၀တ္ထုရေးဆရာမတဦးက ဆင်းရဲတာ ကျမတို့လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ နာတာရှည်ရောဂါပဲဟု ဇာတ်လမ်းတခုထဲမှာ ထည့်ရေးဘူးသည်။ နေ့ခင်းကသဂြိုလ်မြုပ်နှံထားခဲ့ရသည့် အချစ်ဆုံးသားငယ်ရဲ့မြေပုံလေးကို ညနက်နက်ထဲသွားပြန်တူးကာ မိသားစုတခုလုံး၏ တထည်တည်းသောစောင်ကလေးကို ချမ်းလွန်းလို့ ပြန်ယူခဲ့ရတာကအစ၊ ကမ်းပေါ်ချွတ်တင်ထားခဲ့သည့် တထည်တည်းသောထမိန်ကလေး လူခိုးခံလိုက်ရလို့ အပျိုပေါက်ကလေးတန်မဲ့ အရှက်သည်းစွာ အပြေးကလေးအိမ်ပြန်ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးတွေက မြန်မာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ ပြောစမှတ်ကလေးတွေ ကျန်ခဲ့ဘူးသည်။ နောက်ဆုံး ကိုယ့်တိုင်းပြည်ကို ကြွေးတွေပြန်မဆပ်နိုင်လို့ အဆင်းရဲဆုံးစာရင်းထဲ ထည်ေ့ကြငြာခံလိုက်ရတော့ အမျိုးသားမာန်မာနတွေပေါက်ကွဲကာ လူထုအုံကြွမှုကြီးဆီ ဦးတည်ခဲ့သည့် နိုင်ငံရေးအလှည့်အပြောင်းကိုလည်း သမိုင်းမှာ တွေ့ခဲ့ဘူးပြီ။
အငတ်ဘေးဆိုက်ကာ လူတွေသန်းချီ ကမ္ဘာကြီးမသိအောင် ကြိတ်သေဘူးသည့် အိမ်နီးချင်းတိုင်းပြည်ကြီးက ခေါင်းဆောင်တဦးက သူ့တိုင်းပြည်ကို အလှည့်အပြောင်းတခုဆီ ဆွဲခေါ်တုန်းက စကားတခွန်းပြောဘူးသည်။ ချမ်းသာတာ မင်္ဂလာရှိတယ် တဲ့။ တကယ်တော့ ဆင်းရဲသားနင်းပြားတွေကို အခြေခံဖွဲ့စည်းက တော်လှန်ရေးကြီးတရပ်ဆင်နွှဲအောင်ပွဲခံခဲ့သည့် ပါတီကြီးတခုကိုဘေးထားကာ ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုနှင့် တခါက ဖောက်ပြန်သည့်လူတန်းစားအဖြစ် ပညာပေးစခန်းတွေပို့ခံခဲ့ရသည့် အရင်းရှင်ပေါက်စလေးတွေ ပါတီခေါင်းဆောင်ဖြစ်လာတော့သည်။ တိုင်းပြည်ကလည်း ကမ္ဘာ့စီးပွားရေးအင်အားကြီးနိုင်ငံတခု နေ့ချင်းညချင်းဖြစ်လာတာတွေ့ရသည်။
ရေမျောကမ်းတင် တံငါရွာလေးတခုကို ကမ္ဘာပေါ်ကလူတွေ ငေးမောအားကျရသည့် ကျွန်းနိုင်ငံကလေးတခုဖြစ်အောင် ဦးဆောင်တည်ထောင်ခဲ့သူ လီကွမ်းယူကို အာဏာနှစ်ရှည်လများဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့လို့၊ ဆွေစဉ်မျိုးဆက် ချမ်းသာကြွယ်ဝကျန်ခဲ့လို့၊ သားစဉ်မြေးဆက် ရှေးမင်းဆက်တွေလို ရာဇပလ္လင်ပေါ်တင်ပေးခဲ့လို့ အာဏာရှင်ကြီးဟု သူ့ပြည်သူတွေက အလေးစားမလျော့ခဲ့။ အချစ်မပြယ်ခဲ့။ ကမ္ဘာပြည်သူတွေကပါ လေးစားအားကျခဲ့သူဖြစ်ခဲ့သည်။ လူတွေကို ဆင်းရဲတွင်းထဲက ဆွဲထုတ်နိုင်ခဲ့တာကြောင့်ဟု ဆိုရမည်။
အူမတောင့်မှ သီလစောင့်သည်ဟူသော မြန်မာစကားတခွန်းရှိသည်။ သီလကို ဦးစားပေးချင်သူတွေက သိပ်မကြိုက်။ ဒီစကားကို ဆင်ခြေအဖြစ်ကိုင်စွဲကာ သီလပျက်ကုန်ကြမှာစိုးလို့လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါပေမဲ့ လက်တွေ့ကျ မှန်ကန်တာကတော့ ငြင်းလို့မရ။ ဆင်းရဲတော့ မဟုတ်တာတွေ လွယ်လွယ်လုပ်လာကြသည်။ ဆင်းရဲတွင်းကလွတ်အောင် ဖြတ်လမ်းတွေလိုက်ကြသည်။ ပြဿနာတွေ ရာဇဝတ်မှုတွေ ထူပြောလာသည်။ လူလူချင်း မတရားမှုတွေ ကြီးစိုးလာသည်။
