလားသူေတြးတယ္
မုိးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့သီခ်င္းေတြသူစဥ္းစားတယ္
ကဗ်ာတပုဒ္ရြတ္ရေကာင္းမလားသူေတြးတယ္
မုိးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကဗ်ာေတြသူသတိရတယ္
မုိးစက္က်သံတေျဖာက္ေျဖာက္ကပုိက်ယ္လာတယ္
ဒါလည္းဂီတပဲလုိ႔တုိးတုိးေျပာမိတယ္
ဒီဂီတကပါးလ်သေလာက္ေလးပင္တယ္
ထူထဲသေလာက္တုိးဖြတယ္
ေပါ့ပါးသေလာက္ဖမ္းစားတယ္
လွပသေလာက္လွ်ဳိ႕ဝွက္တယ္
ၿငိမ္သက္သေလာက္စူး၀င္တယ္
ေပါက္ကြဲသေလာက္တြယ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ငင္တယ္
ဂီတထဲမွာသူနစ္ျမဳပ္တယ္
သူ႔စိတ္ကူးအေတြးေတြနစ္ျမဳပ္တယ္
သူ႔ႏွလုံးသားနစ္ျမဳပ္တယ္
ဂီတဟာမစဲပဲရြာေနတယ္
ဂီတဟာတဖြဲဖြဲရြာေနတယ္
ဂီတဟာသူအဇၨတၱထဲမွာရြာေနတယ္
ဂီတဟာသူ႔ကုိယ္ထဲမွာရြာေနတယ္
မုိးကအျပင္မွာရြာေနတယ္။

Friday, July 26, 2013

ေဆာင္းရာသီရဲ႕မွန္တံခါးေပၚမွာ

ႏွင္းခါးမုိး

r-193 by Rolf  Hoff

ေဆာင္းရာသီရဲ႕မွန္တံခါးေပၚမွာ စာတေၾကာင္းကုိငါေရးခ်လုိက္ေတာ့ ငါ့အာေငြ႔ေပၚမွာ ငါ့လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ငါေရးခ်လုိက္ေတာ့ ဒီစာတေၾကာင္းက အသံစူးစူးေလး တျဖတ္ျဖတ္လြင့္ေနတဲ့ဂါ၀န္အနားစေလး မရီတတ္မငုိတတ္ျပက္လုံးနဲ႔ ဒီစာတေၾကာင္းက ေလရူးနဲ႔ခဲလုံးနဲ႔သစ္ရြက္ေျခာက္နဲ႔ ငါေရးခ်လုိက္ေတာ့ လမ္းကေလးနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္ကေလးနဲ႔၊

ငါနားအစုံကုိပိတ္ၿပီး ေဆာင္းရာသီရဲ႔မွန္တံခါးေပၚမွာ စာတေၾကာင္းကုိခ်ေရးလုိက္ေတာ့ ငါေခါင္းကုိခါယမ္းရင္း မွန္တံခါးေပၚမွာ စာတေၾကာင္းကုိခ်ေရးလုိက္ေတာ့ ဘာမွမျမင္ရတဲ့မ်က္လုံးတစုံနဲ႔ စာတေၾကာင္းကုိခ်ေရးလုိက္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရင္း ေျမြတေကာင္ကုိျဖတ္ႀကိတ္မိတဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ျပားခ်ပ္ေနတဲ့ေျမြအေသေလးေတြေတြ႔ရတဲ့အခါ ငါ့အိပ္ခန္းျပတင္းရဲ႕မွန္တံခါးေပၚမွာ ေျမြတေကာင္လူးလြန္႔သြားလာေနေတာ့ ေဆာင္းရာသီအိမ္ေခါင္မုိးေတြေပၚ မီးခုိးေလးတလူလူနဲ႔ေခါင္းတုိင္မ်ားရဲ႕ေနာက္မွာ ၀င္ရုိးစြန္းအရိပ္ဟာေျမြတေကာင္လုိ စာတေၾကာင္းလုိ ေဆာင္းရာသီကုိငါေရးခ်လုိက္ေတာ့၊

