Friday, March 6, 2009

ေခါင္းစဥ္မပါတဲ့မွတ္စု


အေမွာင္ကႀကီးစုိးဖုိ႔အားယူေနသည္။ အလင္းေရာင္က မွိန္ျပယ္ေဖ်ာ့လွီစ၊ အားမရွိေတာ့။ ေနႏွင့္ညအကူးအေျပာင္းကာလဟုဆုိႏုိင္သည္။ အေနာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက အေရာင္စုံသည္။ ဒါကုိပင္ ဆည္းဆာအလွဟု ဖြဲ႕ဆုိၾကသည္။ တိမ္စြယ္မွာဆီးမီးထြန္းသလုိပင္ ဆုိတဲ့စာသားကေလးက ရင္ကုိရုိက္ခတ္လာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အက်ည္းတန္ေတြေတာင္လွတယ္ဟုပင္ ဆုိလုိက္ၾကေသးသည္။ ညက အေမွာင္ကုိသာမဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းေအးမွဳ၊ ၿငိမ္သက္အနားယူမွဳတုိ႔ကုိ ယူေဆာင္လာသည္ေလ။ တေန႔တာႏြမ္းလ်မွဳတုိ႔ကုိ အေမာေျဖအနားယူခြင့္ရခ်ိန္မဟုတ္လား။ မိသားစုအိမ္အမုိးေလးေအာက္မွာ၊ ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္မွာ၊ ေႏြးေထြးလုံၿခံဳတဲ့ကုိယ္ပုိင္အိပ္ယာေလးထဲမွာ ညက အားလုံးကုိေခ်ာ့သိပ္ေနသည္။ လက္ေဆာင္အိပ္မက္ကေလးမ်ားကုိပင္ ေ၀ငွလုိက္ေသးသည္။ ၾကယ္ပု၀ါ လဆံထုိးႏွင့္ လွေသာည ၾကင္နာေသာညကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ ျငဴစူရမွာလဲ၊ မုန္းရမွာလဲကြယ္။ ႀကိဳဆုိေပြ႔ဖက္ရုံသာေပါ့။ ဒီအေတြးေၾကာင့္ပင္ ဆည္းဆာက ပုိလုိ႔လွလာသည္။


အေမွာင္ထုတဲ့။ ညရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဓိပၸါယ္တခုဆုိပါေတာ့။ ရွည္လ်ားထူသိပ္တဲ့အေမွာင္ထုက ဘ၀ေတြကုိ ခဏေသေစသတဲ့။ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေမာပမ္းေစသတဲ့။ ခရီးရွည္ႀကီးတခုကုိ လမ္းျပေနတဲ့ အေ၀းက ၾကယ္မွိတ္တုတ္ကေလးေတြကလည္း ေပၚလုိက္ေပ်ာက္လုိက္။ သစ္ခက္သစ္ရြက္ေတြေပၚမွာ၊ အိမ္အမုိးဓနိလက္အဖ်ားေပၚမွာ ဒါဏ္ရာရသားေကာင္တေကာင္ရဲ႕ ရင္မွပြက္တဲ့ေသြးစက္ေသြးနေတြလုိ လေရာင္က ဖိတ္စင္စြန္းေပေနသည္။ ကမၻာေျမေပၚ တေယာက္တည္းစြန္႔ပစ္ထားခံရသလုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏုိးခဲ့ရဘူးသည္ေလ။


