Tuesday, February 5, 2008

ေနဘုန္းလတ္သို႔ ….

ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။
ဒီေန႔ ေတာ့ တႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ႕ဘေလာ့ မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာ သမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ရက္ အတြင္းမွာ သူ႔ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ေမြးထုတ္ ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီး ကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္ စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ခဲ့သူ ဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုး က်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြ အၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူ ခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါ ရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတခု ရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔ေတြမွာ အထူးေရး သားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ ပို႔စ္ တင္မယ့္ အစီအစဥ္ ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ …
ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္း ေစခ်င္တဲ့ သူ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔အတြက္ ေဘးဒုကၡ ဆိုတာ ျမဴတမႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကို ေမာင္နွမ အားလံုးက ဒီ အမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Monday, February 4, 2008

ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ (အဆုံးသတ္) ေရးသူ...အုိက္ခ်င့္(တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာ)


မုဒအေၾကာင္း အေတြးမ်ား


ပန္းခ်ီမွာလုိပဲ ကဗ်ာမွာ ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ ပစၥည္းေ႐ြးခ်ယ္ပုံ (ကုိယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္ ခံစားခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ဘယ္နည္းလမ္းေတြ သုံးမလဲဆုိတာ) ကုိ အာ႐ုံ စူးစုိက္ရမယ္။
တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ ခ်ီပုိက္ရွီကုိ ခင္ဗ်ား တခါဖူးမွ် မေရးဆြဲဘူးတာ က်ေနာ့္ကုိ ဆြဲေပးစမ္းပါ လုိ႔ ေျပာမိတယ္။ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ သစ္ ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ က်ဳပ္လည္း သူ႔ပန္းခ်ီကုိ ျမတ္ႏုိးသမုိ႔ ကေန႔ေခတ္ရဲ႕ ထူးခၽြန္တဲ့ အႏုပညာသမား တဦးဟာ ဒီျပႆနာကုိ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္မလဲ ျမင္ခ်င္တာကုိး။
သူ က်ဳပ္ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ လုိက္ေလ်ာပါတယ္။ သူနာျပဳမက သူ႔အတြက္ မင္ေထာင္း၊ စကၠဴကုိျဖန္႔ သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ အကာအကြယ္ အ၀တ္စေတြ တင္၊ သူ႔စုတ္တံကုိ လွမ္းေပးလုိက္တယ္။
က်ဳပ္ ေတာင္းခံခဲ့တဲ့အတုိင္း သူ တေပစတုရန္း စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးဆြဲပါတယ္။
သူ ဘာပုံၾကမ္းမွ မေလာင္းဘူး။ စာ႐ြက္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေငး႐ုံ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း မင္ေရးပန္းခ်ီ ေရးဆြဲေတာ့တယ္။
ေရကန္ထဲကုိ ခုန္ရင္း၊ ေနာက္ေျခေထာက္က ျမက္တစမွာ မိေနရတဲ့ ဖားပုံ ေရးဆြဲလုိက္တာပါ။ ေရွ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ျဖင့္ ေရွ႕ကုိ အငမ္းမရ ဆန္႔ ထုတ္ထားရဲ႕။ ေနာက္ေျခကုိ ျမက္ကလြတ္ေအာင္ ႐ုန္းကန္လုိ႔ပ။
ဖားရဲ႕ ေရွ႕မွာေတာ့ ေရထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးခတ္ေနၾကတဲ့ ငါးဖေလာင္း သုံးေကာင္။ သူတုိ႔က ဖားရဲ႕ မေ႐ြ႕သာ မလွဳပ္သာအျဖစ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္။
ဆြဲၿပီးတဲ့အခါ သူက ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။
က်ဳပ္ ဒါ အရင္တုန္းက မဆြဲဖူးဘူး တဲ့။
သိပ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ က်ဳပ္ ၀မ္းသာအားရ ဆုိမိတယ္။
သူက ဘယ္လုိ ကမၼည္း သတ္ရမလဲ လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္လုိ လက္မွတ္ ထုိးရမလဲလုိ႔ ေမးတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆရာပါ လုိ႔ က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္။
ေအာက္ လက်ာၤဘက္ေထာင့္မွာ သူ ဒီလုိ ကမၼည္းထုိးပါတယ္။
ငါ့ညီခ်င္း၊ ငါတုိ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အတူရွိခုိက္ ၉၃ ႏွစ္မွာ ပန္းခ်ီအရာ ႏွံစပ္လွၿပီျဖစ္တဲ့ မင့္အကုိေလး ဟြန္က ဒါကုိ မင့္ကုိ ဆြဲေပးတယ္။
ဒီေနာက္... ခ်ီပုိက္ရွီ ဆုိတဲ့ စာလုံးမ်ား ထြင္းေဖာက္ထားတဲ့ တံဆိပ္တုံးနဲ႔ ႏွိပ္လုိက္ပါတယ္။
ဆြဲထားတဲ့ပုံကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်ဟန္ ေငးၾကည့္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ က်ဳပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ က်ဳပ္ဘာသာ က်ဳပ္ ေတြးလုိက္မိတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒါကုိ ႀကိဳတင္ၿပီး အကြက္ခ် စီစဥ္ထားတာ မရွိဘူး။ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား ခုလုိ ေရးဆြဲခ်လုိက္တာလဲ လုိ႔။ ။

မူရင္း။ ။ အုိက္ခ်င့္၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း (တ႐ုတ္စာေပ)
ေဆာင္းဦးရာသီ၊ ၁၉၈၇၊ ေပက်င့္ၿမိဳ႕
(အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္- စတီဗင္ ဖလဲမင္း)
ေမာင္သာႏုိး