ရွဳံးခဲ့တဲ့စစ္ပြဲေတြ တုိက္ေပၚကခုန္ခ်ခဲ့တဲ့အခ်စ္ေတြ ဘ၀မရွိတဲ့သစ္ပင္ေတြ ေဆာင္းရာသီရဲ႕မွန္တံခါးေပၚမွာ ပ်က္ေနတဲ့အပူေပးစက္နဲ႔ ဆုိဖာခုံေဟာင္းေပၚကမသိမ္းရေသးတဲ့အိပ္ယာနဲ႔ မေလ်ာ္ရေသးတဲ့အ၀တ္ပုံနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွေလတုိးမခံခဲ့ရဘူးတဲ့ဇာခန္းဆီးနဲ႔ မွန္တံခါးေပၚမွာစာတေၾကာင္းကုိ
ဖိနပ္ကႏွင္းေတြကုိခါရင္း ဖေယာင္းတုိင္ေတြကုိမီးညွိရင္း မုိက္ကရုိေ၀့ဖ္ထဲညစာျပင္ဆင္ရင္း တနာရီခ်င္းတရက္ခ်င္းတေရြ႕ေရြ႕ ေရခဲေသတၱာထဲကဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လတ္ဆတ္ေနတုန္းပဲထင္ရင္း ငါမေတြးဘူး ဒါ့ေၾကာင့္ငါမရွိဘူးလုိ႔ေရရြတ္ရင္း စာတေၾကာင္းကုိငါေရးခ်လုိက္ေတာ့။

Monday, July 22, 2013

ငွက္တေကာင္ရဲ႕ေဆာင္းရာသီ

ႏွင္းခါးမုိး
By Sue Casson

ငါထင္ထားတာေလာက္
ဒီေဆာင္းက မဆုိးပါဘူး
ငါထင္ထားတာထက္
ဒီေဆာင္းက ပုိဆုိးတယ္
ငါ့အိပ္မက္နဲ႔
ငါထူလုိက္တဲ့တအုိးတအိမ္ဟာ
တိမ္ျပာေသာေန႔လည္းျဖစ္ခဲ့သလုိ
မုန္တုိင္းက်ေသာညလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းဟာ
ေရကန္ထဲမွာအရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ
ေနာက္တေဆာင္းမတုိင္ခင္
ဘယ္ရီသီးေလးေတြဟာ ခ်စ္ေရးဆုိခ်င္စရာ
မင္းသားေလးရဲ႕အျပာေရာင္မ်က္လုံးတစုံကုိ
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ျပဇာတ္ေရးဆရာေလးနဲ႔
အိမ္မျပန္ရဲတဲ့ဆင္းရဲသူမေလးကုိေပးခဲ့ၿပီ
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿမိဳ႕လည္ကၿဖိဳခ်ပစ္ခဲ့တဲ့
ႏွလုံးလွမင္းသားေလးရဲ႕ေျခရင္းမွာ
ပ်ံလႊားငွက္အေသေလးတေကာင္ သူတို႔ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကတယ္
အဲဒီၾကမ္းတမ္းတဲ့ေဆာင္းက သူ႔ကုိသတ္ပစ္ခဲ့တာလား
မမွ်တတဲ့ေလာကႀကီးက သူ႔ကုိသတ္ပစ္ခဲ့တာလား
ခ်စ္တဲ့က်ဳရုိးပင္ေလးဆီ
ဘယ္ေတာ့မွသူမျပန္ႏုိင္ေတာ့ပါ
မီးေလာင္သြားေပမယ့္
ႏွလုံးသားဟာႏွလုံးသားအတုိင္း
သူမရွိေတာ့ေပမယ့္
သူ႔သီခ်င္းဟာသီခ်င္းအတုိင္း
ဒါ ဘယ္လုိေဆာင္းရာသီမ်ဳိးလဲ
ငွက္တေကာင္ မရပ္မနားပ်ံသန္းတယ္။