ညရဲ႕ေခါင္းနဲ႔ပန္းက ဆည္းဆာထဲေငးေမာေနသူတေယာက္ရဲ႕ အေတြးေတြကုိ လွဳိင္းထေနေစျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းဆန္ခြင့္မွ မရွိခဲ့ပဲကြယ္။ ညေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေန႔ေတြေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီးၿပီေလ။ ေျခာက္ျခားခဲ့ရ၊ မိန္းေမာခဲ့ရ။ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရ၊ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ရ ဆုိပါေတာ့။ ၾကာေတာ့လည္း ညဆုိသည္ လာခ်ိန္တန္လာ၊ သြားခ်ိန္တန္သြားရသည့္ ဧည့္သည္တဦးပဲမဟုတ္လား။ ဘာ့ေၾကာင့္ ရင္ဖုိေနမည္လဲ။ အခုေတာ့ ဆည္းဆာႏွင့္ အာ႐ုဏ္ဦးၾကားက စီးေနက်ရထားေလးတစင္းေပၚမွာ အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြအစား ပန္းပြင့္ေတြကုိသာ တင္ေဆာင္သြားပါေတာ့မည္။ သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းပါေစေလ။


ေကြ႔ေကာက္ေသာေျမနီလမ္းကေလးအတုိင္း။ ေဘးမွာ အေဖၚမပါ။ ေတြ႔ခဲ့တဲ့လူေတြကုိလည္း မမွတ္မိ။ ဒီအခ်ိန္က ညီအကုိမသိတသိမဟုတ္လား။ ကုိယ္ပုိင္အခန္းကေလးထဲေရာက္ေတာ့ ခလုတ္ေတြအားလုံးကုိ လုိက္ဖြင့္သည္။ ခန္းဆီးလုိက္ကာစေတြကုိခ်သည္။ စားပြဲေပၚက ဖတ္လက္စစာအုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းတစကုိ ခပ္ဖြဖြေလးညည္းသည္။ စပယ္ျဖဴေတြေတာင္ပြင့္ၿပီကြယ္။

8 comments:

ညိမ္းညိဳ said...

ဆရာ
စာလာဖတ္ပါတယ္

MANORHARY said...

အခုေတာ့ ဆည္းဆာႏွင့္ အာ႐ုဏ္ဦးၾကားက စီးေနက်ရထားေလးတစင္းေပၚမွာ အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြအစား ပန္းပြင့္ေတြကုိသာ တင္ေဆာင္သြားပါေတာ့မည္။ သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းပါေစေလ။ ...........
........................
....................
အင္း..
အဲလိုေလးပဲ
စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တယ္ေနာ္
ခက္တာက
အဲလိုေနဖို႔ၾကဳိးစားရၿပန္ဦးမွာပဲ

ATN said...

စံပယ္ပြင့္ျပီ ေမာင္ ...

အဲ သီခ်င္းေလး ျပန္သတိရသြားတယ္...

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ပူလြန္းတဲ့ေႏြမွာေလ ေအးခ်မ္းသြားတယ္
စံပယ္ၿဖဴေတြေတာင္ ပြင့္ၿပီကြယ္.....

ကုိေအာင္ said...

အကို ေရးထားတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ အျမဲအားေပး
လ်က္ပါ။

တန္ခူး said...

လွတဲ့ည
အက်ည္းတန္တဲ့ည
ဘယ္အရာမွ ေရြးခ်ယ္လို ့မရတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ
အလိုက္သင့္စီးေမ်ာရင္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာေနတတ္ေအာင္
ေခါင္းစဥ္မပါတဲ့မွတ္စုေလးက တိုးတိုးေလးေျပာေနတယ္…
ေက်းဇူးပါ…
ကြ်န္မအိမ္မွာေတာ့ စံပယ္ျဖဴေတြ တကယ္ပြင့္ေနတယ္…
ရနံ ့ေရာအဆင္းပါ ၾကိဳက္လြန္းလို ့ ပ်ိဳးထားတာပါ…

သက္ေဝ said...

ခံစားတတ္သူေတြရဲ႕
ညေတြတိုင္းဟာ အလွေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနပါတယ္...
ညကို အျမတ္တႏိုး ခ်စ္တတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္အတြက္ ည ဆိုတာ ေခါင္းစဥ္ ပါစရာမလိုဘူး လို႕ ခံစားရပါတယ္...
မွတ္စုေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ...

မ်က္မွန္ေလး said...

လာလည္ပါသည္။
pls visit to my site :

http://myatmhanlay.blogspot.com