တခါက ဆင်းရဲချမ်းသာမရှိ၊ အားလုံးတန်းတူညီမျှ သာယာဝပြောတဲ့လူ့ဘောင်ကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ကြဘူးသည်။ ကြားလို့ကောင်းသော နိုင်ငံရေးမိုးခြိမ်းသံများသာဖြစ်ခဲ့သည်။ ဆင်းရဲတာအပြင် အနိုင်ကျင့်ပါခံရသော ငရဲကိုရောက်ခဲ့ကြရသည်။ ကုသိုလ်ကံပဲဟု ဘာသာရေးအရ ဖြေသိမ့်ကြသော်လည်း ရွှေရောင်ဝင်းဝင်း ကျောင်းတိုက်ကြီးတွေဘေးမှာ မိုးလင်းမိုးချုပ် ဆဲဆိုဆူပွက်နေသည့် ကျူးကျော်ရပ်ကွက်ကြီးတွေ ပေါ်လာသည်။ ဒီလိုနှင့် ဆံပင်ကိုရောင်စုံဆိုးကာ အာဟာရမပြည်၍ ကြုံလှီပိန်စုတ်နေသော လူငယ်လေးများကို မြို့ကြီးတွေက ကပ်ရောဂါတခုလို ကြောက်လန့်နေကြရသည့် နေ့ရက်တွေရောက်ရှိလို့လာခဲ့သည်။
ရုရှားစာရေးဆရာကြီးဂေါ်ကီက ဆင်းရဲတာရေးတိုင်း သရုပ်မှန်ဟုမခေါ်။ ဆင်းရဲကြောင်းက လွတ်မြောက်ရာအဖြေကို ပြကိုပြရမည့် ၀တ္တရားရှိသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ဘေဘီလုံက အချမ်းသာဆုံးပုဂ္ဂိုလ်အကြောင်း သိရုံ၊ အားကျရုံ တက်ကျမ်းတွေအလွတ်ရွတ်ပြနေရုံနဲ့လည်း ချောက်ကမ်းပါးကြီးထဲမှလူသားများကို လှေကားထောင်မပေးနိုင်ပါ။ သူ့တို့ ရေသန့်ဘူး၊ စပယ်ပန်း ၀င်ရောင်းပေးပြီး စာသင်ဝိုင်းလေးတွေထဲမှာ လမ်းပေါ်ကကလေးတွေ ရယ်ပြံုးပျော်ရွှင်နေတာ အင်မတန်ကြည်နူးစရာ ကောင်းပါသည်။ သို့သော် ထိုကလေးတွေ၏ ကျုးကျော်တဲစုတ်ကလေးပေါ် ဆန်အိုးထဲကြွက်အော်နေသောအခါ ပိုက်ဆံပေးသူနောက်လိုက်ပြီး ဘဝတူချင်း ရိုက်ကြနှက်ကြတဲ့ မြင်ကွင်းတွေကို မဖျောက်ပစ်နိုင်ပါ။
နောက်ဆုံးတော့ အစိုးရတရပ်၊ နိုင်ငံရေးအယူအဆ၊ စနစ်တရပ်ကို အမြဲတမ်းစိန်ခေါ်နေတာ ဆင်းရဲမှုပဲဖြစ်ပါသည်။ ကြာလေ ဆင်းရဲမှုက အရာအားလုံးကို လှိုက်စားဖျက်ဆီးနေသည့် ရောဂါတခုဆိုးကြီးတခုဖြစ်ကြောင်း သေချာလေပဲဖြစ်သည်။ ဒီရောဂါကြီးက လူတွေကိုသတ်ရုံနဲ့အားမရ၊ နိုင်ငံကိုပါ သတ်တော့မည်။ ဆေးမြီတိုတွေ မတိုးတော့။ အထူးကုဆေးရုံကြီးပေါ်မှာ အထူးကုသမားတော်ကြီးတွေနဲ့ကုမှ အသက်မီမည်။
အနာသိလျှင် ဆေးရှိပါသည်။ အချိန်မီဖို့တော့ လိုသည်။ ရောဂါကျွမ်းမှ ကြိုတင်ကာကွယ်ခြင်းသည် အကောင်းဆုံးကုသခြင်းဟု မယောင်ရာဆီလူးတတ်သော ပယောဂဆရာများ အလိုမရှိပါ။ လိမ်းဆေးသောက်ဆေးနှင့် မပျောက်လျှင် ခွဲစိတ်ဖြတ်တောက် ကုသကြရသည်သာ။ ဆင်းရဲတာ သေတတ်ကြောင်း စာအုပ်ထဲ ရှာဖတ်စရာမလို။ မိုးချုပ်လျှင် အိမ်ပြင်မထွက်ရဲသည့် ကိုယ့်ဘဝကိုယ်သာ ဆွဲဆိတ်ကြည့်လိုက်ကြပါဟု စိတ်ပျက်ပျက်နှင့် တိုက်တွန်းလိုက်ပါသည်။