Ref: The Happy Prince by Oscar Wilde

Saturday, July 20, 2013

သီခ်င္းထဲကငွက္

ႏွင္းခါးမုိး

Traditional Thai style painting on door of Buddhist temple

©  | Dreamstime.com


သီခ်င္းထဲမွာငွက္တေကာင္ပါရင္
အဲဒီငွက္မွာ ေတးတပုဒ္ရွိသတဲ့။
ဘယ္အပင္မွာနား ဘာသီးစားသလဲ
ဘယ္အကုိင္းကူးကူး တေကာင္တည္းပဲလား
ေဆာင္းဆုိ ဘယ္မွာခုိသလဲ
ေႏြရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြယ္။
သစ္ကုိင္းေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ
ျမက္ခင္းေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ
လူသြားလမ္းေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ
ၿပီးေတာ့ ငါ့ခုံတန္းလ်ားေပၚေစြ႔ကနဲ
ၿပီးေတာ့ ငါ့လက္တန္းေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ
ဟုိမွာဒီမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ
အစာရွာသလား အေဖၚရွာေလသလား
မင္းဆုိေနတဲ့တပုဒ္တည္းေသာေတးဟာ
အလြမ္းအေၾကာင္းလား အခ်စ္အေၾကာင္းလား
ေလာကဓံတရားနဲ႔ ဆန္းျပားတဲ့ကံၾကမၼာအေၾကာင္းလား
ၿပီးေတာ့ ငါ့အေၾကာင္းလား
ၿပီးေတာ့ ငါ့ေရွ႕ကျဖတ္ေလ်ာက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးအေၾကာင္းလား
ငါေမာ့ၾကည့္မိတဲ့တိမ္ေတြအေၾကာင္းလား
 ေဟာဟုိအိမ္ေခါင္မုိးေပၚကေၾကာင္တေကာင္အေၾကာင္းလား။
ငွက္တေကာင္မွာေတးတပုဒ္ရွိရင္
အဲဒီေတးမွာ သီခ်င္းတေထာင္ပါတယ္
ဆုိလုိ႔မၿပီးေတာ့ဘူး။


Friday, July 19, 2013

အရူးဆုိတဲ့သီခ်င္း

ႏွင္းခါးမုိး
Boot and flower (pen ink drawing) by Vitogoni

စခ်င္တဲ့ေနရာမွာစၿပီး ဆုံးခ်င္တဲ့ေနရာမွာဆုံးမယ္
ေအာ္ခ်င္တဲ့အခါထေအာ္
ႏွစ္ကုိယ္ၾကားေလးျဖစ္တဲ့အခါျဖစ္
ဘာပါလိမ့္လုိ႔နားမစြင့္နဲ႔ ဘာမွမဟုတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္ တဘ၀လုံးစာ
ႏွစ္ခါျပန္မဆုိဘူး
ႏွစ္ေယာက္ျပန္မဆုိဘူး
ေနာက္တေနရာေရာက္ရင္ေနာက္တပုဒ္
ေနာက္တခါဆုိရင္ေနာက္တမ်ဳိး
ေခါင္းစဥ္တျခား စာသားတျခား
ပါးစပ္ဆုိင္းနဲ႔ ကႀကိဳးနဲ႔
အငုိေတြအရယ္ေတြနဲ႔
ဒီသီခ်င္းသာမဆုိရရင္
ဒီအရူးကေသသြားမွာ။  

Monday, February 18, 2013

ေျခေထာက္မရွိတဲ့အေျပးခ်န္ပီယံ၊ ေရႊတံဆိပ္လည္းရခဲ့တယ္ ခ်စ္သူကုိလည္းသတ္ခဲ့တယ္

ႏွင္းခါးမုိး













က်ေနာ္ေျပးတယ္
တအားေျပးတယ္
ေၾကာက္လန္႔တၾကားေျပးတယ္
မရပ္မနားေျပးတယ္
အေ၀းဆုံးေရာက္ေအာင္ေျပးတယ္
ဘယ္သူမွမလုိက္ႏုိင္ေအာင္ေျပးတယ္
အေမာဆုိ႔ၿပီးလဲက်သြားေအာင္ေျပးတယ္
ဘယ္ကုိေျပးတာလဲ မသိဘူး ေျပးတယ္
ဘယ္သူေတြလုိက္ေနလုိ႔လဲ မသိဘူး ေျပးတယ္
ဘာကုိေၾကာက္ၿပီးေျပးသလဲ မသိဘူး ေျပးတယ္
ေျပးႏုိင္ရင္လြတ္မွာတဲ့လား မသိဘူး ေျပးတယ္
ေျပးတာကအေျဖလား မသိဘူး ေျပးတယ္
ရင္မဆုိင္ရဲလို႔ေျပးတာလား မသိဘူး ေျပးတယ္
ဒီလုိပဲေျပးေနေတာ့မွာလား မသိဘူး ေျပးတယ္
ေမးခြန္းေတြလုိက္မမီေအာင္ ေျပးတယ္
ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ေနရာကုိ ေျပးတယ္
ဘာသံမွမၾကားႏုိင္ေတာ့ေအာင္ ေျပးတယ္
ေတာေတြကုိျဖတ္ၿပီး ေျပးတယ္
ေတာင္ေတြကုိေက်ာ္ၿပီးေျပးတယ္
ပင္လယ္ကုိကူးၿပီး ေျပးတယ္
တရားဓမၼတုိ႔နဲ႔ေ၀းရာ
ဆုိဆုံးမမွဳတုိ႔နဲ႔ေ၀းရာ
ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မွဳတုိ႔နဲ႔ေ၀းရာ
နားလည္ခြင့္လႊတ္မွဳတုိ႔နဲ႔ေ၀းရာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ေ၀းရာ
ျဖစ္ႏုိုင္ရင္ တျခားစၾကာ၀ဌာအထိ
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေနာက္ဘ၀တခုအထိ
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ
စြပ္စြဲျပစ္တင္ၾက
ဆဲေရးရွဳတ္ခ်ၾက
ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾက
၀ုိင္း၀န္းရုိက္ပုတ္ကန္ေၾကာက္ၾက
ရြံရွာစက္ဆုပ္ၾက
ေရွာင္ရွား၀ုိင္းပယ္ၾက
မွဳန္႔မွဳန္႔ညက္ညက္ေခ်မွဳန္းၾက
လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးၾက
မ်က္ႏွာကုိတံေထြးနဲ႔ေထြးၾက
လူသူေ၀းရာမွာလႊင့္ပစ္လုိက္ၾက
ယင္တေလာင္းေလာင္း ေလာက္တဖြားဖြား ပုတ္အဲ့နံေစာ္
လင္းတေတြကတရုန္းရုန္း ေတာေခြးေတြကတဆူဆူတအူအူ
ကမၻာႀကီးကုိဘယ္နွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
သံသရာႀကီးကုိဘယ္နွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
သုံးဆယ့္ႏွစ္ေကာဌာသကုိဘယ္ႏွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
စိတ္တခုုယုတ္ကုိးဆယ္ကုိဘယ္ႏွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
သုံးဆယ့္တဘုံကုိဘယ္ႏွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
အလုံးစုံကုိစီရင္ေတာ္မူသည့္ဘုရားသခင္ကုိဘယ္ႏွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
ကံ ကံ၏အက်ဳိးကုိဘယ္ႏွစ္ခါ ပတ္ၿပီးေျပးတုန္း
စိတၱရေလခါကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
သိဒၶတၳကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
ျပစ္မွဳနဲ႔ျပစ္ဒဏ္ကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
တရားခြင္ကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
ေလရူးသုန္သုန္ကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
ေရပြက္ပမာကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
စည္းအျပင္ကလူကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
အန္နာကရီနာကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
ေမကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
ငဘနဲ႔ကုိေဒါင္းကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
ရဲေအာ္ေအာင္ဒင္နဲ႔က်ေနာ္ကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
အသံအက္သြားတဲ့ေခါင္းေလာင္းေလးကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
သစ္ရြက္အေသမ်ားကုိဘယ္ႏွစ္ခါ
မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မမွတ္တတ္ေတာ့ေအာင္
ဘာ့ေၾကာင့္ဘာမွန္းမသိေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္
ျဖတ္ကာျဖတ္ကာ ပတ္ကာပတ္ကာ
တအားေျပးတယ္
က်ေနာ္ေျပးတယ္
ေျပးလမ္းေတာ့မရွိဘူး


၁၈၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၂၀၁၃